ดัดนิสัยยัยจอมดื้อ

ตอน14

เควินนั่งลงตรงข้ามกับแก้วแล้วยิ้ม

“เป็นไงสบายดีนะ”คำถามนี้ทำให้แก้วหน้ามุ่ย

“กายหนะสบาย แต่ใจมัน....เจ็บ”ประโยคหลังแก้วพูดเบาๆให้ได้ยินคนเดียว

“ว่าไงนะ”เควินได้ยินไม่ถนัดเลยถามขึ้น

“ปล่าว ชั้นสบายดี”แก้วพูดทั้งๆที่ฝืนกับความจริง

“ชั้นเห็นโทโมะขับรถสวนออกไปใบหน้าดูเอิบอิ่มดีนะ กิ๊กกันหรือปล่าว”เควินหยอดเสียงเล็กเสียงน้อยแต่แก้วก็ยังทำหน้าเศร้าเหมือนไม่ได้ยิน คิดเรื่องราวต่างๆวนไปมาในหัวของตัวเอง

“แก้ว...แก้ว....แก้ว!!”เควินตะโกนเสียงดังจนแก้วสะดุ้งเฮือกและมองหน้าเควิน

“อะไรหรอ”แก้วถามด้วยหน้าตาจือชืด

“ชั้นถามว่าเธอเป็นกิ๊กกับโทโมะหรือปล่าว ฮิฮิ”เควินพูดขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงหยอด

“จะบ้าหรือไง ชั้นไม่ได้เป็นอะไรกับนายนั่นนะ ไม่ใช่เลย คิดมาก”แก้วสะบัดหน้าไปมาพูดรัวๆอย่างมีพิรุท ฝืนยิ้มให้กับเควิน

“พูดแบบนี้ร้อนตัวหรอ มีพิรุทนะเนี้ย”เควินพูดและเอาหน้าเข้ามาใกล้ๆกับแก้วและจ้องมอง แก้วได้แต่หลบตา

“บอกว่าปล่าวก็ปล่าวไง”แก้วพูดแนวตะคอกแล้วขึ้นมาสบตาเควิน หน้าของทั้งคู่ใกล้กันมาก แก้วรู้สึกใจหายในทันทีใจมันลงไปอยู่ที่ตาตุ่มแต่ดูเหมือนว่าเควินจะอึ้งไปพักนึงกับหน้าตาของแก้วที่ได้เห็นชัดๆ แก้วรู้สึกว่าต่อมน้ำตาของตัวเองเริ่มจะทำงาน ดวงตาสวยใสกลับคลอไปด้วยน้ำใสๆในดวงตาส่วนเควินเมื่อตั้งตัวได้ก็ผละออกมาแล้วหัวเราะ

“เธอนี่มีพิรุจจริงๆเลยนะแก้ว มีอะไรปิดบังชั้นแน่ๆ”เมื่อแก้วนึกขึ้นได้ก็เปลี่ยนสายตาตัวเองที่กำลังอ่อนไหวให้กลายเป็นสดใสในทันที

“นี่ เลิกกวนประสาทชั้นสักที ขึ้นห้องกันเหอะ”แก้วพูดแล้วหยิบหนังสือเดินนำเควินขึ้นห้องไป เควินยิ้มหน้าบานและเดินตามแก้วขึ้นห้องไป แก้วได้แต่ครุ่นคิดถึงคำที่โทโมะเคยบอกไว้ ชั้นคือศูนย์ในชีวิตคู่ของเควินและพี่เกลงั้นหรอ แก้วนึกไปมาและสะบัดหน้าตัวเองไปมาให้หยุดความคิดบ้าๆของตัวเอง ยิ่งคิดมากแก้วก็ยิ่งเจ็บมาก ไม่ๆ เลิกคิดสักทีสิ ยังไงชั้นก็ไม่มีวันแย่งของพี่สาวตัวเองแน่นอน แก้วเดินขึ้นห้องไปนั่งลงบนโต๊ะและทำหน้าตาเหมือนคนป่วย เควินเห็นก็เดินมาหาและนั่งลงข้างๆ

