ฺBy love ตามหารักที่หายไป

                     ห้องโทโมะ - จองเบ 

 " อ้าว ไอ้โทโมะ มาพอดีเลย " เขื่อนทักโทโมะทันทีที่เห็นหน้าของเขา 

 " พวกนาย ทำอะไรกันเนี่ย ? " โทโมะแปลกใจเป็นอย่างมาก เมื่อเห็นเพื่อนของเขาจับกลุ่มกันเป็นวง ตรงกลางโต๊ะแก้วของพวกเขา มีทั้งอาหารและขนมต่างๆนาๆ ดูเหมือนจะเป็นปาร์ตี้อะไรสักอย่าง

 " อ่อ จริงสิ ! พอดีวันนี้ พวกเราตั้งใจจะจัดงานเลี้ยงให้กับคุณฟางน่ะ " เคนตะอธิบายให้ฟัง

 " แล้วทำไม ต้องเป็นห้องของฉันด้วยล่ะวะ " โทโมะไม่พอใจเป็นอย่างมาก ที่พวกเพื่อนๆ ใช้ห้องอันเงียบสงบของเขา มาจัดปาร์ตี้ไร้สาระนี่ แถมยังไม่ได้รับอนุญาตจากเขาอีกต่างหาก 

 " ก็ห้องของนายมันกว้างยังไงล่ะ แล้วก็ พวกเราได้รับอนุญาตจากไอ้จองเบแล้วด้วย " เขื่อนบอกกับโทโมะ เพื่อย้ำให้เขารู้ว่า ห้องอันสุดแสนจะเพอร์เฟ็คนี้ มันมีเจ้านายอยู่สองคน เพราะฉะนั้น เขื่อนก็เลยเห็นว่า ถ้าจองเบอนุญาตแล้ว ก็ไม่จำเป็นจะต้องขออนุญาตจากโทโมะอีก

 " ยัยบ้าเอ้ย ! " โทโมะบ่นกับตัวเองในใจ พลางมองหน้าของแก้วอย่างโมโห ซึ่งแก้วเองก็รับรู้ความโกรธเกรี้ยวนั่นได้ เธอจึงเพียงแต่หลบสายตาอำมหิตของเขา และทำเป็นไม่รู้สึกรู้สาอะไร 

 " เอาเป็นว่า ตกลงตามนี่นะ " ป๊อปปี้ที่เงียบอยู่นาน จากนั้นเขาก็พูดขึ้น และเปิดงานเลี้ยงต้อนรับฟางทันที 

 " ไอ้จองเบ เหมือนเดิมป่าววะ " เคนตะที่นำเหล้ามาวางไว้กลางโต๊ะ จากนั้นเขาก็เอ่ยถามเจ้าคนที่ชอบการดื่มเหล้าที่สุดในกลุ่มทันที 

 " เออ .. จะให้ฉันกินไอ้นี้เหรอวะ ? " แก้วชี้ไปที่เหล้าขวดนั้น ก่อจะถามเคนตะอย่างสงสัย 

 " ทำไมล่ะวะ ไอ้จองเบ คราวก่อนนายกับฉันยังดวลกันไม่จบเลยนะโว้ย " ป๊อปปี้พูดขึ้น ถึงปาร์ตี้ครั้งที่แล้ว ที่แก้วกับป๊อปปี้นั่งดื่มเหล้าด้วยกัน 

 " นั่นสิวะ คราวนี้ฉันไม่ยอมนายแน่ " ดูเหมือนเขื่อนอยากจะแก้แค้น ที่เขาดื่มเหล้าแพ้แก้ว เมื่อคราวก่อน 

 " ฉันว่าไม่ ดีกว่าวะ " แก้วรีบปฏิเสธทันที เพราะขืนเธอดื่มเข้าไปล่ะก็ มีหวัง พวกป๊อปปี้อาจจับได้ว่า ที่จริงเธอเป็นผู้หญิง 

