ฺฺBB501 My Darling รักกุ๊กกิ๊กฉ่ำหัวใจของนายซุปเปอร์สตาร์

     "โอป้าคะ!6โมงแล้ว ตื่น ๆๆๆๆ ~ วันนี้ต้องไปถ่ายละครวันแรกนะ จะไปถ่ายไหมละครน่ะ เร็วๆลุกๆ"ฉันตะโกนใส่หูเขาพร้อมกับถีบเขาด้วย

~ตุ๊บ!!~

"เอพริว!!! เธอถีบฉันตกเตียง"อ้าว !!

"ขะ..ขอโทษค่ะ..อะ...โอป้าเจ็บไหมคะ?"

"ฉันจะฆ่าเธอ โอยยย..."

"ขะ...ขอโทษค่ะโอป้า      เจ็บมากไหมอ่ะั?"

"ยังมีหน้ามาถาม..ลองดูไหมล่ะ"ใครจะโง่ไปลองให้เขาถีบตกเตียงฟระ?

"เอ่อ...อะ..โอป้าไปอาบน้ำเถอะค่ะ เดี๋ยวสายนะคะ"

"รู้แล้วน่า เออ...นี่ ฉันยังไม่เห็นเธออ่านบทเลย ทำได้แล้วหรอ?"

"เอ่อ...กะ..ก็พอได้ค่ะ ทะ..ทำไมหรอคะโอป้า?"

"เปล่า...ก็ไม่นึกว่าเด็กอ่อนหัดอย่างเธอจะบิวต์อารมณ์ได้น่ะ หึ!"

"แหม...ไม่ค่อยจะดูถูกกันเลยนะคะ โอป้า?"

"ก็ไม่ได้ดูถูกไง"

"ประชด" ทำไมเขา...เกรียน...อย่างนี้นะ

"สรุปว่า...ทำได้แล้ว?"

"อื้อ!!" ถ้าทำไม่ได้ จะมายืนเถียงเขาฉอดๆแบบนี้หรอ? ถ้าทำไม่ได้ คงจะไปนั่งอ่านบทแล้วล่ะ

"งั้น...บิวต์ให้ดูหน่อย เอาแบบสุดๆนะ"

"เอ่อ...เอ่อ..."

"ว่าไงล่ะ?"

"เอ่อ..."

"หืม?"

ความคิดฝ่ายไหนของฉันไม่รู้บังคับให้ฉันดึงคอเสื้อชุดนอนของเขาลงมาให้ใกล้ใบหน้าของฉันที่สุดแล้วสบตาเขา"หึ! วินเทจ...ต่อให้นายทำทุกวิถีทาง เพื่อให้ฉัน...ลืมอาร์ตี้ แต่ฉันขอบอกนายไว้ตรงนี้เลยนะ...ว่าไม่มีวัน"เขามองฉันตาค้องเลยล่ะ ฉันหาจังหวะที่เขาเผลอ ผลักอกเขาออก ให้ห่างจากฉันเพียงแค่นิดเีดียว แล้วฉันก็ยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้ๆใบหูของเขา พลางแลหางตาสบตาเขาแล้วพูดต่อว่า"จำไว้!"

"เธอนี่มัน...หึ!ยัยตัวร้ายเอ๊ย!"ฮ๊ะ ฮ๊ะ เพราะฉันทำได้ใช่ไหม? เพราะฉันทำให้เขาหน้าแตก หมอบอกเย็บไม่ไหวหลายเข็มเกินใช่ไหม? เขาถึงต้องว่าฉันว่า'ยัยตัวร้าย'

"โอป้า...ไปอาบน้ำไป จะสายแล้ว เดี๋ยวไปกินข้าวเช้าที่กอง"

"อือ"

"อาบเร็วๆล่ะ อาบช้าเดี๋ยวไม่รอ"

"ถ้าเธอไม่รอฉันเธอตายแน่...ยัยเด็กอ่อนหัด"คำก็เด็กอ่อนหัด สองคำก็เด็กอ่อนหัด ฉันจะทำยังไงดีให้เขารู้ว่า...ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ!!!...

