เมื่อไหร่ก็ใช่เธอ เพื่อนที่ฉันรู้ใจ

ตอนที่ 2

 

“ทำไมอ่ะ ? ไม่เป็นไรฉันจะทำให้แม่นายรับฉันให้ได้โทโมะ”แก้วพูดด้วยแววตาที่จริงจังกว่าครั้งไหนๆ

“ฉันขอให้เธอทำได้ละกันแก้ว เพราะถ้าแม่ฉันไม่รักเธอ ฉันก็คงโดนสั่งให้เลิกกับเธอแน่นอน”โทโมะพูดแล้วเดินหนีออกจากร้านไป

“แก้วๆ โทโมะเป็นไรอ่ะ ?”เฟย์ถาม

“ไม่รู้สิ ฉันกลับบ้านก่อนนะ”แก้วพูดแล้วเดินไป

 

“โทโมะๆ รอก่อนสิ”แก้วตะโกนเรียก

“นี้นาย แฮ่กๆ...เดินหนีออกมาทำไมเนี้ย ? แฮ่กๆ..”แก้วพูดไปหอบไป

“จะกลับบ้านยัง ?”โทโมะถาม

“กลับสิ”แก้วพูดพร้อมขึ้นรถไป

“โทโมะๆ พูดอะไรหน่อยสิ”แก้วพูดพร้อมเอานิ้วจิ้มแขนโทโมะเป็นเชิงง้อ

“อะไร ?”โทโมะพูด(กวนนี่หว่า ?)

“นี้โทโมะ นายอย่ากวนประสาทฉันสิ”แก้วพูด

“โธ่!ฉันรู้ว่านายอยากให้แม่นายรักฉัน แต่ทำไงได้ฉันไม่ชอบใส่มันนี่หน่า”แก้วพูด

“กะแค่ใส่กระโปรงอ่ะ แก้วทำให้โทโมะไม่ได้หรอ ?”โทโมะพูดไปขับรถไป

“มันก็ได้ แต่อันนั้นมันเป็นภาพลวงตานะ ถ้าแม่นายจะรักต้องรักตัวตนที่แท้จริงของฉันสิ”แก้วพูด

“ฉันรู้แต่...”

“ไม่มีแต่ แม่นายไม่รักฉันวันนี้ แต่วันหน้าอาจจะรักก็ได้”แก้วพูด

“ไม่มีทาง ฉันรู้นิสัยแม่ฉันดี ถ้าแม่ไม่ชอบอะไรแม่ฉันจะมองไม่เห็นมันในสายตาเลย”โทโมะพูด

“เอาน่า พรุ่งนี้รู้กัน”แก้วพูด

“ทำไมเธอดื้อจังนะแก้ว”โทโมะพึมพำคนเดียว

‘แม่นาย ต้องรักฉันแน่ๆโทโมะ’แก้วคิดในใจ

 

วันต่อมา

“แก้วพร้อมยัง ?”โทโมะถาม

“พร้อมแล้วๆ”แก้วพูดพร้อมกับเดินออกมาในชุดที่สบายๆ ตามสไตล์ของแก้ว

นั้นก็คือ เสื้อยืดกางเกงยีนส์ รองเท้าผ้าใบ

“เอาจริงหรอ ?แก้ว”โทโมะถาม

“แน่นอน”แก้วพูดด้วยความมั่นใจ

 

เมื่อมาถึงบ้านโทโมะ

“แม่ครับ โทโมะมาแล้วครับ”โทโมะเรียกแม่

“มาแล้วหรอลูก คิดถึงจังเลยมามะ แม่กอดที”แม่โทโมะพูด

 

