รักพลิกล็อกของใจ [TP KF] NC

ณ ห้องเรียน

“เช้านี้ดูสองคนนี้อารมณ์ดีจังนะ” เฟย์เดินเข้ามาแซวแก้วกับฟางที่นั่งเล่นกันอยู่

“ธรรมดาคนมีความรัก 5555” แก้วพูดติดตลก

“มีความรัก ? จริงสิพี่ฟางก็คบกับพี่ป๊อปปี้แล้วนี่นา ส่วนแก้วก็คบกับพี่โทโมะ โลกนี้ก็เลยสวยงาม 5555” เฟย์ทำหน้าเพ้อฝัน

“ไม่ขนาดนั้นหรอกน่าเฟย์ เว่อร์เกิน” ฟางทำหน้าเขินๆ

“ฟาง ไปทานข้าวกันอีกนะวันนี้” ป๊อปปี้เข้ามาจับมือฟางแล้วยิ้ม ซึ่งป๊อปปี้โผล่มาจากทางไหนก็ไม่รู้

“เอ่อ…กะ ก็ได้ค่ะ” ฟางพูดกุกๆกักๆ

“แก้วไปด้วยนะป๊อปปี้ ไปกินที่ร้านราเม็งพี่โมะดีกว่า เอ้อ! ลืมไปเลย แก้วไปสัญญากับพี่โมะว่าจะราเม็งนี่นาวันนี้” แก้วทำหน้าตกใจ

“นั่นสิๆ งั้นไปร้านพี่โมะกันนะป๊อป เฟย์” ฟางชวนขึ้นยิ้มๆ แต่มือแอบเอื้อมไปจับมือแก้วเบาๆ

ไปสิดฟย์ไป แต่แก้วต้องเลี้ยงเฟย์ด้วยนะ” เฟย์ทำหน้ายิ้มๆ

“ได้ๆ เลี้ยงหมดทุกคนนี่แหละ”

ทุกคนกระดี๊กระด๊าที่จะได้ไปกินราเม็งฟรีๆโดยเฉพาะเฟย์ที่ออกนอกหน้ากว่าคนอื่นๆ

ตกเย็นเวลาประมาณหกโมงกว่าๆ ณ ร้านราเม็ง ทุกคนพร้อมหน้าพร้อมตากันหมด ทั้ง ฟาง แก้ว ป๊อปปี้ เฟย์ เขื่อน

“แหมๆเดี๋ยวนี้ฟางกับแก้วตัวติดกันตลอดเลยนะ นั่งห่างๆก็หน่อยก็ได้ ให้ป๊อปมันนั่งกับฟางหน่อยก็ดี” เขื่อนแซว

“พูดมากไอ้เขื่อน กินนี่เลย” เฟย์หมั่นไส้ยัดขนมเข้าปากเขื่อนอย่างเร็ว

“ที่รักอ่ะ…เจ็บนะครับ >O<” เขื่อนทำหน้าจะร้องไห้

“555555” ทุกคนพากันหัวเราะเขื่อนที่เหมือนเป็นตัวตลกของเพื่อนๆ

“แล้วครับทุกคน ราเม็งร้อนๆ” โทโมะถือถาดราเม็งขนาดใหญ่มาวางกลางโต๊ะทันที

“ว้าวๆ เฟย์ขอก่อนนะ” ว่าแล้วเฟย์ก็ยกชามราเม็งมาคนแรก ตามด้วยทุกคนก็เอาออกมาวางตรงหน้าใครหน้ามัน

“กินแล้วนะครับ // คะ ^o^” ทุกคนพูดพร้อมกัน แล้วลงมือ คีบราเม็งกินกันไป หัวเราะกันไปอย่างสนุกสนาน

“หมั่นไส้ว่ะ” ป๊อปปี้สบถออกมาเบาๆ แต่โทโมะได้ยินเพราะนั่งใกล้กัน

“เป็นอะไรของแกวะ”

“แกดูสิ แก้วกับฟางติดกันเกินไปแล้วนะ”

“แล้วไงวะ หึงหรอ กับผู้หญิงด้วยกันเนี่ยนะ”

“แกดูแก้วสิ มันไม่เหมือนผู้หญิงเลยนะ ทอมชัดๆ”

“เฮ้ย! แฟนฉันนะโว้ย! จะเป็นทอมได้ไง”

“ใครจะไปรู้วะ มันอาจจะเป็นแต่ไม่บอกใคร”

“ก็บอกแล้วไงว่าไม่เป็น!”

