ข้ามขอบฟ้ามาหารัก

สวัสดีจร้ารีดเดอร์ที่น่ารักทุกคน

ไรเตอร์ต้องขอโทดด้วยนะจ๊ะที่หายไปเกือบเดือนกว่า แต่วันนี้ไรเตอร์จะมาไถ่โทดโดยการอัพต่อจร้าา

------------------------------

เริ่มกันเลยดีกว่า :)

ความเดิมตอนที่แล้ว

โทโมะ:เป็นอะไรหรือป่าวเห็ฯไม่พูดไม่จาตั้งแต่ออกจากบ้านมาแล้ว(ร่างสูงถามร่างบางในขนาดที่สายตายังคงมองถนนอยู่)

แก้ว:ป่าวไม่ได้เป็นอะไร(ร่างบางโกหกร่างสูงเพราะไม่อยากให้ถามมาก)

โทโมะ: ฉันรู้ว่าอาการที่เะอเป็นอยู่ตอนนี้และฉันก็รู้ด้วยว่าการอยู่คนเดียวในบ้านมันอ้างว้างขนาดไหน

แก้ว: นายไม่ใช้ฉันนาย ไม่มีทางรู้

 โทโมะ:เธอคิดว่าคนอย่างเธอดูยากนักหรือไงแค่เห็นดวงตาก็รู็้แล้วว่าเธอเศร้าขนาดไหน เพราะฉนั้น ไหลของฉันยัง

ว่างอยู่ ฉันให้เธอยืม(ร่างสูงพูดแล้วดันหัวร่างบางให้มาซบกับไหลของตัวเอง)อยากร้องไหลก็ร้องออกมาเลยแล้ว

ห้ามไปแอบร้องไห้ออีกเข้าใจไม

---ไม่มีการตอบรับจากร่าบบางมีเพียงการพยักหน้าเท่านั้น---

ToMo...

ผมไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรแต่พอผมเห็นยัยตัวแสบหน้าเศร้าๆก็อดใจหายไม่ได้ผมชักจะรู้สึกเป็นห่วงมากขึ้นทุกวัน

แล้วสิ  แล้วนี้ผมเป็นอะไรไปทำไมต้องเป็นห่วงยัยตัวแสบด้วยนะ

ผมรู้สึกเปียกบริเวณไหล ผมคิดว่าเธอคงต้องร้องไห้เป็นแน่ดูไปดูมายัยตัวแสบนี้ก็น่าสงสารจริงๆ

จบ.....

โทโมะ: แก้ว  แก้ว  แก้ว(ร่างสูงเรียกและก้มหน้าเป็นจังหวะเดียวกับที่ร่างบางเงยหน้าขึ้นมาจึงมำให้หน้าของทั้งคู

อยู่ห่างกัยไม่ถึง1เซน)

แก้ว:ถึงแล้วหรอ(ร่างบางผละออกจากร่างสูงแล้วพูดโดยที่สายตามองไปทางด้านอื่น)

โทโมะ: อืม

---เฮียโมะ เสียงสาวร่างย้อยดังมาจากหน้าประตูบ้านนั้นก็คือน้องสาวสุดรักสุดหวังของโทโมะ ป๊ิอปปี้----

โทโมะ: มีอะไรห๊ะเรียงซะเสียงดีง(ร่างสูงที่ลงจากรถพร้อมกับร่างบางเดินไปหาน้องสาว)

ป๊อปปี้: วันนี้ส่งสัยฝนคงจะตกหนักพี่ชายสุดที่รักของป๊อปกลับบ้านเร็ว  อ่าวแล้วนี้พี่แก้วมาได้ยังไงค่ะ(สาวร่างน้อย

ถามพี่ชายของตัวเอง)

โทโมะ: แก้วจะมาอยู่กับเรา(ร่างสูงพูดจบก็เดินเข้าบ้านไป)

ป๊อปปี้: แล้วเฮียโมะจะให้พี่แก้วนอนไหนค่ะหรือจะให้นอนกับป๊อปปี้ก็ได้นะค่ะ(สาวร่างน้อยถามผูเป็นพี่ชายและ

