Chick Loveable คลิ๊กรัก ห้ามใจยังไงไม่ให้ love you

บทนำ

ณ คฤหาสน์ตระกูล ‘ไทยานนท์’

“ฟางพี่ไปทำงานแล้วนะ”  ชายหนุ่มร่างสูง หน้าตาหล่อเหลาเอ่ยบอกกับน้องสาวร่างบางตัวเล็ก

“ค่ะพี่โทโมะ เย็นนี้ห้ามหิ้วสาวที่ไหนมาอีกนะคะ ฟางไม่ชอบ! “เด็กสาวทำหน้ามุ่ยใส่พี่ชายของตน

“ไม่รู้สิ” พี่ชายจอบแสบยักไหล่อย่างไม่สนใจก่อนจะไปขึ้นรถคอนแวนคันหรูแล้วขับออกไป

“เฮ้อ! พี่นะพี่เมื่อไหร่จะเลิกทำตัวเจ้าชู้สักที” สาวร่างบางเอ่ยเสียงแผ่ว เธออายุเพียงยี่สิบปีส่วนพี่ชายเธออายุยี่สิบเอ็ดปี ทั้งสองยังเรียนมหาวิทยาลัยกันทั้งคู่

พ่อของทั้งสองป่วยหนักนอนอยู่โรงพยาบาล ส่วนแม่เสียไปนานแล้ว ปล่อยบริษัทไทยานนท์ให้ลูกชายทำไปคนเดียว สาวน้อยร่างบางนึกถึงเรื่องนี้ทีไรน้ำตาอาบแก้มทุกที

“คุณหนูคะ! เป็นอะไรไปคะมานั่งร้องไห้ทำไมคะ?”  ป้าหน่อยหัวหน้าคนใช้ในบ้านคนเก่าแก่ เดินเข้ามาโอบกอดร่างบางไว้

“ป้า ฮือๆๆๆ ทำไมคุณพ่อต้องเป็นแบบนี้ด้วย ฮือๆๆๆ”ร่างบางถลาเข้ากอดป้าหน่อยแน่นแล้วปล่อยโฮเต็มที่

“โถ! คุณหนูของป้า อย่าร้องนะคะ” ป้าหน่อยลูบหัวคนร่างบางเป็นเชิงปลอบ

“ฮือๆๆๆ” ร่างบางยังคงร้องไห้ต่อไปอย่างไม่ขาดสาย สาวร่างบางเธออายุเพียงยี่สิบปีเอง

ทางด้านตระกูล ‘จิระคุณ’

“หนูแก้วคะตื่นค่ะ” เสียงแม่บ้านทุบห้องนอนเด็กสาวคนหนึ่งอย่างบ้าครั่ง

“โอ๊ย!!! หนวกหู ไม่ตื่น ไปไหนก็ไปไป๊!!!” เสียหวานๆของคนในห้องดังกังวานออกมาหน้าห้อง

“โธ่! คุณหนูคะ สายแล้วนะคะ คุณหนูป๊อปปี้จะไปทำงานแล้วค่ะ ตื่นเถอะนะคะ” แม่บ้านนามว่าป้าริน ยังคงแหกปากลั่นเรียกเด็กสาวคนนั้นต่อไป

“อะไรกันน่ะป้าริน เสียงดังลั่นบ้านเชียว” ร่างสูงโปร่ง หน้าหล่อเข้ม อยู่ในชุดสูทเดินอย่างสง่าเข้ามาถามแม่บ้านคนนั้นเขาอายุเพียงยี่สิบปีเอง แต่เรียนจบแล้ว จึงมาช่วยพ่อทำงานบริษัทจิระคุณไปด้วย

“ก็คุณหนูแก้วน่ะสิคะยังไม่ตื่นเลยค่ะ” แม่บ้านรินบอกป๊อปปี้พลางก้มหน้าหงุด เพราะเกรงในอำนาจของป๊อปปี้

“หา? ว่าไงนะยัยแก้วยังไม่ตื่นงั้นเหรอ” คนหน้าหล่อพูดพลางขมวดคิ้วเข้ามากัน

“ค่ะ”

