Truth ความจริงระหว่างเราสองคน

 

 ตกเย็น

 

 

        ฉันกำลังจะไปหลังบ้านแต่ก็ก็ต้องหยุดเดินเพราะเหมื่อนว่าฉันได้ยินเสียงนายป๊อปปี้คุยกับใครอยู่ก็ไม่รู้

 

ฉันจึงแอบอยู่ข้างqที่เขาสองคนคุยกันผู้หญิงคนนั้นคือ พิมนั้นเอง

 

" เราเลิกกันเถอะพี่ป๊อป พิมมีคนใหม่แล้ว !! " เสียงพิมพูดเพราะเบื่อหน่ายป๊อปปี้

 

"เพราะไอ่พิชชี่ใช่ไหมพิม ไช่ไหม !! " ป๊อปปี้พูดแล้วเขย่าตัวพิม พูดไปฉันไม่เคยเห็นนายนี่โกธรขนาดนี้เลยนะ

 

" ปล่อยฉันได้แล้ว ต่อไปนี้เราสองคนเป็นแค่พี่น้องกัน ฉันเบื่อที่ต้องอยู่กับคนอย่าพี่  !! แล้วฉันนัดพี่กี่ครั่งพี่มา

 

สายทุกครั้ง ทั้งล่าสุด สองครั้ง พี่ก็บอกว่าเจอ คนเดินออกจากลิฟมาชนเลย ทะเลาะกันนิดหน่อย ครั้ง สุดท้ายพี่

 

บอกว่า พี่โฟร์ นัดน้องไปคุยเรื่องงานเข้าค่ายนี่ แต่ฉันเห็นพี่อยู่กับพี่ฟาง ถ้าเราคบกันต่อไปยังไงก็ไปไม่รอดอยู่ดี

 

ขอให้พี่เจอคนใหม่ ที่ดีกว่าฉัน " พิมพูดแล้วเดินออกไปจากตรงนั้น เรื่องทั้งหมดมันเกิดเพราะฉันหรอ เนี้ยที่วันนั้น

 

นายนั่นรีบออกไปเพราะอย่านี้นี่เอง

 

 

 

" โธ่ โว๊ย ! ปัก ปัก ปัก!" เสียงป๊อปปี้ต่อยพะหนังฉันเห็นเหมื่อนเค้ากำลังร้องไห้เลย

 

 

 

"นาย หยุดได้แล้ว !! พอเถอะเค้าไม่ได้รักนายแล้วนายจะรั้งเค้าไว้ก็คงเป็นไปไม่ได้หรอก " ฉันวิ่งออกไป เพื่อที่จะห้ามเค้า

 

 

 

 

" เทอมาตั้งแต่เมื่อรัย " ป๊อปปี้พูดกับฉันเสียงเบากว่าที่เคยพุดกับฉันฉันหวังว่าคราวนี้เราสองคนคงได้สมานมิตรกันชั่วคราวนะ

 

 

 

"มาตั้งแต่แรกแล้ว ขอโทษนะที่แอบฟัง แล้วก็ขอโทษที่สาเหตุมันเกิดขึ้นเพราะฉันถ้านายอยากให้ฉันไปอธิบายให้

 

 

 

พิมฟังก็ได้นะ ....อุ๊บ ! o///o " ฉันถูกปิดปากด้วยปากหนาร้อนแรงแฝงความอบอุ่นฝ่ามือใหญ่ของป๊อปปี้ล๊อค

 

 

ต้อนคอของฉันเอาไว้ ฉันพยามทั้งดิ้นทั้งทุบแต่สุดท้ายฉันก็ต้องปล่อยตาม อารม ของเค้าอยู่ดี จนกระทั่ง

 

 

 

 

" เทอบอกเองไม่ใช่หรือไงว่าฉันไม่มีทางรั้งเขาไว้ได้อีก เพราะฉนั้นขอแค่นี้ก็พอแหระ " เขาถอนริมฝีปากออก

 

 

 

แล้วกระซิบข้างหูฉัน แล้วกดลงมาอีกครั้ง คราวนี้ไม่เหมื่อนคราวก่อนมันดูอบอุ่น อ่อนหวานอย่างบอกไม่ถูก แต่ก็

 

 

 

เหมื่อนฉันจะเคลิ้มเลยเอามือทั้งสองข้างของฉันตอบสนองโดยเอาไปโอบไว้กับต้นคอของเขา สักพักฉันรู้สึกเหมื่

 

 

 

อนหายใจไม่ออกจึงได้สติจึงพลักเขาออกด้วยความเขิน 

 

 

 

" ,เอ่อ ... มือนาย!!เลือดออกอะ เข้าไปในบ้านเถอะ ฉันทำแผลให้ ^^ " ฉันเปลี่ยนเรื่องเพราะมันเขินฉันกับเขา

 

 

 

จึงพากันเข้าไปในบ้านนั่งบนโซฟา แล้วฉันก็เดินไปหยิบกล่องยามาทำแผลให้เขาแต่รู้สึกเหมื่อนจะมีสายตากำลัง

 

 

 

มองฉันอยู่ก็ไม่ใช่ใครป๊อปปี้นั่นเองฉันจึงต่อว่าเขาไป

 

 

 

"  นายจะมองทำไมนักหนาเนี้ย !! " ฉันพูดเพราะเริ่มจะเขิน

 

 

 

" ทำไมมอง แค่นี้ไม่ได้หรือไง !" นายนี่ เดี๊ยวเหอะ

 

