Chick Loveable คลิ๊กรัก ห้ามใจยังไงไม่ให้ love you

Chapter…9…[ฉันเกลียดนายยยย! (Poppy&Fang)]

ณ ร้านแฟชั่นประจำตระกูลจิระคุณ

พอมาถึงสองสาว แก้ว ฟาง ก็ลงไปที่ห้องแต่งตัวทันที เพราะคิดว่าเจ๊พลอยต้องอยู่ตรงนั้นประจำ พอไปถึงก็เป็นอย่างที่คิด เจ๊พลอยกำลังสอนพวกเด็กใหม่หัดเดินแบบอยู่เพียบ

“อ้าว ! น้องแก้วมาแล้วเหรอคะ?” เจ๊พลอยหันมาทางฉันกับพี่ฟางทันที่ที่เจ๊เขาเห็น

“สวัสดีค่ะเจ๊พลอย นี่เป็นรุ่นพี่ที่คณะแก้วนะคะ เขาจะมาดูแก้วเดินแบบวันนี้ ชื่อพี่ฟางค่ะ ^^” ฉันแนะนำพี่ฟางให้เจ๊พลอยรู้จักอย่างเป็นทางการ ดีกว่าอยู่เฉยๆ เหอะๆๆ

“จ้าหนูฟาง สวัสดีจ้า”

“สวัสดีค่ะเจ๊พลอย ^^” ฟางยิ้มหวานตอบเจ๊พลอย

“หนูนี่ก็น่าตาใช้ได้นะเนี่ย ผิวพรรณก็ขาวเนียนเชียว” เจ๊พลอยมองพี่ฟางแล้วยิ้มบางๆให้พี่ฟาง

“ขะ…ขอบคุณค่ะ ^^;” พี่ฟางยิ้มรับแบบเขินๆ ก่อนจะเผยให้เห็นใบหน้าของพี่ฟางที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อบริเวณแก้มของเธอ น่ารักง่ะ >[ ]<;

“เอ่าๆ เขินเข้าไป เตี้ยๆอย่างเธอน่ะเขาไม่เอามาเดินแบบหรอก” เสียงกระแนะกระแหนของใครบางคนดังขึ้นมาแว่วๆแต่ไกล ทำให้ฉัน พี่ฟาง และเจ๊พลอยหันไปมองทางต้นเสียงอย่างเสียไม่ได้ นั่นมันเฮียเราเอง - -; ทำลายบรรยากาศตลอดดดดด!

“นี่นาย! ถึงฉันจะเตี้ยนะก็ไม่ได้หนักหัวนาย” พี่ฟางหันไปแหวใส่เฮียป๊อปอย่างเหลืออด เอาล่ะสิ สงครามเกิดอีกแล้ววววว ><;

“เหรอ? พอดีฉันว่ามันหนักน่ะ” เฮียป๊อปว่าพลางยิ้มมุมปากเหมือนคนเจ้าเล่ห์

“หนักเหรอ? ให้ฉันเอาออกให้มั้ย?” พี่ฟางยังคงเอาเรื่องอย่างไม่ลดละ

“เอิ่มม…แฟนน้องป๊อปเหรอคะ? ^^” เจ๊พลอยถามขึ้น เจ๊ถามได้ถูกเวลามากกกกกกก สองคนนี้แถบพ่นไฟใส่กันน่ะนั่นเจ๊ ยังกล้าถามว่าเขาสองคนเป็นแฟนกันเหรออีก!

