เมื่อไหร่ก็ใช่เธอ เพื่อนที่ฉันรู้ใจ

ตอนที่ 18 ง้อๆ

‘ง้อก็ง้อ’แก้วคิด
แก้วหันไปมองรอบๆบ้านว่าจะเอาอะไรไปง้อโทโมะดีก็เลยตัดสินใจไปซื้อดอกไม้ล่ะกัน
“ป้าค่ะ แก้วไปข้างนอกแปปนึงนะค่ะ ถ้าทุกคนมาแล้วตั้งโต๊ะรอเลยนะค่ะ”แก้วพูดแล้วเดินออกไป
โทโมะที่เห็นแก้วเดินออกไปก็
‘จะไปไหนของเค้านะ ? ไม่ง้อฉันจริงๆใช่มั้ย ?’โทโมะคิดในใจ

ทางด้านแก้ว

“รับอะไรดีค่ะ ?”พนักงานถาม
“เอ่อออ ขอดอกกุหลาบสีขาวปนชมพูอ่อนห่อด้วยสีส้มนะค่ะ

รบกวนช่วยเขียนให้ว่า ‘ดีกันนะป๊า ม๊าขอโทษ’ด้วยนะค่ะ”แก้วพูดไปเขินไป
“ได้ค่ะ สักครู่นะค่ะ”พนักงานพูดแล้วเดินไป

20 นาทีผ่านไป
“ได้แล้วค่ะ คุณผู้หญิง”พนักงานพูด
“เท่าไหร่ค่ะ ?”แก้วถาม
“500 ค่ะ”พนักงานพูด

ทันทีที่แก้วได้ของเสร็จก็โบกแท็กซี่กลับบ้าน
“แล้วจะเอาไปให้ยังไงดี”แก้วที่ยืนอยู่หน้าบ้านก็ได้แต่บ่นคนเดียว
“คุณหนูแก้วจะเข้ามั้ยค่ะ ?”พ่อบ้านถาม
“เข้าค่ะๆ เอ่อออ แต่ลุงค่ะ แก้วมีเรื่องจะถามค่ะ”แก้วพูด
“อะไรครับ ?”พ่อบ้านถาม
“เวลาคุณลุงจะง้อแฟนลุงจะทำไงค่ะ ?”แก้วถาม
“คือแก้วมีดอกไม้มาด้วยแก้วอยากจะให้เขาแต่แก้วไม่รู้จะทำไงอ่ะค่ะ ?”แก้วพูด
“เอางี้มั้ยครับ ? เดี๋ยวผมช่วย”พ่อบ้านพูด
“ยังไงค่ะ ?”แก้วถาม
“ซุบซิบ  ๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“ดีเลยค่ะ รบกวนด้วยนะค่ะ”แก้วพูดแล้วเดินเข้าบ้านไป
ส่วนพ่อบ้านก็ไปทำตามแผนของตัวเอง

เมื่อทานอาหารเสร็จ
“ขอตัวนะค่ะ”แก้วพูดแล้วเดินเข้าหลังบ้านไป
“ว่าไงค่ะลุง โอเคยัง ?”แก้วถาม
“ครับ ผมบอกทุกคนในบ้านไว้แล้วนะครับ ยกเว้นคุณชาย”พ่อบ้านพูด
“แล้วให้แก้วทำไงค่ะ ?”แก้วถาม
“คุณหนูก็ไปยืนรอที่ชิงช้าครับ ผมจะปิดไฟไว้รอให้คุณชายมาก่อน”พ่อบ้านพูด
“ค่ะๆ งั้นแก้วไปนะค่ะ”แก้วพูดแล้วเดินไป

ทางด้านโทโมะ
“พี่โทโมะ ไปเดินเล่นกับป็อปหน่อยสิ”ป็อปปี้พูด
“ชวนแก้วสิ”โทโมะพูด
“พี่แก้วไปไหนไม่รู้ ป็อปอยากไปกับพี่ชาย”ป็อปปี้พูดพลางทำหน้าอ้อนๆ
“ก็ได้”โทโมะพูดพร้อมกับเดินไปกับป็อป
เมื่อมาถึงที่ชิงช้าหน้าบ้าน
พรึ่บ!!!