“ไปเอากุญแจสำรองมา” ร่างสูงบอกเสียงเรียบ แล้วแม่บ้านก็วิ่งไปโดยเร็ว ก่อนจะกลับมาพร้อมกับลูกกุญแจสำรอง

“ไขซิ”

“ค่ะๆ”

แม่บ้านไขกุญแจได้เรียบร้อยแล้ว ร่างสูงก็เดินเข้าไปในห้องเด็กสาวที่ชื่อแก้วนั่นอย่างถือวิสาสะ เด็กสาวนอนคลุมโปงอยู่บนเตียงไม่ขยับไปไหน

“แก้ว! พี่ให้เวลาเราอีกแค่สิบนาทีถ้าไม่ตื่นพี่จะไม่รอแล้วนะ” ร่างสูงบอกเสียงเรียบแต่ทรงอำนาจ

พรึ่บ!!!

ร่างที่คลุมโปงอยู่เมื่อครู่ดันตัวลุกขึ้นนั่งมองหน้าผู้มาเยือนอย่างอึ้งๆ

“เฮ้ย! เฮียเข้ามาทำไมเนี่ย!!!” เด็กสาวร่างสูงบาง แต่หน้าหวานไม่น้อยโวยวายใส่ผู้เป็นพี่ชาย

“ฉันลงไปรอข้างล่างนะ อีกสิบนาทีเจอกัน ถ้าเรทฉันจะไม่รอ” ว่าแล้วร่างสูงก็หมุนตัวเดินลงไปนั่งที่โซฟาแล้วจิบกาแฟรอน้องสาวตัวเอง

ผ่านไปเพียงแปดนาทีเศษๆ สาวน้อยร่างบางแต่สูงอยู่ในชุดนิสิตก็เดินหน้ามุ่ยมายืนอยู่ตรงหน้าพี่ชาย คนหน้าหล่อแหงนมองหน้าน้องสาวอย่างพอใจ

“ดีมาก ไปกันได้แล้ว” ร่างสูงลุกขึ้นเดินนำไปขึ้นรถ เด็กสาวเดินตามขึ้นไป เธอมีอายุเพียงสิบเก้าปีเท่านั้นเลยดูซนๆ แก่นๆ เซี้ยวๆครบรสเด็กดื้อเลยทีเดียว

“ตอนเย็นๆพี่ไม่ได้มารับนะคงอยู่ทำงานจนดึก” ร่างสูงบอกน้องสาวหลังจากที่จอดรถเทียบฟุตบาท

“ค่ะ แล้วแก้วจะกลับยังไงเนี่ยเฮีย” เด็กสาวร่างสูงทำหน้ายียวนใสพี่ชาย

“ไม่รู้ ลงไปได้แล้ว” แก้วเปิดประตูลงรถแล้วโบกมือให้พี่ชาย

“ไปแล้วนะเฮีย บายๆ”

“บายๆ” คนในรถโบกมือกลับแล้วขับรถออกไป

“แก้ว!!” เสียงหวานของใครบางคนเรียกเธอ แก้วหันไปหาต้นเสียงอย่างเคยชิน

“พี่ฟาง หวัดดีค่ะ”

“จ้า วันนี้พี่ชายมาส่งเหรอ”

“ค่ะ”

“จ้า ไปเข้าเรียนกันเถอะ”

ตอนเย็นจะกลับบ้านยังไงเนี่ย! เด็กสาวร่างสูงยังคงคิดถึงแต่เรื่องนี้อยู่เสมอในขณะที่เรียนอยู่

“แก้วเป็นอะไรหรือเปล่า” เด็กสาวร่างเล็กใช้ศอกกระทุ้งแขนแก้ว

“เปล่าค่ะพี่ฟาง แก้วแค่คิดว่าเย็นนี้จะกลับบ้านยังไงดีพี่ชายแก้วไม่มารับอ่ะค่ะ” แก้วพูดสีหน้าสลด

