Puzzle? This be I ♥~ ยอมให้ก็ได้ถ้าเอาใจมาแลก!

ปริศนาก็เปรียบเหมือนความรัก…?

ความรัก คือ ความรู้สึกที่มีอยู่ภายในใจนับสิบล้านความคิด

ปริศนา คือ ความลับที่มีอยู่ภายในใจนับสิบล้านเรื่องราว

อยู่ที่ว่า คุณอยากจะให้อะไร ระหว่าง ‘ปริศนา’ กับ ‘ความรัก’ อยู่ภายในใจคุณมากกว่ากัน!?

 

Intro

ฉัน คือ แก้ว- -‘

I am Tomo:).

ไทย

หน้ามัธยมซาเลส

            ร่างสูงไม่มากนักประมาณร้อยหกสิบแปดหกสิบเก้าตามมาตรฐานชายไทย (ขั้นต่ำ?) ผมสีบอร์นทองตามฉบับเด็กลูกครึ่ง ใบหน้าขาวซีด กระที่แต้มตามใบหน้า จมูกโด่งที่รับกับปากหนาและตาสีทะเลบนเกาะทางตอนเหนือของฮาวาย กำลังยืนอยู่หน้าโรงเรียนสหศึกษาอันโด่งดังที่หากไม่รวย ไม่มีมันสมอง ไม่เจ๋งจริง ตระกูลที่บ้านไม่มีดาวเทียม (เฮ้ย! ไม่ใช่ -O-‘) คงจะไม่ได้ย่างกรายพาเล็บขบมายืนตระหง่านในรั้วโรงเรียนอย่างแน่นอน เว้นซะก็แต่เด็กที่ได้รับทุนการศึกษา โควตาในเรื่องของความประพฤติ การเรียน ดนตรีและกีฬาโดยที่เด็กทุนเหล่านี้จะถูกดูถูกจากบรรดาคุณหนูพ่อใหญ่โตมโหฬารในเรื่องของตังค์ไม่มีต้องพึ่งทุนการศึกษาแทน กลับมาที่ผู้ชายคนเดิม- -‘ที่ยังคงยืนห่อไหล่ด้วยอาการกล้าๆกลัวๆ และกำลังตกเป็นเป้าสายตาของบรรดาเด็กมีตังค์ที่กำลังเดินออกมารอรถหรูจากบ้านของตนเองอยู่

            “ว่าไงไอ้นกกระจอก! มาหายัย ‘แก้ว’อีกแล้วล่ะสิ นี่ยังไม่เข็ดอีกหรอที่คราวก่อนโดนยัยทอมปฏิเสธที่จะเดินกลับบ้านด้วยกันน่ะ ฮ่ะฮ่ะฮ่า”เด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันเดินมาชนไหล่อย่างตั้งใจพร้อมกับประโยคที่ทำลายความมั่นใจของเด็กชายคนนั้นที่เดิมมีอยู่น้อยนิดจนตอนนี้หมดสิ้นความมั่นใจไปแล้ว

            “อยะ...อย่าเรียกแก้วว่าทอมสิ เธอไม่ใช่ทอมสักหน่อยT-T” ‘แอนดริว’ ตอบกับกลุ่มเด็กผู้ชายที่มีประมาณ4-5คนที่ทำท่าจะเอาเรื่องเขาได้ตลอดเวลา ด้วยน้ำเสียงกล้าๆกลัวๆพร้อมกับใช้มือปัดมือของอีกฝ่ายที่กำลังใช้มือแหย่เขาไปส่วนต่างๆอย่างสนุกสนาน

            “ยังจะปกป้องยัยนั่นอีก ทั้งๆที่โดนตอกหน้าซะไม่มีชิ้นดีไปแล้วเนี่ย ฮ่ะฮ่ะฮ่า”เด็กผมสีเฮเซลก้มหน้าลงมาแซวอย่างถือดีและหันไปหัวเราะกับเพื่อนด้านหลังอย่างขันๆ

