ว้าวุ่น [In My Heart]
ออมอนี่cake
30)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~
♥ นิยายเรื่อง ว้าวุ่น ตอนที่ 28 The Last ♥
“แก้ว!!! เป็นอะไรครับ ร้องไห้ทำไม? คนดีบอกผมมา โอ๋ๆไม่ร้องนะครับ...”
เห็นแฟนสาววิ่งออกมาจากห้องมารดาด้วยใบหน้าตื่น ที่ดวงตาสวยมีน้ำใสๆคลอหน่วยจึงรีบเข้าไปหา กอดปลอบพร้อมกับโยกตัวไปมา ด้วยกลัวว่าคนสวยจะน้อยใจ
คุณแม่กับคนรักของเขามีปัญหาอะไรกัน?
“ก็...เดี๋ยวแก้วมานะ”
คงกลัวว่าคนฟังอย่างเขาจะไม่สบายใจ หญิงคนรักจึงได้แต่เบือนหน้าหนีพร้อมกับแกะมือของเขาออกแล้วรีบวิ่งไปยังห้องพักด้านบน
“คุณแม่ครับ เกิดอะไรขึ้นครับ ?ทำไมต้องรุนแรงด้วย ยังไงแก้วเธอก็เป็นคนที่ผมรัก ผมรักเธอมากนะครับ”
เข้ามาในห้องโถงที่คุณนายใหญ่เป็นเจ้าของด้วยความร้อนรนจนไม่ได้สังเกตความผิดปรกติบางอย่าง รีบสอบถามผู้เป็นมารดาถึงสาเหตุที่คนรักวิ่งเตลิดออกไป ใช่ว่าเขาจะเห็นแฟนดีกว่าแม่ เขาไม่เคยคิดอกตัญญูเลยสักครั้ง เพียงแค่อยากให้เห็นใจสาวต่างเชื้อชาติบ้างก็เท่านั้น
ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าคุณแม่น่ะเป็นพวกชาตินิยม ไม่ปลื้มเท่าไหร่ที่เขาจะพาสาวสัญชาติอื่นเข้าบ้าน
“แล้วยังไง แกรักแล้วแม่จะแตะไม่ได้เลยงั้นหรอ?...ฮึก”
คุณนายใหญ่ยังคงไม่มองหน้าเขา เฝ้าแต่มองหน้าจอทีวีพลาสมาขนาดเท่าฝาบ้าน ได้ยินเสียงสะอื้นน้อยๆ พร้อมกับไหล่ที่ไหวอยู่เล็กๆ
มารดาของเขากำลังร้องไห้ ...เกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ?
“หลบไปแม่ยังมีเรื่องต้องคุยกับคนรักของแกอยู่ แต่ถ้าแกอยากนั่งอยู่นี่ก็ตามใจนะ ขี้เกียจไล่”
เช็ดน้ำตาข้างแก้มสวยออก แล้วเดินออกมาเปิดประตู เอ่ยปากไล่ลูกชายพร้อมกับทักทายหญิงคนรักของลูกด้วยการพยักพเยิดให้กลับเข้าไปนั่งที่เดิม
กำลังสนุก ดันมีคนมาขัดซะได้ เซ็ง...