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวกลับกับพี่ได้” ฟางยิ้มร่า

“เอ่อ…แก้วว่า”

“ห้ามปฏิเสธ ถ้าปฏิเสธพี่โกรธแก้วจริงๆด้วย” ฟางพูดพลางทำหน้ามุ่ย แก้วจึงต้องเงียบเพราะไม่กล้าขัด

ตอนเย็น แก้วกับฟางมานั่งที่ริมฟุตบาทเพื่อมารอรถพี่ชายของฟางมารับ สักพักรถคอนแวนคันหรูก็มาจอดเทียบตรงที่แก้วกับฟางนั่งอยู่

แก้วกับฟางเปิดประตูเข้าไปนั่งทันทีแล้วปิดประตูลง อย่างแรกที่สังเกตได้คือโทโมะมองหน้าเด็กสาวที่มากับน้องสาวตัวเองอย่างไม่วางตาอาจจะเป็นเพราะแปลกใจหรือเปล่านั้นแก้วก็ไม่อาจจะเดาได้

“อ้อ นี่รุ่นน้องของฟางเองค่ะพี่โทโมะชื่อแก้วค่ะ” เหมือนฟางจะเดาสายตาพี่ชายได้ก็รีบบอกทันที

“อือ” โทโมะว่าพลางขับรถออกไปเรื่อยๆ

“พี่คะ เย็นนี้แก้วจะไปทานข้าวบ้านเราด้วยนะคะ” ฟางพูดแล้วยิ้มหวาน

“พี่ฟาง! ไหนว่าจะให้แก้วกลับบ้านด้วยเฉยๆไงคะ” สาวหน้าหวานได้ทีโวยใสรุ่นพี่คณะอย่างเอาเรื่อง

“เอาน่า ไปทานกับพี่นะ บ้านพี่ทำกับข้าวเยอะแยะเลย” ฟางทำท่าทางตื่นเต้น แต่สาวหน้าหวานกลับทำหน้าบึ้งตึงอย่างเห็นได้ชัด

“ถ้ารังเกียจก็ไม่ต้องก็ได้” ร่างสูงที่ขับรถอยู่แลมองด้วยหางตาอย่างไม่ชอบใจนัก เขาพึ่งเห็นเด็กบ้าคนนี้ครั้งแรกจริงๆที่ปฏิเสธเศรษฐีอย่างพวกเขามาได้

“แก้วไม่ได้รังเกียจค่ะ แต่แก้วอยากกลับบ้าน” ด้วยความเคยชินที่เด็กสาวหน้าหวานอยู่บ้านมักจะเอาใจตัวเอง และถือตัวอยู่บ้างเลยไม่ชอบให้ใครมาดูถูกเธอแบบนี้

“งั้นเหรอ?” ร่างสูงยังคงตอบยียวนกวนประสาทอย่างอารมณ์ดีใส่เด็กสาวที่กำลังจะเดินเข้าไปตบหน้าเขาสักฉาดจริงๆ

“แก้วอ่ะ ทำไมชอบขัดใจพี่นักนะ” สาวร่างเล็กน้องสาวของหนุ่มร่างสูงเริ่มออกอาการงอนสาวหน้าหวานอย่างเห็นได้ชัด

“เอ่อ…”

“ไม่รู้แหละ ถ้าแก้วไม่ยอมพี่จะโกรธแก้วไม่พูดกับแก้วอีกแล้ว” สาวร่างเล็กทำหน้าบึ้งพลางมองออกไปอีกทาง ทำให้สาวหน้าหวานต้องคิดชั่งใจ นี่ก็พี่ที่เคารพอีกใจก็เริ่มเกลียดขี้หน้าอีตาขี้เก็กนี่เสียจริงๆ ทำเป็นเย็นชา

“ก็ได้ค่ะพี่ฟาง แก้วไปก็ได้ค่ะ” ฉันตอบแบบเสียไม่ได้

“เยส! ดีมากน้องสาว” ฟางว่าพลางกอดคอแก้วไว้