            “หัวเราะให้มันได้ตลอดรอดฝั่งเห๊ออ!” หญิงสาวหน้าหล่อแบบหนุ่มหน้าหวาน (?) ก้าวขายาวเข้ามาประชิดวงล้อมนั้น “ก่อนที่จะโดน ‘ยัยทอมนั่น’ อัดจนแม้แต่กระตุกยิ้มยังไม่ออกซะก่อนน่ะนะ- -+”

            กลุ่มเด็กจอมหน้าเรื่องต่างหน้าซีดเซียวก่อนจะพากันวิ่งหนีหายไปอย่างรวดเร็ว เหลือเพียงร่างของผู้ชายที่ดูยังไงก็เหมือนเป็นโรคร้าย กับหญิงสาวผมซอยสั้นประมาณต้นคอสีดำแซมน้ำตาล ใบหน้าที่ไร้ซึ่งการปรุงแต่ง ขาวใสจนน่าอิจฉา ดวงตากลมโตพร้อมนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้ม รับกับขนตาที่งอนยาวเป็นแพ จมูกโด่งพอเข้าทีกับปากอวบอิ่มสีสด ผิวขาวอมชมพู ใส่ชุดแบบฟอร์มของมัธยมซาเลสที่มีกระโปรงสั้นลายสก็อตสีขาวเทา สูงเลยเข่าขึ้นมาเล็กน้อย อวดเรียวขาสวยได้อย่างเข้าที ซึ่งเธอคนนี้แหละคือ ‘แก้ว’ หญิงสาวที่แอนดริวยืนรอจนเกิดเรื่องกับพรรคพวกของ ‘นอส’ หรือเจ้าพวกฝรั่งที่ดีแต่ปากนั่นแหละ เฮอะ!

            “ฉันว่าฉันเคยบอกนายไปแล้วนะ ว่าให้ตัดใจแล้วอย่ามาเหยียบบริเวณมัธยมซาเลสอีก-_-+”แก้วพูดด้วยวาจาที่ไร้ซึ่งการเกรงใจ ตามแบบฉบับของเธอที่ดูตรงๆกับใจจนน่าใจหาย (?)

            “เธอไม่ได้รักใครนี่หน่า เธอไม่รู้หรอกว่าฉันคิดถึงเธอแค่ไหน-3-”แก้วเท้าสะเอวก่อนจะเบ้ปากออกมาอย่างหมั่นไส้ปนเลี่ยนกับคำหวานที่ไม่เอาอ่าวของแอนดริว

            “เฮอะ! ไม่รู้ว่าฉันคิดถูกไหมนะ ที่ช่วยนายจากไอ้ฝรั่งปากดีเนี่ย”เธอเบ้ปากอีกครั้งก่อนจะลูบท้องป่อยๆ “หิวชะมัด ฉันกลับบ้านก่อน...”

            “หิวหรอ!? ไปเถอะ เดี๋ยวฉันจะเลี้ยงเธอเอง*O*”ไม่ทันที่ฝ่ายหญิงจะพูดจบชายร่างเล็กก็ชิงพูดก่อน พร้อมกับตบกระเป๋ากางเกงเป็นเชิงว่า ‘หม่ามี้เพิ่งให้เงินเดือนเมื่อวานนี้เอง’

            “โทษที แต่ฉันไม่อยากจะกินข้าวร่วมกับคนที่ฉันเพิ่งไล่ตะเพิดไป อีกอย่างฉันว่ามันคล้ายๆกับการให้ความหวังหรือเปล่า แล้วก็นะ เลิกทำตาแบบนี้ใส่ฉันซะทีเถอะ พ่อคุณ-O-”พูดจบ เธอก็แย้มยิ้มเบาๆและตบที่ไหล่ของอีกฝ่ายที่ทำท่าเหมือนจะเบ้ปากร้องไห้ออกมาซะอย่างนั้น ก่อนที่เธอจะเดินออกจากความดราม่าที่แอนดริวทำท่าจะเอาน้ำตาราดหัวเธอแก้แค้นที่ไม่ยอมไปกินข้าวกับเขาแบบที่เขาหวัง

