ปฏิบัติการ พิชิตหัวใจคุณชาย K-otic ^_^ (ลองอ่านดูนะ)

ที่โรงเรียน

ฟางนั่งดูรูปที่รุ่นพี่เอามาให้

เธอเอารูปพวกนี้ไปดูซะ  จะได้รู้ว่าแต่ละคนหน้าตาเป็นยังไง สำหรับฉันใครก็ได้ทั้งนั้นแหละ

"โดยเฉพาะป๊อปปี้"

"ใครกันป๊อปปี้"แก้วพูดสวนขึ้น

"ฮะ...อะไร"ฟางสะดุ้ง

"เธอนี่..จะใจลอยไปถึงไหน  กำลังฝันถึงเงินรึป่าว เอ๊ะ!!...รูปใครอ่ะ"

"อ้อ...ไม่มีไรหรอก" หญิงสาวรีบเก็บเข้ากระเป๋า โชคดีที่แก้วไม่เซ้าซี้ขอดู

เย็นวันนั้นคารินจึงตัดสินใจที่ไปดูบ้าน K-otic ที่จริงมันเลยที่พักเธอไม่ไกลนัก

"อู้หู..บ้านรึประสาทกันแน่"

ฟางมองบ้านที่ตั้งตง่าอยู่ตรงหน้า ถ้าเธอเป็นคนใช้บ้านนี้คงเหนื่อยตายแต่อย่างว่าแหละคนรวยมักชอบทำอะไรเว่อร์ๆ

"โอเค..บ้านก็รู้แล้ว เหลือแต่ไปเอาของและก็กล้อง"

เพราะรุ่นพี่บอกว่าอยากได้รูปที่มันลับๆหน่อย

"แต่ไอ้ที่ว่ามันลับๆน่ะขนาดไหน"

ฟางตัดสินใจไปยืมกล้องของยาโอะจัง อาจารย์ญี่ปุนที่สอนอยู่โรงเรียนเดียวกันกับเธอ ยาโอะเป็นอาจารย์สอนถ่ายภาพที่โรงเรียนแต่ฟางเกลียดการถ่ายภาพ เพราะมันทำให้ครอบครัวเธอเป็นเช่นนี้ แต่ว่าเพื่อเงิน เธอจะยอมทำอีกสักครั้ง

"ยาโอะจางงงง"เสียงฟางเรียกมาแต่ไกล

"นี่บอกกี่ครั้งแล้วยัยเด็กบ้า ว่าอย่าเรียกฉันแบบนี้ " เสียงชายหนุ่มกล่าวเตือน

"ทำไมล่ะที่พ่อยังเรียกได้เลย"

เออลืมบอกไป ยาโอะเป็นเพื่อนสนิทของพ่อฟาง

"พ่อเธอก็เหลือเกิน ไม่เคยสั่งสอนลูกซะบ้าง"

"ก็พ่อไม่อยู่ให้สอนนี่น่า"

"โอ๊ะ....ขอโทษ"

ยาโอะรีบขอโทษฟางเมื่อเห็นหญิงสาวทำหน้าเศร้า แต่จริงๆแล้วฟางเป็นเด็กเข็มแข็งมาก

"ว่าแต่ว่า มาหาฉันมีธุระอะไร"

"คือว่า..เอ่อ..หนูอยากยืมกล้องยาโอะหน่อยค่ะ พอดีมีธุระนิดหน่อย"

"กล้อง"ยาโอะแปลกใจที่ฟางพูดถึงกล้องเพราะเท่าที่รู้มาฟางเป็นคนที่ไม่ชอบถ่ายรูป

"เธอจะเอากล้องฉันไปทำไม หรือว่าเธอจะเอาของฉันไปจำนำ"

"ยาโอะ!"เธอแว๊ดเสียงสูง

"เสียงใครมาเอะอะแถวนี้...อาจารย์ยาโอะอยู่ไหมครับ"เสียงห้าวทุ่มแว่วเข้ามา

"เอ๋"ทั้งสองต่างมองไปหาบุคคลที่เข้ามา

"อ้าว....ป๊อปปี้มีอะไรรึป่าว"

"คือ เมื่อวานผมซื้อกล้องมาใหม่ ยังปรับเลนส์ไม่ได้อยากให้อาจารย์ช่วยดูให้หน่อยครับ"

