Change in to love…จาก ร้าย กลายเป็น รัก

11

                ร่างบางลืมตาขึ้นอีกครั้ง หลังจากที่จบเพลงรักอันเร่าร้อน เหลือบมองนาฬิกาพบว่าเป็นเวลาเที่ยงกว่า หันมองรอบกายก็ไม่พบร่างสูงแล้ว จึงค่อยๆยันกายลุกขึ้นมองซ้ายขวาอย่างสงสัย  แต่ร่างบางไม่ทันคิดอะไร ร่างสูงก็เดินออกจากห้องน้ำด้วยเสื้อผ้าชุดเก่า และดูเหมือนเพิ่งอาบน้ำเสร็จหมาดๆ ร่างบางเห็นดังนั้นก็รีบดึงผ้าห่มขึ้นอย่างรวดเร็วทำให้ร่างสูงมองด้วยสายตาขัดใจเล็กๆ

“ไม่ต้องปิดหรอก ผมเห็นของคุณทั้งคืน...อีกอย่างผมเพลียแล้ว ให้อีกรอบคงไม่ไหวหรอก” ร่างสูงพูดไม่ทันขาดคำ ก็มีหมอนใบใหญ่ลอยละลิ่วไปที่ใบหน้าคมคายอย่างจัง

“ไอ้หมอบ้า ออกไปเลยนะ ฉันจะอาบน้ำ...แล้วไม่ต้องเข้ามาในห้องนี้จนกว่าฉันจะแต่งตัวเสร็จด้วย”

“อะไรกัน เมื่อคืนยังเรียกชื่อผมทั้งคืนอยู่เลย ตอนนี้มาไล่ซะงั้น” ไวเท่าความคิด ทั้งหมอน สมุด ปากกาและอีกนานาชนิด ลอยละลิ่วสู่ร่างสูงใหญ่อย่างรวดเร็ว ทำให้ร่างสูงรีบวิ่งออกไปทันที ร่างบางเห็นดังนั้นจึงคว้าผ้าขนหนูคลุมตัวแล้วจัดแจงอาบน้ำแต่งตัวทันที

                รถคันงามเคลื่อนตัวด้วยความเร็ว 120 กม./ชม. ตรงสู่กรุงเทพมหานคร แม้จะมีเพียง2คนบนรถ แต่หัวใจ2ดวงกลับอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก ระยะเวลาที่เจอกันไม่ถึงปี แต่ทำไมเขาและเธอถึงรู้สึกคุ้นเคยกันรวดเร็วขนาดนี้ คงต้องให้เป็นเรื่องของโชคชะตาที่ทำให้เขาและเธอได้มาเจอกัน ได้ใช้เวลา3เดือนเป็นเครื่องพิสูจน์ใจตัวเอง

                ร่างบางและร่างสูงคุยกันเรื่อยเปื่อยตามประสา โดยทั้งคู่พยายามไม่เอาเรื่องแม่ของร่างบางมาพูดให้เหนื่อยใจ เพราะกลับไปร่างบางคงต้องกลับไปถ่ายละคร ส่วนร่างสูงก็ต้องอยู่WARD แม้ทั้ง2จะหวั่นใจในความห่างเหินนิดๆ แต่หากเป็นคู่กันอย่างไรก็คงไม่แคล้วกันเป็นแน่

            ร่างเดินเข้าบ้านอย่างเหนื่อยๆเนื่องจากนั่งรถเป็นเวลานาน เข้ามาก็พบว่าบ้านนั้นเต็มไปด้วยเศษขนมต่างๆมากมาย คาดว่าคงเพราะหวายได้จัดปาร์ตี้เช่นเคย ทำให้ร่างบางฉุนนิดๆ เพราะต้องมาเก็บกวาดบ้านใหม่ แม้ไม่เต็มใจแต่ด้วยโรครักความสะอาดจึงอดรนทนดูไม่ได้ รีบจัดแจงเก็บกวาดทันที ร่างสูงที่เพลียจัดก็เดินขึ้นไปอาบน้ำ ร่างบางจึงก้มหน้าก้มตาเก็บกวาดทันที