เดินเข้ามานั่งฝั่งตรงข้ามโดยไม่ลืมลากแก้วมาด้วย)

โทโมะ: ไม่ได้แก้วจะต้องมานอนห้องเดียวกับพี่(ร่างสูงพูดแล้วมองหน้าร่างบางที่ตอนนี้กำลังอึ่งอยู่กับสิ่งที่ร่างสูงพูดแต่สำหรับสาวอีกคนกลับไม่อึ่งแถมยังยิ้มให้กับพี่ชายของตัวเอง)

แก้ว: คุณว่ายังไงนะ(ร่างบางถามเพราะไม่เชื่อหูตัวเอง)

โทโมะ: ฉันบอกว่า เธอ-ต้อง-นอน-ห้อง-เดียว-กับ-ฉัน แล้วไม่ต้องถามมากอีกเข้าใจไม(ร่างสูงพูดจบก็เดินขึ้น

ห้องไปโดยที่ไม่ลืมบอกให้คนรับใช้ยกกระเป๋าของร่างบางขึ้นมาด้วย)

แก้ว: เดี่ยวสิกลับมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน(ร่างบางตะโกนไล่หลังร่างสูงไปแต่ไม่มีวี่แววว่าจะหันหลังกลับมา)

ป๊อปปี้ช่วยพี่ด้วยนะพี่ไม่อยากนอนห้องเดียวกับโทโมะ

ป๊อปปี้:ป๊อปคงช่วยพี่ไม่ไดเหลอกค่ะเพราะไม่เคยมีใครขัดใจเฮียโมะได้

แก้ว: ยังไงพี่ก็จะต้องนอนห้องเดียวกับอีตาโทโมะใช้ไม

ป๊อปปี้:ป๊อปอยากจะบอกพี่ว่าใช้ค่ะ(สาวร่างน้อยพูดแล้วยิ้มให้กับร่างบาง)

หน้าห้อง

แก้ว ในที่สุดฉันก็กลับมายืนอยู่หน้าห้องที่พึ่งเดินออกมาเมื่อเช้า เอาว่ะนอนกับไอบ้านั้นก็ยังดีกว่าอยู่บ้านคนเดียว สู้ตาย แล้วเราจะเคาะประตูหรือไม่เคาะดีถ้าไม่เคาะอีตาบ้านั้นก็หาว่าฉันไม่มีมารยาทอีก แต่ฬครจะสนล่ะเข้าไปทั้งที่ไม่เคาะนี้แหละ

แอด (สมมุติว่าเป็นเสียงเปิดประตู)

จบ----

แก้ว: เห้ยนายมาอยู่ตรงนี้ได้ไงตกใจหมด(ร่างบางกล่าวกับร่างสูงที่ยืนอยู่หน้าประตููห้อง)

โทโมะ:ฉันจะยืนตรงไหนมันก็เรื่องของฉัน(ร่างสูงกล่าวกับร่างบางที่ยืนเผชิญหน้าอยู่)

แก้ว: ไอผู้ชายบ้า!!(ร่างบางด่าร่างสูงแล้วเดินเข้าห้องไป)

แกร็ก (เสียงของร่างสูงปิดประตูและล๊อคประตูจึงทำให้ทั้งห้องเหลือเพียงร่างบางกับร่างสูง)

แก้ว: แล้วนายจะให้ฉันนอนตรงไหนเนี้ย(ร่างบางถามร่างสูงเสร็จก็เดินไปนั่งที่โซฟา)

โทโมะ: จะยากอะไรเธอก็นอนบนเตียง......เดียวกับฉันส่วนเรื่องเสื้อผ้าฉันให้คนจัดให้เธออยู่ในตู่แล้ว(ร่างสูงพูด

จบก็เดินเข้าห้องน้ำไปปล่อยให้ร่างบางยืนอึ่งอยู่กับคำพูดอยู่คนเดียว)

แก้ว: นอนเตียงเดียวกับฉัน หมายความว่าฉันจะต้องนอนเตียงเดยวกับเขา...โอ้ยแก้วจะบ้าตายชีวิตฉันทำไมมัน

