คดีลับ....คดีหัวใจ
To_oNg0909
13)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
หวายเดินออกจากห้องแต่ตัวไปแล้ว เหลือไว้แต่ป็อปปี้ที่ยังยืนหน้าบึ้งไม่หาย
“โกรธที่ฟางชมคุณวินเขาเหรอค่ะ” ถามชายหนุ่มยิ้มๆ แต่ป็อปปี้ยังนิ่ง
“เฮ้อ..” ถอนหายใจออกมาเสียงดัง ก่อนจะเดินเข้าไปใก้ลๆร่างสูง
“มันยากนักเหรอค่ะพี่ป็อป ที่จะพูดออกมาว่า ‘หึง’ ฟาง”
“ใครเขาหึงเรากัน คิดเองเออเองอีกแล้ว”
“ฮึ่ย! เอาถอะค่ะ ฟางมันพวกชอบคิดเองเออเองอยู่แล้วนี่” สะบัดหน้าหนีงอนๆ แต่ป็อปปี้ก็ยังเฉย
“เฮ้อ บางทีพี่ก็ปากแข็งจนฟางเบื่อที่จะต้องมานั่งง้างให้พี่พูดมันออกมาแล้วนะ”
พูดก่อนจะดึงข้าวของในมือของป็อปปี้มาถือเอาไว้เอง เดินหนีไปหน้าโต๊ะกระจกแต่งตังเซ็งๆ นั่งลงแต่งหน้าทั้งๆที่
อารมณไม่ดีจนเสด็จนั้นแหละ อารมณ์ของเธอถึงได้ดีขึ้นมาหน่อย (ความสวยมักช่วยให้ผู้หญิงอารมณ์ดีเสมอ )
หันรีหันขวาว่าจะเปลี่ยนชุดได้ที่ไหน ก็ห้องนี้มันเป็นห้องโล่ง มีแค่โต๊ะกระจกแต่งหน้า
แล้วก็เก้าอี้โซฟาที่ป็อปปี้นั่งอยู่
“ก็เปลี่ยนมันตรงนี้นั้นแหละ” ป็อปปี้พูดออกมาเพราะพอจะเดาอาการของฟางออก
“งั้นพี่ก็ออกไปซิ ฟางจะได้เปลี่ยน” พูดเหวี่ยงๆกับป็อปปี้ที่นั่งยิ้มมองเธออยู่
“อายพี่ว่างั้น”
‘กรี๊สสส ผู้ชายอะไรกวนประสาทชะมัด เปลี่ยนอารมณ์ไปมายิ่งกว่าผู้หญิงวัยทองซะอีก’
“ใครจะไปด้านแบบพี่กัน”
ถึงปากจะพูดแบนั้น แต่มือก็ปลดชุดที่สวมอยู่ออก จึงกลายเป็นว่าเธอกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ชายหนุ่มดูซะงั้น
ป็อปปี้ไล่สายตาสำรวจร่างกายของภรรยาสาว ที่มันทำให้เขามีอารมณอย่างว่า
ขึ้นมาได้ง่ายๆราวกับเป็นเด็กวันรุ่นริรัก
“พี่หยุดความคิดลามกเลย” เจ้าตัวเหววใส่ป็อปปี้
“รู้ด้วย เอ๊ะหรือเราก็คิดนะ” ถามกลับยิ้มๆ และต้องยิ้มกว่ามากขึ้นเมื่อเห็นหน้าขึ้นสีของหญิงสาว
“ฮึ่ย!”
สุดท้ายจึงเลือกที่จะหันหลังหนีป็อปปี้แทนการต่อล้อต่อเถียงกับเขา ป็อปปี้มองแผ่นหลังของฟางที่เต็มไปด้วย
รอยคิสมาร์คที่เกิดจาฝีมือตัวเอง ทั้งรอยเก่าที่เริ่มจะจาง และรอยใหม่ที่ยังคงขึ้นสีจัดเพราะเพิ่งจะโดนทำขึ้นเมื่อคืน
ฟางสวมเสื้อคล้องคอที่เป้นดีไซต์เว้าหลังโชร์แผ่นหลังขาวเนียเนียนของผู้สวมทั้งแผ่นหลัง ตัวกระโปรงทิ้งตัวยาว
กรอบเท้าลากพื้น แต่ด้านหน้าออกแบบให้มีการผ่าสูงขึ้นมาถึงขาอ่อน ชวนให้ลุ้นระทึกเวลาก้าวเดิน ด้านหน้าก็
ก็เป็นการจับจีบลงมาที่ใต้อกโชร์ให้เห็นร่องอกขาวของเจ้าตัว ที่มีไม่น้อย
“อะไร”
ป็อปปี้ถามฟาง งงๆ ที่อยู่ก็เดินมายื่นตลับแป้งแต่งหน้าให้เขา
“ทาแป้งลบรอยที่หลังฟางให้เลย พี่เป็นคนทำก็ต้องรับผิดชอบ”
หลังให้ป็อปปี้ใช้แป้งทาลบรอยคิสมาร์คที่กระจายอยู่ทั่วแผ่นหลังของเธอออกจน กลับมาขาวเนียนเหมือนเดิม
“ใครเลือกชุดให้เราเนี้ย ทำไมต้องโชร์อะไรเยอะแยะ”
“คุณวิน”
“ไอ้...”