            ร่างสูงที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จดันลืมว่าเสื้อผ้าอยู่ข้างนอก จึงนุ่งเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวลงมาเอาเสื้อผ้า แต่ลงมาไม่พบร่างบาง แต่ไม่ทันได้คิดอะไรมากมายนัก ก็มีมีปริศนามาแตะที่ไหล่เตะเบาๆ ร่างสูงหันไปมองอย่างตกใจเล็กๆ พบหวายมาในสภาพเมามาย ร่างสูงเห็นดังนั้นจึงเข้าไปพยุงน้องภรรยาทันที แต่ด้วยความเมาทำให้หวายกลับโอบกอดรอบคอร่างสูง ร่างสูงไม่ทันที่จะแยกกายออกจากวงแขนเรียวนั่น ก็ได้ยินเสียงแก้วตกแตก ก็รู้ชัดทันทีว่าต้องเกิดเรื่องอีกเป็นแน่ ร่างสูงรีบสะบัดกายออกจากหวาย แล้วหันหน้ามาตั้งใจอธิบายเรื่องราว ก็พบน้ำใสๆเอ่อคลอที่ดวงตากลมโตคู่นั้น ทำให้ร่างสูงรู้สึกกระอักกระอ่วนใจอย่างบอกไม่ได้

“ตามสบายนะ” ร่างบางพูดแค่นั้นก็วิ่งขึ้นบันไดไปทันที ร่างสูงกะจะวิ่งตามขึ้นไป แต่มองเห็นสภาพของหวายที่นั่งเอาหัวพิงประตูอยู่ จึงเข้าไปประคองมานั่งบนโซฟาแล้วรีบตามไปหาร่างบางทันที

                ร่างบางวิ่งเข้ามาในห้องได้ก็ปิดประตูเสียงดัง และล็อกประตูอย่างแน่นหนา  แล้วเอาหลังพิงประตู ภาพที่เห็นยังคงตราตึงในหัวของเธอ ร่างเล็กค่อยๆไหลลงทรุดกับพื้น แล้วยกมือขึ้นปิดเสียงที่กำลังสะอื้นอย่างปวดร้าว เธอไว้ใจเขา เธอยอมเขาทุกอย่าง ยอมแม้กระทั่งสิ่งที่เธอหวงแหนและดูแลมาตลอดชีวิต เธอคิดว่าเขาคงไม่ทำให้เธอเสียใจ แต่ทำไม... เธอได้แต่คิด เธอคงโง่เอง ทั้งๆที่มีใครหลายๆคนพูดว่าเธอไม่ตรงกับสเปกของเขาคนนั้น ทำไมเธอยังหลงเชื่อลมปากของคนแบบนั้นได้ หัวใจของเธอตอนนี้เหมือนถูกบีบให้แตกเป็นเสี่ยงๆ เธอถูกพรากครอบครัวไปยังไม่พออีกหรือ ทำไมยังต้องพรากคนที่เธอรักไปอีกคนด้วย เธอไม่รู้ว่าจะโทษใคร เขาคนนั้น พ่อ แม่หรือโชคชะตา สุดท้ายคงเป็นที่เธอเอง เธอยอมเขาง่ายไปสินะ..

                ร่างสูงที่กระเสือกกระสนวิ่งขึ้นมา ได้ยินเสียงสะอื้นไห้ของร่างบาง ทำให้มือที่กำลังเงื้อเคาะประตูค้างไปกะทันหัน เธอร้องไห้เพราะเขาอย่างนั้นหรือ เขาผิดหรือ? เขาไม่ยอมให้ร่างบางเข้าใจผิดอีกเป็นแน่ ถ้าจะโกรธเขาก็ต้องเป็นเพราะเขาจริงๆสิ ไม่ใช่เพราะการเข้าใจผิดแบบนี้ ว่าแล้วร่างสูงก็เคาะประตูทันที แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือเสียงที่สะอื้นร่ำไห้ของร่างบางที่ดังไม่หยุด นั่นยิ่งทำให้เขาเจ็บใจเป็นอย่างมาก เขารู้สึกพูดไม่ออก สติเหมือนไม่อยู่กับเนื้อกับตัว แต่มือนั้นก็ยังเคาะอยู่อย่างนั้น จนประตูบานใหญ่นั้นเปิดออก แต่ไม่พบคนเปิดให้ ร่างสูงไม่รอช้ารีบเข้าไปข้างในทันที ร่างสูงพบร่างบางนั่งอยู่ที่ขอบเตียงและหันหลังให้ แต่แผ่นหลังเล็กๆนั้นยังคงสั่นไหวไม่หยุด เธอยังคงร้องไห้อยู่สินะ...

