กำกับรักนายเย็นชาและสาวจอมวุ่น

30 นาทีผ่านไป

เขื่อน: ทำไมพวกเพื่อนๆยังไม่มาอีกน้าา?(ชายหนุ่มหน้าทะเล้นเดินวนอยู่หน้ารถบ้านอย่างกระวนกระวายกลัวจะขึ้นเรือไม่ทันเวลาที่กำหนด)

เฟย์: ไม่เป็นไรหรอก เขารู้เวลาน่า อ๊ะ!นั่นไงพี่ฟางกับนายป๊อป(หญิงสาวพูดพลางชี้ไปทางคู่ชายหญิงเดินมาหาตน)

ฟาง: ยัยเฟย์ รอยัยแก้วก่อนนะ ไปเข้าห้องน้ำอ่ะ

เขื่อน: ไอโทโมะ! ทางนี้เว้ย ทางนี้(ชายหนุ่มตะโกนเรียกเพื่อนที่อยู่อีกฟากฝั่งของตนและโบกมือไปมาเพื่อให้ชายหนุ่มหน้าหวานรู้ว่าตนอยู่ไหน)

ป๊อปปี้: ฟาง แก้วเป็นอะไรเปล่าอ่ะ? เมื้อกี้โทรไปไม่รับสายเลย

โทโมะ: แก้วเป็นอะไร? (ชายหนุ่มเดินเข้ามาทำสีหน้านิ่งแต่ไม่รู้เลยว่าในใจชายหนุ่มร้อนรุ่มแค่ไหน)

พิม: ยัยแก้วนั่นน่ะ! ถึกจะตายค่ะ ไม่ตายหรอก!

เฟย์: แต่เพื่อนฉันก็เป็นผู้หญิงนะไม่ใช่ผู้ชาย!

ฟาง: ออกตามหาดีไหม แล้วเรือจะมาหรือยังนายป๊อป?

ป๊อปปี้: ยังๆ อีกประมาณ 20 นาทีได้ เขื่อนกับฟย์รอดูเรือปล้วกันมาเมื่อไรโทรมบอกเลยนะเว้ย! ไปหาแก้วกันฟาง

เขื่อน/เฟย์: จ้าาา

โทโมะ: เดี๋ยวไปหาทางตลาดด้านนู่นนะ พิมรอกับไอเขื่อนกันเฟย์นะ!(ชายหนุ่มพูดจบก็วิ่งไปทางตลาดทันทีไม่รอเสียงจากหญิงสาวที่จะตอบมา)

พิม: อะ อะไรเนี่ย?!

ตลาดของท่าเรือ

แก้ว: เดินหลงอีกจนได้สิน่า โทรศัพท์ดันแบตหมดอีก เฮ้อ!รู้งี้ไม่เล่นเกมดีกว่า(สาวร่างบางเดินสะเปะสะปะไปทั่วตลาดเพราะไม่รู้ทางกลับไปท่าเรือ)ป้าคะ น้ำแดงแก้วเท่าไรคะ?

ป้า: แก้วละสิบบาทจ้ะลูก :]

แก้ว: งั้นขอแก้วนึงค่ะ(หญิงสาวพูดพลางหยิบเงินจากกระเป๋าสตางค์)

โทโมะ: เธอ! (ชายหนุ่มพูดอะไรไม่ออกเพราะวิ่งตามหาหญิงสาวจนเหนื่อยและได้จับข้อมือของหญิงสาวไว้)

แก้ว: อะ อะ อ้าวนายโทโมะ! อ้อป้าคะ นี่ค่ะ...ขอบคุณค่า(หญิงสาวให้เงินคนขายและหันไปหาชายหนุ่ม)

โทโมะ: มาเดินตรงนี้ได้สบายใจอีกนะ คนเขาตามหาเธอวุ่นวายไปหมด!

แก้ว: แล้วนายจะทำไมล่ะ?! ก็ฉันหาทางออกไม่ได้(หญิงสาวหันไปมองค้อนชายหนุ่มทันที)

โทโมะ: แล้วทำไมเธอไม่ถามคนขายเล่าว่าทางออกอยู่ไหน เฮ้อ...

แก้ว: ใช่ซี่! ฉันมันทำอะไรก็ไม่เก่ง ชิ...ไม่เหมือนพิมของนายล่ะสิ

โทโมะ: เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับพิมนะ

แก้ว: ห่วงกันจริ๊ง!! (หญิงสาวพูดจบก็หันหลังกลับไปคุยกับคนขายน้ำ) ป้าคะ เดินไปท่าเรือไปทางไหนคะ?