"หือ เธอลองถ่ายดูรึยังล่ะ ไหนลองถ่ายให้ดูหน่อยสิ"

ป๊อปปี้ ยกกล้องขึ้นมา

"ลองถ่ายฟางดูก็ได้"

เขาเบนกล้องมาหาเธอ

"ไม่ล่ะเปลืองฟิล์ม"

"ฮะ...ว่าไงนะ"ฟางเริ่มฉุน

หมอนี่ไม่น่ารักเอาซะเลย

"ไหน ฉันขอดูกล้องหน่อยสิ"อาจารย์ขอดู

"ไม่เป็นไรครับเอาไว้วันหลังแล้วกัน"

ป๊อปปี้รีบเดินออกไป

"อะไรกันเด็กคนนี้ทำท่าทางอย่างกะกลัวว่าเราจะเห็นอะไรในกล้องยังงั้นแหละ"

ยาโอะมองอย่าง งงๆ

ที่บ้าน K-otic

"กลับมาแล้วหรอป๊อปปี้"เขื่อนทักน้องชายที่เพิ่งจะกลับมา

"ว่าแต่ว่าวันนี้ไปตระเวนถ่ายรุปที่ไหนมาบ้างล่ะ"

"หึ...วันนี้ได้..สุดยอดเลยล่ะ"

"หา อะไร นายช่วยพูดให้มันเข้าใจกว่านี้ได้ไหม"เขื่อนดุน้องชาย

"ก็พี่แก่แล้วก็ยังงี้แหละ"

"อ้าว ไอ้เจ้เด็กบ้าแต่ว่าก็ดีกว่าพ่อหนุ่มเวอร์จิ้นอย่างนายก็แล้วกัน"

"อ่ะ"ดูเหมือนคำพูดจะแทงใจดำเข้า

"ว่าแต่ว่าได้รูปเจ่งมาล่ะสิ ขอดูหน่อยสิ"

เขื่อนยื่นมือไปคว้ากล้องแต่ป๊อปปี้รีบคว้าไว้ทัน

"อ่ะขี้หวงชะมัด"

"คุยกับพวกพี่เนี่ย สุขภาพจิตจะเสีย ไปดีกว่า"

"อ้าว เจ้าเด็กนี่"เขื่อนและโทโมะพูดขึ้น

ที่ห้องนอนป๊อปปี้

ภาพที่ถ่ายเมื่อตอนกลางวันถูกปริ้นส์ออกมาทีละภาพ จนถึงภาพสุดท้ายถูกปริ้นส์ออกมาป๊อปปี้หยิบมันขึ้นมาดู เขายิ้มที่มุมปาก ชายหนุ่มบรรจงติดภาพไว้ที่บอร์ดข้างผนัง

ฟางนั่งเขียนขยุกขยิกที่สมุด พร้อมกับแนบรูปที่ได้มาติดไว้

"คนนี่ชื่อ เขื่อน ส่วนคนนี้โทโมะ คนนี้ชื่อ จองเบ เคนตะ...."

ฟางก้มมองรูปสุดท้าย

"ใครเนี่ย "หล่อนคิดอยุ่นาน

"ออ ป๊อปปี้"

เธอเตรียมตัวปฏิบัติการณ์คืนนี้

"ขอให้วันนี้ดวงดีด้วยเถิด"

"สู้ๆ โกๆ"

ฟางใช้เวลาครึ่งชั่วดมก็มาถึงบ้าน K-otic เธอมองซ้ายขวาเพื่อแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่

"หวังว่าบ้านคงไม่เลี้ยงหมาไว้นะ"

ฟางเข้ามาข้างในได้แล้ว เธอรู้สึกตื่นเต้นเพราะไม่เคยทำแบบนี้

ฟางเลือกปีนชั้นสองทางต้นไม้ที่ติดกับหน้าต่าง

แอ๊ด...

