นิยายเรื่อง My boy คนนี้ของฉัน ใครยุ่ง...เจอกัน
kwan
11) เจ๊เริ่มก่อนนี่!!!
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
Poppy mode
ทำไมเรื่องมันต้องเป็นแบบนี้ด้วย ไอ้ภาพนั่นมันเป็นภาพที่เฟย์จูบผมก่อนเองนะ ผมไม่ได้ผิด
“สวัสดีค่ะพี่ป๊อป”
“สวัสดีเฟย์”
“เอ ทำไมวันนี้ดูเงียบๆล่ะ เป็นอะไรรึเปล่าเอ่ย”
“มี...มีมากด้วย”
“เลิกกับยัยเจ๊นั่นแล้วสินะ”
“เธอทำอย่างนั้นทำไม” ผมเข้าไปเขย่าตัวเฟย์แรงๆ
“ปล่อยนะ!” เฟย์สะบัดมือผมออก
“เธอส่งรูปนั้นไปให้ฟางทำไม!!!”
“ฉันพอใจที่จะทำ ฉันบอกให้พี่มากลับคบกับฉันดีๆ แต่พี่ก็ยังดื้อดึง ฉันก็เลยทำอย่างนี้ไง พี่จะได้มาคบกับฉันไง”
“เธอคิดว่า เธอทำอย่างนี้แล้วพี่จะกลับมาคบกับเธองั้นหรอ?”
“Something like that”
“เธอคิดผิดถนัดเลย ฉันไม่มีทางกลับมาคบกับเธอ ถึงแม้ฉันจะเลิกกับฟางแล้วก็เถอะ”
“แต่ฉันจะทำให้พี่กลับมาคบกันฉันให้ได้”
“หึ ทำให้ได้ละกัน พี่จะคอยดู” ผมพูดแล้วเดินออกไปทางอื่น
Fang mode
พอมาถึงโรงเรียนสายตาเกือบทุกคู่ก็จับจ้องมาที่ฉันกับโทโมะ คงจะสงสัยล่ะสิท่า ว่าทำไมฉันถึงมาเดินกับนายโทโมะ แทนที่จะเป็นนายป๊อป (ฉัน ยัยแก้ว นายโทโมะ นายป๊อป และก็เพื่อนฉันอีกหลายคนค่อนข้างจะป๊อปที่สุดในโรงเรียนน่ะ เลยมีหลายคนคอยติดตาม อยากรู้เรื่องเกี่ยวกับพวกฉัน ถึงขั้นมีแฟนคลับเลยล่ะ)
“เฮโหลลลลล~~~ เจ๊ฟางงงงงงงงงงง” เสียงใครละคร้าบบบบ นายเขื่อนเองจ้า ไม่ต้องคิดเลย
“เมื่อไหร่นายจะเลิกเรียกฉันว่าเจ๊ซะที”
“ไม่มี...เอ้อ เจ๊แล้เฮียป๊อปล่ะ ทำไมมาเดินกับเฮียโมะเล่า”
“อย่าพูดถึงชื่อนี้อีก”
“ทำไมล่ะเจ๊ งอนกันหรอ เฮียป๊อปทำอะไรให้งอนอ่ะ”
“ฉันบอกว่าอย่าพูดชื่อนี้อีกไง!”
“ดูท่าคงทะเลาะกันแหงเลย เอาน่าๆ เป็นแฟนกันทะเลาะกันเป็นเรื่องปกติน่า”
“ไม่ใช่ทั้งสองอย่างน่ะแหละ และที่สำคัญ...ไม่ได้เป็นแฟนกันด้วย ฉันไม่ได้เป็นแฟนกับนายป๊อปแล้ว!!!” ฉันพูดเสียงดังจนยัยเด็กเที่ยวนี้เอาไปพูดกัน
“เฮ้ยๆ แกพี่ฟางเลิกกับพี่ป๊อปแล้วอ่ะ”
“จริงด้วยอ่ะแก เมื่อวานยังเห็นดีๆ อยู่เลยนะ”
“อะแฮ่มๆ” ฉันกระแอมเพื่อจงใจขัดจังหวะของเด็กพวกนี้
“เจ๊ฟาง เลิกกับเฮียป๊อปทำไมอ่า” เขื่อนทำตาโตอย่างสงสัยปนอึ้งๆ
“ไปถามเฮียแกเถอะไป ฉันไม่ได้เริ่มก่อนซะหน่อย”
“งั้นแปลว่าเฮียเป็นคนบอกเลิกเจ๊?”