            ทำไงได้ล่ะ? ฉันไม่ได้ชอบนายนี่นะ ~

 

 

ญี่ปุ่น

คฤหาสน์เลาน์เซอร์

            ร่างอ้วนท้วมแสดงถึงความสมบูรณ์ของฐานะและอาหารที่รับประทานเข้าไป (?) สวมใส่ด้วยชุดสูทสีเทากึ่งใหม่กึ่งเก่า มือใหญ่กำกระดาษไว้แน่นอย่างกลัวว่าจะหล่นหาย พาขาที่สั้นและมีไขมันเป็นองค์ประกอบวิ่งก้าวขั้นบันไดที่ดูแล้วน่าจะมีมากกว่าร้อยขั้นภายในคฤหาสน์เลาน์เซอร์ซึ่งเป็นคฤหาสน์ของตระกูลหนึ่งที่มีหน้ามีตาพอสมควร โดยคฤหาสน์หลังนี้ก็มีสภาพเกือบร้อยๆปีมาแล้วแต่มีการดูแลของบรรดาคนใช้ภายในบ้านจึงทำให้สภาพเหมือนใหม่เสมอ

            ร่างท้วมหยุดยืนพักหอบอยู่ที่ห้องห้องหนึ่งซึ่งมีประตูบานใหญ่สีทองอร่ามตั้งตระหง่านอยู่ด้านหน้า หากใครไม่ได้อยู่คฤหาสน์หลังนี้มานานนมเช่นเขาคงจะอยากถ่ายรูปเก็บไว้สักใบไปแล้ว ร่างท้วมยืนตัวตรงหลังจากที่พักเหนื่อยเสร็จก่อนจะใช้มือใหญ่แต่อวบไปด้วยไขมันคล้ายมือเด็กเคาะประตูพอดังประมาณสี่ครั้งก่อนจะเปิดด้วยความตกใจ ตื่นตระหนกและวิตกกังวล

            “คุณหญิงครับบบบบบบบ >O<! แย่แล้วๆ!!!”คุณหญิงที่ว่าหรือ ‘เวสซาเบธ’แห่งตระกูลเลาน์เซอร์ม่ายสาวอายุกว่าสี่สิบเศษๆแสนสวยที่เป็นที่เลื่องลือถึงความงามของเธอที่มีใบหน้าเต่งตึงราวกับหญิงสาววัยแรกแย้มและอยู่ในตระกูลมียศถาบรรดาศักดิ์สูงส่งที่หากเทียบกับตำแหน่งในสมัยก่อนก็ไม่ต่างจากขุนนางในวังหลวง เงยหน้าขึ้นมาจากโน๊ตบุ๊คราคาแพงก่อนจะกระตุกยิ้มบางแล้วใช้นัยน์ตาสีเทาเข้มกวาดตามองสภาพของหัวหน้าคนรับใช้ ‘เก่าแก่’ ร่างท้วมอย่างขันๆ

            “ว่ายังไง ลูกชายฉันไปก่อเรื่องอะไรอีกล่ะ เวสเตอร์?”พูดจบใบหน้าสวยก็ก้มลงไปพิมพ์งานต่ออย่างจริงจังแต่ก็รอฟังคำตอบจากคำถามที่เธอเพิ่งถามเวสเตอร์ไป

            “เช้าวันนี้อากาศแจ่มใส๊ แจ่มใสครับคุณผู้หญิง ผมก็ทำหน้าที่ตามปกติอย่างเช่นทุกวัน คืออาบน้ำ แต่งตัว ดูแลความเรียบร้อยของอาหารและความสะอาด โดยอย่างสุดท้ายคือปลุก ‘คุณหนู’ ผมใช้มือของผมเนี่ยนะครับ มือของผมเลยนะครับ เคาะประตูสามครั้งก่อนจะขออนุญาตเข้าไป แต่คำตอบที่ได้คือความเงียบเฉกเช่นทุกวัน เนื่องจาก ‘คุณหนู’ก็คงจะหลับแบบนี้ทุกวัน ผมก็ไม่ได้เอะใจอะไร จากนั้นผมก็ก้าวขาของผม...”

