Secret LOVE ห้ามใจทำไมยิ่งรัก
tan_chinprapa
8) คืนที่แสนเจ็บปวด
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
"นายเองก็มีความสุขไม่ใช่เหรอ" ที่ได้อยู่กับพิมในวันเกิดพิมแบบนี้
ผ่านมา 3 อาทิตย์ หลังจากวันนั้น
(วันนี้เป็นวันเกิดของฉัน) ฉันมาโรงเรียนกับโทโมะ แล้วก็เห็นมีประกาศเกี่ยวกับงานเต้นรำที่จะจัดขึ้นพรุ่งนี้ ซึ่งจัดขึ้น
ทุกปีและเป็นงานใหญ่ที่ทุกคนต้องเข้าร่วม
"นี่ แก้ว ว่าแต่เธอมีคู่สำหรับงานเต้นรำรึยัง" โทโมะถามด้วยความสงสัย
"นายไม่ต้องห่วงหรอกน่า เรื่องนั้น" ฉันพูดบัด เพราะไม่อยากให้เขาเป็นห่วง เขาควรจะคู่กับพิมต่างหาก ไม่ใช่....
ฉันหยุดคิดเพ้อเจ้อทันที เพราะรู้ว่าหัวใจต้องเจ็บขนาดไหนถ้าหากยังตอกย้ำความคิดที่ว่า คนที่เขารักไม่ใช่เธอ
และฝืนยิ้มไปให้เขา
"แล้วนายล่ะ"
"ก็ต้องพิมสิ" เขายิ้มอย่างภูมิใจ
พิม งั้นเหรอ แม้ว่าจะรู้อยู่แล้วก็เถอะ แต่มันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกเจ็บมากขึ้น
"ดีใจด้วย แล้วกันนะ" ฉันกลัวว่าเขาจะรู้ความคิดของฉัน จึงแกล้งทำท่าล้อเลียน แต่น้ำตามันกำลังจะไหลทุกครั้งที่
ยิ้มให้กับเขา ในใจมันต่อต้านว่าสิ่งที่ทำไม่ใช่ความรู้สึกที่แท้จริง
"นี่ นี่ อย่ามาล้อเลียนเลยนะ ยัยบ้อง" เขาพูดอย่ารู้ทันพร้อมกับเอามือมาขยี้ผมฉันเล่น
"รู้ด้วยเหรอ"
"รู้สิไม่มีอะไรที่ฉันไม่รู้เกี่ยวกับเธอ" ตึก ตัก หัวใจเต้นแรงอีครั้ง แต่กับแฝงไปด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวด
"โม้อะดิ ไม่ว่า"
"555 คนอย่างฉันไม่มีโม้"
"เหรอ" ตอบแบบไม่เชื่อ
"แก้ว เย็นนี้เธอมาหาฉันที่สวนสาธารณะหน่อยนะ ฉันมีบางอย่างจะให้"
"ให้ตอนนี้เลยไม่ได้เหรอ"
"มาเถอะน่า"
"อืม ก็ได้แล้วกี่โมง"
"6 โมง แล้วเจอกัน ฉันมีธุระไปล่ะนะ" เขารีบเดินออกไปทันที
ตอนนี้ก็ 6 โมงแล้ว ฉันมานั่งรอเขาที่เก้าอี้ไม้ตัวหนึ่ง ในใจก็ล้นว่ามันจะเป็นอะไร
เขาคงจะจำวันเกิดของฉันได้รึเปล่านะ ฉันยิ้มกับตัวเอง
ผ่านไป 3 ชั่วโมง ฉันก็ยังรอเขา น้ำตาของฉันไหลลงมาช้าๆ เมื่อรู้ตัวว่ามันไม่มีประโยชน์อะไรที่จะรอเขา
เขาคงไม่มาแล้ว
"ฮึก....." ฉันร้องให้อยู่คนเดียวโดยที่พยายามกลั้นเสียงร้องไห้ให้ได้นานที่สุด
เขาลืมวันเกิดฉันงั้นเหรอ ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กๆ เขายังไม่เคยลืมวันเกิดของเธอเลยซักครั้ง แต่ทำไม
ถึงปล่อยให้เธอรอ
"ฮึก...ฮือ.." ฉันมันผิดเองที่ยังรอ ผิดที่ไปฝากความหวัง
"แก้ว !!" เธอหันไปตามเสียงเรียก
"เธอยังอยู่งั้นเหรอ"
"............"
"ฉันขอโทษ พิมมีปัญหา ฉันเลยต้องอยู่เป็นเพื่อน" โดยที่ปล่อยฉันอยู่แบบนี้งั้นเหรอ น้ำตาของฉันไหลลงมาอีก
ครั้ง ฉันพยายามที่จะกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้แต่มันก็ไม่ได้ผล
"ฮึก.........."
"แก้ว ฉันขอโทษ" โทโมะเรียกชื่อฉัน พร้อมกับดึงฉันเข้าไปกอดอย่างอ่อนโยน
ฉันรีบผลักเขาออกเบาๆ เพราะไม่อยากที่จะเจ็บปวดไปมากกว่านี้
ถึงแม้ว่าฉันจะกำลังเสียใจมากขนาดไหน ฉันก็ต้องฝืนยิ้ม
"ฉันเข้าใจนะ ถ้าเป็นฉัน ฉันก็คงต้องอยู่กับคนที่ฉันรักในเวลาที่เขามีปัญหา"
"................happy birthday " เขาไม่กล้ายื่นของขวัญที่เขาเตรียมไว้ให้กับเธอ เพราะสิ่งที่เขาทำวันนี้มัน
ทำให้เธอร้องไห้ แต่สุดท้ายเขาก็ยื่นให้กับเธอ
มันคือผ้าเช็ดหน้าสีขาวที่มีคำว่า for keaw
เขาตั้งใจทำให้เธอ
แก้วจ้องมันอยู่ซักพักก่อนจะรับมา
"คืนนี้มันก็ดึกแล้ว ฉันกลับบ้านล่ะ" เธอพูดขึ้น
"กลับพร้อมฉันเลยก็ได้"
"ไม่ล่ะ"
"ให้ฉันไปส่งเธอเถอะนะ เพื่อนกัน ฉันคงปล่อยให้เธอกลับเองไม่ได้หรอก" เพื่อน จริงสินะ ฉัคงเป็นได้แค่นั้น
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