“ไม่ใช่ ฉันเป้นคนบอกเลิกเอง”
“เจ๊เริ่มก่อนนี่!!!”
“ไม่ใช่!!! ถ้านายอยากรู้ว่าเรื่องมันเป็นยังไงนายเชิญไปถามเฮียของนายเถอะ ฉันไม่อยากพูดถึงเรื่องนั้นอีก”
“โอเคครับ ผมจะไปถามเฮียให้รู้เรื่องเลย ไปก่อนนะเจ๊ บ๊ายบาย”
“แล้วฉันล่ะ” นายโทโมะพูดขึ้น เพราะนายเขื่อนบอกลาฉันแค่คนเดียว
“เอ้อ ลืมเฮียได้ไงวะ บายเฮีย” นายเขื่อนพูดแล้วก็เดินออกไป
“เธอกินข้าวมารึยัง” นายโทโมะถามฉัน
“ยังเลย”
“งั้นเราไปหาอะไรกินกันในโรงอาหารป่ะ”
“ได้ แต่นายต้องเลี้ยงฉันนะ นะๆๆๆๆๆ” ฉันเขย่าแขนนายโทโมะแรงๆ
“เออๆ ก็ได้”
“เย้!” ฉันร้องอย่างดีใจ และกระโดดกอดคอนายโทโมะ แล้วพาเดินไปโรงอาหาร (ฉันต้องเขย่งปลายเท้าด้วยนะ เพราะนายโทโมะโครตสูงเลย และฉันเองก็โครตเตี้ยเลยเฮ้อ...)
“เออ แกพี่ฟางเค้าเลิกกับพี่ป๊อปแล้วหรอ ทำไมมาเดินกับพี่โทโมะล่ะ”
ตลอดทั้งทางที่เดินมา ฉันได้ยินคำพูดทำนองนี้มาตลอดทางเลย รำคาญจริงๆ
“นี่ฟาง!!! เธอคิดยังไงถึงมาเดินกับโทโมะของฉันเนี่ย” ยัยมดเพื่อนต่างห้องของฉัน (ซึ่งอยู่ห้องเดียวกันกับนายป๊อป) เดินเข้ามาถาม ขณะที่ฉันกำลังเดินหาโต๊ะนั่งทานข้าวอยู่
“เดี่ยวนะพูดไรผิดป่ะ ไอ้คำว่าโทโมะของฉันเนี่ย นายโทโมะเป็นของเธอหรอจ๊ะ พูดอย่างนี้เลี่ยนอ่ะ”
“มันคือเรื่องจริงจ้ะ ใช่มั้ยคะโทโมะสุดหล่อ” ยัยมดพูดแล้วเดินไปควงแขนนายโทโมะ
“เมื่อไหร่กันเนี่ย?” ฉันถามขึ้น
“คืนนั้นที่บ้านผีสิงไง” โทโมะพูดแล้วโอบไหล่มดไว้
“แรงนะจ้ะ นายก็เล่นกับเค้าด้วย”
“ฮะฮ่าๆ ก็อยากเล่นกันบ้าง เธอก็เจอบ่อยนี่ ยังไม่ชินหรอ”
“ฉันชินจะไม่รู้จะชินยังไงละ”
“ฮะฮ่าๆ โทโมะขา คืนกันเจอกันนะ ตอนเซเว่นหลังวัดปิดจ๊ะที่รัก ไปก่อนล่ะ”
“จ้ะ ดาร์ลิ้ง บายคร้าบบบ”
“ตั้งใจเรียนนะสุดหล่อ”
“เหมือนกับครับสุดสวย”
“ฮะฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ” นายโทโมะกับยัยมดหัวเราะชอบใจกันอยู่สองคน
เอ่อ...ฉันพึ่งรู้นะเนี่ยว่าเพื่อนฉันจะเป็นเอามากขนาดนี้ มันปัญญาอ่อน อาการหนักมาก มันไม่ได้บ้าหรอก แค่หมอที่โรงพยาบาลศรีธัญญา เรียกมันว่าคนไข้เท่านั้นเอง
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