ปั้ง !

“เฮ้ยยยย!!! อะไรของแกวะไอ้โมะ ดูสิเลอะหมดแล้ว” ป๊อปปี้โวยขึ้น เมื่อโทโมะใช้มือทั้งสองข้างตบโต๊ะจนปัดไปโดนชาราเม็งของป๊อปปี้ตก ราเม็งราดเต็มเสื้อป๊อปปี้

“อะไรกันน่ะ” ฟาง แก้ว เฟย์ เขื่อนหันมามองแล้วพูดพร้อมกันเป็นเสียงเดียวกัน

“เป็นอะไรกันหรือเปล่าหลานๆ” ลุงกับป้าพากันมาดู

“ป่าวครับลุง ป้า ไอ้ป๊อปไปห้องน้ำกัน” โทโมะว่าพลางดึงคอเสื้อป๊อปปี้ตามมา

“เฮ้ย! เบาๆดิวะเจ็บนะโว้ย!”

“แกทำฉันอารมณ์เสียแล้วนะโว้ยยยย!”

“แล้วมาอารมณ์เสียทำไมวะ!” ป๊อปปี้เหลียวหน้ามามองโทโมะไม่ทันระวังทำหน้าชนกันเข้าอย่างจัง จมูกชนจมูก

“เฮ้ย! ขยับออกไปดิวะ!” โทโมะว่าพลางผลักป๊อปปี้

“โอ๊ยย!!!” ป๊อปปี้ร้องเสียงหลงเมื่อหัวไปชนเข้ากับขอบประตูห้องน้ำอย่างจัง

“เฮ้ย!!! เจ็บมั้ยวะ!” โทโมะลวนลามลูบไล้ทั้งหน้าและหัวของป๊อปปี้ของวุ่นวาย

“เฮ้ยๆๆๆ พอๆ เจ็บแค่นี้ไม่ตายหรอกน่า” ป๊อปปี้ปัดมือโทโมะออก

“อยู่นิ่งๆดิ จะดิ้นทำไมของแก” โทโมะว่าพลางล็อกแขนป๊อปปี้ไว้

“แกจะทำอะไรฉันวะ อื้อ!! ” ป๊อปปี้ทำหน้าเลิ่กลั่กอย่างช่างใจ แต่สุดท้ายก็หมดสิทธิ์โต้เถียงใดๆ เมื่อริมฝีปากหนาร้อนของโทโมะประกบเข้ากับปากของป๊อปปี้อย่างรวดเร็วและร้อนแรงจนคนถูกกระทำจะละลายอยู่ตรงนั้นแล้ว

“โอ๊ย!!! อื้อ! อึก!” ป๊อปปี้เริ่มสั่น กลัว และเจ็บแสบปากไปหมดแต่คนทำก็ไม่ลดละความเร่าร้อนลงเลย

“ฮึก! อื้อ!” เมื่อโทโมะเห็นว่าป๊อปปี้เริ่มหายใจไม่ทันโทโมะก็เว้นจังหวะให้หาย ก่อนจะลิ้มรสในโพลงปากคนตรงหน้าอีกครั้ง มือของโทโมะเริ่มควานเข้าไปที่หน้าท้องแบนราบของป๊อปปี้จนรู้สึกได้ว่าป๊อปปี้ตัวสั่นระรัว โทโมะถอนริมฝีปากออก แล้วจ้องหน้าป๊อปปี้ ขณะนี้ใบหน้านั้นแดงขึ้นเรื่อยๆสายตาที่มองโทโมะแปลกเหมือนกันแต่ไม่พูดอะไรสักคำ

“เดี๋ยวฉันจะล้างตัวนายให้” โทโมะยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย ก่อนจะผลักตัวป๊อปปี้เข้าไปในห้องน้ำ แล้วเอามือล้วงเข้าไปในเสื้อของป๊อปปี้ แล้วเลิกเสื้อขึ้นเพื่อให้ป๊อปปี้ถอด พอป๊อปปี้ได้สติกลับคืนมาก็โวยวาย

