สี่หัวใจลุ้นรักให้ลงล็อค

หลังจากแยกย้ายกันไปเรียนแล้ว    พวกเขาก็นั่งเรียนจนล่วงเลยไปจนจวนเวลาใกล้พักเที่ยงแล้ว   “เฮ้ย  ในที่สุดก็ได้พักเที่ยงซะทีลูกพี่”   “ใช่”  “ฉันก็หิวแล้ว”  เสียงของฐิตานั่นเอง  “ถ้างั้นเราไปรอไอ้พลอยกับมีนาที่โรงอาหาร”  “อืมก็ดีเหมือนกัน”  

ณ โรงอาหาร

“ลูกพี่ไปนั่งจองโต๊ะก่อนรอพวกคุณพลอยมา”   “เดี่ยวไอ้โจ๊กคนนี้จะเป็นคนบริการลูกพี่เอง”   “อืมไปกันเถอะคุณตา”   หลังจากที่โจ๊กฐิตาต่างลุกขึ้นไปสั่งอาหาร   แต่แล้วก็มีเสียงเรืองเดชพูดแทรกเสียก่อน    “วัดดีตอนเที่ยงคับนัท  ผมขอนั่งร่วมรับประทานอาหารร่วมโต๊ะกับนัทได้มั้ยคับ”    “ไม่ได้โต๊ะฉันเต็มแล้ว”  'คับ'  “ไหนจะพวกเพื่อนฉันอีก”  “ไม่เป็นไรคับนัท”  “ผมจะนั่งอีกอย่างนัทอยู่ไหนผมก็อยู่นั้นด้วย”  “เหรอ” “คับ”  “ตกลงนายจะไม่ไป”  “ใช่มั้ย”  “คับ”   “ครั้งที่แล้วยังไม่เข็ดใช่มั้ย”   “ คับ”   “นายเรืองเดชนายจำได้มั้ยว่าฉันไม่ชอบคนตามตื้อนะ”    “จำได้คับ”   “นั่นเหรอ”   “ถ้ารู้แล้วก็ลุกออกไปซิ”   “ไม่คับผมไม่กลัวผมยินดีเป็นกระสอบทรายให้นัทซ้อมทั้งวัน”  “ถ้างั้นนายได้สิทธิ์นั้นเดี่ยวนี้เลย”     พานัจจับเรืองเดชทุ่มลงบนฟื้นด้วยมือเปล่าแถมหมัดเต็มสองตา  “เป็นไงล่ะ”  “ถึงใจมั้ย”   “ลูกพี่เป็นไงบ้าง”  “ดูซิเต็มสองตาเลยกลายเหมือนหมีแพนด้า”   “ผมว่าลูกพี่ออกไปจากที่นี้ก่อนเถอะดูซิคนเขามองมาที่เรากันใหญ่เลย”  นักศึกษาต่างพากันมองและซุบซิบนินทากันหัวเราะกันทั่วโรงอาหาร   และแล้วแพรพลอยกับมีนารัตน์ก็มา   “ไอ้นัท” “ว่าแต่แก่มีเรื่องอะไร”   “อ๋อ”  “มีอะไรหรือพลอย”  “จะอะไรซะอีกละ”   “ก็นายเรืองเดชนะซิคงมาตามตื้อตามจีบไอ้นัท”  แพรพลอยพูดแล้วส่ายหน้าอย่างเอื้อมระอา   เรืองเดขตามตื้อตามจีบพานัจตั้งแต่ที่หมู่บ้านนางแมวจนพานัจเริ่มเบื่ออยากจะซัดหมัดใส่หน้าตั้งหลายครั้งหลายคราถ้าไม่ใช่คุณน้ำทิพย์แม่ของเธอสั่งห้ามไว้ป่านนี้นายเรืองเดชและพวกได้ไปนอนหยดน้ำเกลือที่โรงพยาบาลแล้ว   “ฉันว่าเขาน่าสงสารนะนัท” “ถ้าสงสารเอามั้ยเดี่ยวฉันยกให้มีนา”  “ไม่เอาหรอก”  “นัท”  “เขามาจีบเธอไม่ได้มาจีบฉัน”   