รักอลเวง ของยัยทอมซ่ากะผีหน้าหวาน

คำนำ

กริ้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

แก้ว:โอ้ย หนวกหู คนจะหลับจะนอน  นี่แนะ  โครมมมมมมมม(แก้วขว้างนาฬิกาปลุก เรือนที่77=_=!!)

แม่แก้ว:นี่จะแปดโมงแล้วนะ ทำไมยังไม่ตื่นอีกเนี่ยยัยแก้วข้าวของเสียหายหมดแล้วเนี่ย@#@$%&^*())_+_(*%%$#@$!$%$%^^& และถ้ายังไม่ตื่นอีกจะหักเงินค่าขนมเดือนนี้ 500บาท

แก้ว: ฮะ500เลยเหรอแม่โหดจัง

แม่แก้ว:ถ้ายังไม่อาบน้ำจะหัก700เลย

แก้ว:จ้าๆๆๆ ไปแล้วๆอย่าพึ่งหักน๊า ขอเวลาอาบน้ำ 3 นาที(แบบว่าวิ่งผ่านน้ำ...)

ผ่านไป5นาที แก้วก็เดินลงมา

แก้ว:แม่แก้วไปนะ หวัดดีจ๊ะ

แม่แก้ว:จ๊า เดินระวังๆน๊ะ

....แอบมีเทออย่างนี้..ก็ดีนะ...(เสียงโทรศัพย์แก้ว)

แก้ว:5 โหล 20  หวัดดี

ฟาง: นี่แกอยู่ไหนยะ ชั้นรอแกนานแล้วนะ รีบมาหน่อยเซ่(หมดกันด่าทีเสียภาพพจน์หมดเลยอะ...)

แก้ว:คร้าบบบบแม่ อยู่ทางม้าลายเนี่ยแหละแค่นี้ บาย

หลังจากข้ามถนน

ฟาง:นี่แก้ว ชั้นไม่ได้อยู่ร.ร.เดียวกับแกอะ พ่อชั้นหั้ยอยู่ร.ร.คนรวยกว่าอะ แกไม่ว่าไรชั่ยปะ??

แก้ว:อืมๆ งั้นแกก็โทหากันบ้างละ แล้วก็ทุกวันอาทิตย์ไปเจอกันที่ร้านเดิมนะ(ร้านเดิม คือ ร้าน papaya salad ที่เมืองเงินเมืองทองอานะ)

ฟาง:okๆ อุ๊ยรถมาแล้วอะไปน๊าบาย จุ๊บุจุ๊บุ

แก้ว:เออ

ณ ร.ร. คนรวย

มีคนเหยียบเท้าแก้ว

แก้ว:โอ้ย นี่นายกล้าดีไงมาเหยียบเท้าชั้นวะ

โทโมะ:ขอโทด ชั้นรีบ

แล้วโทโมะก็ รีบวิ่งไปเลย

แก้ว:นี่นาย เด๋วก่อนเซ่ กลับมาก่อน  ถ้านายไม่กลับมาชั้นขอหั้ยนายโดนรุมกระทืบน๊อคมืด สลบคาที่ ในเย็นวันนี้เลยฮึ คอยดูละกัล เชอะ

และเย็นวันนี้เอง แก้วก็เห็นคนโดนรุมกระทืบที่หลังอาคารจึงวิ่งเข้าไปช่วย

แก้ว:ช่วยด้วยๆๆๆมีคนโดนรุมกระทืบๆๆ

คนกระทืบ:O_o!!เฮ้ยพวกเรารีบไปเร็ว ...ฟิ้ว...(ไปแล้วววว)

แก้ว:นี่นายๆๆเป็นไรมากป่าวเนี่ย  นายๆๆๆๆ

หลังจากเขย่าตัวอยู่นาน แก้วก็เลยพลิกตัวคนๆนั้น และก็อึ้งกับภาพตรงหน้า

แก้ว:O_o!! น น นะ นะ นี่ๆนาย หรือว่าเมื่อเช้าที่เราแช่งนั้นจะเป็นจิง โอ้ยๆๆๆๆๆ ปากเสียจิงเลยไอ้แก้ววววว ถ้าลูกเค้าตายทำไงวะเนี่ย หามส่งโรงสบ เอ๊ย โรงบาล ดีกว่าเด๋วตาย

ณ  โรงพยาบาล

แม่โทโมะ:หมอคะ ลูกโหมะชั้นเป็นไงบ้างคะหมอ

หมอ:คนไข้ปลอดภัยแล้วครับ แต่....

แม่โทโมะ:แต่อะไรคะ คุนหมอ

หมอ:คือว่า ..เนื่องจากท้ายทอยของคนไข้โดนกระแทกเข้าด้วยของแข็งอย่างหนัก ทำหั้ยไม่ รู้สึกตัว อาจจะเป็นเจ้าชายนิทรา แต่ก็เป็นแค่ชั่วคราวนะครับ

แม่โทโมะ:แล้วเค้าจะหายเป็นปกติเมื่อไหรคะ

หมอ:หมอคงบอกไม่ได้หรอกครับ มันขึ้นอยูกับเวลา และกำลังใจ

ทันใดนั้นเอง ก็มีคนเดินมา

หวาย:เดี๋ยวหวายจะเป็นกำลังใจหั้ย โมะของหวายค่ะ

แม่โทโมะ:เทอไม่มีสิทเรียกชื่อลูกชั้นแบบนั้นนะ

หวาย:แต่หนูเป็นแฟนเค้านะคะ

แม่โทโมะ:ชั้นไม่รับเทอเป็นลูกหรอก ลูกชั้นหายเมื่อไหร่ชั้นจะคุยเรื่องนี้กับลูกชั้น ชั้นจะกลับละ สวัดดีค่ะคุนหมอ

หวาย:เดี๋ยวซิคะคุนแม่

วันรุ่งขึ้น  ที่ห้องแก้ว

แก้ว:อืม O_o!!!อ๊ากกกกกกกกกกกกก  นี่นะ นะ นายเข้ามาได้ไง

โทโมะ:ไม่รุ้ ก็เดินมาเรื่อยๆ จนเจอที่นี่ เหนื่อยก็เลยอยากพักอะ

แก้ว:แต่ห้องชั้นล็อกนะ

โทโมะ:ชั้นเดินผ่านประตูมาอะ

แก้ว:O_o!!!นี่นายเป็นผีเหรอออออ  จ๊ากกกกกกกกกกผีหลอกก

ติดตามต่อไปน๊าคร๊าบบบ *0*