“เฮ้ยย!! เมื่อกี้แกทำอะไรฉันวะ ไม่ต้องๆ แกออกไป!!! ฉันจะทำเอง!” ป๊อปปี้ผลักตัวโทโมะให้ออกจากห้องน้ำ แต่ก็ไร้ประโยชน์เพราะตอนนี้โทโมะได้เบียดตัวไปอัดป๊อปปี้ไว้จนติดกำแพงห้องน้ำ

“ไม่ต้องกลัว ฉันจะเบาๆกับแกนะ^^” โทโมะพูดยิ้มๆ

“แกพูดบ้าอะไรของแกวะ ออกไปๆ!!!” ยิ่งผลักก็เหมือนยิ่งเพิ่มฟีโนโมนในร่างกายโทโมะให้มันมีกามอารมณ์มากขึ้น

“ไม่ออก!!!” โทโมะว่าพลางเลิกเสื้อป๊อปปี้ขึ้นจนถึงคอ “จะถอดไม่ถอดวะ!”

“เออ ถอดเอง ไม่ต้องยุ่ง!!!” ป๊อปปี้ปัดมือโทโมะออกก่อนจะถอดออกเองจนเรียบร้อย ตอนนี้ท่องบนของป๊อปปี้ก็เปลือยเปล่าแล้ว โทโมะมองอย่างหลงใหล

“นายนี่กล้ามก็ดูดีนะ แถมหน้าท้องก็เป็นมัดๆอีก” โทโมะว่าพลางลูบเบาๆ

“เฮ้ย!!! อะไรของแกวะ ออกไปไกลๆ” โทโมะเหยียดยิ้มเพราะรู้ปฎิกริยาของคนตรงหน้าว่าหวาดหวั่นแค่ไหน

“เดี๋ยวนายก็ชินเองแหละน่า”

“เฮ้ยๆไม่เอานะโว้ยยยย!!!”

“อยู่นิ่งๆดิวะ”

“แกเป็นเกย์หรอวะ”

“อิ้ม”

“เฮ้ย ยอมรับอีก ฉันแค่ถามเล่นๆ แกเป็นจริงๆดิ”

“เออ อย่าถามมาก ได้มั้ย!”

“เฮ้ย!!! แกจะทำอะไร!!!!!!”

“พี่โมะ!!! ป๊อปปี้!!!”

“นั่นมันเสียงฟางนี่!”

“เฮ้ย!!! เงียบๆเดี๋ยวฉันออกไปก่อนแล้วแกตามออกไปทีหลัง” โทโมะว่าก่อนจะเดินออกมาจากห้องน้ำ

“ว่าไงฟาง ^^”

“เห็นว่าเข้ากันนานก็เลยมาดูน่ะค่ะแล้วป๊อปปี้ล่ะคะ?”

“อยู่ข้างใน พี่ช่วยล้างตัวให้แล้ว พี่ออกไปก่อนนะ” แล้วโทโมะก็เดินออกไป ฟางเดินเข้าไปดูป๊อปปี้ในห้องน้ำ สภาพท่อนบนเปลือยแล้วหอบถี่ก็ตกใจแต่ก็ไม่ได้เอะใจอะไรมาก

“ป๊อปปี้เป็นอะไรหรือเปล่า”

“เปล่าๆ”

“งั้นออกไปข้างนอกกัน”

“ครับๆ” ป๊อปปี้ลนลานวิ่งออกไปก่อนทันที ยิ่งทำให้ฟาง งงๆ

“เขาเป็นอะไรของเขานะ”

ป๊อปปี้วิ่งออกมา สายตาประชาชนคนทั้งร้านหันมามองเป็นตาเดียว ก่อนเขาจะอำลาขอตัวกับลุงป้ากลับบ้านไปก่อน ควาสับสนนี้ให้ป๊อปปี้คิดมาก จนกินไม่ได้นอนไม่หลับทั้งคืน

................................................................................................................................

ไรเตอร์อัพแล้วนะค๊าาา เป็นช่วงจิ้นของโมะป๊อป เหอะๆๆ ไม่ค่อยจะเวิร์คสักเท่าไหร่ T T เม้นเค้านิสนุงน๊าาา ว่าดีหรือไม่ดียังไง ไรเตอร์เก็บทุกคำค่าาา ><!