ดัดนิสัยยัยจอมดื้อ

ตอน12

โทโมะก็เอื้อมมือมาโอบไหล่แก้วที่กำลังสะอึกสะอื้นแต่แก้วก็ปัดออก โทโมะเลยมองไปข้างหน้าและเมื่อลิฟเปิดแก้วก็เดินไปที่รถแต่คราวนี้โทโมะเป็นคนขับ ตอนแรกโทโมะก็ว่าจะกลับบ้านแต่เมื่อเห็นอาการของแก้วก็ยังไม่อยากจะกลับแต่ขับรถไปจอดที่หาดบางแสนตรงที่เงียบที่สุดไม่มีคนยืนเพราะนี่ก็เย็นมากแล้ว โทโมะจอดรถและลงไปข้างล่างสักพักแก้วก็ลงตามมาและยืนมองฟ้าออกไปจนสุดลูกหูลูกตาน้ำตาแก้วกลับไหลออกมาอีกครั้ง

“ในเมื่อของมันไม่ใช่ของเรา พยายามเท่าไหร่มันก็ไม่ใช่อยู่ดี”โทโมะพูดขึ้นลอยๆขณะที่ตายังคงเม่อมองท้องฟ้าอยู่แก้วหันมามองหน้าโทโมะแล้วร้องไห้

“แต่ชั้นอยากได้เค้ามาเป็นคนรักตั้งนานแล้ว ชั้นไม่เคยแม้แต่จะคิดว่าพี่สาวชั้นจะเป็นหอกที่อันตรายที่สุดที่กลับมาแทงที่หัวใจของชั้นให้เจ็บในภายหลัง”แก้วพูดแล้วมองหน้าโทโมะแต่โทโมะกลับไม่มองแก้วเม่อมองท้องฟ้าอยู่

“เธอเป็นคุณหนูอยากได้อะไรก็ต้องได้แต่เรื่องหัวใจต่อให้มีเงินกี่พันล้านก็ไม่ได้ความรักที่แท้จริงหรอก ความรักที่แท้จริงมันไม่มีราคามีแต่คำว่ารัก ถ้าไม่มีคำว่ารักก็ไม่ก่อเกิดคำว่าคู่ แต่ไอคนที่ใช้เงินแลกกับความรักไปวันๆบนโลกของเค้ามีแต่ความหลอกลวงไม่จริงใจ ชีวิตเค้าเลยไร้คู่หรือถ้ามีคู่ไปคู่นั้นก็ไม่ได้รักเค้าด้วยหัวใจหรอกแต่รักด้วยเงินทอง มันก็ไม่มีค่าอะไรที่เป็นคู่กันไปแล้วไม่มีคำว่ารัก แต่ในเมื่อคำว่ารักมันมีตัวเดียวมันพยายามที่จะเข้าใกล้คำว่ารักอีกตัวแต่คำว่ารักตัวนั้นเค้ามีคู่อยู่แล้วถึงจะพยายามเข้าไปอยู่อย่างไงมันก็ไม่มีความหมายอะไรกับชีวิตของเค้า รักของพี่เธอรวมกับรักของเควินสะกดออกมาเท่ากับคำว่าคู่ แต่รักที่เข้าไปในชีวิตของเค้าโดยที่เค้ามีคู่อยู่แล้วมันก็เท่ากับเธอไปเป็นศูนย์ในคำว่าคู่ของเค้า มันก็ไม่มีความหมายอะไร เธอต้องหาความรักที่แท้จริงของตัวเองให้เจอและเธอก็จะเจอกับคำว่าคู่เอง”คำพูดของโทโมะทำให้แก้วอึ้งมองโทโมะตาค้างน้ำตาที่เคยไหลกลับหยุดลงแห้งไปกับใบหน้าจนเป็นคาบโทโมะพูดจบก็หันมองแก้ว แก้วนึกได้ก็เข้าโผกอดโทโมะไว้แน่นและน้ำตาแห่งความสบายใจก็ไหลออกมาอีกครั้ง โทโมะเอามือลูบหัวของแก้วเบาๆก่อนที่แก้วจะผละออกจากโทโมะและเช็ดน้ำตาตัวเอง