 

 

" ปล่าว ! อะเสร็จแล้ว " ฉันพูดเสร็จแล้วลุกขึ้นเพื่อที่จะไปห้องแต่ป๊อปปี้กับดึงมือของฉันแล้วลุกขึ้นตาม

 

 

 

" ขอบุณนะที่ทำแผลให้ " ป๊อปปี้พูดใส่ฉันแล้วเราก็เดิน ที่ห้องของตัวเอง 

 

---

 

6 วันต่อมา 

 

 

 

    พวกเราทำฝายกั้นน้ำเสร็จพี่ๆจึงจัดเกมขึ้นมาเพื่อที่จะสานสำพันกับบัดดี้ วันนี้ฉันแก้วและเฟย์ แต่งตัวกันแบบเรียบง่ายเพราะวันนี้เราต้องเล่นเกมในป่ากันเลยต้องแต่ตัวรัดกุมนิดหน่อย

ส่วนพวกนายป๊อปปีีก็แต่งตัวแบบ กางเกงยีน เสื้อยืดแขนยาว

 

 

 

 

" เอาละนะค่ะน้องๆทุกคน วันนี้เราจะเล่นเกมในป่ากัน แล้วน้องดูตามแผนที่ด้วยนะค่ะเพราะไม่งั้นจะหลงทางได้

 

 

สิ่งที่น้องๆต้องทำคือ ให้หา กล่องสมบัติให้เจอ คู่ไหนเจอก่อนจะได้ เงินรางวัล 20,000 ที่สอง 15000 ที่สาม

 

 

10000 เพราะฉนั้นเกมสุดท้ายที่เราเล่นกันจะเป้นเกมพิเศษที่สุด แล้วหวังว่าน้องๆจะโชคดีนะค่ะ " พี่โฟร์พูดเสร็จ

 

 

รุ่นพี่คนอื่นๆก็เดินไปหาบัดดี้ของตัวเองพร้อมกับแผนที่

 

 

 

" ไปได้แล้วยัยเป็ดเร็วลุก !!"นายป๊อปปี้สั่งฉัน แต่เอ๊ะ นายนั่นเรียกฉันว่าอะไรนะ เป็ดงั้นหรอ

 

 

 

" ใครเป็ด " ฉันเริ่มวีน

 

 

 

" เทอไงไปได้แล้ว " ปะ พอเดินตามแผนที่มาสักพัก

 

 

 

" นี่นายเมื่อรัยจะเจอสักทีอะ !" ฉันเริ่มเหนื่อย

 

 

 

" เจอแล้วปะ เทอนี่ขี้บ่นชะมัด ไปกันได้แล้ว จะเอาไหมรางวัลพ่อแม่จะได้ภูมิใจที่หาเงินได้เอง " เฮ้ยนายนี่ปากมอม

 

 

 

" โอ๊ย! เจ็บอะ" ฉันกำลังจะเดินตามป๊อปปี้ไปแต่รู่้สึกว่าตัวเองซุ่มซ้าม พลาดไปเตะก้อนหิน เจ็บ !

 

 

 

" ยัยเซ้อ เอ๊ย !!  มาขึ้นหลังฉัน "  นายป๊อปปี้วิ่งมาดูฉันแล้วสั่งให้ฉันขึ้นหลัง 

 

 

 

" จะขึ้นไม่ขึ้นหรือจะเดินเอง " นายป๊อปปี้หันกับมาพูดกับฉัน

 

 

 

" ขึ้นดิ " ฉันกระโดดขึ้นหลังนายป๊อปปี้แต่นายนั่นกลับลุกขึ้นทำไห้ฉันหน้าทิ่มหล่มลงกับพื้น

 

 

 

" โอ๊ย เจ็บๆๆ นายจะลุกขึ้นทำไมเนี้ย " ฉันร้อง

 

 

 

" 555 เอ๊า! ฉันนึกว่าเทอจะเดินเอง มาๆ ขึ้นหลังเด๋ยวแพ้ "  นายนั่นจับฉันขึ้นหลังแล้วก็เดินไป

 

 

 

"นี่ถามไรนายหน่อยดิ ปกตินายไม่ทำอย่างนี้นี่  " ระหว่างที่ใกล้จะถึงทางออกฉันเลยถาม

 

 

 

" ไม่รู้สิฉันอาจจะดูเป็นคนแบบนั้น แต่ถ้า...." ป๊อปปี้กำลังจะพูดต่อแต่โดนเสียงยัยเฟย์ขัดไว้ก่อน

 

 

 

" พี่ฟางเป็นอะไร ทำไมถึงขี่หลังนายป๊อปกลับมาละ " ยัยเฟย์ถาม

 

 

 

" คือพี่ ซุ่มซ่ามน่ะ นายปล่อยฉันลงได้แล้ว " ฉันตอบพร้อมสั่งป๊อป

 

 

 

" งั้นเราแยกกันตรงนี้เลยแล้วกันแล้วเจอกันที่มหาลัยนะ " ฉันหันไปพูดกับนายป๊อปปี้

 

 

 

  สรุป : KF ที่ 1 PF ที่ 2 TK ที่ 3 

 

 

 

" ไปสนิทกับกับนายป๊อปตั้งแต่เมื่อ ไร ยังไง ตอนไหน ว่ามา " ยัยแก้วถามฉัน

 

 

 

 

" ไม่มีไรหรอกหน่า  "

 

---

ตอนต่อไปเป็นตอนพิเศษ ^^