“ผมจะอยู่ที่นี่กับคนรักของผม ผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้นครับ”
……
…………
“ดีเลยโมะ หนังกำลังสนุก...คุณแม่คะแก้วว่าเราเปลี่ยนมาดูกังฟูแพนด้าดีกว่าค่ะ ตลกดี ส่วนมู่หลันมันออกเศร้าไปหน่อยนะคะ ดูสิคะ น้ำหูน้ำตาไหลกันทั้งคู่เลยค่ะ ฮ่าๆๆ”
คนสวยเอ่ยบอกเขาถึงสาเหตุของน้ำใสๆบนแก้มสวย ก่อนจะหยิบแผ่นหนังแผ่นใหม่ที่เอาติดมือมาด้วยจากเมืองไทยเข้าไปโฆษณากับผู้เป็นแม่พร้อมกับพากันหัวเราะลั่นเมื่อเริ่มการ์ตูนตอนแรก
ที่เขาเคยคิดว่ามีแฟนนิสัยเด็กคงคิดผิด
ความจริงทั้งแฟนทั้งแม่คือนักเรียนอนุบาลตัวจริงที่อยู่ในร่างของผู้ใหญ่ก็เท่านั้นเอง...คนหล่อจะบ้า O[]o”
@@@@@@@@
“ว้าว หิมะแรกๆๆๆๆๆๆๆ อ๊ะ...อย่าเดินนำหน้าสิ แก้วต้องเดินก่อนโมะนะ”
เอ่ยขึ้นเมื่อนั่งมองหิมะที่ตกหนักอยู่เป็นเวลานาน ตอนนี้ก็เริ่มเบาบ้างแล้วจึงได้เอ่ยชวนชายหนุ่มออกไปเดินรับอากาศเย็นๆนอกที่พัก สัมผัสหิมะนุ่มด้วยความเพลิดเพลินก่อนจะประท้วงให้โทโมะหยุดเดิน เพื่อที่แก้วใจจะเป็นคนแรกที่ได้เหยียบพื้นหิมะในเวลานี้
อย่าคิดจะมาแซงเค้าเชียวนะ ฮิฮิ
“ครับผม”
บอกหญิงสาวว่าเข้าใจแล้วจึงหยุดเดินพร้อมกับนั่งลงตรงป้ายบอกทางข้างๆสวนหย่อม อากาศวันนี้ค่อนข้างหนาวกว่าทุกวัน แต่ในเมื่อคนสวยของเขาดึงดันที่จะออกมาเล่นให้ได้ จึงไม่มีข้ออ้างใดๆสำหรับเด็กอนุบาล
ถ้าป่วยขึ้นมาจะหาว่าหล่อไม่เตือนนะครับเด็กน้อย
“ช็อกโกแลตป้ะ?”
“ไม่ครับ ผมไม่ชอบของหวาน”
เหลือบไปเห็นช็อกโกแลตแท่งโตจากกระเป๋าของแฟนสาว แค่ซีเรียลที่คอนโดของแก้วใจก็สุดจะทนอยู่แล้ว ดีนะที่มันไม่ค่อยหวานเท่าไหร่แถมยังมีนมสดรสจืดช่วยอีกแรงจึงไม่ยากที่จะทานลงไปได้
แก้วใจเดินเข้ามาหาชายหนุ่มที่ยังคงนั่งอยู่บนป้ายบอกทาง เพื่อให้เธอได้เดินเล่นเต็มที่หลังสวนก่อนจะชูช็อกโกแลตของโปรดให้ เมื่อชายหนุ่มไม่เห็นดีเห็นงามกับความต้องการของเธอ จึงได้แต่เก็บของหวานเข้ากระเป๋าก่อนจะค่อยๆโน้มใบหน้าเข้าไปหาชายหนุ่มแล้วยื่นช็อกโกแลตรสขมในปากให้แทน เนิ่นนานเกือบหมดลมหายใจที่ลิ้นเล็กพยายามดันของหวานที่โทโมะไม่โปรดปรานส่งต่อให้ ลิ้นหนาคล้ายจะไม่เต็มใจ(?)รับเอาไว้ แล้วใช้มือเรียวจับใบหน้าสวยที่ทำท่าจะถอนสมอออกไปเมื่อส่งสินค้าเสร็จ
โทโมะบดเบียดริมฝีปากหนาเข้าหาเรียวปากอิ่มสีช็อกโกแลตอย่างเอาแต่ใจ ก่อนจะรู้สึกแปลกเล็กๆเมื่อเด็กน้อยของเขากลับโต้ตอบด้วยการค่อยๆเทียวจูบซ้ำๆตั้งแต่ริมฝีปากบนวนมาที่ริมฝีปากล่างของชายหนุ่ม สาวมาดเท่ห์ได้แต่ลอบยิ้มในใจ ...
