แบดบอยหน้าใสกระชากใจยัยsexy

1 เดือนต่อมา

แก้วไม่ติดต่อกับโทโมะอีกเลย ไม่แม้แต่เจอหน้า แก้วหนีมาอยู่บ้านพักตากอากาศของป๊อปปี้ที่ไม่มีใครรู้ที่อยู่ แก้วนั่งมองต้นไม้ที่สะบัดใบไม้ร่วงลงสู่พื้นด้วยอาการเหม่อลอย

“แก้ว”เสียงใหญ่เรียกขึ้น แก้วละสายตาไปมองชายที่เดินมาหาแล้วนั่งลงข้างกาย

“กินอะไรหน่อยสิ”ชายร่างสูงวางจานขนมลงพื้นหญ้า

“ไม่หิว ขอบใจนะป๊อป”แก้วพูดแล้วกอดเข่าตัวเองแน่น

“แก้วคือ...”ป๊อปปี้พยายามจะพูดอะไรสักอย่าง

“อะไรหรอ”แก้วหันไปถามป๊อปปี้

“ไม่มีไรหรอก”ป๊อปปี้ทำท่าทีจะเดินไปแต่แก้วกลับรั้งข้อมือไว้

“แก้วขอหนังสือพิมพ์หน่อยสิ”แก้วพูดขึ้น

“เอ่อ หนังสือพิมพ์ไม่มาส่ง”ป๊อปปี้เบี่ยงประเด็น

“แก้วเห็นเค้ามาส่งนะ มีอะไรหรือเปล่า”แก้วทำหน้างงๆ ป๊อปปี้เลยยิ้มแล้วเดินไปหยิบหนังสือพิมพ์มาให้อย่างไม่อยากจะยื่นออกจากตัว

“แก้วอย่าอ่านเลย มันมีแต่ข่าวไร้สาระ”ป๊อปปี้บอก

“ยังไงหละ มันไม่ไร้สาระหรอก”แก้วพูดแล้วดึงมาอย่างไว ป๊อปปี้กุมใบหน้าตัวเองแน่น

‘วิวาห์สายฟ้าแล่บ สำหรับคู่รักหวานที่เคยมีอุปสรรค์ของชายหนุ่มอย่าง โทโมะ-วิศว ไทยานนท์ และ เนย-วรัฐฐา อิมราพร และแล้วก็ตีระฆังวิวาห์อย่างไม่มีตัวมารมาขัดอีกแล้ว!!’แก้วถึงกับอึ้งไปชั่วขณะและก็ทำไม่สนใจเปิดดูหน้าอื่นๆ ป๊อปปี้มองแก้วด้วยท่าทีประหลาดใจแต่ก็พยายามที่จะไม่ซักถามอะไรให้มาก

เย็น

“คุณโทโมะค่ะ มีโทรศัพท์ถึงคุณคะ”ผู่ช่วยส่วนตัวของโทโมะเดินถือโทรศัพท์มายื่นให้

“ขอบคุณครับ”โทโมะพูดแล้วรับโทรศัพท์มาแนบหู

(เฮ้ย โทโมะ ชั้นเจอแก้ว และชั้นก็ได้ที่อยู่เธอมาแล้วด้วย ต้องการอยู่ไหมว่ะ)เสียงของเพื่อนสนิทโทโมะที่ชื่อเคนตะร้องถาม

“ต้องการ!! บอกมาเดี๋ยวนี้”

ณ บ้านป๊อปปี้

“แก้ววว วันนี้เรานอนนี่นะ”ป๊อปปี้เดินเข้ามาก่อนจะนั่งลงข้างๆแก้วที่นั่งฟังเพลงอยู่บนโซฟา

“แก้วววว”ป๊อปปี้เรียกแก้วที่เหมือนไม่ได้ยินดังขึ้น

“แก้ว เฮ้ๆๆ”แก้วหลับตาฟังเพลงเคลิ้ม ป๊อปปี้ขยับหน้าไปใกล้แก้วมากขึ้นแล้วร้องเรียก

“แก้วครับ!!”ป๊อปปี้เริ่มแหกปากและเลื่อนหน้าไปใกล้ๆหูของแก้วจนได้ยินเสียงเพลงที่ทะลุออกมานอกหูฟัง

