ปากร้ายแต่ใจรัก

ตอน20

วันนี้เป็นวันงานลอยกระทง ทุกคนต้องตื่นแต่เช้าเพื่อช่วยกันจัดเรียงบูทของตัวเองและก็และเตรียมตัวซ้อมการแสดงรำกระบี่ร่วมกันทุกชั้น ส่วนผู้หญิงที่เป็นตัวแทนก็ต้องซ้อมเดินแบบ แก้วดูจะหวั่นๆเพราะนี่เป็นครั้งแรก

“โอ๊ย รองเท้าบ้าอะไรทำไมสูงจัง”แก้วหันมาด่ารองเท้าแต่ตัวเอง แก้วซ้อมเดินไปมาในห้องโถงใหญ่ของทางโรงเรียนท่าทางงึกๆงักๆ ฟางที่เคยประกวดก็เดินเข้ามาใกล้ๆ

“ตั้งสมาธิสิแก้ว มั่นใจในตัวเอง นี่ขนาดยังไม่ใส่ชุดก็ขนาดนี้แล้วและถ้าใส่เธอไม่สั่นเลยหรือไง”ฟางพูดและยิ้มอย่างน่ารัก แก้วสูดหายใจเต็มปอดและย่างเก้าขาตัวเองเดินออกไปอย่างมั่นใจ โทโมะที่ยืนมองอยู่ข้างเสาก็อดหัวเราะไม่ได้จนแก้วหันมาฉุนและขาก็.........

“โอ๊ยยย”ช่วงที่แก้วกำลังจะเดินไปด่าโทโมะแต่ขาดันพลิกจนล้มลง โทโมะเห็นก็รีบวิ่งไปดู

“ตายยัง”โทโมะถามแต่สีหน้ายียวน

“ไอบ้า ออกไปเลยนะ”แก้วผลักโทโมะเบาๆ โทโมะยิ้มและอุ้มแก้ว แก้วไม่ดิ้นเพราะเจ็บขา โทโมะพาแก้วไปที่ม้าหินอ่อนในห้องโถง โทโมะวางแก้วลงเบาๆ แก้วเหลือบตาไปมองเท้าตัวเอง

“คืนนี้ไม่ไหวแน่เลย ฟางขึ้นแทนทีสิ”แก้วรีบอ้างทั้งๆที่ตัวเองไม่เป็นอะไรมาก

“ไม่มีทาง”ฟางส่ายหัวแรงๆอย่างน่าชัง

“เธอไม่เป็นไรมากหนิแก้ว”โทโมะพูดขึ้น ไอบ้าเอ้ยย หลอกยัยฟางอยู่ว้อยย แก้วนึกและจ้องหน้าโทโมะก่อนจะลุกขึ้นยืนขึ้นช้าๆ และเดินไปอย่างเรื่อยเปื่อย

เวลาผ่านไปจนถึงเวลางาน

“แก้วอยู่ไหน แก้วๆๆ”ฟางมองหาแก้วตลอดเวลา

“จะให้มายืนหน้าร้านเรียกลูกค้าซะหน่อยหายไปเลย อายหรือยังไงนะ”ฟางพูดและวิ่งหายไป สักพักฟางก็เดินกลับมาพร้อมกับสาวงามคนหนึ่งรวบผมเก็บขึ้นไปม้วนไว้และใส่ชฎาทอง3ชั้นมีกระดิ่งห้อยอย่างสวยงามมีเพชรแวววาว ใบหน้าที่สวยงามปากสีแดงจัด อายชาโดว์สีชมพูอ่อนพอเข้ากลับชุด อายลายเนอร์ดำคลับบางๆ ขนตาปลอมยาวออกมาแพ่สะพรั่ง ตาที่สวยใสอย่างเป็นธรรมชาติ แก้มสีชมพูอ่อน จมูกโด่งดูคมสัน ต่างหูทองรูปทรงคล้ายๆกับชฎาและสร้อยทองที่แผ่กว้างมีรัศมีเส้นใหญ่เหมือนทองสมัยโบราณประดับเพชรพลอยพอสวยงามแวววับ ชุดไทยงามๆสีชมพูอ่อนพร้อมสะไบลูกไม้สีชมพูอ่อนเช่นกันและรองเท้าสีชมพูอ่อนๆ คนนั้นไม่ใช่ใครนอกเสียจาก.....