เด็กน้อยของเขาไปรู้ไปเห็นอะไรมาถึงได้แสดงกริยาแบบโลดโผนแบบนี้
ในการ์ตูนมู่หลัน? หรือกังฟูแพนด้า?.....น่าสงสัยจริง
“ไม่เห็นจะหวานเลยใช่ไหม? แบร่ ;p” พูดได้แค่นั้นก็รีบวิ่งกลับเข้าไปในห้อง ก็อยู่ข้างนอกนานๆมันหนาวนี่นา เกิดอยากจะมีคนกอดขึ้นมา...ก็แย่น่ะสิ
@@@@@@@@
“เฮ่อ....อาทิตย์นึงเร็วจัง ยังเที่ยวไม่ทั่วเลยเนอะพี่ฟางเนอะ”
“อือ...ไม่ทั่วจนพี่เมื่อยไปหมดอ่ะ ..ไม่ได้เว่อร์ อันนี้พูดจริง”
นั่งฟังน้องสาวบ่นๆๆตั้งแต่ขึ้นรถออกจากบ้านของโทโมะ จนมาขึ้นเครื่องที่สนามบิน ฟางก็เลยพูดขัดขึ้นมาบ้างว่าที่ไม่ทั่วน่ะ ยังเหลือแค่ตามซอกหลืบตามมุมตึกก็เท่านั้นแหล่ะที่เฟย์ยังไม่ได้ไป ก่อนตบท้ายด้วยการมองหน้าน้องแล้วพูดย้ำอีกครั้งว่าจริง เมื่อยจริงๆ
“จุ๊ๆ หมดเวลาคุยแล้วครับที่รักพักผ่อนเหอะ...จุ๊บ” เอ่ยบอกสองสาวว่าเกรงใจชาวบ้านด้วยครับไม่ได้นั่งเครื่องส่วนตัวมา ก่อนจะกดจูบเบาๆที่ริมฝีปากสีสมพูอ่อน
“ป๊อบปี้ นิสัยแบบนี้เอาไว้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันสองคนได้ไหม? ฟางกลัวน้องใจแตก” ท้วงขึ้นหลังจากที่แฟนหนุ่มละริมฝีปากหนาพ้นใบหน้าสวยให้ได้ยินกันแค่สองคน ก่อนจะอับจนด้วยคำพูดที่มีคนได้ยินมากกว่า 5 คนแน่ๆ
“เห...นี่ฟางคิดว่าเฟย์จะใจแตกเพราะป๊อบจุ๊บฟาง ไม่ใช่เพราะไอหน้ากบนั่นหรอกเหรอครับ?”
“นี่คงมีแต่ยายแก้วเท่านั้นแหล่ะ ที่ริมฝีปากยังบริสุทธิ์อยู่ เฮ้อ............ใช่ไหมแก้ว?”
ทำเป็นหูทวนลมไม่สนใจคนข้างกาย แล้วหันไปหาตัวช่วยฝั่งตรงข้าม โทโมะหลับไปนานแล้วตั้งแต่เครื่องเริ่มขึ้น มีแต่สาวมาดเท่ห์เพื่อนรักที่ยังคงหมกมุ่นกับการแอ๊คท่าหน้าไอโฟนตัวโปรด
“อ่ะ...อืม ตามนั้นแหล่ะครับ แหะๆ”
“ 555+”
พวกที่ยังเหลือพร้อมใจกันหัวเราะคิกคักก่อนจะหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า แก้วเผลอมองเสี้ยวหน้าหล่อของชายหนุ่มยามหลับใหล เขาช่างเป็นผู้ชายที่แสนดี คอยเอาอกเอาใจไม่เคยห่าง ไม่ทิ้งไม่ขว้างเมื่อต้องเจอกับปัญหาไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่
และเขาก็ไม่ยอมพลาดเรื่องที่เธอว่าหรอกนะฟางเอ๋ย....
“ขอบคุณนะ” เอ่ยบอกเบาๆแล้วยื่นหน้าเข้าไปจูบที่ริมฝีปากหนาให้พอรู้สึกได้ ก่อนจะกระชับผ้าปิดตาให้เข้าที่แล้วเข้าสู่ห้วงนิทราด้วยความอ่อนเพลีย หากแก้วจะยังไม่รีบพักผ่อนในตอนนี้ อาจจะได้เห็นรอยยิ้มอ่อนๆถูกระบายจากริมฝีปากของชายคนรัก
...รอยยิ้มแห่งความสุข....
จากนี้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น หัวใจทั้งสองดวงจะเดินเคียงข้างกัน ไม่ “ว้าวุ่น” อีกต่อไปแล้ว...
