Secretary เลขาป่วนรัก

แก้ว : ลา ลา ลา~ [ฮัมเพลงไประหว่างทาง]

โทโมะ : เหอะ ! อารมณ์ดีจริงนะเธอ [อารมณ์เสียด้วยเหตุผลอะไรก็ไม่รู้]

แก้ว : อารมณ์ดี~ เพราะมีความสุข ไม่มีทุกข์ไม่ให้มีสุขได้อย่างไร [เปิดประตูรถก่อนจะก้าวเตรียมจะขึ้นห้าง]

โทโมะ : ไม่ใช่ว่าโรคจิตนะ แต่เธอมีความสุขแล้วฉันรู้สึุกหงุดหงิดยังไงไม่รู้

แก้ว : ไม่โรคจิตแล้วเรียกว่าอะไรยะ เลี้ยงข้าวฉันหน่อยสิ

โทโมะ : ก็ได้เชิญครับคุณผู้หญิง 

@ ภัตราคารชั้นบนสุดของห้าง

แก้ว : ไม่คิดว่าจะพามาเลี้ยงหรูขนาดนี้นะ [นั่งไขว่ห้างแต่ใส่กระโปรงจนพนักงานตาแทบถลนออกมานอกเบ้า]

โทโมะั : เดี๋ยวจะมีคนไปเขียนข่าวฉันกับเธอแบบมั่วๆนะสิ แฮ่ม~ [โทโมะกระแทกเมนูลงกับโต๊ะ] ขอสเต๊กเนื้อปลาครับ 2 ชุดเลย

แก้ว : สั่งเผื่อฉันด้วยหรอ สุภาพบุรุษจริงนะ [แก้วอมยิ้มก่อนพับเมนู] ขอเครื่องดื่มเป็นพั้นซ์นะคะ 

โทโมะ : นี่ ! มากับฉันหัดนั่งสำรวมมั่งสิ

แก้ว : ย่ะ ! ขอโทษด้วยละกัน ที่เสียมารยาท [แก้วนั่งหุบขาลงหลังจากนั้นก็นอกจากพนักงานโทโมะก็ไม่ต่างกัน]

พนักงาน : ได้แล้วครับ [ชำเลืองมองบริเวณเสื้อของแก้ว]

แก้ว : ขอบคุณมากค่ะ

เคล้ง !

แก้ว : ตายจริง ! [แก้วก้มลงเก็บส้อมที่พนักงานทำตกทำให้พนักงาน + โทโมะเกิดอาการเบ้าถลนของแท้]

โทโมะ : ไปได้แล้ว

พนักงาน : เอ่อ... [ยังชะเง้อมองแก้วอยู่]

โทโมะ : ไปสิ !!! [ตะคอกใส่พนักงานจนพนักงานต้องลนลานวิ่งออกไปและหันมองแก้วด้วยสายตาตำหนิ]

แก้ว : อะไรอ่ะ ? [แก้วที่ยังไม่รู้ว่าทำอะไรผิดก็งงงวยแต่มีสเต๊กปลาอยู่เต็มปาก]

โทโมะ : ฮะๆ เธอนี่ตะกละจริงเลย [โทโมะหยิบผ้าเช็ดปากของภัตราคารเช็ดปากให้แก้ว] ค่อยๆกินสิ

แก้ว : ก็มันอร่อยอ่ะ แค่กๆ [สเต๊กติดคอ]

โทโมะ : เห็นมั้ย เอ้า ! พั้นซ์เธอหน่ะ 

แก้ว : ขอบใจ ว้าย~ [รีบดื่มทำให้น้ำหกลงมาตรงร่องเสื้อ+กระโปรง] ให้ตายสิ เดี๋ยวฉันมา

@ ห้องน้ำหญิง

แก้ว : นี่มันวันซวยอะไรของฉันกันแน่นะ

แกร๊กๆ

แก้ว : "เสียงอะไรหน่ะ" บ้าหน่ะ [แก้วพุ่งไปที่ประตูห้องน้ำแต่ประตูกลับล็อคแต่แก้วไม่ได้หยิบกระเป๋าสะพายมา] ช่วยด้วยค่ะ ! มีคนติดอยู่ข้างใน !!!

@ โต๊ะอาหาร

โทโมะ : "นี่มันก็นานแล้วนะ" มันถึงเวลาเซอร์ไพร์สแล้วนะ [โทโมะกระวนกระวานอยู่คนเดียวและลุกจากโต๊ะ]ไปดูดีกว่า [ก่อนจะลุกจากโต๊ะ]

... : พี่โทโมะคะ แหมมม~ จะเซอร์ไพร์สก็ไม่บอก