ป้า: แหม...ทะเลาะกับแฟนจบแล้วหรอหนู

แก้ว: ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่แฟนหนูค่ะป้า เพื่อน...สนิทค่ะ

ป้า: เพื่อนหล่อซะอย่างนี้เป็นป้า ป้ารักไปแล้วจ้ะ

แก้ว: รักไม่ได้หรอกค่ะป้า เขาเป็น...เพื่อนหนูนะคะ(หญิงสาวพูดตะกุกตะกักไม่อยากจะพูดต่อ)

ป้า: เพื่อนก็รักได้จ้ะหนู แล้วเหมือนพ่อหนุ่มน่ะจะชอบหนูไม่ใช่น้อยนะ(ป้าทเสียงกรัซิบกระซาบให้สาวร่างบางได้ยินคนเดียว)

แก้ว: เป็นไปไม่ได้ค่ะป้า ว่าแต่ทางไปท่าเรือเนี่ยไปทางไหนคะ?

ป้า: อ้อ! เดินไปเลี้ยวซ้าย ตรงไปอีกที . . .

แก้ว: ขอบคุณมากค่ะป้า(หญิงสาวไหว้ให้คนขายก่อนจะพลิกตัวกลับมาเผชิญหน้ากับชายหนุ่ม)ฮึ! ไปก่อนนะ

โทโมะ: ได้ทางแล้วหรอ เฮ้ยเดินระวังๆ(ชายหนุ่มพูดเตือนสาวร่างบางไม่ทันขาดคำ สาวร่างบางก็เดินเตะไปโดนขอบเก้าอี้ที่มีตะปูโผล่ออกมาจนเป็นแผลค่อนข้างใหญ่และลึก)

แก้ว: โอ๊ยๆ เจ็บๆๆ!

โทโมะ: จนได้นะ! มาขอดูแผลหน่อยซิ เฮ้ย...แผลใหญ่นะเนี่ย

แก้ว: โอ๊ยๆ เบาๆหน่อยสิ เจ็บมาก

โทโมะ: มาเดี๋ยวฉันอุ้มเธอ เดี๋ยวแผลอักเสบอีก(ชายหนุ่มทำท่าจะอุ้มหญิงสาวแต่ถูกหญิงสาปัดมืออกไป)

แก้ว: ไม่ต้องๆ ฉันเดินเองได้ นายมองห่างๆก็พอ! โอ๊ยๆ(หญิงสาวลุกขึ้นเดินแต่ก็ต้องนั่งลงอีกครั้งเพราะเจ็บแผลมาก)

โทโมะ: ปากดีนักนะ เธอนี่! อึ๊บ!(ชายหนุ่มอุ้มหญิงสาวทันทีไม่รอให้หญิงสาวพูดเถียง)

แก้ว: ปล่อยๆๆ อายเขา!

โทโมะ: ฉันปล่อยเธอ ฉันต้องอายกว่าปล่อยให้ผู้หญิงเป็นแผลเดิน

แก้ว: ห่วงฉันหรอ? -///-

โทโมะ: เดี๋ยวคนในตลาดบอกว่าฉันไม่เป็นสุภาพบุรุษกับเธอ หึหึ

แก้ว: ชิ!

'ที่แท้ก็ห่วงภาพพจน์ตัวเอง -^- ไอบ้า คนนิสัยไม่ดี'

โทโมะ: เธอนินทาอะไรฉันในใจเปล่าเนี่ย ทำหน้ามุ่ยเชียว

แก้ว: เปล่าซะหน่อยนายก็เดินไปสิ เดินเงียบๆไม่ต้องพูดมาก

โทโมะ: ฮี...(ชายหนุ่มไม่พูดอะไรต่อได้เพียงอมยิ้มเล็กๆ)

......................................................................................................................................

ไรเตอร์ยังไม่เปิดเทอมเลย รีดเดอร์เปิดเทอมกันยังคับ? -0-

เปิดเทอมแล้วก็อย่าลืมมาอ่านมาเม้นด้วยนะ ฮี่ๆๆ

ผ่านมาหลายตอน ยังไม่กระดึ๊บไปเกาะสักที ^[]^ อุว่ะฮ่าๆ

รอก่อนนะ อีกสองสามตอนพวกเขาได้ไปเหยียบทรายสวยๆทะเลใสๆ ชัวร์! >^<