The real love รักแท้อยู่ใกล้แค่นี้เอง

//โทโมะ//
วันนั้นหลังจากที่ผมไล่แก้วออกไป ผมคิดว่าคนอื่นๆจะออกไปเที่ยวกัน แต่เปล่าเลยทุกคนไม่ได้ออกไปไหนเอาแต่อยู่ในห้อง หลังจากวันนั้นทุกคนก็ดูแปลกๆไป ไม่สดใสร่าเริง แต่กลับดูเศร้าหมอง รวมถึงตัวผมด้วย คงมีแต่จองเบเท่านั้นที่มีความสุขเพราะแก้วรับรักจองเบแล้ว มันเป็นความรักที่เกิดขึ้นตั้งแต่แรกพบ ผมคงรั้งแก้วไว้อีกต่อไปไม่ได้แล้ว
Tomo: ไอป๊อปแกเป็นอะไรวะ ทำไมดูเศร้าๆ ไอเขื่อนด้วย
Poppy: บอกไม่ถูกว่ะ
Koen: อย่าว่าแต่เราสองคนเลยแกก็เหมือนกันนั่นแหละ
3 หนุ่ม: เฮ้ออออออออออออออออออออออ

//แก้ว//
หลังจากวันนั้นฉันก็ไม่ได้เข้าไปคุยกับพี่โมะอีกเลย ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ไม่ได้คุยกับพี่โมะวันเดียวฉันก็จะตายอยู่แล้ว แต่นี่มันผ่านมาเจ็ดวันแล้วนะ พรุ่งนี้ฉันคงได้ขาดใจตายจริงๆแน่
Kaew: เฟย์ ฟาง ฉันว่าพรุ่งนี้เรากลับไทยกันดีกว่า
Fang: อืม 
Faye: อืม
Kaew: แกเป็นรัยกันเนี้ย
Fang: บอกไม่ถูก
Faye: บรรยายไม่ได้
3 สาว: เฮ้อออออออออออออออออออออ

//เฟย์// 

~ฉันมันคนอ่อนไหว ไวต่อความรู้สึกนะเธอ~
เสียงโทรศัพท์ของเฟย์ทำให้สาวสามตื่นจากพวังค์คนที่โทรมาไม่ใช่ใครที่ไหนเขาคือคนที่อยู่ข้างเฟย์ทุกเวลา ทำทุกอย่างแทนเขื่อน ใช่เขาคือเคนตะ

Faye: พี่เคนตะ พี่รู้สึกยังไงกับฉัน 
เฟย์พูดไปโดยไม่สนใจว่าจะมีใครฟังอยู่บ้าง เธอรู้แค่เพียงว่าเธอต้องการที่พึ่ง และคนๆนั้นจะไม่ใช่เขื่อน แต่คนๆนั้นคือเคนตะ
Kenta: พี่รักเฟย์นะ รักตั้งแต่ครั้งแรกที่พบเฟย์ พี่ไม่กล้าบอกเฟย์ พี่กลัวเขื่อนจะกีดกันเราสองคน พี่ทำใจไม่ได้
Faye: พี่รับได้ใช่มั้ยในสิ่งที่เฟย์เป็น
Kenta: รับได้สิ เฟย์ เป็นแฟนกันนะ
Faye: ได้ค่ะ แต่เฟย์ก็ไม่รู้ว่าเฟย์จะรักพี่เหมือนที่พี่รักเฟย์รึเปล่า
เฟย์ตอบไปเพราะต้องการที่พึ่งทางหัวใจโดยที่เธอไม่รู้เลยว่ากำลังทำให้คนอีกคนหัวใจสลายในเวลาเดียวกัน