 " อึ่ก ... อึ่ก อาาาา ... " ในขณะที่พวกเขากำลังสนทนากันอย่างสนุกสนาน ฟางก็จับขวดเหล้าที่มีแอลกอฮอล์ถึง 50 ดีกรี ก่อนจะดื่มมันเข้าไปอย่างง่ายดาย สร้างความแปลกใจแก่บรรดาหนุ่มๆยิ่งนัก รวมทั้งแก้วด้วย 

 " กินเข้าไปได้ยังไงวะเนี่ย ? " เขื่อนแปลกใจเป็นอย่างมาก ที่ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างฟาง กับดื่มเหล้าที่มีความแรงขนาดนั้นเข้าไปอย่างหน้าตาเฉย 

 " ดื่มเ่ก่งกว่าฉันอีกเหรอเนี่ย " เคนตะตกใจเป็นอย่างมาก ที่เห็นฟางดื่มเหล้าเข้าไปมากขนาดนั้น 

 " เออ .. คุณฟางครับ ผมว่า เบาๆหน่อยก็ดีนะครับ " แก้วรีบห้ามฟางอย่างไว เพราะกลัวเธอจะดื่มหนักจนเผลอทำอะไรไม่เข้าท่าเข้า 

 " อารายยยย คุณจองเบบบบ ก็มาดื่มด้วยกานนน สิคาาา " ดูเหมือนเทปเสียงในตัวของฟาง จะยานเอาซะแล้ว 

 " คุณเมามากแล้วนะ " แก้วบอกกับฟาง พร้อมกับพยุงตัวเธอไปที่เตียง 

 " ฮ่าๆๆๆ ว่าแล้วเชียว ผู้หญิงก็คือผู้หญิงอยู่วันยังค่ำล่ะนะ " เขื่อนหัวเราะใส่ฟางอย่างชอบใจ 

 " ไอ้ติ๊งต๊อง หุบปากเน่าๆของนายเดียวนี้นะโว้ย ! " จู่ๆ เสียงของฟางก็เปลี่ยนไป จากนางฟ้าใจดี เปลี่ยนเป็นซาตานไปซะแล้ว 

 " นางฟ้าซาตานชัดๆเลย " โทโมะบ่นในใจ 

 " ฺฮ่าๆๆๆ ไงล่ะวะไอ้เขื่อน ไปยั่วคุณฟางแบบนั้น หง๋อยเลยล่ะซิ้ " เคนตะหัวเราะใส่เขื่อน อย่างชอบใจ 

 " นายด้วยไอ้ตัวป่วน ! " ฟางตะครอกใส่เคนตะ ก่อนจะชี้ไปที่หน้าของเขาอย่างเอาเรื่อง 

 " เออ .. ขอโทษคร้าบบบ " เคนตะที่หัวเราะเสียงดัง พอโดนฟางดุเข้าหน่อย ทำเอาทั้งเขื่อนและเคนตะหง๋อยไปตามๆกัน 

 " ว่าแต่ คุณจองเบเนี่ย หน้าเหมือนผู้หญิงจังเลยนะค่ะ " หลังจากดุเจ้าคนก่อเรื่องไปแล้ว ฟางก็หันมาถามแก้วทันที 

 " เออ .. ผมว่าคุณคงเมาใหญ่แล้วนะครับ " แก้วพยายามไม่ทำตัวเป็นพิรุจให้เห็น

 " ไม่จริงหรอกมั้งค่ะ ดูซิ ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ มีหน้าอกด้วยอ่ะ " ฟางพูดออกไปโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่คำพูดของเธอทำเอาพวกหนุ่้มๆหันมามองแก้วให้ควับ 

 " ทำไงดีวะเนี่ย " แก้วคิดหนักมาก

 " เฮ้ ! ไอ้จองเบ โทรศัพท์นายดังน่ะ " ในสถานการณ์ที่วิกฤษสุดๆของแก้ว จู่ๆ เจ้าคนใจแคบอย่างโทโมะก็มาช่วยเธอไว้ทัน แก้วไม่รอช้า เธอจึงรีบรีบโทรศัพท์อย่างไว