“เธอเป็นอะไรหรือปล่าวแก้วดูจะเหม่อๆตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะใจลอยไปไหนหละ”เควินพูดขึ้นทำให้แก้วหันไปมองและหันกลับมาไม่ตอบใดๆทั้งสิ้นกับเควิน แก้วเปิดหนังสืออ่านอย่างไม่ได้อ่านแม้แต่นิด

ตอนกลับบ้านโทโมะมารับแก้วกลับบ้านแก้วรีบเดินเข้าไปใกล้ๆรถโทโมะแต่เกลเปิดประตูรถโทโมะลงมาแล้วยิ้มให้แก้ว

“รีบไปแต่งตัวไปงานแต่งแคทนะน้องสาว”เกลพูดขึ้นแต่แก้วลืมสนิทว่าต้องไป แต่เอ...เกลก็อยู่แล้วนิทำไมไม่ไปเองหละ

“ทำไมพี่ไม่ไปเอง”แก้วพูดขึ้น

“ก็พี่ต้องไปเที่ยวกับเควิน วันนี้นัดกันไว้แล้ว”เกลตอบและยิ้มหน้าบาน

“แต่นี้มันงานแต่งงานของเพื่อนพี่นะ”แก้วพูดและทำหน้าส่ายอารมณ์

“ชั้นบอกมันแล้วหน่าและวันพรุ่งนี้ชั้นก็จะไปหามันที่บ้านเอง แกนั่นแหละไปโอเคนะ งั้นพี่ไปแล้วนะ”เกลวิ่งออกจากรถโทโมะและไปเกาะแขนเควินที่มีพวกบ้าผู้ชายเกาะอยู่หลายคน แก้วหันหน้ากลับมาอย่างเศร้าเห็นโทโมะยืนอยู่มีพวกชะนีอีเห็นอีกเช่นเคย

“พี่โทโมะขอกอดหน่อยนะคะทีเดียวพอ”สาวคนนึงพูดขึ้นเบาๆแต่แก้วได้ยิน แก้วรู้สึกเศร้าใจเรื่องเควินไม่มีอารมณ์มาต่อล้อต่อเถียงกับพวกนั้นแก้วหันหน้าหนีและเปิดประตูรถขึ้นไปนั่งเอาตัวเอนลงกับเบาะและหลับตาลงในหัวคิดเรื่องพี่สาวของตัวเองวนไปวนมาหลายรอบ โทโมะเห็นว่าแก้วหน้าตาเพลียๆก็เลยโบกมือเหมือนปฏิเสธกับสาวคนนั้นพร้อมกับบ๊ายบายและเดินขึ้นรถไป โทโมะขับรถออกช้าๆแต่ไม่พูดอะไรกัน แก้วที่หลับตาพริ้ม อยู่ดีๆก็มีน้ำตาไหลออกมาช้าๆทำให้โทโมะจอดรถข้างทาง

“แก้ว...เธอเป็นอะไรไป”โทโมะถามขึ้น แก้วลืมตามามอง ตาของแก้วแดงและเต็มไปด้วยน้ำตาเอ่อล้น

“ชั้น.....ไม่รู้”แก้วพูดจบประโยคก็ก้มหน้าลงและปล่อยโฮออกมาเต็มที่โทโมะเห็นแบบนั้นก็เอื้อมมือไปโอบไหล่แก้วมาชิดกับตัวเองแล้วเขย่าแรงๆ

“สติเธออยู่ไหนหมดแก้ว เรียกมันคืนมาให้ได้สิ”โทโมะพูดพรางเขย่าตัวแก้วเรื่อยๆ แก้วส่ายหัวเบาๆไปมา

“ชั้นไม่มีสติ ชั้นไม่มีสติแล้วโทโมะ”แก้วพูดขึ้นและส่ายหัวอยู่หลายครั้ง โทโมะมองแก้วอย่างลำบากใจและหยุดเขย่า เอามือตบไหล่แก้วเบาๆหลายครั้ง

“เธอต้องคิดให้ได้สิ ตัดใจสักที เค้าไม่ใช่ของเธอและเธอไม่ใช่ของเค้า เค้าคือของๆพี่สาวเธอ ตั้งแต่เด็กแล้วนิที่พี่เธอมีอะไรก็ยอมเสียสละให้เธอทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นขนมของเล่นหรือจะเป็นเสื้อผ้าสวยๆน้ำหอมราคาแพงเธอเอาแต่ใจจนพี่เธอต้องยกให้ แต่เรื่องนี้เธอควรยกให้พี่เธอบ้างนะ เค้าเสียเปรียบมามากแล้วนะแก้ว”โทโมะที่รู้เรื่องทุกอย่างเพราะก่อนที่เกลจะจ้างโทโมะเกลเล่าให้โทโมะฟังทุกอย่างเกี่ยวกับแก้ว เมื่อแก้วตั้งสติได้ก็เงยหน้าขึ้น

