คดีลับ....คดีหัวใจ
To_oNg0909
18)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความป็อปปี้ตะโกนเรียกปลายสายที่พูดไม่รู้เรื่อง ก่อนจะกดตัดสายหนีเขาไป
“อะไรว่ะไอ้ป็อป แล้วตกลงอยู่ไหนกัน”
“ไม่รู้ ได้ยืนแต่อือๆ ตรงนั้นๆแหละ”
ป็อปปี้พูดอย่างหัวเสียที่ภรรยาสาวกดตัดสาย โทรกลับไปก็ไม่ยอมรับ กดดูสถานทีอยู่ของเธอจาก สัญาณ GPS
ที่เขาแอบเปิดของเครื่องเธอเอาไว้ดู
“อยู่ในโรงแรมนี้แหละ”
“หรือว่า สองสาวนั้นจะเปิดห้องกันว่ะ...”
โทโมะพูดค้างไว้เท่านั้น ก่อนจะเดินตรงไปที่เคาเตอร์ฟร้อนของทางโรงแรม สอบถามข้อมูลของทั้งสองสาวจาก
พนักงานที่ทำหน้าที่อยู่ โชร์รูปของทั้งสองสาวให้ดู พนักงานสาวรีบให้ข้อมูลแก่นายตำรวจหน้าหล่ออบ่างหมด
เปลือกทั้งเบอร์ห้อง รวมถึงบทสนทนาที่ทำเอาเธอคิดไปไกลให้โทโมะฟังทั้งหมด
“ได้เรื่องแล้วไอ้ป็อป”
โทโมะเดินนำป็อปปี้เข้าลิฟต์ไป ก่อนจะมาหยุดยืนอยู่หน้าห้องที่ แก้วกับฟาง ใช้เป็นสถานที่สืบคดีเฉพาะกิจอยู่
‘ตึงๆ’
“ฟางปิดประตูให้พี่เดี๋ยวนี้นะ”
“ยัยฟาง”
“ไอ้โมะ เมิงเบาๆดิว่ะ เดี๋ยวข้างห้องก็โผล่มาด่าเอาหรอกเมิง”
ป็อปปี้ดึงบ่าเพื่อนที่กระหน่ำทุบประอย่างอารมณ์เสียเอาไว้ มองหน้าเพื่อนไม่เข้าใจ ว่ามันจะอารมณ์เสียไปไหน
ทั้งๆทีปกติออกจะใจเย็น หรือว่ามันไปรู้อะไรมา ฟาง กับ แก้ว.....
‘แก๊ก’
“พี่โมะ”
“ฟาง”
เมื่อเห็นสภาพของภรรยาสาวที่เดินออกมาเปิดประตูในชุดเสื้อคลุมตัวสั้นของทางโรงแรม ที่สาบเสื้อมันเปิดออก
กว้างจนมองเห้นเนินอกของเธอ ใบหน้าหล่อก็ออกอาการโกรธจัดทันที
‘นี่ทำอะไรกันอยู่ว่ะ ถึงได้เดินมาเปิดช้า แถมยังหลุดหล่ยแบบนี้อีก เวรเอ๊ย!!’
“พี่ป็อป คือ....”
พูดยังไม่ทันจบ ก็ต้องหลีกทางให้โทดมะที่เดินสวนเข้ามาในห้อง
“แก้ว!!”
เจ้าของชื่อเงยหน้าขึ้นมามองคนเรียกหน้าเอ๋อ ว่าชายหนุ่มจะเรียกชื่อเสียงดังทำไม
“พี่ป็อป.อือ...”
ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรเป้นครั้งที่ 2 ก็ต้องโดนป็อปปี้ดึงเข้าไปกดจูบหนักๆ ไม่พอยังขบปากเธออีกด้วย
“โอ๊ย พี่ป็อป ฟางเจ็บนะ”
ผลักสามีออกห่าง เดินหน้ามุ่ยมานั่งลงตรงข้ามแก้ว กับพี่ชาย
“แกกับแก้ว มาทำอะไรกันบนห้อง แล้วแกยังอยู่ในสภาพนี้อีก”
“นี่อย่าบอกนะว่าพวกพี่คิดว่า ฟางกับแก้ว... โอ๊ยคิดไปได้นะคนเรา”
“ตกลงว่ามันเป็นไง อย่ามาโยกโย้นะ ฟาง”
ป็อปปี้ถามเสียงเข้ม รั้งให้ร่างบางลุกขึ้นจากโซฟาตัวเดี่ยวที่เธอนั้งอยู่ ก่อนที่ตัวเองจะนั่งลงแทนที่เธอ
แล้วค่อยดึงให้ฟาง นั่งลงบนตักตัวเอง ฟางปล่อยให้ป็อปปี้โอบเอวบางของตัวเอง อย่างคนเอาแต่ใจ
‘นานๆที คุณชายเขาจะแสดงอาการน็อตหลุดออกมาให้เอเห็น ปล่อยไปก่อน’
“ตกลงทำไมอยู่ในสภาพี้ แล้วไอ้ประโยคก่อนตัดสายนั้นอีก”
กดเสียงต่ำถามคนนั่งอยู่บนตักเขา
“ชุดนี้นะเหรอ ก็แก้ว มันทำน้ำส้มหกใส่ฟางทั้งเยือกเลยอ่ะ”
พูดพลางชี้เยือกเปล่าที่ยังตั้งอยู่ ให้ทั้งสองหนุ่มได้ดูเป็นหลักฐาน
“แล้วไอ้ประโยคนั้นอ่ะ ‘ซูมเข้าไปตรงนั้นเลยแก ใก้ลอีกๆ’ มันมีอันนี้ต่อตั้งหาก
เข้าใจหรือยังล่ะค่ะคุณพี่ชาย และคุณสามีขา” ลากเสียงยางถามทั้งคู่
‘ก๊อกๆ’
“พี่ครับของที่สั่งได้แล้วครับ”
เสียงพนักงานโรงแรมที่เฮใช้ให้ไปล้างรูปมาให้ เรียกอยู่หน้าห้อง ฟางลุกจะเดินไปเปิด แต่โดนป็อปปี้รังเอาไว้
ก่อนจะสั่งให้โทโมะเดินไปเปิดประ รับของที่ว่ามาแทนเธอ
แก้วกับฟางมองหน้ากัน ก่อนที่ฟางจะหันกลับมากอดล็อคตัวป็อปปี้ไว้ไม่ให้เขาขยับไปไหน
ส่วนแก้วรีบลุกขึ้นวิ่งไปชิงซองกระดาษในมือของโทโมะ แต่งานนี้ดูเหมือนโทโมะกับป้อปปี้จะจับสังเกตุได้
จึงกลายเป็นว่าฟางโดนป็อปปี้กอดเอาไว้แน่นแทน แก้วก็กลับกลายเป็นว่ากำลังวิ่งเข้าไปหาอ้อมกอดของ
โทโมะแทน ที่กอดเธฮไว้ทั้งตัวไม่พอยังชูซองกระดาษขึ้นเหนือหัวเธออีกด้วย หนีแก้วที่พยายามกระโดคว้า
ซองนั้นกลับคืนมาจนล้มไปด้วยกันทั้งคู่
“โอ๊ย”
‘จุ๊ฟ’
โทโมะฉวยโอกาสจุ๊ฟแก้มใสของคนในอ้อมกอดทันที
“พี่โมะ”
“ค่ารักษาที่แก้วทับพี่อยู่ไง”
“ไอ้โมะเมิงหยุดหวานแล้วดู ในซองมีอะไร”
เสีงป็อปปี้ดังขัดขึ้น โทโมะส่งสายตาพิฆาตให้คนที่นั่งกอดเมียตัวเอง สบายๆอยู่ที่โซฟาตาเขียว
“เออๆ”
โทโมะลงมือแกะซองเปิดออกดูของภายใน รั้งแก้วให้ลุกขึ้นจับจูงร่างบางให้กลับมานั่งที่เดิม
‘พรวด’
เทของในซองออกมาวางที่กลางโต๊ะต่อหน้าทุกคน
“นี่มัน...ฟาง!!”