“ขอบใจมากนะที่ทำให้ชั้นคิดได้”แก้วยิ้มให้โทโมะ โทโมะก็เลยยิ้มตอบ

“ความจริงก็ไม่อยากพูดให้เด็กงี่เง่าอย่างเธอฟังหรอกนะ แต่ทนไม่ไหวกับน้ำตาของคนขี้แงอย่างเธอเลยต้องพูด”โทโมะพูดแนวกวนประสาท แก้วมองตาเขมง

“หือ ไอพ่อพระเอก ไอปากเสีย ไอกวนเบื้องล่าง ไอหน้าปลาดุก ไอ....อุ๊บ”โทโมะก้มลงจูบแก้วอย่างโมโหกดจูบลงไปแรงๆจนแก้วเจ็บ ลิ้นอันบ้าบอด้วยแรงโมโหก็เข้าไปทักทายกับลิ้นแข็งทื่อไร้อารมณ์ของแก้ว แก้วดันโทโมะทั้งตัวทิ้งน้ำหนักไปที่มือและดิ้นพรวดพราดแต่โทโมะไม่ยอมปล่อย แก้วเลยเอาเท้าเหยียบโทโมะ โทโมะเลยปล่อยแก้วออก

“โอ๊ย.....เท้าชั้นเป็นแผลอยู่นะ”โทโมะพูดแล้วยกเท้าขึ้นมาจับ แก้วเมื่อจำได้ว่าโทโมะเท้าเจ็บก็รีบก้มไปดู

“เฮ้ย ชั้นลืม ชั้นขอโทดจริงๆ”โทโมะหัวเราะเบาๆและมองแก้วที่กำลังก้มดูเท้าโทโมะได้ทีเลยวิ่งหนีไปที่รถ แก้วเห็นว่าโทโมะแกล้งก็เลยแค้นวิ่งตามไป วนกันอยู่ตรงรถจนเหนื่อยกัน

“เย็นแล้ว กลับบ้านกัน”โทโมะพูดขึ้นแต่แก้วกลับดื้อดึง

“ไม่ จะรอดูพระอาทิตย์ตก”แก้วบอกและดึงโทโมะไปนั่งตรงชายหาด

“เธอว่าทำไมพระอาทิตย์ถึงตกดิน”โทโมะถามแก้วที่กำลังนั่งมองท้องฟ้า

“ก็เพราะโลกหมุนรอบตัวเองไง”แก้วพูดแล้วมองหน้าโทโมะ

“ไม่ใช่”โทโมะพูดแล้วทำเบ้ปากเป็นเด็กๆ

“ไม่ใช่แล้วอะไรหละ”แก้วถามขึ้นและมองหน้าโทโมะ

“โดนพระจันทร์ตบเลยร่วงลงไป ฮ่าๆๆๆ”โทโมะหัวเราะอยู่คนเดียวแก้วที่มองหน้าโทโมะก็หันหนี โทโมะมองหน้าแก้วที่ไม่ยิ้ม

“แป็กหว่ะ”โทโมะพูดและหันกลับไปแต่แก้วกลับหัวเราะ

“เธอนี่ประสาทเสียหรือปล่าว”โทโมะถามแล้วแก้วก็หันหน้ามามองด้วยความโมโห

“นายหนะสิประสาทเสีย โรคจิต ไร้สาระ ปัญญาอ่อน”แก้วและหันหน้าไปมองฟ้าต่อโทโมะได้แต่หัวเราะและก็มองพระอาทิตย์ พระอาทิตย์กำลังจะตกภาพคนสองคนนั่งอยู่ริมชายหาดที่มีน้ำทะเลซัดฝั่งอยู่เบาๆและพระอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้าลงไปกับสายน้ำ ภาพนี้ช่างสวยงามจริงๆ โทโมะค่อยๆเอื้อมมือไปโอบแก้วพอแก้วรู้ตัวก็มองหน้า

