ว้าวุ่น [In My Heart]

เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~

♥ นิยายเรื่อง  ว้าวุ่น  ตอนที่ 8 ♥ 

“ไม่มีครับ...พี่มันคนโสด” ชายหนุ่มพูดแค่นั้นก็กลับเข้าห้องซ้อมไป ในมือมีพินของสาวน้อย....รายล่าสุด

 

เฮอะ...ไม่ได้อยากจะแอบฟังอะไรหรอกนะ แต่บังเอิญขาเจ้ากรรมดันพาร่างกายไปหยิบขวดน้ำดื่มกะสาหร่ายเถ้าแก่เล็กแถวๆนั้นพอดี เลยบังเอิญได้ยินเข้า

สาบานได้ว่าบังเอิญจริงๆที่ยืนฟังจนจบการสนทนา

           

“ไม่มีครับ...พี่มันคนโสด” หงุดหงิดใจกับคำพูดของเพื่อนสนิท ที่วนเวียนในหัวซ้ำไปซ้ำมา สลัดเท่าไหร่ๆก็ไม่ยอมหลุดเสียที เป็นอะไรของเธออีกเนี่ย...แก้วใจจ๋า เลิกเล่นแบบนี้สักที....หัวใจรู้ไหมแก้วใจเจ็บ T^T

“หงุดหงิดอะไรน่ะแก้ว เดินเหวี่ยงไปเหวี่ยงมาไม่เป็นท่าซักท่า จะเต้นท่าไหนกันแน่อ่ะ” เฟย์พูดขึ้นก่อนที่เธอจะเวียนหัวไปมากกว่านี้

“ไปรู้ไปเห็นอะไรที่..บาดใจ..มาหรือเปล่าจ๊ะ?” ฟางถามด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

“ไม่มี” ตอบได้แค่นั้นก็ซ้อมต่ออย่างเอาเป็นเอาตาย เผื่อสารเอนโดรฟินในร่างกายจะถูกหลั่งออกมา ส่งผลให้สภาพจิตใจได้รับความสุขตามไปด้วย
          

 

 

  เธอต้องไม่เป็นอะไร เธอต้องไม่เป็นอะไร  ไม่ใช่สิ!!...... เธอไม่ได้เป็นอะไร

 

 

@@@@@@@@

 

 

 

“พักนี้เป็นอะไรวะ ข้าเห็นเอ็งอัพรูปแต่ละที ไม่ภาพดินฟ้าอากาศ ก็ภาพหมาตัวสองตัว?” เขื่อนร้องทักโทโมะหลังจากซ้อมเต้นกันมาร่วมชั่วโมง และตอนนี้ก็เป็นเวลาพักของพวกเขา....ที่มุ่งมั่นพักเอามากๆกับไอโฟน ไอแพด

“ทำไม ... ต้องให้ถ่ายแต่รูปผู้หญิง...ของคนอื่นหรือไง?” โทโมะพูดโดยไม่ได้มองหน้าเขื่อน กลัวมันจะอ่านปากเดาได้ว่าคำสุดท้ายเขาพูดอะไร แม้มันจะบางเบาเหลือเกิน

“ฮะฮะ อิจฉาเหรอ ที่ข้าถ่ายแต่รูปผู้หญิงน่ะ” สุดท้ายเขื่อนก็หยิบเอาไอโฟนของตัวเองมานั่งถ่ายรูปเพื่อนๆในวงก่อนจะอัพลงทวิตเตอร์เช่นเคย ถ่ายรูปผู้ชายมั่งก็ได้วะ
         

 

 

จะว่าไปเมื่อก่อนไม่ว่าจะกี่ภาพต่อกี่ภาพที่เขาถ่ายมักจะมีบุคคลที่สองเข้ามาร่วมด้วยเสมอ แก้วใจของเขา...ไม่ได้นั่งเล่นด้วยกันนานเท่าไหร่แล้วนะ ไปถ่ายหนังสือคราวนั้น ก็มัวแต่เล่นกับหมา อยากจะเล่นกับคนบ้างก็มีเหตุให้มองหน้ากันไม่ติดเสียอย่างนั้น ว่าแล้วก็ได้แต่ถ่ายรูปตัวเองลงทวิตเตอร์บ้าง...ด้วยใบหน้าดุดัน

 

 

@@@@@@@@

 

 

 