            “เวสเตอร์-_- ใจเย็นๆพูดช้าๆและที่สำคัญฉันขอใจความสำคัญด้วยนะเวสเตอร์”เวสซาเบธส่ายหน้าอย่างระอา ในขณะที่ชายร่างท้วมกำลังหายใจเข้าออกช้าๆเป็นการสงบจิตสงบใจ

            “ผมเข้าไปในห้องแล้วพบกับความว่างเปล่าครับคุณผู้หญิง!”เวสซาเบธตาโตเท่าไข่ห่านลุกขึ้นก่อนจะเอามือทาบหน้าอกพร้อมๆกับเสียงสูงปรี๊ดอย่างตกใจ

            “ว่ายังไงนะ!?”

            “ครับ ทุกอย่างที่ถูกจัดไว้เมื่อวานยังอยู่ที่เดิมแม้แต่ที่นอนอันหนานุ่มในห้องคุณหนูก็เช่นเดียวกันT_T…”เวสเตอร์เหลือบตามองคุณผู้หญิงของเขาอย่างรู้สึกผิด ก่อนจะยื่นกระดาษใบเล็กๆที่เอาติดตัวมาด้วย “เหลือแต่จดหมายจากคุณหนู ที่วางไว้ข้างโคมไฟบนหัวเตียงเท่านั้นแหละครับ”

            เวสซาเบธรีบคว้าเอากระดาษใบนั้นมาอ่านด้วยท่าทางร้อนใจ ต่างจากเนื้อความในกระดาษที่แฝงไปด้วยรอยยิ้ม เฮฮา สนุกสนาน ฮึ่ย! เจ้าลูกบ้าหาปัญหาให้ได้ไม่เว้นวัน

TO MOM :D

                        ลูกคงจะไม่อยู่ที่คฤหาสน์อันน่าอึดอัดนี่สักพักนะจ้ะแม่จ๋า~

                        เบื่อแล้วลูกก็จะกลับมาเองน่ะนะ เมื่อแม่ของลูกอ่านจดหมายนี้

ลูกคงจะอยู่พื้นที่ใดที่หนึ่งบนโลกนี้น่ะแหละ :) อ้อ!ไม่ต้องตามหานะ

เพราะให้ตายก็หาไม่เจอ เนื่องจากลูกมีโทรศัพท์และบัตรเครดิตอันใหม่ที่

ไปซุ่มทำมาเมื่อเดือนก่อน ไม่ต้องกลัวว่าลูกจะอดตายนะคะคุณแม่

ลูกเตรียมทุกอย่างไว้พร้อมหมดแล้ว และตอนนี้ฮอรัสก็อยู่ที่ลูกแล้วนะคะ

คุณแม่ไม่จำเป็นต้องเป็นห่วง ตอนนี้ทั้งลูกและฮอรัสกำลังมีความสุข :)

 

                                                                        FROM SUN: P

หญิงหน้าสาว(?)กัดริมฝีปากสีสดอย่างเจ็บใจ พร้อมกับใช้มือเรียวสวยกำกระดาษของลูกชายสุดที่รักพร้อมกับชังทิ้งไว้ให้อย่างโมโห ก่อนที่เธอจะหันไปทางคนใช้ร่างอ้วนท้วมด้วยแววตาโกรธกริ้วสุดขีด

“หาลูกฉันให้เจอ ก่อนที่ฉันจะพิโรธ กร๊าซ!!!!!”เวสซาเบธ นักธุรกิจคนสวย มาดผู้ดี มีหัวคิด บัดนี้ กลับกลายเป็นก็อตซิลาด้วยฝีมือของลูกชายเธอเองเสียแล้ว- -‘