“ฮื้ยย ปล่อยนะเว้ย”แก้วดันมือโทโมะออก โทโมะทำหน้าหมดอารมณ์ใส่แก้ว

“เมื่อไหร่เธอจะยอมชั้นสักครั้ง”โทโมะพูดเบาๆกับตัวเอง

“อะไรนะ”แก้วได้ยินไม่ถนัดก็ถามขึ้น

“อะไรใครพูดกับเธอดูพระอาทิตย์ไปเหอะ”โทโมะพูดและแก้วก็มองฟ้าต่อ มือทั้งสองคนยันไว้กับทรายแก้วอยากมีใครสักคนที่เค้ารักในเวลานี้ส่วนโทโมะก็อยากได้ความอบอุ่นจากใครสักคน ความเหงามมาเจอกันก็เกิดแรงดึงดูดทำให้โทโมะค่อยๆเอามือขยับเข้าไปหามือแก้ว แก้วหันมามองโทโมะที่กำลังมองมือตัวเองอยู่

“ทำไรอ่ะ”แก้วถามและมองไป โทโมะรีบชักมือเลื่อนกลับมา

“ปล้าวว ใครทำอะไร ไม่มี๊”โทโมะขึ้นเสียงสูงทำให้แก้วหัวเราะและหันมองฟ้า

“จะจับก็จับดิ”แก้วพูดขึ้นทั้งที่สายตายังคงมองท้องฟ้า เมื่อโทโมะได้ยินก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่และก็เอามือจับไปบนมือของแก้ว มือที่นิ่มนวลทั้งคู่ดูพระอาทิตย์ตกด้วยกันถึงแม้ความอบอุ่นที่ได้รับจะอยู่แค่มือแต่มันก็อบอุ่นไปถึงหัวใจของทั้งคู่ เมื่อพระอาทิตย์ตกแก้วก็หันหน้าไปหาโทโมะ

“กลับยัง”แก้วถามโทโมะที่กำลังมองฟ้าสีมืดๆ โทโมะหันมามอง

“อืม กลับก็กลับ”โทโมะพูดและลุกขึ้น มือทั้งสองคนแยกจากกันแต่ก็เดินไปทางเดียวกัน

“ใครจะขับ”แก้วถามโทโมะ

“ชั้นขับเอง”โทโมะพูดและเดินขึ้นรถไปแก้วก็เลยเดินขึ้นไป

“พรุ่งนี้ไม่รู้ว่าเควินจะกลับมาหรือยัง จะมารับหรือปล่าวก็ไม่รู้”แก้วพูดและหันมองโทโมะ

“ก็โทรถามสิ”โทโมะพูดขณะที่ตายังมองถนน

“ไม่เอาอ่ะ ไม่อยากขัดจังหวะพี่สาวตัวเอง”แก้วพูดแล้วหันหน้ามองถนน

“งั้นถ้าเควินไม่มารับเดี๋ยวชั้นไปส่งให้ก็ได้”โทโมะบอก แก้วแอบยิ้มในใจ

“ขอบใจ โทโมะแวะปั๊มให้หน่อยสิ”แก้วพูดขึ้นโทโมะหันมามองแว๊บๆ

“นี่กระเพาะครากอีกแล้วหรอ”แก้วยิ้มรับ

“ชั้นปวดฉี่ย่ะ”โทโมะเลยแวะปั๊มให้ และแก้วก็วิ่งหายไปในห้องน้ำโทโมะเองก็ปวดนี่หน่าเลยไปเข้าห้องน้ำ ออกมาอีกทีแก้วก็ยืนอยู่ที่รถถือถุงขนมเช่นเคย ของเก่ายังไม่หมดก็มีของใหม่อีกแล้ว โทโมะเดินเข้าไปใกล้ๆ แก้วหยิบน้ำอัดลมขึ้นมาและง้างเปิด

“โอ๊ย เหี้#$#%$”แก้วอุทานออกมาเพราะโดนห่วงบาดมือ โทโมะยกมือแก้วขึ้นมาอมเอาไว้ และถุยเลือดทิ้งและวิ่งหายไปในมินิมาท............

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

โทโมะพูดดีก็ตอนนี้แหละน้าาา อิอิ ชอบไม่ชอบติชมได้เน้อ

อัพช้าหน่อยนะจ๊ะ ขอโทษอย่างสูงสำหรับผู้ติดตาม

รักคนอ่านเหมือนเดิมนะจ๊ะ