สเป...ซักตอนได้ไหมอ่า ?
เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~
♥ นิยายเรื่อง ว้าวุ่น ตอนที่ 28 The Last ♥
“แก้ว!!! เป็นอะไรครับ ร้องไห้ทำไม? คนดีบอกผมมา โอ๋ๆไม่ร้องนะครับ...”
เห็นแฟนสาววิ่งออกมาจากห้องมารดาด้วยใบหน้าตื่น ที่ดวงตาสวยมีน้ำใสๆคลอหน่วยจึงรีบเข้าไปหา กอดปลอบพร้อมกับโยกตัวไปมา ด้วยกลัวว่าคนสวยจะน้อยใจ
คุณแม่กับคนรักของเขามีปัญหาอะไรกัน?
“ก็...เดี๋ยวแก้วมานะ”
คงกลัวว่าคนฟังอย่างเขาจะไม่สบายใจ หญิงคนรักจึงได้แต่เบือนหน้าหนีพร้อมกับแกะมือของเขาออกแล้วรีบวิ่งไปยังห้องพักด้านบน
“คุณแม่ครับ เกิดอะไรขึ้นครับ ?ทำไมต้องรุนแรงด้วย ยังไงแก้วเธอก็เป็นคนที่ผมรัก ผมรักเธอมากนะครับ”
เข้ามาในห้องโถงที่คุณนายใหญ่เป็นเจ้าของด้วยความร้อนรนจนไม่ได้สังเกตความผิดปรกติบางอย่าง รีบสอบถามผู้เป็นมารดาถึงสาเหตุที่คนรักวิ่งเตลิดออกไป ใช่ว่าเขาจะเห็นแฟนดีกว่าแม่ เขาไม่เคยคิดอกตัญญูเลยสักครั้ง เพียงแค่อยากให้เห็นใจสาวต่างเชื้อชาติบ้างก็เท่านั้น
ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าคุณแม่น่ะเป็นพวกชาตินิยม ไม่ปลื้มเท่าไหร่ที่เขาจะพาสาวสัญชาติอื่นเข้าบ้าน
“แล้วยังไง แกรักแล้วแม่จะแตะไม่ได้เลยงั้นหรอ?...ฮึก”
คุณนายใหญ่ยังคงไม่มองหน้าเขา เฝ้าแต่มองหน้าจอทีวีพลาสมาขนาดเท่าฝาบ้าน ได้ยินเสียงสะอื้นน้อยๆ พร้อมกับไหล่ที่ไหวอยู่เล็กๆ
มารดาของเขากำลังร้องไห้ ...เกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ?
“หลบไปแม่ยังมีเรื่องต้องคุยกับคนรักของแกอยู่ แต่ถ้าแกอยากนั่งอยู่นี่ก็ตามใจนะ ขี้เกียจไล่”
เช็ดน้ำตาข้างแก้มสวยออก แล้วเดินออกมาเปิดประตู เอ่ยปากไล่ลูกชายพร้อมกับทักทายหญิงคนรักของลูกด้วยการพยักพเยิดให้กลับเข้าไปนั่งที่เดิม
กำลังสนุก ดันมีคนมาขัดซะได้ เซ็ง...