//เขื่อน// 
ผมไม่ได้คุยกับเฟย์มาเป็นอาทิตย์แล้ว วันนี้ผมตั้งใจจะมาขอโทษเฟย์เพราะช่วงนี้ผมมัวแต่คิดถึงหวายไม่ได้ดูแลเฟย์อย่างที่ผมควรจะทำในฐานะพี่ชาย แค่พี่ชายคนนึงเท่านั้น แต่พอผมมาได้ยินบทสนทนาทั้งหมดถึงผมจะไม่รู้ว่าเคนตะพูดว่าอะไรแต่ผมก็พอจะเดาออกผมเดินกลับมาที่ห้องโดยที่เฟย์ฟางและแก้วไม่รู้ พอถึงห้องน้ำตาที่ผมกลั้นไว้มานานก็ถูกปล่อยออกมาโดยไม่รู้ว่าจะหยุดเมื่อไหร่และจะหมดตอนไหน ผมรู้แค่เพียงว่าผมต้องการระบายความรู้สึกที่มีทั้งหมด ถึงผมจะพูดออกมาไม่ได้ แต่ผมเชื่อว่าโทโมะและป๊อปปี้ก็คงเข้าใจดีเพราะตอนนี้สองคนนั้นก็คงรู้สึกไม่ต่างอะไรจากผมเลย
//ป๊อปปี้//
ตอนนี้พวกเรานั่งอยู่บนเครื่องบิน ไม่มีใครพูดอะไรออกมาซักคำ เครื่องบินลำนี้ถูกครอบงำด้วยความเศร้า ผมรู้สึกว่าเวลามันช่างยาวนานเหลือเกิน ผมอยากให้ช่วงเวลาแห่งความเศร้านี้ผ่านไปเร็วๆ ผมทนกลั้นน้ำตาไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ตอนนี้ผมปล่อยให้ความรู้สึกมีอำนาจเหนือทุกสิ่ง
ผมไม่อาจจะควบคุมมันให้อยู่แค่ในใจได้อีกต่อไป
//ฟาง//
ตอนนี้พี่ป๊อปก็คงมีความสุขกับแฟนของเค้า อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ ฉันรู้ตั้งนานแล้วแต่ก็ไม่มีสิทธิ์จะห้ามฉันอยู่ในฐานะน้องสาวแค่น้องสาวเท่านั้น ความจริงฉันกับพายุเราก็ยังไม่ได้คบกันจริงจัง ฉันไม่ได้คบกับพายุเพราะฉันรักเค้า แต่ฉันคบกับเค้าเพื่อที่จะประชดพี่ป๊อป แต่พี่ป๊อปก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย เค้าก็ยังมีความสุข ไม่รู้สึกอะไรเลยซักนิด ไม่เหมือนกับฉัน เวลาที่เห็นพี่ป๊อปคุยกับแฟน เรี่ยวแรงของฉันก็เหมือนจะหายไป ทั้งๆที่ฉันไม่ควรจะเป็นแบบนี้ เพราะยังไงฉันก็เป็นได้แค่น้องสาวเท่านั้น
//แก้ว//
Kaew: ฟาง ฟาง เป็นอะไรรึเปล่าเห็นนั่งเหม่อตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว
Fang: (เงียบ)
ตอนนี้สภาพของแต่ละคนไม่แตกต่างกันซักนิดรวมถึงฉันด้วย ทุกคนกำลังอยู่ในความคิดของตัวเองซึ่งฉันมั่นใจว่ามันต้องเป็นเรื่องเศร้าแน่นอน ยังไม่มีใครออกจากห้องบนเครื่องบิน ไม่มีใครพูดกัน ตอนนี้เครื่องก็ใกล้จะถึงแล้ว ฉันจะออกไปล้างหน้าซักหน่อยแล้วค่อยเข้ามาเรียกฟางกับเฟย์
หน้าห้องน้ำ
//โทโมะ//
ผมเดินออกมาจากห้องน้ำเจอแก้วเดินออกมาจากห้องพอดี ผมอยากเดินเข้าไปหาแก้วแล้วกอดเธอ แต่การกระทำมักจะเร็วกว่าความคิดเสมอ ตอนนี้ผมกำลังกอดแก้วอยู่ แก้วไม่ขัดขืนแต่ไม่พูดอะไรซักคำพอผมปล่อยแก้วก็เดินเข้าห้องน้ำไปด้วยสีหน้าเย็นชา ผมทรุดลงตรงนั้น ปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาอย่างห้ามไม่ได้ ผมไม่อยากปิดบังความรู้สึกของตัวเองอีกต่อไปแล้ว
//แก้ว//
ฉันปิดประตูห้องน้ำพร้อมกับปล่อยให้น้ำตาไหล ฉันอยากกอดพี่เค้าตอบ แต่มือมันไม่ไป ฉันไม่เข้าใจตัวเอง ฉันรู้ว่าพี่เค้าร้องไห้อยู่ แต่ฉันไม่มีแรงแม้แต่จะเปิดประตู ฉันร้องไห้จนพอใจแล้วล้างหน้า พอฉันเปิดประตูพี่เค้าก็กลับเข้าห้องไปแล้ว ฉันกลับไปที่ห้องเพื่อเรียกฟางกับเฟย์ ใช้เวลานานพอสมควรกว่าทั้งสองคนจะตื่นจากพวังค์ของตัวเอง
สนามบิน
//บรรยาย//
ตอนนี้ทุกคนแยกย้ายกันกลับบ้านไม่มีพี่น้องคู่ไหนพูดคุยกัน ไม่มองหน้ากัน ไม่แม้แต่จะสบตากัน พอถึงบ้านทุกคนก็แยกย้ายกันเข้าห้องนอน แต่ไม่มีใครสามารถข่มตาให้หลับได้ซักคน ตอนนี้ทุกคนกำลังทบทวนความคิดของตัวเองอยู่ แต่ไม่มีใครรู้ว่ามันจะเริ่มตรงไหนและมันจะจบลงยังไง ค่ำคืนนี้ยังอีกยาวนาน ไม่ว่าวันพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้นทุกคนก็ต้องพร้อมที่จะรับมือกับมันไม่ว่ามันจะทำให้เราเสียใจแค่ไหนก็ตาม
___________________________________________________