“แม่ครับ นี้แก้วแฟนผมครับ ที่ผมเล่าให้ฟังไง”โทโมะแนะนำ

“สวัสดีค่ะ คุณน้า”แก้วพูดพร้อมไหว้แบบกุลสตรีไทย

“สวัสดีจ๊ะ แก้ว”แม่โทโมะพูด

“ทานอะไรมาหรือยังจ๊ะ ? โทโมะแก้ว ?”แม่ถาม

“ยังเลยครับ/ค่ะ”โทโมะแก้วตอบ

“งั้นตามแม่มาเลยจ๊ะ”แม่โทโมะพูดแล้วเดินนำไปที่ห้องครัว

“หนูแก้วทำอาหารเป็นมั้ยจ๊ะ ?”แม่โทโมะถาม

“เป็นค่ะ”แก้วตอบด้วยรอยยิ้ม

คำตอบของแก้วทำให้แม่โทโมะยิ้มอย่างพอใจ

“งั้นมาช่วยแม่หน่อยเร็ว”แม่โทโมะพูด

“ได้ค่ะ”แก้วพูดแล้วเดินตามแม่โทโมะไป

“หนูกับโทโมะคบกันมานานหรือยังจ๊ะ ?”แม่โทโมะถาม

“ก็สักพักแล้วล่ะค่ะ”แก้วพูดพร้อมหั่นหมูไป

“หนูรู้มั้ย ? ว่าโทโมะไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนเข้าบ้านเลยนะ”แม่โทโมะพูดพร้อมกับหั่นผัก

“จริงหรอค่ะ ? หนูวาอย่างโทโมะเนี้ยน่าจะสาวตรึมนะค่ะ”แก้วพูดพร้อมรอยยิ้ม

“แล้วหนูรู้มั้ย ? ว่าแม่ไม่ชอบผู้หญิงที่มีบุคลิกคล้ายผู้ชาย”แม่โทโมะพูดพร้อมกับหยุดหั่นผักแล้วมองมาที่แก้ว

“ทราบค่ะ”แก้วพูดพร้อมกับละจากการหั่นหมูมามองหน้าแม่โทโมะแทน

“และหนูเองก็มีบุคลิกแบบนั้นด้วยหนูทราบมั้ย ?”แม่โทโมะถาม

“ทราบค่ะ”แก้วพยักหน้ารับ

“ถ้าคุณน้าไม่ชอบหนูไม่เป็นไรค่ะ เพราะนี้คือตัวตนที่แท้จริงของหนู ตอนแรกโทโมะบังคับให้หนูใส่กระโปรงมา เพราะคุณน้าไม่ชอบตัวตนที่หนูเป็น แต่หนูไม่ใส่เพราะหนูต้องการให้คุณน้ารักที่ตัวตนที่แท้จริงของหนู ไม่ใช่ที่ภาพลวงตา”แก้วพูดด้วยรอยยิ้มแห่งความจริงใจ

“หึ!งั้นแสดงว่าลูกชายแม่เลือกคนไม่ผิดจริงๆ แม่อยากบอกว่า แม่ไม่ชอบผู้หญิงที่มีลักษณะคล้ายผู้ชาย

แต่หนูรู้มั้ย ? ว่าหนูเป็นคนแรกที่แม่ยอมรับได้”แม่โทโมะพูดหั่นผักต่อไป

“หมายความว่าไงครับ ?”โทโมะที่โผล่มาจากไหนไม่รู้พูด

“นี้ลูกคนนี้นิ แอบฟังหรอ ?”แม่โทโมะพูด

“ก็คนมันอยากรู้นี่หน่าว่าคุยอะไรกัน”โทโมะพูด

“ว่าแต่แม่เถอะ แม่หมายความว่าไงเมื่อกี้”โทโมะถามแม่ต่อ

“แม่หมายความว่า ลูกไปหาผู้หญิงคนนี้มาจากไหน น่ารักมากเลย แม่ชอบคนนี้

ลูกเลือกคนไม่ผิดเลยจริงๆโทโมะ ถ้าลูกปล่อยคนนี้หลุดมือไปนะ แม่จะตีให้ตายเลย”แม่โทโมะพูด

“ขอบคุณครับแม่”โทโมะพูดแล้ววิ่งไปกอดแม่ของตนเอง

“จ๊ะลูก เอาเป็นว่าเราไปทานข้าวกันดีกว่านะ ไปเถอะ”แม่โทโมะพูด

“เป็นไง ฉันบอกแล้วว่าแม่นายต้องรักฉัน”แก้วพูดกับโทโมะ

“อะไรที่ทำให้เธอมั่นใจขนาดนี้”โทโมะถาม

“ไม่รู้สิ ฉันมีลางสังหรณ์แบบนั้นอ่ะ 55555”แก้วพูดแล้วเดินไป

เมื่อทั้งหมดทานอาหารเสร็จ

“กลับก่อนนะค่ะคุณน้า”แก้วพูด

“เดี๋ยวตีเลย แม่สิจ๊ะแม่”แม่โทโมะพูด

“ค่ะ แม่”แก้วพูด

จากนั้นทั้งหมดก็กลับบ้าน(หอพักที่มหาลัย)