พานัจหัวเราะ “ฮ่า  ฮ่า   ฮ่า ฮ่า” “หัวเราะอะไรกัน”   “ ถ้างั้นฉันไปซื้อข้าวก่อนไปด้วยกันมั้ยมีนา”  “มั้ยอะ”  “ทำไม”  “ฉันยังไม่หิว”    “งั้นก็ตามใจ”   เพื่อนสาวลุกขึ้นไปซื้ออาหาร     “มาแล้วคับอาหารตามสั่งที่ลูกพี่ของโจ๊กสั่งไว้”    “เอามานานยังมีนา”  “ไม่นานเท่าไหร่หรอก”  “ว่าแต่เมื่อกี้ที่โต๊ะเกิดอะไรขึ้น”  ฐิตาเป็นคนถาม  “ถ้าจะให้ผมเดานายเรืองเดชมาตื้อลูกพี่อีกใช่มั้ย”  “อืม”  “ทำไมเวลาเดาแบบนี้ถึงเดาถูก”  “เวลาซื้อหวยทำไมมันไม่ถูกแบบนี้มั่งว่ะ”  “นี่ไอ้โจ๊กแก่เล่นหวยด้วยเหลือมั้ยคับผมก็แค่สมมติเฉยๆ”   “แน่ใจนะไอ้โจ๊กว่าแก่ไม่มีอะไรปิดบังฉันนะ”  “ไม่มี”  “แน่นอนคับลูกพี่”   “แก่แน่ใจนะ”  “คับลูกพี่”  “ว่าแต่พลอยละ”  “โน่นไง”   “พูดถึงเมื่อตะกี้ตายยากจริงๆเลยนะแก่”  “อืม”  “อย่ามั่วแต่พูดอยู่”  “รีบกินจะได้แยกย้ายกันไปเรียนต่อ”  “อืม”   “ถ้างั้นกินกันเลย”    ระหว่างที่พวกสาวกำลังรับประทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย  ก็มีพวกหนุ่มๆมานั่งร่วมโต๊ะด้วย  ขระที่พานัจกำลังอ้าปากกินข้าวแต่ก็ต้องชะงัก  “ฉันอิ่มแล้ว”   “ฉันก็เหมือนกัน”  พวกหญิงสาวร่างระหงตัดสินใจลุกออกจากโต๊ะ    “ทำไมซวยแบบนี้ว่ะ”   “ไอ้พลอย”  “อย่าว่าแต่แก่เลย”   “วันนี้ฉันก็ซวยเหมือนกัน”  เสียงของฐิตานั่นเอง   “ฉันว่าเราไปนั่งที่ประจำของกลุ่มกันดีกว่า”   “อืม”  “ไหนอะไรทำให้พวกแก่ไม่ชอบหน้าพวกนั้น”  แพรพลอยถาม    เริ่มจากพานัจคนแรกเล่าให้ฟังตามด้วยฐิตา   “ของแก่งะไม่เท่าไรหรอกยัยตา”   “แต่ของฉันนะซิเจอกันตั้งหลายครั้งหลายครา”  “ไม่เชื่อ”  “พวกแก่ลองถามไอ้โจ๊กดู”  “คับ” “เป็นความจริงคับ”   “ว่าแต่ทำไมถึงได้เกลียดหน้าไอ้เพื่อนพี่นะน่ะละ”   “เท่าที่ฉันรู้เพื่อนพี่นะคนนี่เจ้าชู้เปลี่ยนผู้หญิงเป็นว่าเล่น”  มีนารัตน์เป็นคนพูด     “นอกจากนี้ยังลากพาผู้หญิงขึ้นเตียงเป็นว่าเล่น”  พานัจพูดแทรก  “เพราะอย่างนี้ใช่มั้ยจึงทำให้แก่เกลียดเขา”  “อืม”   ฐิตาเกลียดผู้ชายเจ้าชู้ไม่ว่าไก่แจ้ประตูดินเธอก็ไม่สนใจเนื่องจากพ่อเจ้าชู้จนทำให้แม่เสียใจและช้ำใจ