Angels fall heaven รักนะยัยนางฟ้าตกสวรรค์

ไปซื้อ…….กัน




15 นาทีผ่านไป
แอ๊ด~~
“เฮ้ย! นี่เธอยังไม่ไปไหนอีกหรอ”
“แล้วจะให้ฉันไปไหนล่ะ นายให้ฉันมาเป็นแม่บ้านนายนะ” ยังไม่แก่สักหน่อยขี้ลืมจังเลย
“อืมเอางี้ เธอนอนห้องเดียวกันยัยแก้วก็แล้วกันเพราะว่าบ้านฉันมีห้องนอนแค่2ห้อง”
อะไรกันพูดแค่นี้แล้วก็จะไปเลยเนี่ยนะ
“ดะ..เดี๋ยวก่อนสิ” stop stop!!
“อะไรอีกอ่ะ” อ๊ายยย! อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิฉันกลัวนะOoO
“คือ…เออ…ฉันยังไม่มีเสื้อผ้าใส่เลยนะ”
“เธอนี่มันยุ่งจริงๆเลยนะ” ใครกันแน่ที่ยุ่งน่ะ “มานี่!”
ว๊ายยยย เบาๆหน่อยสิยะ ฉันเจ็บนะแขนฉันจะขาดมั๊ยเนี่ยToT
“นายจะพาฉันไปไหน”
“อยู่เฉยๆเถอะน้าฉันไม่พาเธอไปฆ่าหรอก แล้วรัดเข็ดขัดด้วย” ฮะ! อะไรนะเข็ดขัดหรอ
มันเป็นอย่างไงล่ะเนี่ย แล้วมันอยู่ไหนอ่ะใต้เบาะก็ไม่มี ใต้ประตูก็ไม่มี บนเพดานรถก็ไม่มี
มันอยู่ไหนกานนนนนน>_<
“ช้าจริงๆเลย” เขาค่อยขยับตัวเข้ามาใกล้ๆฉันแล้วเอื้อมมือมาจับไอ้ที่เรียกว่าเข็มขัดแล้วมารัดให้ฉัน
กรี๊ดดดดดดด~~~ หน้านายใกล้หน้าฉันเกินไปแล้วนะ ออกไปนะ ออกปายยยยยย
“สะ เสร็จแล้งใช่มั๊ย” โอ๊ยเขินอ่ะ>///<
“อืม” เฮอ~~ออกไปสักที
ณ ห้าง Wonderful shop
โอ้โห! แค่ชื่อห้างนี่ก็ยิ่งกว่าอลังการงานสร้างอภิมหึมามหาจักรวาลบนดาวอังคารไปดาวพุธ อีกนะเนี่ย (ยังอุตส่าห์หาคำมาเปรียบเทียบ)-_-
“ถึงแล้วลงไปสิหรือจะให้ฉันถอดเข็ดขัดให้” อย่าเอาหน้ามาใกล้ฉันน้าาาา
“ไม่เป็นไรฉันเองได้ แหะๆ” จะทำให้ฉันหวั่นไหวไปถึงไหนนนนนน
“อ่ะ! เธออยากได้อะไรก็ซื้อเอาเองแล้วกันส่วนเงินเดี๋ยวฉันจะจ่ายให้” แหม ถึงนายไม่จ่ายให้ฉัน ฉัน
ก็ไม่มีเงินจ่ายเองหรอกย่ะ
“ว้าว! ร้านนี้แหละ” ฉันไม่รอช้าเมื่อเห็นร้านหนึ่งตกแต่งด้วยความอินเทรนด์ทัยสมัย
เอ๊ะ! จะเอาชุดไหนดีนะ
“อ่ะ เอาเสื้อผ้าพวกนี้ไปลองซะเร็วๆด้วย” อ๊ากกก หนักนะโว้ยยยังกะแบกช้างทั้งตัวเลยอ่ะ(เวอร์ไป)
5 นาทีผ่านไป (ไวเหมือนแต่งนิยาย อิอิ)