~7.45น.~

"เอา...มากันครบแล้วใช่ไหม?"ผู้กำกับถามขึ้น หลังจากที่ฉันและเขาแต่งตัวเสร็จแล้ว วันนี้เปิดกล้องโดยการที่ฉันต้องไปแจกลายเซนต์ที่งานโปรโมตหนังสือของฉัน จะมีแฟนคลับมาขอลายเซนต์มากมาย แล้วฉันก็จะได้เจอเขา'วินเทจ'พระเอกของเรื่อง เขามากับน้องสาว แต่จู่ๆน้องสาวก็เกิดปวดท้องอะไรประมาณนี้ เขาเลยต้องมาขอลายเซนต์นักเขียนชื่อดังอย่างฉัน'กีวี่ วีชญา' พอเขาเจอหน้าฉันปุ๊บ เขาก็จะหลงรักฉันปั๊บ อะไรประมาณนี้ แล้วหนังสือที่ฉันแต่งก็จะมีผู้กำกับหนังเอาไปทำหนัง โดยให้ฉันเป็นผู้ช่วยคัดเลือกนักแสดง ฉันเลยเลือกเขา เพราะในงานโปรโมตตอนนี้ฉันจะต้องแสดงเป็นว่าจะเขาได้'วินเทจ'นักร้องบอยแบรนด์วง'Poison'ที่แปลว่า'ยาพิษ' แล้วเขาก็ตามตื้อฉันแล้วก็มาบอกว่าชอบฉัน วันนี้เราจะถ่ายกันแค่นี้

"ค่ะ ผู้กำกับ"พี่มิว ช่างแต่งหน้าที่เป็นสาวประเภทสองตอบพี่อ้นซึ่งเป็นผู้กำกับไป

"เอ่อ .. งั้นเตรียมเข้าฉากเลยนะ เอพริว ฮยอนจุง"

"ค่ะ/ครับ"

แล้วช่างแต่งหน้าก็เข้ามาปลัดแก้มและโบ๊ะแป้งให้ฉันกับเขาในระหว่างที่ทีมงานกำลังเตรียมไฟ

"รักวุ่นวายของเจ้าชายกระต่ายป่า แอ็คชั่น !!"

"พี่วิน จีจี้ฝากขอลายเซนต์หน่อยสิ ต่อแถวเลยต่อแถวเลย"น้องลิลินที่แสดงเป็นน้องสาวของพระเอกพูดขึ้น พร้อมกับทำหน้าปวดท้องได้เหมือนจริงมาก

"เธอจะไปไหน ยัยตัวแสบ?"

"ขะ...ข้าศึก...บะ...บุก!"

"อ่อ..ปวดขี้"

"ปากเสีย"

"ฮะๆ"ทำหน้าตามีความสุขมาก แสดงได้โคตรเนียน(ก็เขาเป็นดารานี่)

"ไปแล้ว...มะ...ไม่ไหวแล้ว ต่อแถวไห้ด้วย"

"อื้อ"

เสร็จแล้วกล้องก็ซูมมาที่ฉันแล้วก็ซูมออกให้เห็นฉันกับเขา ซักพักก็ถึงคิวของเขาที่ต้องมาให้ฉันแจกลายเซนต์ให้ เขาก็ยื่นหนังสือมาให้ฉันในขนาดที่ฉันยังไม่เงยหน้า ในเรื่องฉันจะแสดงเป็นแบบว่า จริงๆแล้วจำเขาได้ แต่แกล้งทำเป็นจำไม่ได้อะไรประมาณนี้ พอเขายื่นหนังสือมา ฉันก็เลยถามเขาว่า"จะให้เซนต์ว่าอะไรคะ?"แล้วก็เงยหน้าขึ้นมองเขา แล้วเขาก็ทำสายตาอึ้งและชื่นชม เหมือนว่าฉันสวยเสียเต็มประดา พล็อตเรื่องนี้นางเอกเป็นคนที่มีความมั่นใจในตัวเองสูง สวย เซ็กซี่ หุ่นดี ขี้เล่น ฉันก็เลยต้องแสดงให้สมบทบาท ด้วยการทำสายตาเจ้าเล่ห์ใส่เขา แล้วเขาก็ต้องทำเป็นเขิน พูดตะกุกตะกักออกมา

"อะ...เอ่อ^///^"

"ว่าไงคะ? สรุปว่า...จะให้เขียนให้ใคร?"