“ผมจะอยู่ที่นี่กับคนรักของผม ผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้นครับ”
……
…………
“ดีเลยโมะ หนังกำลังสนุก...คุณแม่คะแก้วว่าเราเปลี่ยนมาดูกังฟูแพนด้าดีกว่าค่ะ ตลกดี ส่วนมู่หลันมันออกเศร้าไปหน่อยนะคะ ดูสิคะ น้ำหูน้ำตาไหลกันทั้งคู่เลยค่ะ ฮ่าๆๆ”
คนสวยเอ่ยบอกเขาถึงสาเหตุของน้ำใสๆบนแก้มสวย ก่อนจะหยิบแผ่นหนังแผ่นใหม่ที่เอาติดมือมาด้วยจากเมืองไทยเข้าไปโฆษณากับผู้เป็นแม่พร้อมกับพากันหัวเราะลั่นเมื่อเริ่มการ์ตูนตอนแรก
ที่เขาเคยคิดว่ามีแฟนนิสัยเด็กคงคิดผิด
ความจริงทั้งแฟนทั้งแม่คือนักเรียนอนุบาลตัวจริงที่อยู่ในร่างของผู้ใหญ่ก็เท่านั้นเอง...คนหล่อจะบ้า O[]o”
@@@@@@@@
“ว้าว หิมะแรกๆๆๆๆๆๆๆ อ๊ะ...อย่าเดินนำหน้าสิ แก้วต้องเดินก่อนโมะนะ”
เอ่ยขึ้นเมื่อนั่งมองหิมะที่ตกหนักอยู่เป็นเวลานาน ตอนนี้ก็เริ่มเบาบ้างแล้วจึงได้เอ่ยชวนชายหนุ่มออกไปเดินรับอากาศเย็นๆนอกที่พัก สัมผัสหิมะนุ่มด้วยความเพลิดเพลินก่อนจะประท้วงให้โทโมะหยุดเดิน เพื่อที่แก้วใจจะเป็นคนแรกที่ได้เหยียบพื้นหิมะในเวลานี้
อย่าคิดจะมาแซงเค้าเชียวนะ ฮิฮิ
“ครับผม”
บอกหญิงสาวว่าเข้าใจแล้วจึงหยุดเดินพร้อมกับนั่งลงตรงป้ายบอกทางข้างๆสวนหย่อม อากาศวันนี้ค่อนข้างหนาวกว่าทุกวัน แต่ในเมื่อคนสวยของเขาดึงดันที่จะออกมาเล่นให้ได้ จึงไม่มีข้ออ้างใดๆสำหรับเด็กอนุบาล
ถ้าป่วยขึ้นมาจะหาว่าหล่อไม่เตือนนะครับเด็กน้อย
“ช็อกโกแลตป้ะ?”
“ไม่ครับ ผมไม่ชอบของหวาน”
เหลือบไปเห็นช็อกโกแลตแท่งโตจากกระเป๋าของแฟนสาว แค่ซีเรียลที่คอนโดของแก้วใจก็สุดจะทนอยู่แล้ว ดีนะที่มันไม่ค่อยหวานเท่าไหร่แถมยังมีนมสดรสจืดช่วยอีกแรงจึงไม่ยากที่จะทานลงไปได้
แก้วใจเดินเข้ามาหาชายหนุ่มที่ยังคงนั่งอยู่บนป้ายบอกทาง เพื่อให้เธอได้เดินเล่นเต็มที่หลังสวนก่อนจะชูช็อกโกแลตของโปรดให้ เมื่อชายหนุ่มไม่เห็นดีเห็นงามกับความต้องการของเธอ จึงได้แต่เก็บของหวานเข้ากระเป๋าก่อนจะค่อยๆโน้มใบหน้าเข้าไปหาชายหนุ่มแล้วยื่นช็อกโกแลตรสขมในปากให้แทน เนิ่นนานเกือบหมดลมหายใจที่ลิ้นเล็กพยายามดันของหวานที่โทโมะไม่โปรดปรานส่งต่อให้ ลิ้นหนาคล้ายจะไม่เต็มใจ(?)รับเอาไว้ แล้วใช้มือเรียวจับใบหน้าสวยที่ทำท่าจะถอนสมอออกไปเมื่อส่งสินค้าเสร็จ
โทโมะบดเบียดริมฝีปากหนาเข้าหาเรียวปากอิ่มสีช็อกโกแลตอย่างเอาแต่ใจ ก่อนจะรู้สึกแปลกเล็กๆเมื่อเด็กน้อยของเขากลับโต้ตอบด้วยการค่อยๆเทียวจูบซ้ำๆตั้งแต่ริมฝีปากบนวนมาที่ริมฝีปากล่างของชายหนุ่ม สาวมาดเท่ห์ได้แต่ลอบยิ้มในใจ ...