“ชุดนี้เป็นไงบ้างอ่ะ” ฉันเดินออกมาพร้อมชุดเดรสแสนหวานสีชมพู ขอบอกว่าสวยมาก >///<
“ไม่เอา หวานไป” เขาบอกพร้อมกับไล่ฉันไปเปลี่ยนชุดมาใหม่
“แล้วนี่ล่ะ” ที่นี้ฉันออกมาพร้อมชุดเสื้อแจ๊กเก็ตตัวใหญ่ๆ ผ้าพันคอผืนหนาๆ
“เธอจะไปอยู่ขั้วโลกเหนือรึไง ไปเปลี่ยนมาใหม่” อะไรกันเนี่ย
ไอ้โน้นก็ไม่ดี ไอ้นี้ก็ไม่เอา ฉันเดาใจเธอไม่ หวายยยยยย~~~
นี่ถ้าชุดนี้ไม่ได้ล่ะก็ฉันไม่ซื้อแล้วนะ>_<
“ลองจะหมดร้านแล้วนะ ถ้าชุดนี้ไม่เอาฉันไม่ซงไม่ซื้อมันแล้วนะ”>_<
คราวนี้ฉันออกมาพร้อมชุดกางเกงขาสั้นเสื้อยืดสีขาวสบายๆ
“ok ชุดนี้แหละ” รู้งี่ลองชุดนี้ตั้งแต่ที่แรกก็ดี
“นี่นาย!”รอฉันด้วยสิคนบ้าอะไรเดินเร็วชะมัดเลย“นายป๊อปปี้”
“อะไรเรียกอยู่ได้กลัวคนไม่รู้รึไงว่าฉันชื่อป๊อปปี้อ่ะ”
“ช่วยฉันถือของหนอ่ยสิมันหนักนะ”*_*
“อะไรกัน เงินฉันก็จ่ายให้แล้วยังจะให้ฉันถือของให้อีกหรอของของเธอเธอก็ถือเองสิ”กรี๊ดดดดด
ไอ้คนไม่เป็นสุภาพบุรุษ ไอ้ปั๊ปปี้ปปป>_<
“งั้นนายก็เดินช้าๆหน่อยได้มั๊ยเล่า” กล้ามจะขึ้นมั๊ยเนี่ย
“ซื้อของหมดแล้วใช่ไหม งั้นก็กลับกันได้แล้ว”
“เดี๋ยวก่อน! มีอีกอย่างนึงที่ฉันยังไม่ได้ซื้อ”
“อะไรอีกล่ะ?”
“นั้นไง” ฉันชี้ไปทางขายบรา สีสันสดใสน่ารักๆ เหมาะกับฉันที่สุด>///<“ยืนเบื่ออยู่ทำไมเล่า เข้ามาสิ” 
“เธอจะบ้าหรือไงจะให้ฉันเข้าไปในร้านขายบราเนี่ยนะ”>_< ก็ใช่น่ะสิ ไม่เห็นจะเป็นไรเลยคนอื่นเค้าก็ซื้อกัน แล้วอีกอย่างเขาก็ไม่ได้ติดป้ายไว้ด้วยว่าห้ามผู้ชายเข้า ฮึ่ย!! >[]<!!
“สวัสดีค่ะ! ไม่ทราบว่าจะรับไซส์ไหนดีคะ:D” เสียงของพนักงานที่หน้าเหมือนติ่มซำดังขึ้นเมื่อเห็นฉันและป๊อปปี้เดินเข้าไปในร้าน “อืมมม นายว่าฉันใส่ไซส์ไหนดีอ่ะ” ก็คนมันเลือกไม่เป็นนิน่า
“จะไปรู้เธอหรอ ฉันว่าฉันไปรอข้างนอกดีกว่า” อะไรกันถามแค่นี้ทำไมต้องหน้าแดงด้วยนะ แปลกคนจริงแฮะ!
“ขอเลือกดูก่อนนะคะ“ ฉันหันหน้าไปตอบให้พนักงานร้านที่กำลังทำสายตาหวานเยิ้มให้ป๊อปปี้ นี่! ฉันต่างหากเล่าที่เป็นคนซื้อไม่ใช่นายนั้น >_<’