ซวยอยางนี้

โทโมะ: นั่งทำอะไรอยู่ทำไมไม่ไปอาบน้ำจะได้นอนสักที(ร่างสูงถามร่างบางหลังจากออกจากห้องน้ำแล้วก็เดินไปนั่งหน้าโต๊ะเครื่องแป้งเพื่อเช็ดผม

แก้ว: รู้แล้ว(ร่างบางพูดเสร็จก็เดินเข้าห้องน้ำไป)

ร่างบางออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวใหญ่กับกางเกงขาสั้นแลเวเดินมานั่งที่โซฟา

โทโมะ: แก้ว(ร่างสูงเรียนร่างบางที่นั่งดูทีวีอยู่)

แก้ว: มีอะไร

โทโมะ: ช่วยอะไรฉันหน่อยสิ

แก้ว: ช่วยอะไร(ร่างบางถามร่างสูง)

โทโมะ:ช่วยเป่าผมให้หน่อยฉันเป่าไม่ถึง(ร่างสูงพูดกับร่างบาง)

แก้ว: นายนิวุ่นวายจริงๆเลย เดียวฉันทำให้(ร่างบางพูดจบก็เดินไปหาร่างสูงที่หน้ากระจกในขนาดที่ร่างบางกำลังใช้ไดร์เป่าผมให้ร่างสูงอยู่)

โทโมะ:จะยั่วฉันหรือไงถึงได้ใส่ชุดนี้(คำพูดของร่างสูงทำให้ร่างบางหยุกชะงักและหันมามองตาขวาง)

แก้ว:ฉันไม่ได้บ้าขนาดจะต้องมายั่วนายที่ฉันใส่อย่างนี้เพราะเจ้กิ่งเป็นคนซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้ฉันแล้วเอาเสื้อผ้าฉันไป

เผาถึงไม่งั้นนายไม่ได้้เห็นขาอ่อนฉันหลอก

โทโมะ: มากกว่านี้ฉันก็เคยเห็นมาแล้ว

แก้ว: นายพูดหมายความว่ายังไง(ร่างบางไม่เข้าใจที่ร่างสูงพูดแต่กว่าจะเข้าใจร่างสูงก็เดินไปนอนแล้ว)

นี้นาย นายจะมานอนบนเตียงนี้ไม่ได้นะ ฉันไม่มีทางนอนกับนายเด็ดขาด(ร่างบางพูดแล้วดึงมือร่างสูงให้ลุกขึ้นมา

แต่ถูกคนร่างสูงกระชากทำให้ร่างบางล้มลงไปทับร่างสูงที่นอนอยู่ทำให้ปากของร่างบางแตะที่แก้มของร่างสูง

การกระทำของร่างบางทำให้ทั้งคนด้านร่างและด้านบนหน้าแดง เมื่อได้สติร่างบางรีบผละออกจากร่างสูงด้วยใบหน้า

ที่แดงกว่าลูกมะเขือเทศ)

โทโมะ: เธอนิมันเรื่องมากจริงๆ ฉันไปนอนที่โซฟาก็ได้(ร่างสูงพูกจบก็ลุกขึ้นไปเอาหมอนและผ้าห่มในตู้แล้วไป

นอนที่โซฟา)

23.00น

แก้ว: นี้เราเป็นไรไปเนี้ยนอนยิ้มอยู่ได้แล้วทำไมต้องคิดถึงอีตาบ้านั้นด้วยโอ้ยไอสมองบ้าหยุดคิดได้แล้ว

นอนดีกว่า

โทโมะ:ผมเป็นบ้าไรเนี้ยหัวใจเต้นแรงตั้งแต่โดนยัยตัวแสบโขมยหอมแก้มแล้ว ทำไมผมต้องมานอนยิ้มคนเดียว

ด้วย ตอนนี้ผมนอนมองยัยตัวแสบหลับสบายอบู่บนเตียงผมอยู่ ดูสิครับผมเป็นเจ้าของบ้านและเจ้าของห้องแต่ผม

กลับต้องมานอนที่โซฟาแล้วยัยตัวแสบก็นอนบนเตียงผม

---------------------------------------------------------

จบไปแล้วอีกตอน แต่งไว้นานแล้วแต่ไม่ได้อัพ

เม้นๆกันบ้างนะจ๊ะ