“ไม่เอา แก้วไม่พูดแล้วนะ ฮึก..”เจ้าของใบหน้าสวยที่ตอนนี้เต็มไปด้วยรอยน้ำตา หลังจากแยกตัวออกมารับโทรศัพท์ครู่ใหญ่

“ไม่ ไม่ ไม่ ไม่” พูดจาแบบมะนาวไม่มีน้ำไม่สนไม่ฟัง ไม่ทำอะไรทั้งสิ้น

“แก้ว...มีอะไร” โทโมะเดินเข้ามาพอดี สายตาเหยี่ยวเหลือบไปเห็นดวงตาที่เปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาของ

หญิงสาวคนพิเศษ มือหนากำหมัดแน่น....อยากจะตั๊นหน้าคนที่ทำซักครั้ง

“ปะ..เปล่า” แก้วได้แต่ส่ายหน้าไปมา กลัวเหลือเกินว่าเขาจะเข้ามาได้ยินสิ่งที่หญิงสาวคุยกับชายหนุ่มปลายสายอีกคน เกิดเรื่องแน่ๆ

“ไม่มีได้ยังไง ดูสิไม่น่ารักเลย” ปากบ่นไป แต่มือหนายังคงไม่หยุดลูบเม็ดน้ำตาใสที่พรั่งพรูออกมาจากดวงตาคู่สวย ทั้งห่วงทั้งหวง

 

 

 

 

 

“ไม่น่ารัก...ก็ไม่ต้องรักสิ” พูดออกมาแผ่วเบาได้แค่นั้น…..

 

 

 

 

มือหนาช้อนประคองใบหน้าสวยขึ้นมาให้อยู่ในระดับเดียวกับสายตา ...ดวงตากลมโตสีดำสนิทไหวระริกแสดงออกถึงความกระหายใคร่รู้ความหมายของสิ่งที่ชายหนุ่มกำลังกระทำอยู่  ดวงตาเหยี่ยวสีดำขลับนั้นก็มองอย่างค้นหาคำตอบในสิ่งที่เขาเองก็อยากรู้เช่นกัน

เธอคิดอย่างไรกับเขากันนะ....

 

เผลอใช้ลิ้นหนาไล่เล็มไปตามใบหน้าที่เปื้อนหยดน้ำใส แก้วดูจะตกใจไม่น้อยกับการกระทำของชายหนุ่ม แต่ที่ทำได้ก็แค่เพียงใช้มือเรียวจับชายเสื้อยืดสีขาวตัวบางของเขาไว้แน่น เนิ่นนานที่สัมผัสลมหายใจของกันและกันอยู่ ริมฝีปากหนาลิ้มชิมรสหวานจากใบหน้าสวยแล้วมาหยุดที่ริมฝีปากบาง

ขอชื่นใจสักครั้งนะครับคนดี....

 

 

 

 

 

 

“พี่โทโมะขา ^__^ ไปทานกลางวันด้วยกันนะคะ เกลเตรียมข้าวปั้นมาด้วย” ยิ้มร่าเริง พูดเสียงใสมาแต่ไกล โดยไม่ทันสังเกตว่าโทโมะอยู่กับใคร และทำอะไรกันอยู่

“ครับ น้องเกลพี่กำลังหิวอยู่พอดี น่ารักจังนะครับรู้ด้วยว่าพี่ชอบอะไร” ละมือจากคนสวยซะอย่างนั้น ก่อนจะหันมายิ้มหล่อละลายใจ พร้อมกับโอบเอวสาวน้อยไว้หลวมๆแล้วเดินออกไป จงใจกระแทกเสียงให้คนด้านหลังได้ยิน

 

 

 

            แก้วรีบผละตัวออกมาหันหลังให้เขาแล้วเปิดประตูออกไปนอกระเบียง ให้ตายเหอะ...แก้วใจบ้าไปแล้วหรือไง? ทำอะไรลงไป บ้าๆๆๆ สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมา ถูๆๆขี้ปากคนมักมาก บ้ากามไม่เว้นกับเพื่อนกับฝูง ทั้งที่ตัวเองก็มีเจ้าของอยู่แล้ว ฮึ!

