สื่อรักสลับใจ

วันนี้เป็นวันเสาร์ยัยเฟย์จะชวนฉันออกไปข้างนอก  บอกว่ะจะไปทำธุระ  แล้วจะลากฉันไปเพื่อ (?) วันเสาร์อยากหยุดบ้างรัยบ้างน่ะ- -

“เฟย์  แกจะลากฉันมาด้วยทำไมว่ะ?”

“ก็จะให้แกมาช่วยฉันงัย”

“ให้ฉันช่วยแก  เรื่องรัยอ่ะ”

“ฉันจะบอกรักโทโมะ  แกต้องช่วยฉัน”   *ทำหน้าจริงจัง*

“ให้ฉันช่วยอะรัยว่ามาซิ”   ทำไมรู้ต้องรู้สึกแปลก ๆ ด้วยอ่ะไอ้แก้ว  ใจหนึ่งอยากช่วยเพื่อนน่ะแต่ใจหนึ่งรู้สึกยังไงก็ไม่รู้  ใครรู้ช่วยบอกหน่อย!!!

“ไม่มีรัยมาก  แก้วแค่ลากนายเขื่อนออกไปไกล ๆ หน่อย มาโน้นแล้ว”

“อืม” 

“เฟย์จ๊าเขื่อนมาแล้ววววว!!!”

“เขื่อนไปเพื่อนแก้วเลือกหมวกนั้นหน่อยซิ...แก้วจะซื้อไปฝากเพื่อนน่ะ”

“เลือกหมวกเหรอ??  ไปกับไอ้โมะเลยมันเลือกเก่ง”

“แต่เอ่อ.....”

“มาซิ”  อ๊ากกก  ยัยเฟย์ฉันช่วยแกไม่ได้อ่ะ   แกช่วยห้ามช่วยดึงซิ

“เดี๊ยวเฟย์ไปด้วยคน”

“เฟย์  มากะเขื่อนดีกว่าน่ะไปหารัยกินกัน”

            ตายแน่ !!! ผิดแผ่นหมดเลยยัยเฟย์โดนเขื่อนลากไปอีกทางแล้ว  ส่วนฉันน่ะหรอ หึ  ก็โดนโทโมะลากมาอีกทางเช่นกัน

“จะเอาแบบไหน”  เอาแบบไหนล่ะ  ฉันไม่ได้จะซื้อสักหน่อยน่ะ

“เอ่อ  คือ  เอ่อ”  พูดไม่ออกเลยอ่ะ

“ถ้าไม่ซื้อหมวก  ไม่หารัยกินกันฉันหิว”  ฉันยังไม่ได้ตอบรัยเลยน่ะ  โทโมะก็จูงมือกึ่งลากฉันตรงไปที่ร้านอาหารญี่ปุ่นทันที

“แต่ฉันไม่หิวน่ะ  นายหิวก็กินคนเดียวเลย  คร่อก!!”  ไอ้ท้องบ้าร้องทำไมตอนนี้เนี้ย

“แน่ใจไม่หิว”  ทำหน้ากวนอีก  คนเราผิดพลาดกันได้นา

“แหะ  หิวก็ได้แต่นายเลี้ยงน่ะโทโมะ” 

“เรื่องรัยเล่า  ออกมาไม่ได้พกตังค์รึไง” 

“ถ้างั้นนายกินไปคนเดียวเลย  ฉันจะไปหาเฟย์กะเขื่อน”   ฉันกำลังจะหันหลังเดินออกจากร้านทันทีที่พูดจบ  แต่ในที่สุดโทโมะก็ต้องง้อ(?)ฉัน

“อะ อะ ก็ได้เลี้ยงก็ได้  เร็ว ๆ ฉันหิวแล้ว”

ยัยแก้วน่ะยัยแก้วผิดแผนอีกแล้ว  แล้วทำไมฉันต้องโดนนายเขื่อนบ้านี่ลากมาด้วยเนี้ย

“นี่นายเขื่อนปล่อยมือเลยน่ะ”

“เขื่อนจะจับไว้อย่านี้แหละเขื่อนชอบ”  ดู(มัน)ท่าจะโรคจิต

“แต่ฉันไม่ชอบ!!! ปล่อยเลยน่ะ”

“เฟย์  ลองเปิดใจบ้างซิ  เขื่อนรู้ว่าเฟย์ไม่ชอบเขื่อนแต่ขอเขื่อนชอบเฟย์น่ะ”   มาไม้ไหนอีกเนี้ย  ดราม่าสุด ๆ

“ฉันจะบอกนายไว้น่ะเขื่อนว่า  ฉันชอบโทโมะเพื่อนนายต่างหาก”   ไม่รู้อะไรดลใจให้พูดแบบนั้นออกไป   ใจหนึ่งก็สงสารนายเหมือนกันน่ะเขื่อน   ฉันขอโทษ...