“ถ้าใช่ก็ดีสิครับแต่…นี่มันไม่ใช่!” เฮียป๊อปตอบเสียงเรียบๆ ช้าๆ ก่อนจะเดินไปตรงเวทีนางแบบซะงั้น อะไรของเฮียเนี่ย! แต่เอ๊ะ! เฮียบอกว่า ถ้าใช่ก็ดีสิ ชักจะยังไงๆละนะ มันแปลว่าไงอ่ะเฮีย บอกน้องก่อน น้อง งง แงงงงงงงงง

“เอ่อ…น้องแก้วจ๊ะ ไปฝึกกันเลยมั้ย?” เจ๊พลอยถามฉันขึ้นขณะที่ฉันกำลังอึ้งอยู่ อย่าว่าแต่ฉันเลย ทั้งฉันและพี่ฟางก็อึ้งไม่แพ้กัน หุหุ พี่ฟางตอนนี้หน้ายิ่งแดงขึ้นไปอีก เอ๊ะ! ไม่ชอบเฮียเรานี่นาทำไมถึงได้เขินขนาดนี้นะ ฮ่าๆๆๆๆ

“ฝึกเลยก็ได้ค่ะเจ๊ ^^” พอฉันตอบเสร็จ เจ๊พลอยก็พาฉันมารวมอยู่กับนางแบบคนอื่นๆ จะบอกว่าแต่ละคนเนี่ย เริ่ดๆ เชิดๆ ทั้งนั้นเลย ฉันจะเอาอะไรสู้ล่ะเนี่ย ทั้งหน้าอก สะโพก เรียวขา พวกเธอๆนำฉันหมดเลยอ่ะ ที่ว่านำๆฉันหมายถึง หน้าอกนูนกว่าฉัน สะโพก บั้นท้ายก็นูนกว่า ส่วนเรียวขาก็เรียวได้รูปมากกว่าฉันที่ขาเหมือนไม้เสียบพริกตรงเท่ากันหมดมากกว่าจะเรียวสวยอ่ะนะ T^T มองตัวเองเทียบกับเขาแล้วอนาจตัวเองใช่เล่น - -;

[Poppy Part]

สวัสดีครับ อยู่กับผมนะป๊อปปี้ พึ่งจะมาเด่นก็ตอนบทนี้แหละไรเตอร์ใจร้ายไม่ให้ผมเด่นซะทีเลย -*- [ไม่เกี่ยวละเฮียป๊อป : ไรเตอร์] เข้าเรื่องเลยแล้วกันนะครับ ผมก็ไม่ค่อยชอบนอกเรื่องสักเท่าไหร่ หึหึ อย่ามองผมเป็นคนแปลกๆนะ ผมก็เป็นแบบนี้แหละ หลังจากที่ส่งแก้วมาฝึกเดินแบบ ผมก็ยังคงวนเวียนอยู่ในห้องประชุมนี่แหละเพราะอะไรน่ะเหรอ? หึ! ไม่ใช่เพราะพวกนางแบบหรอกนะ แต่เพราะผู้หญิงคนหนึ่งที่เป็นรุ่นพี่ของน้องสาวผมนั่นเอง น่าสนใจดีแฮะ! ผมเริ่มสนใจเธอตอนไหนก็ไม่รู้ แต่ที่รู้ๆตอนนี้ผมชอบมองเธอไม่วางตาเลยล่ะ แต่เธอคงไม่รู้ตัวหรอก ก็เพราะเธอเอาแต่เกลียดผมน่ะสิ เจอกันครั้งแรกก็ช่างประทับใจจริงๆ ให้ตายเหอะ - -; ก็หมอนั่นพี่ชายยัยเป็ดเตี้ยน่ะแหละ (เปลี่ยนชื่อเขาเฉยเลย : ไรเตอร์) มันคงมีเรื่องอะไรกับแก้วแน่ๆ ตามราวีผมกับแก้วขนาดนี้น่ะ ที่ผมไม่ชอบคือ ความรู้สึกของมันต้องเกินเลยกับแก้วแน่ๆ เหอะ! พูดถึงมันแล้วอารมณ์เสีย ให้ตายเหอะ!