“แก้ววว”ป๊อปปี้ออกเสียงตะโกนจนแก้วได้ยินแว่วๆเลยหันหน้ามาแต่แล้ว...จมูกของทั้งคู่ก็ชนกันอย่างแน่นแฟ้น แก้วอึ้งทะมึนทึนพอกับป๊อปปี้ที่ปั้นหน้าไม่ถูก ป๊อปปี้รู้สึกเหมือนใจมันหวิวสั่นไหวไปทั้งขั้วหัวใจ แก้วก็รู้สึกเหมือนหัวใจกำลังร้องทักท้วงว่าคนที่รักเค้าอยู่ตรงหน้านี้แล้วแต่คนที่เค้ารักกลับห่างไกล ป๊อปปี้ค่อยๆเลื่อนริมฝีปากชมพูอ่อนเขยิบเข้าไปใกล้ริมฝีปากบางอย่างช้าๆ และแล้วแก้วก็สะดุ้งทันที

“เอ่อ มีไรหรอ”แก้วถอดหูฟังออกข้างนึงและถาม

“อะ..อ๋อ เราบอกว่าวันนี้เรานอนนี่นะ”ป๊อปปี้ถอยหน้าออกทันที

“อื้ม ก็บ้านนาย จะบอกชั้นทำไมหละ”แก้วพูดแล้วอมยิ้มก่อนจะเอาหูฟังอีกข้างที่ถอดออกไปใส่หูของป๊อปปี้ แต่สายสั้นเหลือเกินทำให้ป๊อปปี้ต้องเขยิบตัวไปนั่งใกล้ชิดกับแก้ว แก้วนั่งหน้าเฉยแต่ในใจมันสับสน นี่ชั้นรักป๊อปปี้หรือเปล่า แก้วนึกก่อนจะหลับตาลงได้ยินเพียงเสียงเพลงจากหูหนึ่งข้างและเสียงลมแผ่วเบาจากหูอีกข้างนึง

มืด

“กรี๊ดดดดดดด!!”แก้วกรีดร้องเสียงดังสนั่นจนทำให้ป๊อปปี้ที่กำลังจะนอนวิ่งไปที่ห้องเธออย่างไว

“เป็นอะไรไป”ป๊อปปี้ถามขึ้น

“ตุ๊กแก ตุ๊กแก อ๊ากกกกกกกกก!!”แก้วร้องก่อนจะเข้ามารัดตัวป๊อปปี้ไว้แน่น ตุ๊กแกตัวเท่าแขนเกาะอยู่ที่หัวเตียงของแก้ว แก้วเกลียดตุ๊กแกเป็นที่สุด

“เฮ้ย มาได้ไงว่ะเนี้ย”ป๊อปปี้ทำหน้ามุ่ยก่อนจะบอกให้แก้วไปนอนห้องของเค้า

“นอนด้วยกันสิ”แก้วพูดเมื่อป๊อปปี้จะลงไปนอนที่โซฟา

“ไม่เป็นไรหรอก”ป๊อปปี้พูดขึ้นแต่ในใจต้องการจะนอนที่นี่สุดๆ

“เหอะนะ ที่บ้านนายนะ คนที่ควรจะนอนโซฟาควรเป็นชั้น แต่ถ้านายอยากให้ชั้นนอนบนเตียงนาย นายก็ต้องนอนกับชั้น ไม่งั้นชั้นจะไปนอนที่โซฟา”แก้วพูดพึมพำ

“อย่าง...งั้น ก็ได้”ป๊อปปี้พยักหน้าก่อนจะนอนลงบนเตียงเคียงข้างแก้ว แก้วพยายามหักห้ามใจไม่ให้ไปรักป๊อปปี้ ชายผู้แสนดีเสมอกับเค้า เพราะทั้งใจเค้ายังคงรักและห่วงโทโมะมากที่สุด

“แก้ว...ช่วยอะไรชั้นทีสิ”ป๊อปปี้พูดและหันไปมองหน้าแก้ว

“ช่วยอะไรหรอ”แก้วหันมามอง

“เธอตอบก่อนสิว่าได้ไหม”

“เอ่อ..ได้สิ นายช่วยชั้นมาหลายครั้งแล้ว ครั้งนี้ชั้นจะช่วยนายบ้าง ว่าแต่จะให้ชั้นช่วยอะไรหรอ”แก้วทำหน้ามุ้ยร้องถาม

“มีอะไรกับชั้นที”แก้วถึงกับเอ๋อไปชั่วขณะ แก้วลุกขึ้นนั่งแล้วมองหน้าป๊อปี้ที่ลุกขึ้นตาม

“อย่าพูดแบบนี้ได้ไหม”แก้วเกาหัวไปมา

“ชั้นพูดจริงนะแก้ว ช่วยชั้นหน่อย”ป๊อปปี้บอก

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

เอาแล้ววววว ม๊าซวยแล้วววว ฟางอยู่ไหนฟ๊ะ!!

ป๊าก็ด้วย ใครก็ได้ช่วยม๊าที พ่อหมีกำลังหน้ามืด เฮือกกกก!! Muah!!