 

 

[kaew part]

            เอิ๊กกกก ก’ -0- โอ๊ยยย!อิ่มได้อีก สุขกายสบายใจจังกินกี่ครั้งก็ยังอิ่มใจ จะอ้วนขึ้นมั้ยเนี่ยเรา-_-! อ่า...ลืมกลับบ้านดีกว่ามีงานรอเยอะแยะ แถมวันนี้มีคนมาเช่าห้องที่บ้านด้วย :P

 

“แม่! กลับมาแล้วนะ”ฉันวางรองเท้านักเรียนไว้ที่ฉันรองเท้าก่อนจะปิดประตูลงพร้อมกับตะโกนเบาๆเพื่อบอกแม่ที่อยู่ในบ้านให้รับรู้ถึงการกลับมาของคนสวย (?) แล้วฉันก็เดินขึ้นบันไดมุ่งหน้าไปที่ห้องนอนของตัวเอง อา~ เมื่อยมาทั้งวันขอนอนสักนิดเถอะนะ ได้โปรด>-<d

แอ๊ดดด ~

            ทันทีที่ฉันเปิดประตูห้องนอนตัวเองออก ก็รีบเอาร่างสูงยาวเข่าไม่ดีเป็นเก๊า (?) ถลาเข้าไปซบเตียงสีหม่นที่รักมันมากเวลาเหนื่อย อา~ซาบายกาย >O<

            “โอ๊ะโอ :) ดูสิฉันเจออะไรเนี่ย ?”ตึง!O_Oอารมณ์เคลิ้มหายไปอย่างฉับพลัน เฮ้ย! เฮ้ย! เสียงใครฟะ ไม่คุ้น ไม่คุ๊น ไม่คุ้น!!! ทันทีที่ฉันลุกจากเตียงแล้วเด้งตัวขึ้นมาก่อนจะหันหน้าปทางต้นเสียงอย่างตกใจ เฮ้ย ! เอ่อ...หล่อ -//-

ใบหน้าสีขาวซีด ที่ดูไร้สีเลือดโดยสิ้นเชิง นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มแฝงความแสบซนไว้หลังสายตาที่ดูเย็นชา รับกับจมูกโด่งสวยได้รูป ริมฝีปากบางสีสดที่กระตุกยิ้มเย็นเยียบอย่างเจ้าเล่ห์ให้ฉัน...ว้ากกกกกกกก ก! หล่อ หล่อ มันหล่อไปแล้ว>//< ทอมแตกชั่วคราว แผล่บ-,.-เช็ดน้ำลาย เช็ดเลือดกำเดา ฮ่วย ! มันสิหล่อคักคัก><’ แต่เดี๋ยวนะ...!!!

            “นะ...นายหล่อมาก เฮ้ย !ไม่ใช่-0- นายเป็นใครมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง หา!? ที่นี่บ้านฉันด้วย ละ...แล้ว แม่ฉันล่ะเนี่ย เฮ้ย!!! อย่าบอกนะ ว่านายฆ่าแม่ฉันไปแล้ว!? แงๆT^T นายมันใจร้ายมากพรากครอบครัวของคนอื่นอย่างนี้ได้อย่างไร นายมันไร้คุณธรรม จริยธรรม ฮือ~ แต่ความจริงไอ้คุณธรรม จริยธรรมอะไรเทือกนี้ฉันก็ไม่มีเหมือนกัน งั้นยกขอนี้ให้ T^T ฮือๆแงๆ นายนิสัยไม่ดี ใจร้ายมาก คนไม่มีความคิด แม่ตัวเองไม่มีให้ฆ่ารึไง แงแงTOT []kqqq #&%)@($_#)#(@$)@( แงๆTTTT^TTTT”

            “จะฟังฉันได้หรือยัง ยัยบ้า- -”

