รู้ใจนักไม่รักก็บ้าแล้ว

พิชญ์: หยุดพูดเลยนะ...ไปกันได้แล้วฉันจะพาพวกเธอไปทะเลเย็นนี้

โฟร์: เอ้า!!ไหนบอกว่าพาไปพรุ่งนี้ไง

แก้ว: นั่นดิ จะสวยทันมั้ยเนี่ย

โทโมะ: ไปสวยที่ห้างก็ได้ครับคุณผู้หญิง เพราะผมจะพาพวกคุณไปทะเลเย็นนี้

ฟาง:ชิชะ! ทำมาสอนพวกฉัน เดี๋ยวเจอดีซะหรอก หึ หึ

ป๊อปปี้: ทำไมห๊ะ! ผู้หญิงตัวเท่ามดอย่างพวกคุณจะทำไรผมได้อย่าพูดมาเลยไปดีกว่า

      ณ ห้างสรรพสินค้า

ฟาง:กินข้าววววว

แก้ว-เฟย์: หม่ำข้าววววววว

มด: ยัยน้องตะกละ เวลาหน้าสิ่วหน้าขวานแกยังจะมีอารมณ์กินอีกหรือไง

โฟร์: ฉันยังหิวเลยแก เมื่อเช้าไม่ได้กินข้าวมาอ่ะหรือแกไม่หิว?

มด: หิวดิ...เมื่อเช้ากินน้ำมาอึกเดียวเอง

กราฟ: พวกเธอไม่ได้กินข้าวเช้ามานิ ไปกินมั้ย

สาวๆ: ไป!!!!!!!!

เขื่อน: ท่าทางจะหิวมากกก

เฟย์:ก็ใช่น่ะเซ่!!!ไส้กิ่วแล้วเนี่ยพาไปกินเร็วๆสิฉันหิว

     ณ ร้านอาหาร

พนักงาน: สวัสดีค่ะเจ้านาย

ป๊อปปี้: ครับ...ผมขอห้อง VIPห้องนึงนะครับ

พนักงาน: ค่ะ...สักครู่นะคะ(เวลาผ่านไปไม่นาน)เชิญด้านนี้เลยค่ะ

แก้ว: นี่นาย ทำไมพนักงานที่นี่ถึงเรียกนายว่าเจ้านายอ่ะ

โทโมะ: ก็แม่ฉันเป็นเจ้าของห้างนี้อ่ะ(พูดอย่างเป็นเรื่องธรรมดา)

มด: โห...ไม่อยากจะเชื่อบ้านนายคงรวยมากสินะ

พิชญ์: บ้านพวกเธอทำเหมืองเพชรนี่ไม่เรียกว่ารวยรึไง

โฟร์: มันก็ไม่เท่าไหร่หรอกมั้ง...

เขื่อน: เงินเดือนของบ้านเธอทั้งเดือน สามารถเลี้ยงพวกเธอได้ทั้งหมดเลยนะ

เฟย์: ก็ไม่เชิงหรอกน่า

พนักงาน: จะรับอาหารอะไรดีค่ะเจ้านาย

ป๊อปปี้: ผมขอซีฟู้ดแล้วกันครับ

หนุ่มๆ: ผมด้วยครับ

พนักงาน: ค่ะๆแล้วนายหญิงล่ะคะรับอะไรดี(พนักงานสาวยิ้มหวานให้สาวๆทำเอาสาวๆเขินไปเป็นแถบไม่รู้วาจะเขินทำไม)

ฟาง :เอ่อ...งั้นฉันขอสลัดผักนะคะ

เฟย์: งั้นเฟย์เอาเหมือนพี่ฟางนะ

โฟร์: สเต็กปลาแซลมอลแล้วกันค่ะ

แก้ว-มด: สปาเก็ตตี้ปลาเค็มค่ะ

พนักงาน: ทั้งหมด4รายการ 10ที่นะคะ รอสักครู่ค่ะ

 (ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง(เร็วเว่อร์)อาหารก็มาถึงและสาวๆกับหนุ่มๆก็ทานอารกันจนหมด)

เขื่อน: พี่ครับ...เช็กบิลครับผม

พนักงาน: ค่ะ ทั้งหมด1,999บาทนะคะ แต่คุณท่านสั่งมาว่าไม่ต้องจ่ายค่ะ ถ้าขัดขืนคุณท่านจะหักเงินเดือนดิฉันเอาได้(พนักงานสาวกล่าวขึ้นเมื่อเห็นเขื่อนกำลังหยิบเงิน)

เขื่อน: อ่อๆครับผม

เฟย์: ฉันเชื่อนายแบบเต็มประตูแล้วล่ะ ว่านายคือเจ้าขายห้างนี้จริงๆ

โทโมะ:ก็ไม่เชิงว่าเป็นเจ้าของนะ เค้าเรียกว่าผู้รับมรดกซะมากกว่า

แก้ว: อ่อ...แล้วพ่อกับแม่นายก็มาทำเหมืองเพชรกับพ่อฉันใช่ม่ะ

ป๊อปปี้: ฉลาดนี่นา ใช้ได้ๆ

ฟาง: ก็ไม่เคยโง่นะ แต่อาจจะเคยถูกหลอกนิดๆหน่อยๆ

กราฟ: ใคร ใครกล้าหลอกพวกเธอ

โฟร์: ก็พวกนายนั่นแหละย่ะ

พิชญ์: โอเค.เราผิด อืมมมผมว่าเราไปซื้อเสื้อผ้ากันหน่อยมั้ย

มด: ก็ดี นี่แหละสวรรค์ของผู้หญิง ><

พนักงาน: สวัสดีค่ะเจ้านาย จะมารับชุดที่จองไว้ใช่มั้ยคะ

โทโมะ: ครับผม

พนักงาน: นี่ค่ะ เตรียมไว้แล้วจะใส่เลยมั้ยคะ

โทโมะ: ว่าไง(หันไปถามสาวๆ)

แก้ว :ไม่ดีกว่า

โทโมะ :งั้นใส่เลยครับ

ฟาง :อ้าว...แล้วจะถามหาพระแสงแกรึไงว่ะเนี่ย

พนักงาน: คุณผู้หญิงเชิญด้านนี้เลยค่ะ

  เมื่อสาวๆสวมชุดแล้วเดินออกมาหนุ่มๆก็ถึงกับอ้าปากตาค้าง

เฟย์: นี่ถ้ายังให้ยืนอยู่อย่างนี้ฉันกลับนะเว้ย

เขื่อน: อะ...อ่อไปกันเลยสิ

มด: ประสาทล่ะ ชุดนี้เนี่ยนะ

กราฟ: อื้ม...ไม่งั้นจะพามาซื้อชุดใหม่ทำไมล่ะ

โฟร์: อย่างนี้เค้าเรียกว่าบังคับให้ใส่แล้วย่ะ เพราะฉันไม่ได้เป็นคนเลือกชุดนี้

พิชญ์: ทำไมอ่ะ...ก็สวยดี

แก้ว: แม่งโคตรหวานเลยใครจะไปใส่ลงอีกอย่างโชว์แขนซะขนาดนี้หวิวจะตาย

 ฟรึ่บบ!หนุ่มๆเอาเสื้อคลุมมาคลุมบ่าสาวๆ

ป๊อปปี้: อะ..เลิกบ่นสักทีนะ