 " ขอโทษนะ ฉันขอตัวก่อน " แก้วพูดจบก็ออกไปข้างนอกทันที

 " น้ำฝนว่าไงเหรอ ? " แก้วถามปลายสายอย่างสงสัย ดูเหมือนคนที่โทรเข้ามา ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นน้ำฝนเพื่อนสนิทของเธอนั่นเอง

 " ฉันมีข่าวดีมาบอก " น้ำฝนพูดขึ้น ดูเหมือนน้ำเสียงของเธอกำลังบ่งบอกว่า เธอดีใจเป็นอย่้่างมาก

 " ข่าวดีอะไรเหรอน้ำฝน " แก้วยังคงสงสัยกับคำพูดของน้ำฝน

 " พี่ของเธอลื่นล้มน่ะ แถมหัวของเขายังกระแทกเข้าที่พื้นด้วยนะ " น้ำฝนเล่าให้แก้วได้ฟังข่าวดีของเธอ 

 " ว่าไงนะ เนี่ยน่ะเหรอข่าวดีที่ว่า พี่ชายของฉันลื่นล้ม จนหัวฟาดพื้น นี่มันข่่าวร้ายชัดๆเลย " แก้วบ่นใส่น้ำฝนเป็นชุด เพราะการที่พี่ชายฝาแฝดลื่นล้มเนี่ย ใครๆเขาก็คิดว่าเป็นข่าวร้ายกันทั้งนั้น 

 " อื้ม ! เธอจะคิดแบบนั้นก็ได้นะ แต่ว่า หลังจากที่เขาฟื้นขึ้นมาเนี่ย ดูเหมือนความทรงจำของเขาจะกลับมาแล้วล่ะนะ " น้ำฝนยังคงเล่าเรื่องพี่ชายของแก้วต่อไป 

 " จริงเหรอ ? งั้นก็ดีน่ะสิ " แก้วยิ้มขึ้นมาอย่างดีใจ แต่พอผ่านไปสักพัก ใบหน้าของเธอก็ดูเศร้าลง 

 " ยัยแก้ว เป็นอะไรหรือป่าว เสียงของเธอดูไม่ร่าเริงเลยนะ " น้ำฝนแปลกใจเป็นอย่างมาก ทั้งๆที่ความจำของพี่ชายฝาแฝดกลับมา แต่ดูเหมือนว่าแก้วจะไม่ดีใจเลยสักนิด 

 " ฉันควรจะดีใจใช่ไหม ? " แววตาของแก้วดูเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด เพราะเธอเคยบอกว่า ถ้าความทรงจำของพี่ชายกลับมาเมื่อไร เมื่อนั้น เธอจึงไม่มีความจำเป็น ที่จะต้องอยู่ กับพวกเคโอติกอีกต่อไป

 " ยัยแก้วเธอชอบหมอนั่นใช่ไหม " น้ำฝนที่เดาความคิดของแก้วออก เธออดไม่ได้ที่จะต้องถามแก้ว ถึงความรู้สึกบางอย่างที่มีให้กับคนๆนึง ที่อยู่ในกลุ่มของจองเบ

 " คงงั้นมั้ง " แก้วตอบแบบปัดๆ

 " แล้วกัน ทำไมเธอไม่บอกเขาไปล่ะ " น้ำฝนถามเธออย่างแปลกใจ

 " บางที ให้ฉันจากเขาไปอย่างเงียบๆ มันคงจะดีซะกว่า " แก้วพูดขึ้น ด้วยน้ำเสียงที่เศร้าสร้อย

 " แล้วแต่เธอล่ะกันนะ " น้ำฝนพูดจบก็วางสายทันที

    เอาล่ะสิครับ ความจำของจองเบกลับมาแล้ว แบบนี้ แก้วคงจะต้องจากโทโมะไปแล้วสิ แล้วความรักของพวกเขาทั้งสองจะจบลงเช่นไร ติดตามได้ใน ตอนต่อไป