ความเจ็บปวดแห่งรัก

ชายหาด

หลังจากทานอาหารเสร็จก็พาร่างบางออกมาเดินเล่นที่ชายหาด

"แก้วอยากกลับบ้านรึยัง"ถามหญิงสาวข้างกาย

"ยังอ่ะกลับไปก็น่าเบื่ออยู่ที่นี่สักพักดีกว่าหรือนายอยากกลับแล้วนายกลับก่อนก็ได้นะชั้นอยู่ได้"

"เปล่าหรอกพี่นึกว่าแก้วเบื่อพี่เลยจะพาแก้วไปเที่ยวที่อื่น"

"ไปอยู่อเมริกามาตั้งหลายปีรู้ที่เที่ยวในไทยรึไงหะ"

"แก้วก็บอกพี่สิ่พี่พาไปได้หมดแหละพี่เก่งซะอย่าง^^"

"หลงตัวเองชะมัด...โทโมะไปตรงนู้นกัน"ดึงมือร่างสูงเดินตรงไปที่ร้านขายของระลึก

"ซื้ออะไร?"เดินตามร่างบางก่อนจะเอ่ยปากถาม

"ไม่รู้แต่ชั้นจะดูก่อน"หันมาบอกแล้วมองของภายในร้านต่อ

"สวยมั้ยโทโมะ"หยิบสร้อยข้อมือชูให้ดู

"แล้วแต่แก้วสิ่"บอกแล้วหันหน้ามองไปที่สร้อย

"ชิ เออเรื่องของนาย"วางสร้อยข้อมือลงแล้วเดินหนี

"แก้ว...อะอ้าวแก้ว"หันมาไม่เจอร่างบางก็รีบเดินออกมาจากร้าน

"แก้วรอพี่ด้วย"วิ่งตามร่างบางไปที่ชายหาด

"อะไรของนายอีกเล่า"หันมาตามแรงดึงของร่างสูงแล้วทำหน้าไม่พอใจใส่

"เป็นอะไรโกรธหรอคือพี่ขอโทษเมื่อกี้พี่กำลังดูของอยู่ไปดูใหม่มั้ย"ดึงแขนเล็กไว้

"ไม่ดูแล้วหมดอารมณ์ชั้นอยากเดินเล่นมากกว่านายจะไปไหนก็ไป"สะบัดแขนแล้วเดินหนี

"เฮ้อ เมื่อไหร่แก้วจะใจอ่อนกับพี่สักทีล่ะ"เดินตามหลังร่างบางมา

"..."

"ผู้หญิงหยิ่งอย่างนี้ทุกคนเลยหรือเปล่าถามอะไรก็ไม่ตอบ"

"นายว่าชั้นหยิ่งหรอ"หันหน้ามาหาร่างสูง

"เปล่าสักหน่อยพี่ไม่ได้เอ่ยชื่อแก้วเลยแก้วคิดไปเองแล้ว"ยักไหล่ให้ก่อนจะเดินนำ

"โทโมะนายว่าชั้น"กระโดดขึ้นหลังร่างสูง

"โอ๊ย แก้วถ้าพี่หลังหักขึ้นมาทำไงเนี่ย"หันไปยิ้มให้กับร่างบางข้างหลัง

"เอาให้ตายไปเลยฮึ่ยปล่อยได้แล้ว"ลงจากหลังชายหนุ่ม

"พี่ตายแล้วใครจะอยู่กับแก้วเล่าพูดไม่คิดนะแก้ว"กุมมือหญิงสาวแล้วพาเดินไปเรื่อยๆรับลมทะเลตอนเช้า

"นายนั่นแหละพูดไม่คิดไม่มีนายชั้นก็ไม่ตายหรอกน่าอย่าหลงตัวเอง"

"งั้นถ้าพี่ไม่อยู่แก้วจะอยู่ได้ใช่มั้ย"หยุดเดินแล้วรั้งมือร่างบางไว้

"อะ...เอ่อนายพูดว่าอะไรนะ"หันหน้ามาหา

"พี่ถามว่าถ้าพี่ไม่อยู่แก้วจะอยู่ได้ใช่มั้ย"มือหนาทั้งสองข้างจับมือบางไว้แน่น

"..."