เด็กน้อยของเขาไปรู้ไปเห็นอะไรมาถึงได้แสดงกริยาแบบโลดโผนแบบนี้
ในการ์ตูนมู่หลัน? หรือกังฟูแพนด้า?.....น่าสงสัยจริง
“ไม่เห็นจะหวานเลยใช่ไหม? แบร่ ;p” พูดได้แค่นั้นก็รีบวิ่งกลับเข้าไปในห้อง ก็อยู่ข้างนอกนานๆมันหนาวนี่นา เกิดอยากจะมีคนกอดขึ้นมา...ก็แย่น่ะสิ
@@@@@@@@
“เฮ่อ....อาทิตย์นึงเร็วจัง ยังเที่ยวไม่ทั่วเลยเนอะพี่ฟางเนอะ”
“อือ...ไม่ทั่วจนพี่เมื่อยไปหมดอ่ะ ..ไม่ได้เว่อร์ อันนี้พูดจริง”
นั่งฟังน้องสาวบ่นๆๆตั้งแต่ขึ้นรถออกจากบ้านของโทโมะ จนมาขึ้นเครื่องที่สนามบิน ฟางก็เลยพูดขัดขึ้นมาบ้างว่าที่ไม่ทั่วน่ะ ยังเหลือแค่ตามซอกหลืบตามมุมตึกก็เท่านั้นแหล่ะที่เฟย์ยังไม่ได้ไป ก่อนตบท้ายด้วยการมองหน้าน้องแล้วพูดย้ำอีกครั้งว่าจริง เมื่อยจริงๆ
“จุ๊ๆ หมดเวลาคุยแล้วครับที่รักพักผ่อนเหอะ...จุ๊บ” เอ่ยบอกสองสาวว่าเกรงใจชาวบ้านด้วยครับไม่ได้นั่งเครื่องส่วนตัวมา ก่อนจะกดจูบเบาๆที่ริมฝีปากสีสมพูอ่อน
“ป๊อบปี้ นิสัยแบบนี้เอาไว้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันสองคนได้ไหม? ฟางกลัวน้องใจแตก” ท้วงขึ้นหลังจากที่แฟนหนุ่มละริมฝีปากหนาพ้นใบหน้าสวยให้ได้ยินกันแค่สองคน ก่อนจะอับจนด้วยคำพูดที่มีคนได้ยินมากกว่า 5 คนแน่ๆ
“เห...นี่ฟางคิดว่าเฟย์จะใจแตกเพราะป๊อบจุ๊บฟาง ไม่ใช่เพราะไอหน้ากบนั่นหรอกเหรอครับ?”
“นี่คงมีแต่ยายแก้วเท่านั้นแหล่ะ ที่ริมฝีปากยังบริสุทธิ์อยู่ เฮ้อ............ใช่ไหมแก้ว?”
ทำเป็นหูทวนลมไม่สนใจคนข้างกาย แล้วหันไปหาตัวช่วยฝั่งตรงข้าม โทโมะหลับไปนานแล้วตั้งแต่เครื่องเริ่มขึ้น มีแต่สาวมาดเท่ห์เพื่อนรักที่ยังคงหมกมุ่นกับการแอ๊คท่าหน้าไอโฟนตัวโปรด
“อ่ะ...อืม ตามนั้นแหล่ะครับ แหะๆ”
“ 555+”
พวกที่ยังเหลือพร้อมใจกันหัวเราะคิกคักก่อนจะหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า แก้วเผลอมองเสี้ยวหน้าหล่อของชายหนุ่มยามหลับใหล เขาช่างเป็นผู้ชายที่แสนดี คอยเอาอกเอาใจไม่เคยห่าง ไม่ทิ้งไม่ขว้างเมื่อต้องเจอกับปัญหาไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่
และเขาก็ไม่ยอมพลาดเรื่องที่เธอว่าหรอกนะฟางเอ๋ย....
“ขอบคุณนะ” เอ่ยบอกเบาๆแล้วยื่นหน้าเข้าไปจูบที่ริมฝีปากหนาให้พอรู้สึกได้ ก่อนจะกระชับผ้าปิดตาให้เข้าที่แล้วเข้าสู่ห้วงนิทราด้วยความอ่อนเพลีย หากแก้วจะยังไม่รีบพักผ่อนในตอนนี้ อาจจะได้เห็นรอยยิ้มอ่อนๆถูกระบายจากริมฝีปากของชายคนรัก
...รอยยิ้มแห่งความสุข....
จากนี้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น หัวใจทั้งสองดวงจะเดินเคียงข้างกัน ไม่ “ว้าวุ่น” อีกต่อไปแล้ว...
สเป...ซักตอนได้ไหมอ่า ?
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