“ทำไมไฟดับล่ะ ?”โทโมะถาม
“ป็อป ป็อปอยู่ไหน”โทโมะเรียกป็อปเพราะตอนนี้ป็อปไม่อยู่แล้ว

จากนั้นแสงไฟจะหลอดไฟที่ต้นไม้ก็สว่างขึ้นพร้อมกับแก้วที่ค่อยๆเดินมา
พร้อมกับช่อดอกกุหลาบสีขาวปนชมพูอ่อนๆ

“อ๊ะ ฉันให้”แก้วพูดพร้อมกับยื่นช่อดอกไม้ให้โทโมะ
“ให้ทำไม ?”โทโมะถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
“รับหน่อยสิ ฉันซื้อมาให้นายนะ”แก้วพูด
“ก็ได้”โทโมะพูดพร้อมกับรับดอกไม้มา
พออ่านการ์ดโทโมะยิ้มออกมา
“ดีกันนะป๊า ม๊าขอโทษ”แก้วพูดพร้อมกับเดินเข้าไปกอดโทโมะ
“ก็ได้ มาซะขนาดนี้ไม่ยอมได้ไง”โทโมะพูด
“แก้วขอโทษนะที่ว่าโทโมะ”แก้วพูด
“ทำไมไม่พูดป๊าม๊าอ่ะ น่ารักดีออก”โทโมะพูด
“บ้า แก้วอาย”แก้วพูดพร้อมหน้าที่กำลังแดงขึ้นเรื่อยๆ
“ฮะๆ ป๊าก็ขอโทษม๊าด้วยนะที่ไปว่าม๊าแบบนั้น”โทโมะพูด
“อืมมม ต่อไปนี้ห้ามทะเลาะกันอีกนะ ม๊าไม่ชอบเลย”แก้วพูด
“ครับๆ แต่ขออะไรอย่างดิ”โทโมะพูด
“อะไรอ่ะ ?”แก้วถาม
“ขอจูบหน่อย”โทโมะพูด
“บ้า ไม่เอา”แก้วพูด
“ไม่ได้เอา แค่จะจูบ”โทโมะพูด
“บ้า ไม่ให้”แก้วพูด

“ถ้าแก้วไม่ให้โทโมะงอนนะ”โทโมะพูด
“ได้ทีก็เอาใหญ่เลยนะ”แก้วพูด
“ขอนะ”โทโมะพูด
“ไม่...อุ๊บบบ OxO…”แก้วยังพูดไม่จบก็โดนโทโมะจูบไปซะแล้ว
จูบนี้แสนเนิ่นนาน นานเท่าไหร่ไม่รู้
จูบนี้เป็นจูบที่แสดงถึงความโหยหา และความคิดถึง

จูบนี้เป็นจูบที่แสนหวาน
และจูบนี้เป็นจูบแรกของทั้งคู่

“พอแล้วแก้วหายใจไม่ออก”แก้วพูดทันทีที่โทโมะถอนจูบออกแล้วทำท่าว่าจะจูบต่อ
“ฮะๆ พอก็ได้ แต่พอได้จูบแก้วแล้วชักอยากจะทำมากกว่าจูบแล้วสิ”โทโมะพูด

จากนั้นทั้งคู่ก็เดินเข้ามาในบ้าน
“แก้วขอไรอย่างดิ”เฟย์พูด
“อะไรอ่ะ ?”ฟางถาม
“ขอจูบหน่อย”เฟย์พูดเลียนแบบโทโมะ
“บ้า ไม่เอา”ฟางพูดแล้วทำท่าเขินแบบ acting over

“ไม่ได้เอา แค่จะจูบ”เฟย์พูด
“มามะคนดี จูด๊วบบบบบ”เฟย์พูดแล้วทำท่าจูบฟาง
“ไอ้บ้า สองคนนี้แอบดูหรอ ?”แก้วถาม
“ไม่ได้แอบนะ แค่เห็นแบบจะจะเลย”ฟางพูด
“เชอะ”แก้วพูดแล้วเดินหนีไป
“ไอ้เขื่อน ไอ้ป็อปคืนนี้นอนที่อื่นนะเว้ย ฉันจะนอนกับแก้ว”โทโมะพูด
“ใครจะนอนกับนายกัน ?”แก้วถาม

“ก็ม๊าไง ที่จะนอนกับป๊าอ่ะ”โทโมะพูด
“ไอ้บ้า แบร่ๆ”แก้วพูดแล้วเดินเข้าห้องไป(ห้องโทโมะ)