            “โห!!! ฆ่าแม่คนอื่นยังจะมาด่าเขาอีก นิสัยเสียมากกกกกกกก เลว ! ชั่ว ! ไอ้ตุ๊ดปากแดง แดงกว่าฉันอีกดูสิ ฮือๆT^T#%)@)_%$)@#_*”

            “-_-^…คุณน้าคร้าบบบ”คุณน้า ? คุณน้าไหนอีกอ่ะ นี่ยกพวกมาทั้งครอบครัวเลยหรอเนี่ยTOT แงโดนครอบครัวยกเค้าบ้านเขาอ่า แงๆT^Tไม่มีอะไรให้เอาไปจริงจริงนะ พ่อโจรหล่อT_T

            “จ้ะ มีอะไรหรอหนู^_^”

            “อ้าว ! แม่O_oแม่ยังไม่ตายอีกหรอ ?”

            “อ้าว ยัยนี่-_-!!แกแช่งแม่ขนาดนี้เลยหรอยะ!?”แม่ฉันเริ่มเท้าสะเอวใส่ฉัน ก่อนจะหันไปถามโจรหล่อตรงหน้าฉันอีกครั้ง “ว่าไงจ้ะ มีอะไรหรอ^_^”

นายนั่นหันมามองหน้าฉันอย่างเจ้าเล่ห็ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าเป็นน่าสงสารอย่างสุดซึ้งใส่แม่ฉันก่อนจะฟ้องเหมือนโดนฉันเตะตูตไปหนึ่งป้าบ-_________-!

            “ลูกของน้าคิดว่าผมเป็นโจรแล้วฆ่าคุณตายไปน่ะครับ-_-*”แม่หันมาถลึงตาใส่ฉันอย่างมีน้ำโห อ้าว ! อะไรอ่ะ แม่น่าจะดีใจนะเนี่ย มีสูกสาวที่จินตนาการล้ำเลิศมิมีใครเทียบเท่า(เพ้อเป็นวรรคเป็นเวรนั่นเอง- -)ก่อนที่แม่จะหันไปยิ้มหวานให้นายคนเดิม ชิ- -***

            “ช่าง ‘หัว’ลูกน้าเถอะนะจ้ะ เด้กคนนี้มันปัญญาอ่อนเป็นกิจวัตรอยู่แล้วน่ะ^_^”เฮ้ย ! แก้ข่าวด่วน-o- ฉันไม่ได้ปัญญาอ่อนเลยนะ แค่สมองอ่อนฉับพลัน กิกิ =,,=

            “ครับ ตกลงว่าผมนอนห้องข้างลูกคุณน้าใช่มั้ยครับJ”=[]=!!! หา...ไอ้ห้องที่มันมีทางเชื่อมเข้ามาห้องหนูเนี่ยนะแม่ แม่ไม่ห่วงชีวิตลูกสาวแม่มั่งหรอ งืดT^T ใช่สิ !หนูมันติ๊งต๊องเกินกว่าจะรับใช่มั้ยล่ะ(รู้ตัวด้วย-0-*)

            “จ้ะ มีอะไรก็เรียกลูกแม่ได้นะ แม่ไม่ค่อยอยู่บ้านน่ะ”แม่ฉันยิ้มหวานก่อนจะหน้ามุ่ยใส่ฉันแล้วเดินออกไปจากห้อง เหลือเพียง...ไอ้หล่อกับอีต๊อง=_=

            “C:…ฮึ~”หน้าหล่อนี่มัน หน้าหมั่นไส้ชะมัก แง่ง!=[]=!!! หน้าเอาหมัดยัดเข้าดั้งสักป้าบสองป้าบ แฮ่ๆ=O=’

            “เลิกทำหน้าเหมือนจะกัดฉันสักทีน่ะ...:)”ฉันสะบัดหน้าใส่เขา ชิ !ก่อนจะส่งสายตาเป็นเชิงไล่เขาให้ออกไปจากห้อง นายนั่นยิ้มหล่อมาให้ฉันก่อนจะสาวเท้ายาวๆเดินไปทางทางเชื่อมระหว่างห้อง ฉันจึงวิ่งตามไปล็อคประตูทันทีที่เขาเข้าไปเสร็จ

ตึง!