"เขียนให้...เอ่อ..-///-"

"??"

"นาย...กระต่ายป่าครับ-///-"

 "ค่ะ...นายกระต่ายป่านะคะ?"

"ครับ"แล้วฉันก๋เซนต์ลายเซนต์ของฉันลงไปในนิยายแต่ละเล่ม ให้ครบทุกเล่มที่เขาส่งมา พร้อมเขียนคำว่า'แด่...นายกระต่ายป่า'

"นี่ค่ะ"ฉันส่งหนังสือคืนให้เขา พร้อมกับทำสายตาหวานเชื่อม

"ครับ"-///-

"น้องเอพริวคะ มีคนมาหาค่ะ"พี่ทีมงานที่เป็นคนเก็บแสง วิ่งมาบอกฉัน

"เขาบอกหรือเปล่าคะว่าเขาเป็นใคร?"

"เขาบอกว่า...เขาชื่อ'กวิน'ค่ะ"

"กวิน?..." หมอนั่นมาทำไมนะ "บอกให้เขากลับไปก่อนได้ไหมคะ?"

"พริวไม่อยากเจอวินขนาดนั้นเลยหรอ?"กวินเดินมาหาฉันที่นั่งอยู่ตรงโซฟาแต่งหน้าพร้อมกับยื่นดอกลิลลี่สีขาวช่อใหญ่ให้กับฉัน เอ่อ ... มันใหญ่กว่าตัวฉันอีกอ่ะ - - 

"ฮึ่ย!"ฉันแอบถอนหายใจออกมา แล้วหันไปมองหน้าเขาคนนั้น เขาทำหน้าตาเย็นชาแต่สายตาบ่งบอกอย่างชัดเจนว่า ความรู้สึกกับการแสดงออกทางใบหน้า มันตรงข้ามกัน!

"เรา...ไปดินเนอร์กันดีไหม?"

"วันนี้น่ะหรอ?"

"ใช่!ว่าไงครับ ผู้จัดการ เย็นนี้เอพริวว่างหรือเปล่า?"

"ไม่ค่ะ น้องพริวต้องถ่ายจนถึง 4 ทุ่มถึงจะกลับบ้านได้ค่ะ"

"ว๊า!! งั้นหรอ?... แย่จัง" นายกวิน นายนี่มัน...ตัวปัญหาชัดๆ...

"ไม่เป็นไรครับ...ไว้วันหลังก็ได้ หึ! ... แต่...ผมขอนั่งดูพริวถ่ายละครแป๊บหนึ่งไม่ได้หรอ?...อยากรู้ว่า'ว่าที่แฟน'ของผมจะเก่งขนาดไหน"

"ไม่ได้จริงๆค่ะคุณกวิน"เจ๊อิ๊ฟรีบบอกนายนั่นไป สงสัยคงจะสังเกตจากแววตาของฮยอนจุงได้เหมือนฉันสินะ เจ๊อิ๊ฟกับฉันนี่มัน พวกเดียวกันชัดๆเลยอ่ะ

"เอ่อ..ไม่เป็นไรครับ ผมกลับก่อนก็ได้ แล้วเจอกันวันหลังนะ ที่รัก จุ๊บ!"พูดเสร็จแล้วก็หอมแก้มฉันเฉยเลยอ่ะ ยี้!~

"งั้น...เดี๋ยวฉันไปส่ง"

"ไม่ไปส่งกันถึงเตียงเลยล่ะ เอพริว?"