 

 

@@@@@@@@

 

 

 

“ไหนล่ะที่บอกว่าจะทำให้ยายแก้วรู้ใจตัวเองน่ะ ตอนนี้ฉันว่ายายแก้วเลยจุดนั้นไปแล้วนะ รู้ใจจนสติหลุดไปแล้วเนี่ย?!” แก้วดูเหม่อหนักขึ้น หลังจากออกไปรับโทรศัพท์จนฟางทนไม่ไหววีนขึ้นมา

“ก็ทำอยู่” ป๊อบปี้ตอบโดยไม่ได้มองหน้าฟาง เพราะกำลังเล่นเกมส์อย่างเอาเป็นเอาตายในไอแพด
“เนี่ยนะ ที่นายบอกว่าทำอยู่ ไอเกมส์ยิ่งไข่บ้าบอ อะไรนี่น่ะเหรอ?” ฟางปรกติก็ขี้วีนกับป๊อบปี้อยู่แล้ว วันนี้

เลยงอแงหนักข้อเข้าไปใหญ่
    

 

       

ไม่รู้เพราะเหตุผลอะไร สาวหน้าหวานนิสัยดี การเรียนเยี่ยม น้ำเสียงทรงพลัง...ทำตัวน่ารักไปเสียกับทุกคนยกเว้นเขา ตั้งแต่เจอกันครั้งแรกที่กามิ ฮึฮึ คิดแล้วก็ขำ ก็แค่บอกว่าหน้าตาต่างกันจริงแฝดคู่เนี้ยะ น่ารักสู้เขาก็ไม่ได้ แค่เนี้ย...แม่เจ้าประคุณก็เอาแต่ตั้งท่าแง่งอนกับเขาอยู่คนเดียว พักแรกก็แอบเซ็งๆก็แม่ทูนหัวเล่นดูแลทุกคนในกามิที่ไม่ใช่เขา.... 

มันน่าน้อยใจมั้ยล่ะครับ? โดยเฉพาะกับไอญี่ปุ่นนั่น มันไม่เห็นพูดอะไรด้วย ก็เข้าไปนั่งจ้อๆๆกะมันอยู่นั่น
ครั้งหนึ่งโทโมะเคยอัพภาพคู่ของมันกับยายกระต่ายลงทวิตเตอร์...เห็นแล้วหมั่นไส้ดี  อีกวันมันเลยรีบอัพภาพตัวเองที่ถ่ายกับเพื่อนไม่รู้ใจในรายการทีวีลงเพิ่ม

ดับความหวานของภาพก่อนหน้า....

เออ...ตูให้อภัยก็ได้ไอหน้าหล่อ นี่เห็นว่าเอ็งมันอาภัพเรื่องคู่หรอกนะ

 

 

 

“หึหึ” ไม่ได้ตอบโต้อะไร นอกจากหัวเราะน้อยๆให้กับอดีตที่แสนจะมีความสุข(?)ของตัวเอง

“หัวเราะอะไรยะ ว้าย” ถูกมือแกร่งกระชากลงมานั่งที่ตักกว้างบนโซฟาตัวใหญ่ ฟางมองหน้าจะเอาเรื่องป๊อบปี้ให้ได้ วันนี้ฟางไม่ยอมแน่ๆ ชิ!

 

ระยะห่างระหว่างใบหน้าของคนทั้งคู่แค่เพียงคืบ รับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของกันและกัน ชายหนุ่มลอบมองริมฝีปากเรียวสีชมพูอ่อน เผลอเลียริมฝีปากหนาของตัวเอง....หญิงสาวได้แต่หน้าขึ้นสี ไออารมณ์อยากเอาชนะเมื่อกี๊มันหายไปไหนหมดนะ หัวใจเต้นโครมครามกับระยะประชิดแบบนี้ >////< อายเว้ย.......

ป๊อบปี้โน้มใบหน้าเข้าหาฟางช้าๆ หญิงสาวคล้ายกับโดนมนต์สะกดไม่ยอมเคลื่อนไหวร่างกาย แม้แต่ใบหน้าหวานก็ไม่ไหวติง ดวงตากลมโตเฝ้ามองทุกการกระทำของชายหนุ่ม....ริมฝีปากหนากดจูบเบาๆที่ริมฝีปากบางสีชมพูอ่อน ก่อนค่อยๆเพิ่มรสแรงจูบลงไป

 

 

 

 ถ้าใครเข้ามาขัดตอนนี้ ตูเอาตายแน่ๆ....

 

 

แก้เครียดเนอะ เศร้าๆๆๆๆๆๆ ข่าวบ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