“ฟังก่อนค่ะ ที่คุณวินเขาเลือกชุดนี้เพราะ อยากให้โชร์ตัวสร้อยที่เขาออกแบบให้มีดีไซต์หลังตัวล็อคทำเป็นสวย
ยาวลงมาแนบไปกับแผ่นหลังของผู้สวมตั้งหากเล่าค่ะ”
“แต่พี่ก็ไม่ชอบอยู่ดี”
“ทำไมค่ะ ฟางว่ามันสวยดีออก”มองชุดตัวเองยิ้มๆ
“มันโป๊ไป” เบื่อนหน้าหลบสายตายิ้มๆของฟางที่มองมาอย่างรู้ทัน
‘จุ๊ฟ’
จับหน้าป็อปปี้ให้หันกลับมาหา ก่อนจะยืดตัวขึ้นไปกดจูบที่ปากหนาของชายหนุ่ม ที่ป็อปปี้รีบฉวยโอกาสล็อคตัว
เธอไว้แล้วกดจูบหนักๆลงมาแทน
“ถึงจะไม่ยอมพูดว่าหึง แต่ก็ใก้ลเคียง”
“พัฒนาขึ้นนะค่ะ ท่านสารวัตร”
“เหอะ เงียบไปเลย ยัยเตี้ย”
“ชิส์ เดี๋ยวฟางใส่ส้นสูงก็สูงแล้ว"
หยักไหล่ไม่ใส่ใจกับคำสบประมาณของป้อปปี้ เพราะอารมณ์ดีเกินกว่าจะใส่ใจ
“นั่งลง พี่ใส่ให้เอง”
ดันฟางให้นั่งลงแทนที่ตังเอง ป็อปปี้เดินไปหยิบกล่องรองเท้ามาเปิดออก ทรุดตัวลงนั่งลงตรงหน้าของฟาง
“อ๊ะ ไม่ต้องค่ะ ฟางใส่เองได้” ชักเท้าหนีเขินๆ
“เฉยๆเหอะน้า เวลาก้มมันเห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้ว”
“เก็บไว้ให้พี่ดูคนเดียวพอ”
จับข้อเท้าเล็กสวมเข้าไปในรองเท้าคู่สวยอย่างเบามือ ฟางเผลอยิ้มออกมากับความน่ารัก
อ่อนโยนของป้อปปี้ที่นานจะเผยออกมาให้เธอได้เห็น
‘ก๊อกๆ’
“ยัยฟาง อ๊ะ....”
หวายที่เปิดประตูเข้ามา ชะงักไปกับภาพที่ป็อปปี้คุกเข่าลงวสมรองเท้าให้เพื่อนเธอ
‘อ๊ายย อิจฉาชะมัดเมื่อไหร่ จะมีใครมาทำให้เธอแบนี้บ้าง หวาย want ค่ะ ^o^’
“มีอะไรแก”
“คือ จะมาบอกให้แกไปลองเดินบนเวที ก่อนจะเริ่มโชร์จริงนะ”
“อืมได้ซิ”
“เออ ยัยแก้วมันมาแล้วนะ แถมมาพร้อมพี่โทโมะซะด้วย”
หวายยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ฟาง เป็นเชิง ‘คู่นี้เขามีsomething กันใช่ป่ะแก’
“ไปกันเหอะ”
ฟางเดินตามหวายออกมา ตามมาด้วยป็อปปี้ที่เดินออกจากห้องมาเป็นคนสุดท้าย
^_____________________________________________________________^
อัพแล้วน้า อ่านแล้วเป็นไงกันบ้างอ่า บอกด้วยน้า ^^
เจอกันตอนหน้าจร้า ^^
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