"โอป้า...อย่าหาเรื่องน่า แค่นี้ฉันก็ปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว"

"สำหรับเธอ...ฉันไม่เห็นว่ามันจะน่าปวดตัวตรงไหนเลย"เขายื่นมือมาจับแขนฉันไว้ แล้วลากฉันไปที่กำแพงที่ไม่มีคนอยู่ พร้อมกับดันฉันติดกำแพง เฮ้ย!แถวนี้ยิ่งไม่มีคนอยู่ด้วย ซวยแล้วสิ!~"จริงไหม?"

"เอ่อ...โอป้า ปะ...ปล่อยนะ!"

"จุ๊ๆ!~อย่าทำเสียงดังไป"เขาก้มหน้าลงมาใกล้หน้าฉัน จนลมหายใจของเขาเป่ารดอยู่ตรงแก้ม เอ่อ...ทำไมหน้าฉันร้อนอย่างนี้ล่ะ-///-

"โอป้า...มะ...มันไม่ดีนะคะ"

"ทำไม!?! ทีไอ้กวินอะไรนั่นมันยังทำได้ ทำไมฉันจะทำไม่ได้"

"เอ่อ..."

"ไง? เถียงไม่ออกเลยหรอ แม่นกทวิสตี้?"

"โอป้าไม่มีเหตุผล"

"ไม่จำเป็นต้องมี กับคนอย่างเธอ...เป็นไงมีความสุขไหม โดนผู้ชายหอมแก้มน่ะ"

"เขาเป็นเพื่อนฉันนะ"

"หึ!...เพื่อนงั้นหรอ?..."

"- -"

"เพื่อนหรือแฟนกันแน่?"

"ก็บอกว่าเพื่อนไง!"

"ไม่สนแหละ ฉันจะลบรอยที่มันจูบแก้มเธอออกแล้วแทนด้วยรอยของฉันเอง แต่..."

"(' ')"

"...มากกว่าที่มันทำ 2 เท่า"

"อะ...โอป้า...ไม่...อุ๊บ:X"

เขาอาศัยจังหวะที่ฉันอ้าปาก กดริมฝีปากลงมาแนบชิด ในขณะที่ฉันยังตกใจอยู่ เขาก็ส่งลิ้นของเขาเข้ามาเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นของฉัน แล้วควานหาความหวานไปทั่วปาก นะ...เนี่นหรอ?ที่เขาเรียกกันว่า...จูบ... มันเป็นสิ่งที่อันตรายอะไรเยี่ยงนี้ แต่...ในความอันตรายนั้น กลับเป็นสิ่งเย้ายวน เชิญชวนให้คนอยากลอง... เขาจูบฉันอยู่อย่างนั้นไปนานเท่าไรก็ไม่รู้ สมองฉันตอนนี้...คิดอะไรไม่ออกเลยจริงๆ รู้แค่ว่า รสชาติตรงหน้านี้มันช่างหอมหวานเสียจริงๆ เขาจูบต่อไปซักพักก็ถอนริมฝีปากออก แล้วก้มลงมาหอมแก้มฉันข้างละที เอ่อ ... รู้สึกว่าปากฉันบวมแปลกๆนะ   -//- "ฉัน...เป็นจูบแรกของเธอใช่ไหม?"

"^////^"

"ก็ดี...ที่นี้ก็อย่าไปเที่ยวจูบ เที่ยวหอมแก้มกับใครต่อใครสุ่มสี่สุ่มห้าล่ะ"แล้วเขาก็ก้มลงมาใกล้ใบหูของฉัน"ฉันหวง"

-///-เขาบอกว่า...เขาหวงฉันใช่ไหม อ๊ายย ย!! เขิน ^///^

"ค่ะ"

"ป่ะ..ไปถ่ายละครต่อ เดี๋ยวถ่ายเสร็จ พอกลับบ้านไป จะทำกลับข้าวให้กิน" ฉันรู้สึกไปเองหรือเปล่า ว่าหลังจากที่เขาจูบฉันแล้ว เขาก็อารมณ์ดีขึ้นเฉยเลย

...เขาชอบฉันหรือเปล่า?...-////-

เหมือนดังคำที่ว่า

'Time to change hearts and minds of men.'

'กาลเวลา สามารถเปลี่ยนแปลงจิตใจและความคิดของมนุษย์ได้'