“ชั้นพยายามแล้วแต่ทุกครั้งที่ชั้นเห็นหน้าของเควินชั้นก็อดไม่ด้ที่จะคิดเรื่องนี้ทุกที”แก้วส่ายหัวและร้องไห้เบาๆโทโมะจับแก้วหันหน้ามาหา แก้วได้แต่ก้มหน้าร้องไห้ โทโมะเชยคางแก้วขึ้น แก้วมองหน้าโทโมะอย่างสงสัยแต่ก็ยังคงจ้องตอบด้วยน้ำตาเป็นสายฝนที่หลั่งไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย โทโมะจูบแก้วอย่างอ่อนโยนบริเวณริมฝีบางบางๆของแก้ว แก้วไม่ตอบโต้ใดๆ นี่เป็นครั้งแรกที่แก้วปล่อยตัวปล่อยใจไปกับสัมผัสที่แสนจะอบอุ่นของโทโมะ ลิ้นอันร้อนเร่าเผาผลานเข้ามาในปากของแก้วมาทักทายลิ้นที่อ่อนไหวของแก้วลิ้นน้อยๆเริ่มมีปฏิกริยาโดยการขยับไปมาตามลิ้นของโทโมะน้ำตาที่เคยไหลของแก้วก็หยุดลงเหลือไว้เพียงคาบน้ำตาที่อาบแก้มขาวนุ่ม โทโมะเอามือขึ้นมาลูบหน้าแก้วเบาๆให้น้ำตาหายไปแต่ปากยังคงประกบกับปากแก้วอยู่ แก้วปล่อยมือตัวเองตามสบายและปล่อยปากของตัวเองทำหน้าที่ตามใจอยากทำ โทโมะถอนจูบออกอย่างเบาบางและมองตาแก้ว ส่วนแก้วก็ค่อยๆลืมตาขึ้นด้วยแววตาอ่อนไหว

“ok ไหม”โทโมะถามแก้วที่มองเค้าด้วยแววตาอ่อนไหว

“ok”แก้วตอบและหันหน้าออกมองถนนไป ที่นายทำไปเพราะอยากเรียกสติชั้นกลับมาเท่านั้นหรอ นายทำไปเพราะเรื่องนี้ใช่ไหม นี่ชั้นคิดไกลไปคนเดียวงั้นหรอ สิ่งที่แก้วนึกในตอนนี้มันตบตีกับความคิดเก่าๆให้หายไปแก้วคิดว่าที่โทโมะทำไปเพราะ.........บางอย่างที่มากกว่าการเรียกสติ โทโมะขับรถออกไปทั้งคู่ไม่คุยอะไรกัน แก้วก็ได้แต่นั่งคิดไปตลอดทางจนถึงบ้าน แก้วเดินขึ้นไปหยิบชุดและเดินเข้าห้องน้ำไป ส่วนโทโมะก็นั่งลงบนเตียง ทำไม......ชั้นไม่เข้าใจตัวเอง โทโมะก็คิดแต่เรื่องของแก้ววนไปมาเหมือนกัน 20นาทีผ่านไป แก้วออกมาพร้อมใส่ชุดราตรีสีขาว เกาะอกที่เป็นเหมือนผ้าพันกันหลายๆทบไปมากระโปรงด้านหลังยาวลากพื้นส่วนด้านหน้าสั้นระดับหัวเข่า มีผ้าคาดเอวผูกเป็นรูปโบว์ด้านหลัง ภาพแรกที่โทโมะได้เห็นก็ถึงกับตลึง ถลึงตาโตกับความงามของแก้วทั้งๆที่ยังไม่ได้แต่งหน้าทำผม..............

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

มาอัพแล้วนะคะ หวานกันมั่งก็ดี อิอิ

Love คนอ่านเหมือนเดิมนะจ๊ะ muah!!