 

หัวค่ำ

“อะไรนะแม่ นี่นอกจากรับคนมายังต้องมาเลี้ยงหมาอีกหรอ=O=*”ฉันแหยะหน้าใส่แม่แล้วใช่นิ้วชี้ชี้ไปทางหมาตัวใหญ่เบ้อเริ่มที่กำลังนอนมองเราด้วยสายตาเย็นชา แต่ฉันรู้นะว่าแกด่าฉันอยู่น่ะไอ้หมาเวร ดูสายตามันสิหยิ่งไม่ผิดกับเจ้าของเลย-_-++

“เอาน่า เงินมันดีก็ต้องคว้าไว้ก่อนสิ จริงมั้ย?”แม่พูดกับก่อนจะหันไปทักผ้าพันคอต่อ อยากบอกว่าก็จริงน่ะนะ แต่...ที่มันรับไม่ได้คือทำไมหนูต้องได้หน้าที่เก็บขี้เก็บฉี่มันด้วยอ่า ไม่เข้าจายยยT^T

ฉันเดินออกมาจากห้องโดยไม่ลืมส่งสายตาค้อนใส่เจ้าหมาตัวต้นเหตุ และมันก็ไม่ลืมส่งสายตาหยิ่งๆกับมาให้ฉันอีกด้วย ฮึ่ย !น่าเอาหมัดยัดหน้าทั้งคนทั้งหมา=_____=!!!

 

 

ระเบียงทางเชื่อม

            ฉันยืนรดน้ำต้นไม้ที่ระเบียงอย่างเลื่อนลอย เฮ้อ !ไม่นึกเลยว่าชีวิตต้องมานั่งเป็นคนรับใช้ให้นายหน้าหล่อแถมยังได้รับรางวัลสมนาคุณให้เป็นผู้คนกิตติมศักดิ์เก็บขี้เก็บฉี่หมาอีกต่างหาก อยากฆ่าตัวตาย แย้กกกก -3-! แต่ไม่เอาอ่ะ ฆ่าตัวตายดูอนาถสิ้นดี เฮ้อเฮ้อ !T3T แต่ รู้สึกเหมือนมีคนแอบมอง หืม...

            หันซ้าย...ไม่มี

            หันขวา...มะ...จว้ายยย ! มาเต็มเลย-//- เจ้าบ้านี่มาตั้งแต่เมื่อไหร่แล้วหน้าใกล้ระดับนั้นเอามาใกล้ฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ฟะเนี่ยย TOT???

            “มายังไงของนายเนี่ย หา!? -//-!”เขินด้วย โกธรด้วย หมั่นไส้ด้วย ปนๆกัน -//- นายหน้าหล่อยิ้มหวานก่อนจะเกาหัวน้อยๆแล้วพูดพลางพิงขอบระเบียง

            “ก็มาตอนที่ ยัยติ๊งต๊องคนนึงทำหน้าเหมือนต้องไปเลียขี้หมาที่ไหนน่ะสิ^^”โห...ถึงจะไม่ถูกทั้งหมด แต่ขี้ๆเหมือนกัน นายนี่มันเป็นหมอดูได้นะเนี่ย-0- แต่เหมือน...ฉันจะโดนด่านะ-_-+++

            “เฮอะ !-w- รู้ดีเหลือเกิ๊นนน”ฉันทำหน้ายุ่ยไปให้นายนั่นก่อนจะจับกระถางดอกไม้ไปวางที่เดิม แล้วก้มลงเพื่อเอาที่รดน้ำวางไว้ข้างๆระเบียง

            “เออ...ว่าแต่นายชื่ออะไร ?”

