My Boy Danger ผมรักคุณ. (TK)

แก้ว  : หญิงสาวผู้ที่อ่อนไหวง่าย แต่พร้อมที่จะเผชิญทุกสถานการณ์

โทโมะ  : หล่อแบบเงียบๆ น้ำตาเย็นชาคือหน้าที่ปกติ แต่เขาก็มีสิ่งที่ทุกคนอาจไม่รู้?

บาร์บี้ : เพื่อนสนิทของแก้ว เธอเป็นคนที่มั่นใจในตัวเอง กล้าแสดงออกในทุกๆสิ่ง

ฟาง : เธอเป็นที่ไม่มั่นใจในตัวเอง แต่พร้อมที่จะทุกอย่างเผื่อคนที่เธอรัก

ป๊อปปี้ : หนุ่มเงียบๆเท่ๆ ไม่ค่อยพูดอะไรเท่าไหร่

เขื่อน : หนุ่มที่จี๊ดถึงใจ พูดมากและมักจะเป็นเรื่องไร้สาระ เป็นคนตลกเฮฮาอยู่ตัวแล้วสบายใจ

เฟย์ : สาวที่อยู่ด้วยแล้วมีเรื่องตื่นเต้นให้เจอเสมอ ชอบพูดคุยแต่ไม่มากเหมือนเขื่อน และพูดในเรื่องที่มีสาระ

บทนำ

“แก้ววว ววว. TTOTT” เสียงเรียกของยัยบาร์บี้ที่วิ่งมาจากบอร์ดประชาสัมพันธ์ของโรงเรียนและทำหน้าแบบประมาณว่ามันเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย รักษาไม่หาย ต้องตายแน่ๆ -___-;;

“อะไรของแก ? อย่ามาไร้สาระกับฉันนะ -0-” ฉันพูดออกไป ทำให้ยัยนี้หน้าเหี้ยกกว่าเดิมเยอะ แถมน้ำตาไหลเป็นเขื่อนแตกอีกด้วย แต่ฉันชินแล้วแหละยัยนี่ร้องไห้เพราะเรื่องไร้สาระบ่อยจะตาย ยิ่งยัยบาร์บี้มันไร้สาระทุกวินาทีอยู่แล้วด้วยสิ -*-

“แก้ววว! เรื่องนี้สำคัญมากนะเฟ้ย! ฉันเสียใจจริงงง ๆ y__y” ยัยนี่ยังคงร้องไห้ต่อไปเรื่อยๆ คนเริ่มหันมามองยัยนี่แบบว่า ‘ยัยนี่บ้ารึเปล่า’ ทำนองนั้น -0-

“อะไรของแกล่ะพูดมาสิ่”

“คือว่า...” ยัยบาร์บี่กล้มหน้านิ่งก่อนจะพูดออกมาว่า

“แกได้อยู่ห้อง2 แต่ฉันได้อยู่ห้อง6อ่าแกกกก กก. TOT ฉันรับไม่ได้ แกอยู่ห้องคิงแต่ฉันอยู่ห้องกาก T^T” ยัยบาร์บี้พูดพร้อมกับร้องไห้หนักกว่าเดิม

“แกจะร้องทำไม ในเมื่อแกก็รู้อยู่แล้วว่าแกมันโง่ แต่ฉันมันฉลาด -.,-” ฉันพูดแอบชมตัวเองเล็กน้อย แต่ด่าบาร์บี้ไปเต็มที่ แต่ยัยนี่กลับหยุดร้องแฮะ -0-

“เหอะ! แกเนี่ยะมันซ้ำเติมฉันได้ทุกรอบสิน่า ไม่มีฉันขึ้นมาแล้วแกจะรู้สึก เชอะ!!! -0-” บาร์บี้พูดเสียงดังก่อนที่จะงอล สะบัดตูดใส่ฉันและเดินจากไป

“เดี๋ยวสิ ฉันล้อเล่นหรอกน่า แกจริงจังไปได้” ฉันวิ่งตามไปง้อบาร์บี้ ที่ตอนนี้มันเหมือนไม่ได้ฟังที่ฉันพูดเลย -.-

 "ยัยแก้ว แม่ของแกโทรมา" บาร์บี้คว้าโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อและส่งมาให้ฉันเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ใคร

"แปลกแฮะ ทำไมไม่โทรเข้าเครื่องฉัน" ฉํนรับโทรศัพท์มาจากบาร์บี้และกดรับสาย

"สวัสดีค่ะแม่" ฉันพูด

[แก้ว ตอนนี้หนูอยู่ไหน?]

"อยู่โรงเรียนสิค่ะ -___-"

[เอ่อ... งั้นเดี๋ยวแม่ไปรับนะ]

"มาทำไมค่ะ =[]="

[ชั่งเหอะ เดี๋ยวเราค่อยคุยกัน]

"เดี๋ยวสิ แม่ยังไม่ตอบแก้วเลยนะ!"

[ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ...] แม่วางไปเรียบร้อยแล้วล่ะ ฉันยังไม่ทันจะถามอะไรให้รู้เรื่องเลย -*- ยังงี้ทุกทีเลยแม่ฉัน

"อ่ะ เดี๋ยวแม่ฉันจะมารับฝากลาครูด้วยนะ" ฉันยื่นโทรศัพท์ไปให้บาร์บี้

"ตลกแล้วแก เราอยู่คนละห้องกัน -0-" เออจริงสิ ลืมไปเลยแล้วทีนี้ใครจะลาครูให้ฉันล่ะเนี่ยะ -[]-

แต่ก็ชั่งเหอะ วันนี้วันแรกคงจะไม่มีอะไรมาก

ปื้น ๆ !!

ฉันหันไปตาเสียงแตรรถของใครบางคน ซึ่งเป็นใครที่ไหนก็ไม่รูมาบีบแตรใส่ฉันกับยัยบาร์บี้

หมอนี่ต้องเพี้ยนไปแล้วแน่ ๆ =[]=;;;

"อะไรของนายเนี่ย ? - -" ฉันตะโกนออกไป

"แม่มลสั่งให้ฉันมารับเธอ -0-" ผู้ชายคนนั้นถอดแว่นกันแดดสีดำออก เผยให้เห็นใบหน้าที่แท้จริง

เอ่อออ ออ .... หน้าคุ้นๆแฮะเหมือนเคนเห็นที่ไหนมาก่อน -.,-

-------------------------------------------------------------------------

ชื่อ แพรวแพรว อายุ สิบสาม :) ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนค่ะ

My Boy Danger ผมรักคุณ . เป็นเรื่องแรกที่เขียนลงที่นี่ ฝากทุกคนติดตามด้วยนะค่ะ

และไว้พรุ่งนี้แพรวจะมาเขียน ตอนที่ 1 ต่อ ฝากด้วยค่ะ. ^O^