Angels fall heaven รักนะยัยนางฟ้าตกสวรรค์

เสื้อเปลี่ยนสี



ตอนนี้ฉันยืนอยู่หน้าถังสี่เหลี่นมขนาดใหญ่ซึ่งมันเรียกว่าอะไรฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน “นาย ไอ้ถังสี่เหลี่ยมเนี่ยเขาเรียกว่าอะไรหรอ?”
“เธอไม่รู้จริงๆหรอว่ามันคืออะไร”
“ก็ใช่น่ะสิ ถ้าฉันรู้ฉันจะถามนายมั้ยฮะ”
“เธอนี่มันจริงๆเลย ไอ้เนี่ยเขาเรียกว่าเครื่องซักผ้า เดี๋ยวเธอเอาผ้าพวกนี้ไปซักนะแล้วแยกผ้าสีกับผ้าขาวด้วยล่ะ ทำเป็นใช่มั้ย ?” บอกซะยาวเลยจะจำหมดมั้ยเนี่ยยัยฟางเอ๊ย ==’
“หึหึ! ทำไม่เป็นอ่ะ” อย่าว่าแต่ทำเป็นเลย เคยเห็นฉันยังไม่เคยเลยพ่อคูณณณณ
“เฮ้อ! นี่ตกลงฉันพาเธอมาเป็นแม่บ้านหรือมาเป็นนักเรียนเนี่ย ทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง”
“นายก็สอนฉันสิ ไม่มีใครทำอะไรเป็นมาตั้งแต่เกิดหรอกนะ” โดนมาก นี่ฉันคิดได้ไงวะ นายนั้นเหวอไปเลย
“อ่ะๆ งั้นก็มานี่สิเดี๋ยวฉันจะสอนให้ แล้วจำด้วยล่ะ”
“รู้แล้วน่า” แล้วฉันก็เดินไปใกล้เขา
“ทำอย่างนี้นะ @$^%^*()()_)*(&&^^%#$$&_+*^^$%#$@(_^^*(_%& เข้าใจมั้ย?” ถ้าฉันบอกไม่เข้าใจนายจะด่าฉันมั้ย T^T
“ถ้านายสอนขนาดนี้ทำไมไม่ทำเองเลยล่ะ” ฉันพูดพร้อมทำหน้าทะเล้น
“เธอ!!!”
“โอ๋ๆ ล้อเล่นแค่นี้เอง อย่าโกรธนะเด็กดี ฮ่าๆๆๆ”
“พอแล้ว หยุดเล่นได้แล้วไปทำงานของเธอไป เดี๋ยวฉันจะออกไปข้างนอกเฝ้าบ้านดีๆล่ะ” ไอ้ประโยคหน้าพอเข้าใจนะ แต่ประโยคหลังมันแปลกๆนะ ==?

เอ้ะ! นายป๊อปปี้บอกว่าไงล่ะเนี่ยต้องใส่ผ้าสีก่อนแล้วตามด้วยผ้าขาว ไม่สิ! ต้องใส่ผ้าขาวแล้วตามด้วยผ้าสี หรือผ้าขาวก่อน หรือผ้าสีก่อนนะ โอ๊ยยย! มึนหัวไปหมดแล้ว T^T ไปมันรวมกันทั้งผ้าสีผ้าขาวนี่แหละ จบข่าว!

30 นาทีผ่านไป
ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด !!
“อ่า! เสร็จแล้วสินะ ^^ ไอ่หย๋า!!!! ทำไมเสื้อถึงกลายเป็นสีนี้ล่ะ” ฉันต้องตกใจเมื่อหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวแต่ตอนนี้มันไม่ได้เป็นสีขาวแล้วน่ะสิ แต่มันกลายเป็นสี…..แดง T^TT ทำไงดีๆๆๆ ถ้านายป๊อปปี้เห็นนะต้องด่าฉันเป็นสุดแน่เลย YoY พระเจ้าได้โปรดช่วยนางฟ้าตัวน้อยๆอย่างฉันด้วยเถิดด >/<