เฮ้ย! นั่นแก้วเริ่มฝึกเดินแบบแล้วนี่หว่า? แล้วยัยเป็ดเตี้ยนั่นไปไหนซะแล้ว แปบเดียวเองหายเร็วชะมัด!” ผมบ่นพึมพำกับตัวเองเบาๆ แล้วกวาดสายตามองไปรอบๆเพื่อหาเธอ แต่ก็ไม่เจอ ผมเลยเดินหลบมุมไปทางเดินออกของร้านซึ่งไม่ค่อยมีคนมาเดินแถวๆนี้ซักเท่าไหร่เพราะส่วนใหญ่ก็ไปอยู่ที่เวทีนางแบบกันหมดแล้ว

“พี่…ป๊อปหรือเปล่าคะ? ^^” สาวหน้าใส ตาตี๋ ตัวสูงเล็กๆแต่สูงโปร่งพๆกับแก้ว เดินเข้ามาถามผมแล้วก็ยิ้มหวานๆส่งมาให้

“อ่ะ ครับผม” ผมยิ้มบางๆกลับไปให้เธอ

“ว้าว! ได้เจอพี่ป๊อปตัวจริงแล้วดีใจจังเลยค่ะ ขอลายเซ็นหน่อยนะคะ ^^” เธอคนนั้นพูดก่อนจะล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าสะพายเล็กๆข้างตัวที่เธอใส่มาด้วย เธอรื้อค้นสักพักก่อนจะหยิบสมุดบันทึกขนาดกระทัดรัดเหมาะมือยื่นให้ผมพร้อมปากกา

“…” ผมรับมาอย่างง่ายดายแล้วมองดูเธออย่าง งงๆ ก็ผมงงจริงๆนะ เอามาให้ผมเซ็นให้ทำไม ผมไม่ใช่ดาราดังซะหน่อยนะแค่เป็นประธานบริษัทเท่านั้นเอง - -;

“คือแบมรู้มาว่าพี่เป็นเจ้าของร้านนี้ด้วยน่ะค่ะ แล้วยังบริหารบริษัทของครอบครัวเก่งมากๆด้วย แบมเลยอยากเจอตัวพี่มากๆค่ะ พอเจอแล้วก็เลยดีใจอยากได้ลายเซ็นน่ะค่ะ” เธอคงเข้าใจความหมายของสายตาผมล่ะมั้งเลยอธิบายซะยาวยืดเลย เหอะๆๆ

“อ๋อ ครับ แต่ผมไม่ได้เด่นดังอะไรหรอกนะครับ” ผมตอบแบบเนือยๆก่อนจะลงมือเซ็นลายเซ็นให้เธอไปด้วย

“พี่แน่ใจนะว่าพี่ไม่ดังอ่ะค่ะ ข่าวพี่เกี่ยวกับงานด้านการบริหารของพี่ออกข่าวหน้าหนังสือพิมพ์ทุกวันเลยนะคะ ><,” เด็กสาวบอกอย่างตื่นเต้น เด็กคนนี้น่ารักใสๆดีแฮะ ^^ แต่สายเจีย เสียใจ โนเสป็คผมไม่ชอบเด็กกว่า ฮ่าๆๆๆ เพราะหน่อมแน้มเกินไป

“เว่อร์ไปแล้ว พี่ไม่ได้ออกหนังสือบ่อยขนาดนั้นหรอก” ผมบอกเธอเสีบงเรียบ

“ไม่เว่อร์นะคะ จริงๆ พี่น่ะ เก่งมากเลยรู้มั้ยคะ ทั้งเรียนไปด้วยบริหารบริษัทไปด้วย เจ๋งมากเลยค่ะ” เด็กสาวยังคงพูดไปเรื่อยตามประสาเด็กใสๆ ไร้เดียงสา

“ฮ่าๆๆ พี่ไม่ได้เก่งขนาดนั้นหรอกเด็กน้อย” ผมว่าพลางยื่นสมุดคืนให้เธอก่อนจะขยี้ผมเธอเบาๆอย่างถือวิสาสะ

“อ่ะ…ผมแบมเสียทรงหมดแล้วพี่ป๊อปอ่ะ แต่ขอบคุณนะคะที่เซ็นให้แบมน่ะค่ะ” เด็กสาวว่าพลางยิ้มหวานให้ผมอีกที