"พี่ถามว่าถ้าพี่ไม่อยู่แก้วอยู่ได้ใช่มั้ย"เน้นคำถามกับร่างบาง

"ทำไมจะไม่ได้ล่ะถามเหมือนว่าตัวเองจะไปตายงั้นแหละ"หันหน้าหนีร่างสูง

"พี่ไม่ได้ไปตายสักหน่อยก็แค่ถามไปงั้นเผื่อสักวันพี่จะไม่ได้อยู่กับแก้วไม่ได้เล่นกับแก้วไม่ได้พาแก้วไปเที่ยวไม่ได้บอกรักแก้วทุกวันแบบนี้...พี่รักแก้วนะ"

"นายจะมาบอกชั้นทำไมบอกไปก็ไม่มีประโยชน์แล้วนายจะไปไหน?"

"เปล่าหรอกเดินต่อดีกว่าอากาศกำลังดี"ดึงมือร่างบางแล้วเดินต่อ

"โทโมะนายตอบชั้นมาเดี๋ยวนี้ว่านายจะไปไหน"เดินมาด้วยกันก็ถามไม่หยุด

"..."

"อย่าเงียบสิ่บอกมาก่อนนายจะไปไหนโทโมะนายได้ยินชั้นมั้ย!"

"ได้ยินแต่พี่บอกแล้วไงว่าพี่ไม่ได้ไปไหนจะถามอีกทำไม"

"โอเคต่อไปชั้นก็จะไม่ถามอะไรแล้วนายจะไปตายที่ไหนก็เชิญเพราะชั้นก็เบื่อแล้วก็รำคาญนายเต็มที่แล้วเหมือนกัน"

"หาเรื่องทะเลาะกันอีกแล้วนะแก้วพี่ยังไม่ได้ว่าอะไรแก้วสักหน่อย"

"ชั้นก็ไม่ได้หาเรื่องทะเลาะกับนายนี่นายอย่าคิดไปเองหน่อยเลย"แกะมือร่างสูงออกแล้วเดินหนี

"แก้วอย่าทำแบบนี้สิ่โกธพี่หรอโกรธก็บอกกันดิ่พี่จะได้ง้อ"เดินตามมาจับมือไว้

"ไม่ได้โกรธไงเล่าปล่อยชั้นด้วยโทโมะปล่อยฮึ่ยบอกให้ปล่อยไงเล่า"ผลักร่างสูงจนเซเล็กน้อยเพราะไม่ทันตั้งตัว

"แก้วโกรธพี่ถ้าไม่โกรธไม่เดินหนีหรอก"พยายามง้อเด็กดื้อตรงหน้า

"ไม่ว่าชั้นจะโกรธหรือไม่โกรธนายชั้นก็เดินหนีเพราะชั้นเกลียดนายไอ้บ้า"

"จะเกลียดอะไรพี่นักหนาล่ะแก้วบอกมาสิ่เกลียดพี่ตรงไหนพี่จะได้ไม่ทำให้แก้วเกลียด"

"เกลียดทุกอย่างที่เป็นนายที่นี้เข้าใจรึยังหะ"ตะคอกใส่ชายหนุ่ม

"งั้นพี่ก็คงเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้เพราะแก้วเกลียดทุกอย่างที่เป็นพี่กลับเถอะพี่ไม่อยากอยู่แล้ว"ใบหน้าหล่อนิ่งเอ่ยปากบอกร่างบางพร้อมกับแววตาที่ดูเศร้าลง

ก่อนที่ขาเรียวยาวของร่างสูงจะเดินนำร่างบางไป

"รู้ตัวก็ดีงั้นก็กลับเพราะชั้นก็ไม่ได้อยากอยู่กับนาย"แขวะร่างสูงก่อนจะวิ่งกลับไปที่โรงแรม

...