“ฟาง...ผมไม่ได้มีอะไรกับหวายนะ”

“…” ได้รับเพียงเสียงสะอื้น

“ผมไม่สามารถทำอะไรแบบนั้นให้ใครได้เลยนะ นอกจากคุณคนเดียว” ร่างสูงเดินอ้อมมาคุกเข่าทุกที่ตรงหน้าร่างบาง ร่างบางเงยหน้ามองร่างสูงด้วยน้ำตาที่อาบแก้ม ดวงตาที่แดงก่ำนั้นทำให้ร่างสูงรู้เลยว่า ร่างบางคงร้องไห้มาไม่ต่ำกว่า20นาที

“ผมไม่ได้มีอะไรกับหวายนะ หวายเขาเมา ผมแค่ช่วยประคองเฉยๆ” ร่างบางยังคงมองร่างสูงนิ่ง

“ผมไม่รู้จะทำยังไงให้คุณเชื่อ แต่ผมของสาบานด้วยชีวิตว่าผมไม่ได้มีอะไรกับหวาย และไม่เคยคิดกับหวายเกินน้องสาวเลย” ร่างสูงเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น และร่างบางก็รู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก เธอรู้สึกถึงความจริงใจในน้ำเสียงของร่างสูง  แม้จะโกรธตัวเองที่หลงเชื่อเล็กๆ แต่ทำอย่างไรเธอก็โกรธร่างสูงไม่ลงอยู่ดี

“ช่างเถอะ ฉันคงคิดมากไปเอง อีกอย่างถ้าคุณจะคบกับหวายก็ไม่ผิด เพราะอีกไม่นานเราคงต้องหย่ากัน” ร่างบางพูดแค่นั้นก็เบือนสายตาไปทางอื่นทันที ทำให้ร่างสูงที่เห็นร่างบางเริ่มอ่อนลงแล้วจึงเอื้อมมือมาลูบผมร่างบางอย่างเบามือแล้วดึงหน้าผากใสนั่นมาจุมพิตหนึ่งที

“นี่ตอนไประยองยังพิสูจน์ไม่พออีกเหรอ อีกสักรอบไหมที่รัก” ร่างสูงพูดแค่นั้นก็โถมเข้าหาร่างบางทันที ทำให้ร่างบางที่ตั้งตัวไม่ทันตกใจเล็กน้อย ก่อนพยายามผลักร่างสูง

“ไม่เอา...ฉันไม่มีอารมณ์ เหนื่อยด้วย เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องไปถ่ายละครแต่เช้า อย่ามาทำอะไรแบบนี้นะป๊อป”

“หายโกรธผมหรือยังล่ะ”

“ก็ไม่ได้โกรธ”

“แล้วร้องไห้ทำไม”

“ไม่รู้ ออกไปนะ” ร่างบางยังคงพยายามดันร่างสูงให้ห่างกาย แต่ดูเหมือนยากเหลือเกิน เพราะด้วยสายตาที่ร่างสูงมองมาแล้ว มันช่าง...

“ป๊อป ฟางเหนื่อย...ไม่เอาได้ไหม” ร่างบางเลือกที่จะพูดกับร่างสูงดีๆ ทำให้ร่างสูงยอมพลิกตัวออกมานอนข้างกายร่างบางแทน

“ป๊อปไม่เอาก็ได้ แต่ฟางมาจุ๊บป๊อปที” ร่างสูงที่อารมณ์ยังไม่ลงเท่าไหร่เอ่ยขึ้น ทำให้ร่างบางพลิกตัวหันหลังให้ทันที ทำให้ร่างสูงเสียอารมณ์เล็กๆ แต่...

“เอาไว้เป็นmorning kiss ตื่นมาเอาให้ทันล่ะ” ร่างบางพูดเท่านี้แล้วหลับตาลงนอนทันที ร่างสูงจึงโอบกอดร่างบางจากข้างหลัง

“ผมตื่นมาเอาแน่นอน”

 _________________________________________

ตอนที่ 11 แล้ว

อยากบอกว่าใกล้จบแล้วนะเออ 

และเรื่องใหม่ก็แต่งแล้วนะเออ

ยังไงก็ช่วยกันอ่านๆให้มันจบๆไปด้วยน้าาา

ปล.ตอนนี้ลดหย่อนความหื่นเฮียลงแล้วนะ=.,= เดี๋ยวบ่อยเกินทุกคนจะเลี่ยนเอา