“แก้ว!!!”เสียงหนุ่มๆที่ช่วยกันขายของและเสียงลูกค้าพากันตะโกนลั่น

“ตะโกนบ้าอะไรกัน อายนะเว้ย”แก้วพูดและค่อยๆเดินไปหน้าร้าน แก้วยืนหน้าร้าน

“เชิญค่ะ เทียนไขหอมๆสีสันสวยงาม รูปร่างต่างๆราคาถูก เงินเข้าโรงเรียนเราเองค่ะ”แก้วประกาศเรื่อยเปื่อยจนถึงโชว์รำกระบี่ ป๊อปปี้และเคนตะก็เริ่มแสดง โจงกระเบนที่ตัดเย็บเป็นเหมือนกางเกงสีเลือดหมูดูสวยงาม มีเพชรประดับที่ช่วงขาและช่วงเอว แก้วยืนดูและยิ้ม ดูจะผ่านไปได้ด้วยดี

“นางนพมาทแต่ละห้องแต่ละชั้นเชิญรวมตัวกันที่หลังเวทีการแสดงเลยคะ”อาจารย์สาวพูดขึ้น เมื่อแก้วได้ยินก็รีบวิ่งไปจนสะดุดแต่ว่า.....โทโมะประคองไว้ทัน

“ยัยเอ๋อเอ้ย เสียท่าหมด บนเวทีอ่ะทำให้ดีๆหน่อยนะ”โทโมะพูดและประคองแก้วขึ้นยืนท่าปกติ แก้วตั้งสติได้ก็หลบสายตาโทโมะและก้าวยาวๆอย่างไวๆไปที่หลังเวที เพื่อนบางส่วนอยู่คุมบูทแต่ส่วนน้อยมาก เพราะส่วนใหญ่จะไปจดจ่ออยู่หน้าเวทีนางนพมาท

“วันนี้มีนางนพมาททั้งหมด9คนนะ”อาจารย์พูดขึ้นก่อนจะเริ่มประกาศ

“นางสาววัณรินทร์ตัวแทนปี1ห้อง1”เสียงปรบมือเกรียวกราว สาวผิวคล้ำแต่หน้าตาน่ารักเดินออกมาด้วยความมั่นใจมาสวัสดีและก็ไปยืน ทำอย่างงี้จนถึง

“นางสาวจริญญา ตัวแทนชั้นปี3ห้อง1”แก้วเดินออกมาด้วยความกล้าๆกลัวๆแต่ก็ไม่แสดงอาการอะไรว่ากลัว เสียงปรบมือสนั่นเป็นพิเศษเพราะเด็กหนุ่มๆบางคนก็แอบปลื้มแก้วไม่เบา แก้วสวัสดีและเดินไปยืน จนถึงคำถาม

“นางสาววัณรินทร์ สเป็กเธอเป็นแบบไหน”คำถามที่ร้อยวันพันปีไม่เคยถูกตั้งขึ้นอาจารย์ก็ขุดขึ้นมาตั้ง

“อ๋อ เสป็กวัณก็จะเป็นผู้ชายสบายๆง่ายๆและรักเราจริงค่ะ”วัณรินทร์สาวน้อยพูดขึ้นเมื่อพูดจบก็กลับไปยืนที่เดิม คำถามเดิมๆถูกถามขึ้นจนถึงแก้ว

“จริญญา สเป็กเธอแบบไหน”แก้วไม่รู้จะพูดอย่างไงดีแต่ก็ต้องพูด

“แก้วไม่มีสเป็กหรอกค่ะ ถ้าใจบอกว่าใช่ก็ใช่ค่ะ ถ้าบอกว่าไม่ใช่ก็คงไม่ใช่”แก้วพูดตามความคิดของตัวเอง

“เยี่ยม”เสียงปรบมือดังสนั่นขึ้นอีกครั้ง จนถึงคำถามรอบสอง

“วัณรินทร์ ถ้าเธอจะเลือกรักใครสักคน คนคนนั้นจะเหมือนใครในรร.นี้”อาไรกัน!! แก้วนึกในใจกับคำถามและก็ก้มหน้าคิดอยู่นานว่าจะเลือกใคร