“อืม เธอมาทำอะไรที่นี่เหรอ? อายุเท่าไหร่แล้วเนี่ย?” ผมได้ทีถามเธอเลยดีกว่า อย่างน้อยๆก็คุยกันถูกคอดีกับเด็กคนนี้ ฮ่าๆๆ

“อ้อ แบมยังไม่ไดแนะนำตัวเองให้พี่ป๊อปรู้จักเลย หนูชื่อแบมนะคะ เป็นลูกสาวของครอบครัวเจริญยศค่ะ แบมมาที่นี่ใฃมาเป็นนางแบบในนามของบริษัทของครอบครัวเจริญยศ ครอบครัวของแบมเองค่ะ” อ้อ กระจ่างแล้วครับ

“อ้อ ครับ งั้นน้องก็ไปฝึกเดินแบบได้แล้ว อยู่นานๆตรงนี้เดี๋ยวเจ๊พลอยดุนะ” ผมบอกเธอยิ้มๆ

“อ่ะ จริงด้วย งั้นแบมไปนะคะ เดี่ยวเราคงได้เจอกันอีกนะคะพี่ป๊อป” เธอว่าพลางโบกมือให้ผมยอยๆ

“ได้เจอแน่นอนเด็กน้อย” ผมโบกมือตอบเธอ จนเธอหายขึ้นบนเวทีไป

“แหมๆๆ วัวแก่เคี้ยวหญ้าอ่อนซะด้วย” ยังไม่ทันที่ผมจะเดินไปไหนเสียงหวานๆแต่ช่างเหน็บแนมของใครบางคนก็ดังขึ้นยั่วโทสะผม

“แล้วไงยัยเป็ดเต้ยหึงรึไง” ผมหันไปมองเธอที่กำลังเดินมาใกล้ๆ แล้วทำปากเบ้ไปมา น่ารักตายล่ะแม่คุณ - -;

“ใครเป็ดเตี้ย ชื่อฉันมีเรียกให้มันดีๆนะ” ยัยนั่นตรงเข้ามาหมายจะทำอะไรผมสักอย่างแต่ผมไวกว่าหลบทันหรอก ฮ่าๆๆ

“ก็เธอไง เป็ดเตี้ย ฮ่าๆๆๆ ตลกดีนะเธอเนี่ย” ผมว่าพลางยั่วน้ำโหยัยนั่นเล่นๆ พอยัยนี่โกรธน่ารักนะ ผมล่ะชอบจริงๆ ฮ่าๆๆๆ

“นี่นาย หยุดหัวเราะฉันน่ะ นี่ๆๆ” ยัยนั่นทุบอกผมรัว

“เฮ้ย! อะไรของเธอเนี่ย ฉันก็เจ็บเป็นนะเฮ้ย!” ผมว่าพลางรวบข้อแขนเล็กๆสองข้างของเธอไว้ด้วยมือข้างเดียวของผม ผอมเกินไปละยัยนี่แต่รู้สึกจะมีเนื้อเยอะกว่าแก้วอยู่ - -; ทะลึ่งละผม!

ปล่อยฉันนะนายบ้า!” ยัยนั่นแหวใส่ผมอีกแต่ใบหน้าของเธออยู่ใกล้ผมมากทำให้ผมได้เห็นหน้าเธอชัดขึ้น ตายัยนี่โตชะมัดเลย ใบหน้าก็ใสไร้สิว ผิวเนียนขาวมาก ผู้ชายคนไหนเห็นก็ห้ามใจไม่อยู่เหมือนกันแหละ

“ไม่ปล่อย!” ผมว่าพลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้เธอเรื่อย

“นาย! จะทำอะไรน่ะ ปล่อยนะ” ยัยนี่ทำหน้าตกใจก่อนจะดิ้นๆ จนผมต้องใช้แขนอีกข้างของผมรัดเอวเธอไว้จนทำให้ตัวเธอติดกับตัวผมสนิทเลย