“กลับมาแล้วหรอ ?”ฟางถาม

“อืม”แก้วตอบ

“เป็นไงมั่ง ?ๆ”เฟย์ถามต่อ

“ก็สบายๆ ชิลๆ” แก้วตอบพร้อมวางกระเป๋าไว้บนเตียง

“เฮ้ย!โทโมะแม่นายชอบน้องสาวฉันป่ะว่ะ ?”ป็อปปี้ถาม

“จะเหลือหรอ ? ขนาดฉันยังชอบเลย”โทโมะพูด

“บ้าหรอ ?”แก้วพูดไปเขินไป

“แหมๆ คู่นี้หวานกันจิง”เฟย์แซว

 

อีกทางด้านนึง

“พี่เบล พี่รู้จักพี่แก้วได้ยังไง ?”คยองเทถาม

“รู้จักกันตอนมัธยมต้นน่ะ ถามทำไม”เบลถามพลางอ่านหนังสือไป

“พี่แก้วกับพี่โทโมะคบกันมานานหรือยังครับ”คยองเทพูด

“สักพักแล้ว ทำไมชอบแก้วหรอ ?”เบลถาม

“ครับ พี่เค้าน่ารักดี”คยองเทพูดไปเขินไป

“พี่ว่าผมจะแย่งพี่แก้วจากพี่โทโมะดีมั้ย”คยองเทถาม

“จะบ้าหรอ ? ทำงี้ได้ไง”เบลถาม

“ทำไมอ่ะ ก็ผมรักของผม ทำไมอ่ะพี่เบล เมื่อก่อนยังไม่เป็นคนดีแบบนี้เลย

เมื่อก่อนพี่เบลไม่ใช่แบบนี้อ่ะ”คยองเทถามอย่างสงสัย

“แล้วพี่เป็นแบบไหน?”เบลถาม

“ก็อยากได้อะไรต้องได้ เอาแต่ใจ”คยองเทพูด

“คนเรามันต้องมีการเปลี่ยนแปลงบ้าง”เบลพูด

“ไม่รู้แหละ ผมจะแย่งพี่แก้วมาให้ได้”คยองเทพูด

“ไม่มีทางหรอก ต่อให้นายตายแก้วก็คงไม่รักนายหรอกคยองเท”เบลพูดแล้วเงียบไป

 

ย้อนไปเมื่อตอนเกิดเหตุ

ตอนนั้นแก้วกลับมาเรียนแล้ว

เบลกำลังจะไปห้องวิชาการเพื่อขอลาออกเบลเกิดไปได้ยินแก้วกับโทโมะพูดกันเรื่องของตน

 

‘เรื่องอะไร ?’โทโมะถามกลับ

‘เรื่องเบลล์ไง’แก้วถาม

‘อ๋อออ แล้วแต่เธอ’โทโมะพูด

‘งั้น คิดซะว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้นล่ะกันเนอะ เลิกแล้วต่อกันดีกว่า’แก้วพูด

 

‘ขอบคุณนะแก้ว โทโมะที่ไม่เอาเรื่องฉัน’เบลล์พูด(คนเดียว)

 

ปัจจุบัน

“พี่เบล พี่เบล”คยองเทเรียก

“ว่าไง”เบลถาม

“พี่เหม่ออะไรผมถามไปตั้งนานแล้วนะ”คยองเทพูด

“ถามว่าไงนะ ?”เบลถาม

“ผมถามว่า พี่แน่ใจได้ไง”คยองเทถามต่อ

“เอาเป็นว่าเชื่อพี่เถอะสองคนนั้นเค้ารักกันมาก ยิ่งเราพยายามแยกเค้าเท่าไหร่เค้ายิ่งรักกันมากขึ้น”เบลพูด

“แล้วถ้าผมทำให้พี่โทโมะเป็นคนเลวในสายตาพี่แก้วล่ะ ?”คยองเทพูด

“หมายความว่าไง”เบลถามอย่างไม่เข้าใจ

“เดี๋ยวก็รู้”คยองเทพูดแล้วยิ้มร้าย

“นายอย่าทำอะไรบ้าๆนะคยองเท”เบลพูด

“ทำไมล่ะ ในเมื่อพี่เองก็ยังรักพี่โทโมะไม่ใช่หรอ ?”คยองเทพูด

“เพราะฉันเคยพยายามแล้ว ฉันเคยพยายามทำให้เค้า 2 คนแยกกันแล้วแต่ก็ไม่ได้”เบลพูด

“เพราะพี่ไม่มีฝีมือไง พี่คอยดูแล้วกันว่าผมจะทำได้มั้ย ?”คยองเทพูดแล้วเดินไป

“ฉันไม่มีวันให้แกทำเรื่องชั่วๆแบบที่ฉันทำได้หรอก คยองเทฉันจะขัดขวางแกทุกวิถีทาง

แก้ว หวังว่าการที่ฉันช่วยเธอครั้งนี้มันจะช่วยไถ่บาปที่ฉันทำไว้กับเธอได้นะ”เบลพูด

 