“วัณว่า...น่าจะเป็นแบบอาจารย์โทโมะหนะค่ะ นิสัยเรียบง่าย สบายๆ และก็ไม่รุนแรงกับผู้หญิง ดูอ่อนโยนดีค่ะ”วัณตอบเพราะไม่รู้ธาตุแท้ หะ เนี้ยนะอ่อนโยน โอ๊ยจะบ้าตาย แก้วครุ่นคิด หลายๆคนตอบว่าโทโมะจนมาถึงแก้ว

“จริญญา ถ้าเธอจะเลือกรักใครสักคน คนคนนั้นจะเหมือนใครในรร.นี้”แก้วมองไปรอบๆ จนเจอโทโมะที่ยิ้มมุมปากให้กับเธออยู่

“เอ่อ....แก้วว่ามันยังไม่มีหรอกค่ะ เพราะแก้วไม่มีสเป็กเป็นของตัวเอง ถ้าเราลองได้ศึกษากันไปนานๆ ไม่ว่าเค้าจะเป็นใครคนไหน ถ้าเข้ากันได้ก็คือใช่ค่ะ”แก้วตอบและมองหน้าโทโมะอย่างยิ้มเยาะ คิดว่าชั้นจะตอบว่านายหรอ ไม่มีทาง แก้วนึกและเบ้ปากให้โทโมะ โทโมะยิ้มกริ่ม

“คำถามสุดท้าย  ถ้าเธอรักแฟนเพื่อนเธอจะมีวิธีแก้ไขอย่างไร วัณรินทร์”แก้วไม่ได้หนักหนากับคำถามนี้มากนัก

“วัณว่าเราควรจะหลีกทางหกับเพื่อนเราหนะคะ”วัณพูดและยิ้ม

“จริญญาหละ”มาถึงแก้ว แก้วยิ้มและพูด

“ก็คงจะถามหัวใจเราว่ารักใครมากกว่ากัน ถ้ารักเพื่อนก็เลือกที่จะบอกเค้าไปตรงๆ แต่ถ้ารักคนคนนั้นมากกว่าก็ตัดใจซะ”คำพูดของแก้วเล่นเอาคนทั้งงานงง

“เอ่อครูไม่เข้าใจ ไหนอธิบายหน่อยสิ”อาจารย์ถามขึ้น

“ก็คือถ้าเรารักเพื่อนมากและไม่อยากสวมเขาให้กับเพื่อนก็ควรจะบอกความจริงไปและช่วยกันหาทางแก้ไขไม่ใช่เก็บความทุกข์ไว้คนเดียวหรือพยายามหน้าด้านแย่งของๆเพื่อน ส่วนถ้ารักแฟนเพื่อนมากก็ควรตัดใจจากแฟนเพื่อนซะเพราะความเป็นแฟนของเค้าสองคนจะได้ไม่พังทลายเพราะเรา เราแค่เห็นเค้ามีความสุขเราก็มีความสุขแล้วหละค่ะถึงแม้ว่าเค้าจะไม่ใช่ของเราแต่เรารักเค้ามากคงไม่อยากเห็นปัญหาที่เกิดขึ้นกับตัวของคนที่เรารัก เราเห็นเค้าเจ็บเราก็เจ็บพอแล้วและถ้าเค้ามาเจ็บเพราะเราอีก ผลสุดท้ายเราก็ไม่เหลือใครอยู่ดีค่ะ”แก้วเอ่ยด้วยเหตุผลที่ทำให้หลายๆคนอึ้ง เสียงปรบมือดังยิ่งกว่าเดิมคนที่ไม่ได้ปรบตอนแรกๆก็หันมาปรบมือแม้ไม่ใช่ห้องตัวเองก็ตาม อาจารย์ยิ้มอึ้ง

“ok งั้นไปพักก่อน10นาที ขึ้นมาจะตัดสินด้วยคะแนนของคณะอาจารย์และก็เพื่อนๆจะเป็นคะแนนส่วนหนึ่งจากการซื้อดอกกุหลาบมาให้ ”แก้วยิ้มร่าจนสะดุดกับตาโทโมะ.....

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ให้สองตอนแล้วนะจ๊ะ ง่วงแล้วอ่ะ ไปนอนแล้วนะคะ

Sweet dreams นะจ๊ะ จ๊วฟๆ Mauh!!