"เสร็จรึยังแก้ว"น้ำเสียงนิ่งถามร่างบางที่กำลังเก็บของ

"เสร็จแล้วไปเถอะ"เดินนำออกไปพร้อมกับร่างสูงที่เดินตาม

"พี่เช็คเอาท์ออกเรียบร้อยแล้วไปเถอะ"เดินไปเก็บของไว้ที่หลังรถก่อนจะเดินขึ้นรถไป

"ฮึ่ย...ไอ้บ้าไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลย"บ่นกระปอกกระแปดก่อนจะเดินขึ้นรถระหว่างทางก็ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมาจากปากทั้งคู่เลยสักคำ

...

"ไปไหน"เห็นร่างบางลงจากรถแต่ไม่ยอมเดินเข้าบ้าน

"กลับคอนโดสิ่จะอยู่ทำไม"หันมาบอกแล้วจะเดินไปขึ้นรถตัวเองที่จอดไว้ตั้งแต่ที่ชายหนุ่มมาถึงที่เมืองไทย

"แต่พี่จะให้เราอยู่มานี่"วิ่งเข้าไปช้อนตัวร่างบางเข้าไปในบ้าน

"โทโมะ...แกทำอะไรปล่อยแก้วลงซะ"เรียกชื่อหลานชายก่อนจะเดินมาตีแขน

"ครับคุณป้า"วางร่างบางลงหญิงสาวได้แต่ค้อนชายหนุ่ม

"มานี่แกไปไหนทำไมไม่บอกป้าหะรู้มั้ยว่าหนูพิมเค้าเป็นห่วงแกแค่ไหนทีหลังอย่าปล่อยให้คู่หมั้นแกรอนานสิ่"ตีแขนหลานชายเป็นการใหญ่พร้อมบ่นจนหูชา

"ไม่เป็นไรค่ะคุณป้าพิมก็ไม่ได้รอนานแต่พี่โทโมะไปไหนมาคะ"ยิ้มให้ร่างสูง

"เอ่อ...พี่ไปเที่ยวมาน่ะพอดีพี่เพิ่งกลับมาพี่เลยให้แก้วพาพี่ไป"

"ทำไมไม่บอกพิมล่ะพิมทจะได้พาพี่ไปลำบากคุณแก้วเค้าเปล่าๆ"

"ถ้าไม่มีอะไรชั้นขอตัวกลับนะสวัสดีค่ะคุณพ่อ"ยกมือไหว้พ่อ

"แกยังไม่ต้องไปยัยแก้วแกไม่เห็นหรอวันนี้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาพี่สะใภ้แกก็อยู่แกจะไปไหน"

"แก้วก็กลับคอนโดสิ่แก้วจะอยู่ทำไมคุณพ่อไล่แก้วออกจากบ้านแล้วไม่ใช่หรอ"

"เงียบซะแล้วแกก็รอทานข้าวเย็นกับครอบครัวที่บ้านห้ามไปไหนทั้งนั้นมานั่งตรงนี้"เรียกลูกสาวให้ไปนั่งข้างๆ

"ไม่จำเป็นที่แก้วต้องอยู่สักนิดใครจะกินข้าวกับใครก็เรื่องของเค้าสิ่"เชิดหน้าใส่

"ไม่ได้แกต้องแสดงความยินดีกับพี่แกที่มีคู่หมั้นหน่อยสิ่ทำตัวให้มันดีๆหน้อยได้มั้ย"

"ไม่ใช่ธุระของแก้วไม่ใช่เรื่องของแก้วแก้วไม่อยู่แก้วขอตัว"เดินออกมาจากบ้านหลังใหญ่

"คุณแก้วคะอยู่ทานข้าวที่นี่เถอะนะคะคุณแก้วพิมขอร้อง"วิ่งเข้าไปจับแขนร่างบางไว้

"ปล่อยชั้นบอกไม่กินไงเล่าพูดไม่รู้เรื่องรึไงหะ"ผลักพิมออกอย่างแรง