เสียงหน้าต่างถูกเปิด ห้องนี้ว่าง แสดงไม่มีใครอยู่

ฟางเดินสำรวจไปทีละห้อง เธอต้องคอยระวังคนในบ้านด้วยเพราะถ้าจับได้ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

ตึกๆๆๆ

เสียงฝีเท้ากำลังเดินมา

"ตายล่ะ มีคนกำลังมา"

ฟางตัดสินในรีบซ่อนตัวในห้องห้องหนึ่งมันมืดมาก

"อะไรกันทำไมมันมืออย่างงี้ บ้านก็รวยทำไมประหยัดไฟจัง"

หญิงสาวค่อยเดินคลำไปตามผนัง

พรึ่บ

"โอ้โห ทำไมห้องใหญ่จัง"

ฟางสอดส่องสายตาหาภาพเล็ก

"ว่าแล้วต้องมีขอจิกหน่อยนะ"

ยังไม่ที่ฟางจะเก็บรูปใส่กระเป๋า สายตาสก็ไปเห็นกับหนังสือ

"หนังสืออะไร"ฟางหยิบขึ้นมาดู

"ว้าย....หนังสือโป๊"

ฟางเผลอขว้างหนังสือไปโดนแจกันพอดี

เพล้ง

"เอ๊ะ เสียงอะไร "โทโมะหันไปดูทางต้นเสียง

"เหมือนเสียงจะดังมาจากห้องเขื่อนเลย"

"รึว่า แมว"

"พี่อย่าเว่อร์สิ บ้านเราเลี้ยงแมวที่ไหนกัน"

"งั้นเราไปดูข้างบนกันดีกว่า"

"ตายแล้วทำไม่เราซุ่มซ่ามอย่างงี้"ฟางด่าตัวเอง

"ไม่ได้การแล้ว ต้องหนีแล้ว แล้วไปทางไหนดีอ่ะลองไปห้องนั้นดีกว่า เผื่อไม่มีใครอยู่"

แอ๊ด...

ประตูถูกเปิดออก

"ว้าวห้องใหญ่จัง"

ฟางเดินไปที่เตียง เธอค่อยๆ ลูบไปถึงหัวเตียงและสูดดมกลิ่น แต่ต้องสะดุ้ง

"บ้ารึป่าว เราเหมือนพวกโรคจิต เตียงผู้ชายรึป่าวก็ไม่รู้"

ฟางรีบลุกจากเตียงแต่เท้าของฟางไปหยีบอะไรเข้าบ้างอย่าง

"อี๋ กางเกงในทุเรศที่สุด ไม่รู้จักเก็บบางเลยแต่จริงสิรุ่นพี่อยากได้นี่น่า แต่เหมือนใช้แล้ว "

ฟางใช่นิ้วคีบมาอย่างขยะแขยง

"จะติดเชื้อไม่เนี่ย"

ไปดีกว่าเดี๋ยวถูกจับได้

"ใครน่ะ"เสียงห้าวทุ่มตะโกนมา

"ซวยแล้ว.."

ฟางรีบวิ่งไปทางระเบียง

"สูงจัง............เป็นไงเป็นกัน"

ฟางตัดสินใจกระโดดแต่มีใหม่คว้าเอวเธอไว้พอดี

"จะไปไหนยัยตัวดี"

"ขอดุหน้าหน่อยสิ"

"เธอ........."

"ปล่อยนะ ฉันไม่ได้มาโขมยอะไร  และกำลังจะกลับแล้ว แฮ่ขอตัวนะ"

"โขมย แสดงว่าเธอมาโขมยของใช่ไหม"

"มะ ไม่ใช่สักหน่อย"

"งั้นเธอเข้ามาทำไม"

"คือ..ฉัน....เออ"

"บอกมาว่าเธอมาทำอะไร ไม่งั้นฉันจะจับเธอส่งตำรวจ"

"ไม่บอกใช่ไหม"

"ป๊อปปี้ค้นกระเป๋า"

"ม่ายยยยยยยย"

"นี่มันรูปพวกเรานี่น่า"

ยังเหลืออีก แต่สิ่งที่เข้าล้วงออกมาทีหลังทำให้เขาแทบจะช็อค

"นะ นี่ มัน กางเกงในฉันนี่"

"ยัยบ้า ยัยโรคจิต วิปริต"

"ก็บอกแล้วอย่าดู"ฟางเตือน

"ฉันคิดแล้วว่าเธอต้องการพวกเราถึงขนาดโขมยรูปพวกเราแต่ไม่น่าไปโขมย ก.ก.น ป๊อปปี้ เลยน่ะ มีตั้งเจ็ดสีแน่ะ"

"ฉันจะทำยังไงกับเธอดีนะ"

"ไม่น่าถาม ก็รู้อยู่ไม่ใช่หรอ"เขื่อนพูดขึ้น

"หา รู้อยู่แล้ว หมายความว่าไง"