“…” หน้าเธอตอนนี้ช่างยั่วยวนผมนัก ผมค่อยเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้เธอเรื่อย ยัยนั่นเองก็พยายามจะหลบผมแต่ก็ไม่สำเร็จ แรงแค่นี้จะไปสู้อะไรผมได้ หึหึ

“ปล่อยฉะ อุ๊บ!” ก่อนที่เธอจะทันได้พูดมากไปกว่านั้นผมจึงถือโอกาสปิดปากเธอด้วยปากของผมเรียบร้อยแล้ว ดูเหมือนยัยนั่นจะตกใจไม่ใช่น้อยนะ เพราะเธอเองพยายามดิ้นออกจากตัวผมและแถมยังสั่นไปทั้งตัวอีกด้วย ก่อนจะปล่อยแรงทุกอย่างให้แขนผมรับน้ำหนักเธอเต็มๆ ผมใช้ลิ้นพยายามดุนเข้าไปในปากเธอให้ได้ ตอนแรกเธอขัดขืนอยู่มาก แต่มีเหรอที่ผมจะยอม หึ ผมพยายามทำจนสำเร็จก่อนจะควานความหวานจากในโพรงปากเธออย่างเอาใจ…

เนิ่นนานแค่ไหนไม่รู้ที่ผมควานความหวานจากปากของเธออยู่อย่างนั้นจนกระทั่งผมรู้สึกได้ยินเสียงสะอื้นจากลำคอของเธอจึงทำให้ปากของผมผละออกจากปากของเธอทันที น้ำใสๆไหลออกมาจากตาของเธออย่างมากมาย แต่ใบหน้าแบบนี้มันก็ช่างยั่วยวนผมยิ่งกว่าเดิม มันทำให้ผมก้มลงจูบเธออีกรอบก่อนจะเลื่อนไปที่แก้มซ้ายของเธออย่างแผ่วเบาแล้วค่อยเลื่อนลงไปที่ซอกคอขาวนวลของของเธอ กลิ่นหอมจากกายของเธอยิ่งทวีคูณความต้องการของผมมากขึ้นทำให้ผมถึงกับดูดเบาๆที่คอของเธอจนเป็นรอยแดงหลายจุด

“สมแก่ใจนายหรือยัง ฮึก…!” เสียงสะอื้นดังขึ้น เฮ้ย! เมื่อกี้ผมว่าจะหยุดแล้วนะ ผมรีบผละออกจากคอของเธอทันทีแล้วมองเธอด้วยสายตาอึ้งๆ เธอร้องไห้ ร้องไห้เพราะผม ซวยแล้วไง ผมเล่นเธอซะแรงไปหน่อย ผมมองดูผลงานตัวเองที่คอของฟาง แล้วจิตใต้สำนึกมันก็ดันมาสำนึกขึ้นผิดเวลาซะงั้น

“คือ…ฉัน…เอ่ออ” ทำไมไม่พูดวะ ขอโทษน่ะ ขอโทษษษษษ!!

“นายแกล้งฉันได้สมใจนายแล้วใช่มั้ย! ฉันเกลียดนายยยยย!!!” เธอตะคอกใส่หน้าผมอย่างเหลืออดก่อนจะผลักผมจนผมเซไปนิดหน่อยแล้ววิ่งออกไปจากจุดนั้นทันที

“เฮ้ย! ฟังฉันก่อนสิ” ผมรีบวิ่งตามเธอออกไปทันที ไม่ได้การแล้วสิ ผมทำอะไรของผมไปเนี่ยยยย… โธ่เว้ยยยย!! หูตามัวขนาดนี้เลยรึไง เราก็อยากรู้ตัวเองเหมือนกันแหละ ว่าเราชอบยัยนี่จริงๆหรือแค่อยากเอาชนะ งง กับใจตัวเองโว้ยยยยยยยย!