            “รู้ไปทำไม C:”

            “รู้จักคำว่า สานสัมพันธ์อันดี มั้ยหะ-_-+ เดี๊ยะ !แม่สอยร่วงเลย”ฉันไม่พูดเปล่า ทำท่ากำหมัดใส่หน้าหมอนั่นแล้วค่อยๆลดมือลง แล้วเท้าระเบียงเพื่อมองเมืองหลวงของประเทศไทยยามค่ำคืน สวยชะมัด*0*

            ":)”ชีวิตยิ้มเป็นอย่างเดียวใช่มั้ยเนี่ยหะ-^- ฉันค้อนหน้าใส่ก่อนจะสะบัดหน้าแล้วมองท้องฟ้ายามค่ำคืนเหมือนเดิม

            “ฉันชื่อแก้ว แก้วแตก เวรอะไรก็เรียกไปเหอะแล้วแต่เลย=*=”เขาชะงักมองหน้าฉันก่อนจะเบือนหน้าหนี แล้วค่อยพูดด้วยน้ำเสียงแหบๆ

            “ชื่อ โทโมะ เดี๋ยวคงได้เรียนโรงเรียนเดียวกันกับที่เธอเรียน”

            “เข้ามากลางเทอมเลยหรอเนี่ย ? หน้าตาแบบนาย เชื่อดิ สาวๆกรี๊ดกันทั้งโรงเรียน >_O ฮ้าวววZzZzz…ไปล่ะ ง่วงว่ะ!”ฉันตบบ่าของโทโมะ ผู้ชายคนหนึ่งที่ดูคุณชายจอมแสบแต่กลับมาขอเช่าห้องในบ้านของฉัน ฉันไม่รู้จักว่าเขามีนิสัยยังไง แต่ฉันคิดว่าเขาคงจะเป็นคนดีแหละ อนาคตข้างหน้าอาจจะได้เป็นเพื่อนสนิทกัน(รึเปล่า?)ก่อนที่ฉันจะเดินเข้าห้อง แต่พอจะปิดประตูฉันก็ไม่ลืมหันไปมอง สุดหล่อที่ไม่เคยเห็นความหล่อเท่านี้จากใครมาก่อน เหมือนว่าฉันจะโชคดีเนอะ บางคืนเอาเป็นว่าจะแอบเข้าไปลักหลับ รวบหัวรวบหางจับทำเมีย(?) อะไรอย่างนี้=,.= แล้วฉันพูดกับไอ้หล่อคำสุดท้ายของคืนนี้ว่า

            “ฝันดีนะ ไอ้หล่อ:D”

[writer part]

ร่างสูงใช้สายตาที่ดูคมคายตวัดมองร่างบางๆที่เดินเข้าห้องนอนของตัวเองไป ก่อนจะยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัยแล้วค่อยๆมองไปบนท้องฟ้ายามกรุงเทพมหานครฯที่มีทั้งแสงจากดวงจันทร์และแสงสีเสียงจากตึกรามบ้านช่อง ซึ่งส่วนใหญ่ดูท่าจะเป็นเสียงจากอาคารสถานที่ในเมืองหลวงซะมากกว่า ก่อนเขาจะเดินช้าๆไปหน้าประตูของหญิงสาวที่เพิ่งปิดไป

"รู้จักฉันน้อยไปแล้ว...คุณผู้หญิง:) เดี๋ยวฉันจะทำให้เธอรู้เองว่า ซาตานแปลว่าอะไร หึหึหึ~"เขายิ้มมุมปากอีกครั้ง ก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องของตัวเองด้วยด้วยใบหน้าครุ่นคิดถึงการกลั่นแกล้งใครบางคน เอาซี่~...เธอคุณรู้จักผู้ชายคนนี้ อย่าไปหวังว่าคืนนี้จะได้นอน :D

 

END.Intro 

---

กิกิ =,,= อย่าไปคิดว่ามันเป็น nc นะเออ nc ก็มีบ้าง(มั้ง?) แต่ไม่ใช่ตอนนี้ :D อ่านไปเหอะเรื่องนี้ กิกิ=,.= แล้วจะรู้ว่าซาตานแปลว่าอะไร ♥