“บอกไม่นอน เดินเข้าห้องฉันเฉยเลย ไปนะเว้ย”โทโมะพูด
“ทำน้องฉันเบาๆนะ”ป็อปปี้พูด
“ทำไรกันหรอ ?”เฟย์ฟางถาม
“เอิ่มมมม...ช่างมันเถอะเฟย์ ไปเถอะเพราะเหลืออีกคู่นึงที่ยังไม่คืนดีกัน”เขื่อนพูดแล้วพาเฟย์เดินไป
“คู่ไหนอ่ะ ?”ฟาง งง
“คู่เราไง เราดีกันนะฟาง”ป็อปปี้พูด
“นึกว่าป็อปจะไม่ขอแล้วนะเนี้ย”ฟางพูด

“ไม่ขอได้ไง รักคนนี้จะตาย”ป็อปปี้พูดแล้วเดินไปกอดฟาง

“ว่าไง ดีกันนะ”ป็อปปี้ถาม
“ไม่ดีจะให้กอดหรอ ฟางคิดถึงกอดป็อปมากเลย”ฟางพูดพร้อมร้องไห้ออกมา
“อย่าร้องไห้สิคนดี ต่อจากนี้ป็อปจะไม่ปล่อยมือฟางไปไหนอีกแล้ว”ป็อปปี้พูด

วันต่อมา
“ไงไอ้โมะ เมื่อคืนจัดหนักเลยดิ”ป็อปปี้ถาม
“ไอ้พี่บ้า จัดหนักบ้าไรเล่า แค่นอนเฉยๆ”แก้วพูด
“รู้หรอ หมายถึงอะไร ?”ป็อปปี้ถาม
“ไม่รู้ก็โง่แล้ว”แก้วพูด

ที่ทำงาน

“ดีกันยังแก้ว ?”พิมถาม
“เรียบร้อยจ้า แล้วเคนตะอ่ะ งานเป็นไงบ้าง ?”แก้วถาม
“เสร็จแล้วล่ะแก้ว แต่ดูเหมือนจะไม่ดีเท่าไหร่”เคนตะพูด
“ขอดูได้มั้ย ? แก้วไม่บอกโทโมะหรอก”แก้วพูด
“ได้เลย อ่ะ”เคนตะพูดพร้อมยื่นงานไปให้แก้วดู

“โหววว ใช้ได้เลยนะเนี้ย”แก้วพูดพร้อมกับยื่นงานคืนเคนตะ
“จริงหรอ ? ขอบใจนะ เคนตะเอาไปส่งก่อนนะ”เคนตะพูดพร้อมเดินไปส่งงาน
“โทโมะนายอ่ะ ? เสร็จยัง ?”แก้วถาม

“ส่งไปตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”โทโมะพูด
“เมื่อไหร่นะ ? เมื่อวานหรอ ? ทำไมฉันไม่รู้เรื่อง”แก้วถาม
“จะรู้เรื่องได้ไง เมื่อวานแก้วกับโทโมะทะเลาะกันนะ”พิมพูด
“จริงด้วย ฮ่าๆๆๆ”แก้วพูดพร้อมกับหัวเราะออกมา

เมื่อถึงวันที่ต้อง present งาน

“สู้เค้านะ เคนตะโทโมะ”แก้วพูด
“ขอบใจนะ/ขอบใจนะ”เคนตะกับโทโมะพูดพร้อมกัน

วันประกาศผล

“ผู้ชนะคือ....โทโมะ ดีใจด้วยนะ
ส่วนคนที่ได้ที่สองคือ เคนตะ ได้เงินรางวัล 5 แสนบาท”หัวหน้าแผนกพูด
“ไม่เป็นไรนะเคนตะ อย่างน้อยนายก็ได้รางวัล”พิมพูด
“แต่สินสอดพิมมันตั้ง 2 ล้านนะ เคนตะมีแค่ล้านเดียวเอง
ได้มาอีก 5 แสนก็เหลืออีก 5 แสนนะ”เคนตะพูดด้วยสีหน้าผิดหวัง
“เอ่อออ หัวหน้าครับ ผมไม่เอาเงินรางวัลครับ ผมอยากสมัครเพราะอยากช่วยบริษัท

และคนที่ช่วยผมทำคือเคนตะครับ”โทโมะพูด
“จริงหรอ ? โทโมะ”แก้วพูด
โทโมะพยักหน้าให้แก้วพร้อมกับขยิบตาให้แก้วเป็นเชิงรู้กันว่า โกหก
“ผมแทบไม่ได้ทำอะไรเลยครับ”โทโมะพูด
“แล้วนายได้ที่หนึ่งได้ไง ? แล้วทำไมเคนตะได้ที่สอง”หัวหน้าถาม
“ก็เพราะเค้าช่วยผมจนไม่ค่อยมีเวลาทำของตัวเองน่ะครับ อันนั้นเค้าคงทำแบบเร่งรีบ”โทโมะพูด
“แก้วนี้มันอะไรกัน ?”พิมกระซิบถาม