พอเห็นว่าของในซองคือรูปถ่าย สภาพศพของคุณนารีโดนละเอียด ป็อปปี้ก็เรียกชื่อภรรยาที่ทำหน้าจ๋อยเสียงเข้ม
“พี่เคยบอกแล้วไงว่าห้ามยุ่งเรื่อง คดีอีก”
“ก็พี่บอกตอนคดีที่แล้วนิ”
พูดอุบอิบหลบสายตาดุจัดของป็อปปี้ที่ส่งมาให้เธอทั้งคู่ ไหนจะสายตาน่ากลัวของพี่ชายที่จ้องอยู่อีก
“โอเคๆ ฟางขอโทษค่ะ ก็มันติดใจจริงๆนิ”
หันไปพยับพเยิดให้เพื่อนสาวช่วย แต่อีกฝ่ายก็ยังคงปิดปากเงียบเพราะเกรงสายตาของหนุ่มหน้าหวานข้างกาย
ไหนจะของพี่ชายตัวเองที่จ้องไม่วางตาอีก
“เฮ้อ...แล้วได้อะไรมาบ้างครับคุณหมอ”
ฟางส่งยิ้มหวานให้พี่ชาย ก่อนจะกุลีกุจอลุกออกจากตัวป็อปปี้ มานั่งลงตรงหน้าโต๊ะกระจกที่กลาย
สภาพเป็นกองบัญชาการลับไปแล้ว มือบางหยิบภาพขึ้นมาเรียงลำดับ ก่อนจะอธิบายอย่างละเอียดให้ชายหนุ่ม
ทั้งสองคนฟัง
“ยาพิษ สร้อยคอ เข็มฉีดยา” ป็อปปี้ทวนคำที่เปรียบเสมอนคีย์เวิดของเรื่องเบาๆ
“เฮ้ยไอ้ป็อป ที่ศพของคุณวิทย์สามีคุณนารี ก็มีไอ้รอยเข็มฉีดยาแปลกๆนี่หว่า”
“เออ จริงด้วย”
“แล้วพวกพี่ได้ส่งเลือดไปให้ทางนิติเวชตรวจรึเปล่าค่ะ”
“ไม่ด้ำนะซิ คุณนารีไม่ยอม เธอรีบนำศพคุณวิทย์ที่ทำพิธีซะก่อน”
“น่าสงสัย แก้วว่าเธอรีบร้อนแปลกๆ เหมือนต้องการจะซ่อนอะไรบ้างอย่าง”
“แต่ตอให้สงสัยยังไงก็คงตามไปเค้นเอาความจริงจากคุณนารีไม่ได้แล้ว”
ทุกคนต่างถอนหายใจออกมากับประโยคของโทโมะ
“เดี๋ยวแล้วที่เราพูดถึงเรื่องกล้องวงจรปิด” ป็อปปี้ถามภรรยาสาว
“อ้อ นี่ค่ะ” เปิดภาพให้ดู
“ยัยแก้ว นี่แกเป็นคนขโมยมาเองเหรอ”
“เย้ เปล่านะพี่ป็อป อั้นนี้นะตัว copy ตังจริงนะคนร้ายเอาไปตั้งหาก” ปฎิเสธเสียงดัง
“เอาเถอะค่ะ ฟางว่าเรามาสนใจไอ้ภาพที่ฟางเห็นจะดีกว่า”
สายตาของทั้ง4 คนจ้องไปยังมุมเล็กของภาพที่เป็นภาพชายหญิงคู่นึงกอดกันอยู่ มันคงจะไม่แปลก
แต่ที่น่าสนใจคือ มันเป็นภาพของคุณนารีที่กอดอยู่กับคุณวินมากกว่า
“อะไรกัน หรือว่าคุณวินจะเป็นคนรักอีกคนของคุณนารี”
“รอยเข็มฉีดยานั้นอาจจะเป็น สารพิษชนิดเดียวกันกับที่ใช่ฆ่าคุณวิทย์ก็ได้นะค่ะ ฟางว่า”
“อืม “
ป็อปปี้ครางในลำคอ ก่อนจะกวาดเอาทุดอย่างบนโต๊ะลง หยิบปากกาเคมีขึ้นมาเขียนโยง
ความสัมพันธ์ของคนทั้งหมดที่เกี่ยยวข้องกับผู้ตาย
^______________________________________________________________^
อัพแล้วน้า เจอกันตอนน้าคร้า ^^
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