ครืน ครืน~~~ (ช่วยจินตนาการเป็นเสียงรถด้วยนะคะ ==’)
ว๊ากกกก! ป๊อปปี้กลับมาแล้ว ตายเป็นเขียดย่างแน่เลยฉัน T^T ไม่ได้สิฉันต้องเอามันไปซ่อน ซ่อน ซ่อน ตรงไหนดีเอาตรงนี้ ไม่เอาอ่ะ ตรงนู้น ไม่ดีๆๆๆ > <
“ทำอะไรของเธอน่ะ” จึ๋ย! มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย o.o
“ป่าวๆๆ ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยนะ” เมื่อป๊อปปี้ทักฉันอย่างไม่ทันตั้งตัวฉันจึงต้องรีบเอาเสื้อไปซ่อนไว้ทีหลัง “แหะๆ นายกลับมาเร็วจังเลยเนอะ เหนื่อยมั้ยเดี๋ยวฉันเอาน้ำให้นะ นายไปรอในบ้านก่อนะ ^^” ฉันพยายามเปลี่ยนเรื่องพูดทันที
“แล้วเธอซ่อนอะไรไว้ข้างหลังน่ะ” ยังอุตส่าห์เห็นอีกนะ
“ป๊าววว! ไม่มีอะไรเลย ^^”
“ฉันไม่เชื่อ! ไหนเอามาดูสิ”
“ก็บอกว่าไม่มีอะไรไง”
“เอามานี่นะ” ตอนนี้เราสองคนเกิดการยื้อแย่งกันขึ้น “เอามานี่!”
“ก็บอกว่าไม่ให้ไงเล่า” อ๊ายยย หน้าเราสองคนห่างกันไม่ถึงสามเซนติเมตร ผู้ชายอะไรไม่รู้ตัวหอมป็นบ้าเลย >///<
สถานการณ์ตอนนี้อยู่ในความสงบเงียบกริบ จนได้ยิยเสียงมดเดิน (เว่อร์ไป ==’)
“ฮ่าๆ ได้แล้ว” ถ้านายมองเสื้อแล้วนายจะขำไม่ออกเลยล่ะ T^T “เฮ้ย!! เสื้อฉัน”
“ฮ่าๆๆ เสื้อนายนี่เท่ดีเนอะ เปลี่ยนสีได้ด้วย แหะๆ ^^’” ฉันรีบพูดตัดบท แล้วทำเนียนต่อไป แต่ดูจากหน้าป๊อปปี้แล้วเหมือนเค้าจะไม่เล่นด้วยกับมุกของฉันเลย
“เธอรู้ตัวมั้ยว่าทำอะไรลงไป แล้วรู้มั้ยว่าเสื้อตัวนี้สำคัญกับฉันมากแค่ไหน!!!” เขาทำคิ้วขมวดเข้าหากันแล้วตะคอกใส่ฉัน T^T
“ฉันขอโทษ ก็ฉันไม่รู้นิน่า” 
“ไปเลยนะ จะไปไหนก็ไป เลยไป!!!!!”
“นี่นะ…นายละ…ไล่ฉันหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ รีบออกไปจากบ้านฉันเลยนะ ดีแค่ไหนแล้วฉันไม่จับเธอโยนออกจากบ้านน่ะฮะ!!”
“ได้ ฉันไปก็ได้ ฉันก็ไม่อยากจะอยู่กับนายนักหรอถ้าไม่ใช่เพราะภารกิจบ้าๆอะไรนั้น!!” อยู่ดีๆน้ำตาฉันก็ไหลลงมาอาบแก้มอย่าไม่มีเหตุผล บ้าจริงเลยทำไมฉันต้องร้องไห้ด้วยนะ T^T “ไอ้คนบ้า! ไอ้คนไร้เหตุผล!!!” พูดจบฉันก็วิ่งออกมาจากบ้านป๊อปปี้ทันที 
“อ้าวฟาง! จะไปไหนน่ะ” เสียงแก้วตะโกนถามฉัน แต่ฉันไม่ได้หันกลับไปตอบเลยแม้แต่นิดเดียว ฉันได้แต่วิ่ง วิ่ง วิ่ง แล้วก็วิ่งอย่างไร้จุดหมาย ฮือๆๆ T^T 

“แล้วฉันจะไปทางไหนดีล่ะเนี่ย กระดิ่งก็ลืมเอาติดตัวมาด้วยสิจะค่ำแล้วด้วย” ฉันยืนหยุดอยู่ที่ทางสามแยก แล้วพึมพำกับตนเองเบาๆ 
รู้สึกว่าตอนนี้ฝนกำลังจะตะ….
ซ่า ซ่า~~
อะไรกัน ปากหนอปากยังพูดไม่ทันขาดคำเลย ฝนตกซะแล้วเทวดดาช่างไม่เมตตานางฟ้าตัวน้อยอย่างฉันเลยT^T
จะไปไหนดีล่ะเนี่ย