“โทโมะกำลังช่วยเคนตะอยู่ ฉันอยากให้พวกเธอแต่งงานกัน
แล้วโทโมะเองก็ไม่ได้เดือดร้อนด้านการเงินอะไร”แก้วพูด

“ขอบใจนะแก้ว”พิมพูดพร้อมทำท่าเหมือนจะร้องไห้
“ร้องไห้ทำไม ? ขี้แงจัง เหมือน....”
“เหมือนใคร ?”พิมถาม
“เหมือนเพื่อนข้างบ้านฉันก่อนฉันจะย้ายไปเชียงใหม่”แก้วพูด
“จริงดิ เธออยู่เชียงใหม่มาก่อนหรอ ? เพื่อนฉันก็ย้ายไปเชียงใหม่เหมือนกัน

หรือว่า...เธอจะคือแก้วจอมเบ๊อะคนนั้น”พิมถาม
“หรือว่าเธอจะคือ ยัยพิมมี่ ขี้แง”แก้วถาม

“ใช่ แก้ว แก้วจริงๆด้วย คิดถึงเธอจัง”พิมพูดพร้อมกอดแก้วทั้งน้ำตา
“ฉันก็ดีใจเหมือนกัน คิดว่าจะไม่เจอเธอแล้วนะเนี้ยยย”แก้วพูดพร้อมกอดพิมตอบ
“อะไรกันเธอสองคน ?”เคนตะถาม
“เพื่อนฉันไงเคนตะ ยัยแก้วที่ฉันเล่าให้ฟังน่ะ แก้วคนนั้นกับแก้วคนนี้คนเดียวกัน”พิมพูด
“จริงดิ ?”เคนตะถาม

“อืมม ดีใจจัง”พิมพูด
“แล้วเรื่องนายล่ะ ?”แก้วถาม
“ฉันจะมาถามพอดีเลย ว่าโทโมะทำแบบนั้นทำไม ?”เคนตะถาม
“บ้านฉันไม่ได้เดือดร้อนอะไร เลยยกให้นายที่ได้ที่สอง
ตอบแทนที่มาเป็นเพื่อนฉันไง”โทโมะพูด

“เรื่องแค่นี้ถึงกับให้เงินล้านนึงเลยหรอ ?”เคนตะถาม

“อืมมม รับๆไปเถอะน่า เอาไปแต่งงานกับยัยขี้แง”แก้วพูด
“ยัยแก้ว เดี๋ยวเหอะๆ”

“ฮ่าๆๆๆๆ”ทั้งหมดหัวเราะพร้อมกัน

“ฉันว่าจะถามมานานแล้ว ว่ายัยพี่อิมอะไรนั้น ไปไหน ?”แก้วถาม

“โดนย้ายไปแล้วน่ะสิ ยัยนั้นอ่ะนะ ก่อเรืองมาเยอะแล้ว ท่านประธานเลยไล่ออก”พิมพูด
“พิมวันนี้ฉันทำงานเป็นวันสุดท้ายแล้วนะ เพราะฉันมาหางานทำตอนปิดเทอมเท่านั้นเอง
พึ่งได้เจอกันแท้ๆ ต้องจากกันอีกแล้ว”แก้วพูด
“เธอเรียนจบเธอต้องมาทำงานที่นี้นะ”พิมพูด
“โอเค ว่าแต่เธอเรียนจบแล้วหรอ ?”แก้วถาม
“อืมมม ฉันเรียนหลักสูตรเร่งรัดน่ะ”พิมพูด
“งั้นฉันไปแล้วนะ แต่งเมื่อไหร่ อย่าลืมส่งการ์ดมานะ”แก้วพูด
“ไม่ลืมหรอกน่า บาย แล้วเจอกันนะ”

ตกเย็นที่บ้าน
“พรุ่งนี้มหาลัยก็เปิดแล้ว  ทำงานนี้สนุกจังนะ”แก้วพูด
“อีก 2 ปีเราก็จบแล้ว”โทโมะพูด

........................................................................
อีกไม่กี่ตอนก็จบแล้วน้าาา ^^