My Love รักของฉันครั้งนี้นาย(เธอ)เป็นคนกำหนด

Fang Part's

@The Party @Kaew Home

ฉันละสงสารยัยแก้วจริงๆเลยต้องพยายามทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วยังต้องกลั่นร้องไห้เอาไว้อีก อย่างนี้จะไม่ให้สงสารได้ยังไงละเนี่ย ยิ่งตอนทำอาหารน่ะ ทำตัวเหม่อลอยจนมีดแทบจะบาดมือตั้งหลายรอบ พอถามว่าเป็นอะไรหรือเปล่า ก็ตอบว่าไม่เป็นอะไร เฮอะ อย่างนี้น่ะหรอที่ไม่มีอะไร อาการยิ่งบอกได้ชัดเลยว่าเป็น และเป็นมากด้วย!!! 
โทโมะนี้ก็คิดยังไงน่ะที่จะทิ้งแก้วเอาไว้คนเดียวแบบนี้น่ะ แต่ก็โทษพี่เขาคนเดียวก็ไม่ได้เพราะยังไงพี่เขาก็ไม่รู้นิสัยยัยแก้วดีแบบทะลุปรุโปร่งเหมือนฉันกับเฟย์หรอก ถึงพี่เขารู้พี่เขานิสัยของยัยแก้วดียังไง ถ้าพี่เขาตัดสินใจแล้วพวกเราก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี ยิ่งพี่เขาไปสอบติดมาด้วยแบบนี้ เรายิ่งทำอะไรไม่ได้ใหญ่เลย
Fang : เฟย์ ฟางว่าแก้วคงจะไม่ไหวแล้วละ
ฉันลากเฟย์ออกมาคุยด้านนอกวงปาร์ตี้ เพราะสังเกตเห็นอาการยัยแก้ว ถึงแม้ยัยแก้วจะพยายามหัวเราะยิ้มแย้มกับพวกพี่เขาเพื่อปิดบังยังไงก็ปิดบังฉันกับเฟย์ไม่ได้หรอก
Faye : นั้นสิ เฟย์ก็ว่างั้นน่ะ แก้วคงฝืนไม่ไหวแล้วจริงๆ
ยัยเฟย์มองไปที่แก้วที่นั่งอยู่ข้างๆโทโมะก่อนจะหันกลับมาหาฉัน
Fang : งั้นเราเข้าไปเอาตัวแก้วออกมาก่อนเถอะ ก่อนที่ยัยแก้วจะบ่อน้ำตาแตกน่ะ
Faye : เอาสิ
แล้วฉันกับยัยเฟย์ก็เดินไปยืนขนาบข้างยัยแก้วทำให้ทุกคนหันมามองด้วยสีหน้างงๆ
Fang : ฟางขอตัวแก้วหน่อยน่ะ จะเอาไปช่วยงานในครัวนิดนึงน่ะ
Faye : คงไม่ว่าอะไรกันใช่ไหมเอ่ย
Koen : ไม่ว่าเลยครับ ตามสบายเลยครับผม
Fang : ขอบคุณน่ะค่ะ
แล้วพวกฉันก็ลากยัยแก้วออกมา ยัยแก้วทำหน้างงๆ แต่ก็ยอมตามมาแต่โดยดี แล้วเราก็ลากยัยแก้วออกมาจนถึงห้องครัวก่อนที่ฉันกับยัยเฟย์จะปล่อยยัยแก้ว
Kaew : แกทำแบบนี้ทำไมฉันไม่เข้าใจ
Fang : พวกฉันก็ช่วยแกไง แกดูไม่ออกเลยหรอ
Kaew : ช่วย??? ช่วยอะไร
Faye : แกอย่ามาทำเป็นไม่รู้อะไรเลย แกน่าจะรู้ตัวแกเองน่ะว่าถ้าพวกฉันไม่ช่วยแกออกมาอะไรจะเกิดขึ้น
Kaew : แกไม่ต้องบอกฉันก็รู้ เพราะมันทำให้ฉันกำลังทรมานกับการฝืนอยู่อย่างนี้ไงล่ะ
ประโยคแรกยัยแก้วพูดพร้อมกับหลุบหน้าลงต่ำ พอประโยคที่สองยัยแก้วเงยหน้าขึ้นมาทำให้ฉันกับยัยเฟย์เห็นหยดน้ำใสๆจากตาของยัยแก้วกำลังร่วงหล่นออกมาอย่างช้าๆ ไม่รอช้าฉันกับยัยเฟย์ก็รีบเข้าไปกอดยัยแก้วทันที
Fang : แก้ว แกน่าจะบอกความรู้สึกของแกกับพี่เขาไปน่ะ พี่เขาจะได้รับรู้เกี่ยวกับความรู้สึกของแกไง
ฉันพูดพร้อมกับลูบหลังยัยแก้วเบาๆ
Faye : นั่นสิแก้ว ถ้าแกไม่บอกแล้วพี่เขาจะรู้ได้ยังไงล่ะว่าแกคิดยังไง แกรู้สึกอะไร
Kaew : แล้วถ้าฉันพูดออกไป แล้วมันจะมาเปลี่ยนอะไรได้ละในเมื่อเรื่องทั้งหมดนี้ถูกกำหนดเอาไว้แล้ว ถูกกำหนดอย่างตายตัวแล้ว
Fang : แต่อย่างน้อยแกก็ได้บอกความในใจของแกออกไปไม่ใช่หรอ
Faye : นั่นสิ แล้วอีกอย่างน่ะแกก็ไม่เคยพูดคำว่ารักกับพี่เขาด้วยไม่ใช่หรอ นี้ก็เป็นโอกาสดีที่จะบอกรักพี่เขาไม่ใช่หรอ เพราะที่ผ่านมาฉันเห็นแต่พี่เขาบอกรักแกอยู่ฝ่ายเดียวไม่ใช่หรอ
Kaew : ฉันจะบอกเขาได้หรอ ฉันว่าโอกาสนั้นมันจะหมดลงไปทุกทีแล้วล่ะ
Fang : แล้วแกจะปล่อยให้โอกาสมันค่อยๆจางหายไป หรือจะรีบคว้ามันไว้ในเวลาที่ยังทันอยู่ เรื่องนี้ก็ขึ้นอยู้ที่แกแล้วล่ะน่ะ
แล้วเราก็ผละออกจากกัน 
Faye : เฟย์ว่าแก้วขึ้นไปนอนเถอะเดี๋ยวที่เหลือเฟย์กับฟางจัดการกันเอง
Fang : อืม นั่นสิ แก้วไปนอนเถอะ อย่าฝืนอีกเลยน่ะ
Kaew : ก็ได้จร๊า งั้นเดี๋ยวเจอกันพรุ่งนี้น่ะ
FF : จร๊า บ๊าย บาย Good Night And Have A Sweet Drem น่ะจ๊ะ
Kaew : เช่นกันจร๊า
แล้วยัยแก้วก็ขึ้นไปนอนอย่างว่าง่ายแต่เชื่อเถอะว่ายัยแก้วต้องขึ้นไปนอนร้องไห้ก่อนจะนอนแน่ๆเลย