“เฟย์!!!  เฟย์ชอบไอ้โมะหรอ”

“.........”  ฉันไม่ตอบอะไรออกไปเพราะไม่อยากทำร้ายเขื่อนอีกแล้ว  แค่ฉันไม่ชอบเขา  ชอบเพื่อนเขาก็เกินพอแล้วล่ะ

“เป็นงัยบ้างว่ะไอ้เขื่อน   เป็นไรไปว่ะ”   ผมถามเขื่อนแต่ได้รับคำตอบเป็นเพียงเสียงสะอื้นเบา ๆ  ไอ้เขื่อนร้องไห้งั้นหรอ  เพื่อนผมเป็นอะไรไป???

“เฮ้ย!!! แกร้องไห้เหรอว่ะไอ้เขื่อน  มีอะไรบอกฉันได้น่ะ”

“....ไม่มีรัยหรอกว่ะ   แมลงวันเข้าตา”   ไอ้บ้าเอ้ย  แมลงวันเข้าตาป่านี้แกตาบอดไปแล้วไอ้เขื่อน  แต่ชั่งเหอะมันไม่อยากบอกผมก็ไม่เป็นรัย

“แกล่ะไอ้โมะ  แก้วเป็นงัยบ้างว่ะเห็นหน้าตาระรื่นมาแต่ไกล”

“เป็นงัย??  หมายความว่างัยว่ะ”

“ก็ไปเดทกันไงว่ะ  เป็นไงบ้าง”  แค่ช่วยลากยัยเตี้ยนั่นออกจากแกกะเฟย์  แกเรียกว่าเดทเลยเหรอว่ะไอ้เขื่อน  มันไม่ได้โรแมนติกอะไรเลยน่ะเว้ย

“เขาไม่เรียกว่าเดทโว้ย  แค่ฉันช่วยแกแค่นั่นเอง”

“อืม.....ต่อจากนี้แกคงไม่ต้องช่วยฉันแล้วล่ะ”  เขื่อนเป็นรัยของมันอ่ะพูดแปลก ๆ

“เฟย์  แก้วขอโทษน่ะเมื่อกี้อ่ะ”

“แก้วไม่ผิดหรอก   เฟย์เข้าใจ”  เป็นรัยอีกอ่ะเพื่อนเรา  ฉันทำอะไรผิดไปรึป่าวอ่ะยัยเฟย์ดูแปลก ๆ ไปน่ะ

“กลับกันได้แล้ว!!!”  โทโมะโผล่มาตกใจหมด

“อึม  ไปกลับกัน” 

“โทโมะ  เพื่อนนายเป็นรัยไปอ่ะ”   ฉันถามโทโมะเมื่อสังเกตเห็นอาการแปลก ๆ ของเขื่อน ดูเงียบ ๆ ไปยังงัยก็ไม่รู้  ยัยเฟย์ก็อีกคน

“เป็นห่วงเพื่อนฉันรึงัย  เป็นห่วงมากก็ไปถามมันดูเองเลย”   อะ ทำไมต้องอารมณ์เสียใส่กันด้วยเนี้ยถามแค่นี้เองไอ้บ้าเอ้ย

“เชอะ !!! ”

ผมเป็นอะไรไปเนี้ย  ทำไมต้องอารมณ์เสียใส่ยัยแก้วด้วย   รู้สึกไม่ชอบเอามาก ๆ ที่ยัยนั่นทำท่าเป็นห่วงคนอื่นที่ไม่ใช่ผม  ผมเป็นรัยไปใครรู้บอกผมที

 อัพตอนนี้ยาว ๆ เลย  ช่ายเม้นเยอะน่ะ