ทางด้านแก้ว

“ฝันดีนะโทโมะ”แก้วพูด

“เช่นกันนะแก้ว ฝันถึงโทโมะด้วย”โทโมะพูด

“ไม่เอาหรอก ขืนฉันฝันถึงนายมีหวังฝันร้ายแน่ๆ”แก้วพูด

“เว่อร์ไป จำไว้เลยนะ”โทโมะพูดแล้วเดินเข้าห้องไป

“ไปแกล้งเค้าอย่างงั้นเดี๋ยวก็งอนหรอก”ฟางพูด

“ไม่หรอก”แก้วพูดพร้อมกับนั่งลงบนเตียง

“เออนี้ เรารู้จักกันมาก็หลายปีแล้ว ฉันยังไม่รู้เลยว่าเธอเกิดวันที่เท่าไหร่ แล้วอายุเท่าไหร่”แก้วถาม

“พวกเราหรอ ?”เฟย์ถาม

“ก็ใช่น่ะสิ ให้ฉันถามมด ยุงหรือไง”แก้วตอบ

“อ้าว แก้วอยากรู้หรอ ?ฉันจะได้ถามให้ก็ได้”ฟางพูด

“นั้นสิๆ ว่าแต่ว่ามันพูดได้ไหมอ่ะ ?”เฟย์ถามต่อ

“พวกเธอนี่ กวนจัง เอาเป็นว่าฉันถามพวกเธอนั้นแหละ”แก้วพูด

“อ๋อออ ฟางจำไม่ได้อ่ะ แล้วเฟย์ล่ะ”ฟางถาม

“เอิ่มมมม จำไม่ได้เหมือนกันแต่จำอายุได้นะ”เฟย์พูด

“แล้วอายุเท่าไหร่ ?”แก้วถาม

“90 ปีจ้าาาา”เฟย์ตอบ

“โห!ทำไมหน้าเด็กจังเลย”แก้วถาม

“555555 เขินนะ”เฟย์พูดแล้วทำท่าเขิน

“แล้วฟางล่ะ ?”แก้วถาม

“91 ปีจ๊ะ”ฟางตอบ

“ฟางแก่กว่าเฟย์อีกอ่ะ”แก้วพูด

“ใช่ๆ แถมยังชอบบ่นเป็นยัยแก่อีก”เฟย์พูด

“เดี๋ยวเหอะๆ”ฟางพูด

“เอาเป็นว่า ฉันจะคิดวันเกิดให้ละกันนะ แล้วก็อายุด้วย”แก้วพูด

“ดีดี ฉันจะได้มีวันเกิดกับเค้าสักที”เฟย์พูด

“งั้น ฟางอายุมากกว่าฉันปีนึงล่ะกัน เป็น 20 ปี”แก้วพูด

“โห อายุน้อยลงไปตั้งเยอะแหนะ”ฟางพูด

“ส่วนเฟย์ก็เท่ากับฉันละกัน 19 ปี”แก้วพูด

“วันเกิดเอาเป็น 29 ธันวาคมล่ะกัน”แก้วพูด

“ส่วนฟางเป็น 12 กันยายน”แก้วพูด

“ทำไมต้องเป็นวันนี้อ่ะ”ฟางถาม

“ก็เพราะเป็นวันที่ป็อปกับฟางเป็นแฟนกันไง”แก้วพูด

“แล้วของเฟย์อ่ะ”เฟย์ถาม

“เพราะมันเป็นวันที่พวกเราเรียนจบมัธยมปลายไง”แก้วพูด

“โห แก้วจำได้หรอ ?”เฟย์ถาม

“แน่นอน มันนั้นมันเป็นวันสำคัญของพวกเราไง”แก้วพูด

“นอนกันเถอะ ง่วงแล้ว”แก้วพูด

“โอเคๆ งั้นราตรีสัวัสดิ์นะ”