เพียงใจเราเคียงกัน

 

 

 

 

 " ธนันธรต์ นีระสิงส์ " ตอนนี้ผมเหมือนคนบ้า นั่งดูนามบัตรแล้วอมยิ้ม

 

 

"เอสเปรสโซ่ที่สั่งได้แล้วค่ะ" แล้วผมก็หลุดออกจากพวังค์

 

 

"ครับ ไม่ต้องทอนนะครับ" แล้วผมก็เดินออกจากร้านกาแฟนั่นมา เดินตามทางเรื่อยๆก็เดินมาถึงบริบัทที่ผมทำงานอยู่

 

 

"สวัสดีครับคุณป๊อป วันนี้เดินยิ้มมาเชียว อารมณ์ดีอะไรมาครับ" รปภ.ทักผม

 

 

"นิดหน่อยนะครับ" แล้วผมก็เดินเข้าบริษัทไป

 

 

"ไง พ่อคนเก่ง แปลนบ้านของคุณหญิงสวยเว่อร์ จนได้โบนัสเลยเหรอเนี่ย เก่งไปไหนวะ" เสียงไอ้เขื่อนทักผม

 

 

"ก็นิดหน่อย แต่วันนี้เหมือนเจอโบนัสใหญ่มาเลยวะ"

 

 

"แต่ เดี๋ยวนะไอ้ป๊อป มึงกินกาแฟด้วยเหรอ ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นกิน" เขื่อนทักผม

 

 

"ป่าว กูซื้อมาฝากมึง เอาไปดิ" แล้วผมก็ยิ้ม (เรื่องนี้พูดไม่ค่อยเพราะนะ ผู้ชายก็แบบนี้แหละค่ะ)

 

 

"เดี๋ยวนะ ทุกทีชวนกินแต่เหล้า วันนี้เลี้ยงกาแฟกู บริษัทก็มีให้กิน มีอะไรแน่เลย" เขื่อนรับกาแฟแบบงงๆ

 

 

"กูเจอนางฟ้าวะ" ผมบอกเขื่อน

 

 

"ห๊ะ วะ วาว ว้าวๆๆๆ ไอ้ป๊อปมีความรักแล้วเว้ย กูดีใจกับมึงด้วย"

 

 

"เออ คนอะไรวะ แมร่งโคตรน่ารักเลย" เป็นเอามากนะเนี่ย

 

 

"แล้วสาวๆแฟนคลับมึงละ ที่สำคัญ มึงจะเคลียได้เหรอวะ"

 

 

"ทำไมละ มันนอกข้อตกลงที่กูให้ไว้นะเว้ย" 

 

 

"กูรู้ แต่เค้าจะรู้กับมึงมั้ยละ มึงมันสุภาพบุรุษเกินไป เรื่องเลยเถิดมาขนาดนี้"

 

 

"เออๆๆ กูรู้แล้ว แล้วกูจะพูดให้เด็ดขาดละกัน" ผมบอกกับเขื่อน ทั้งที่ผมก็หนักใจ

 

 

"ป๊อปปี้ คืนนี้ว่างมั้ย เพื่อนหวายมาจากต่างประเทศอ่า จะชวนไปดื่ม" หวายเดินมาชวนผม

 

 

"เออ คือว่า" ผมอ้ำอึ้ง

 

 

"นายไปเถอะ เพื่อนฉันอยากเจอนาย สถาปนิกหนุ่มหล่อไฟแรง นะๆๆๆๆ" หวายอ้อมผม

 

 

"อืม ก็ได้ แต่แค่แปปเดียวนะ"

 

 

"เย้ ป๊อปน่ารักที่สุดเลย" หวายตะโกนลั่น

 

 

"ไง เคลียได้ จะเด็ดขาด กูไม่เห็นเมิงจะเอาตัวรอดได้เลย เจอคนที่ถูกใจแล้วเมิงก็หัดปฎิเสธมั่งละกัน" เขื่อนบอก

 

 

"เออ กูรู้แล้ว มึงนั่นแหละที่ต้องไปกับกูอ่า"

 

 

"ได้ไงวะ ไม่เอาหรอก กูจะไปตามจีบน้องเฟย์" เขื่อนปฏิเสธ

 

 

"แต่กูไม่อยากไปวะ ไปคนเดียวกูยิ่งแย่ไปใหญ่เลย" ป๊อปปี้บอก

 

 

"เอางี้ละกัน พอมึงไปถึงซักแปป แล้วกูจะแกล้งโทรหามึง แล้วอ้างเหตุผลให้มึงได้กลับบ้าน" เขื่อนเสนอ

 

 

"จริงซิ ขอบใจวะเพื่อน" 

 

 

"แหม แล้วก็ไม่พ้นเขื่อนคนนี้จนได้ เขื่อนเลยเป็นคนใจร้ายอยู่คนเดียวเลยนะ"

 

 

หลังเลิกงาน

 

 

ตอนนี้ทุ่มครึ่งแล้ว ผมโดนหวายลากมาตั้งแต่เลิกงาน น่าเบื่อชะมัดเลย แล้วเธอก็คุยเรื่องผุ้หญิงกับเพื่อนเธอ

 

 

"ฉันดูไม่ดี ดูไม่ดีใช่มั้ย" เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น ดีมาก เขื่อนน้อย(เก่าต้อนรับK-OTIC THE MEMORY)

 

 

" ว่าไงเขื่อน" ผมรีบรับด้วยความดีใจ เขื่อนมาช่วยผมแล้ว

 

 

"ไง อยากกลับยังละเมิง อ้างมาเลยหนึ่งเรื่อง " เขื่อนบอกผม

 

 

"ห๊า อะไรนะปู้เป้ตกบันได้ โอเคๆ กูจะรีบกลับเดี๋ยวนี้แหละ" ผมพูดใส่โทรศัพท์ รางวัลออสก้าจริงๆ

 

 

"เออ หวายผมต้องกลับแล้วนะ ขอตัวนะครับ" ผมบอกหวาย แล้วหันไปบอกเพื่อนหวาย 

 

 

"เดี๋ยวซิป๊อป อีกแปปไม่ได้เหรอ"

 

 

"ไม่ได้หรอก ป๊อปต้องรีบไปหาปูเป้" แล้วผมก็ลุกออกมา

 

 

ป๊อปปี้ ยังไงนายก็ต้องเป็นของฉันสักวันนึง ถึงจะไม่ใช่วันนี้ก็เถอะ หวายคิดในใจ

 

 

"ไง ออกมาได้ยัง จะมาหากูก่อนมั้ย หรือกลับบ้าน" เขื่อนถามผม เพราะปรกติ ผมจะไปนอนบ้านมัน

 

 

 

"คงไม่ทั้งสองวะ มีที่ที่ต้องไป" แล้วผมก็หยิบนามบัตรขึ้นมาดูสถานที่ที่สามารถพบเธอได้

 

 

"แหมๆๆ รีบขนาดนั้นเลยเหรอ เคลียร์ดีๆละกันมึง ขอให้มึงโชคดี"

 

 

"อืม ขอบใจมาก" แล้วผมก็กดวางสายไป

 

 

ตอนนี้ผมขับรถมาเรื่อยๆ จนมาถึงโรงพยาบาลที่หนึ่ง ที่นามบัตรนี้บอกชื่อเอาไว้

 

 

"หวังว่าเราคงได้เจอกันนะ คุณธนันธรต์" แล้วผมก็นั่งรอเธอบนรถซักแปปนึง ผ่านไปสิบนาที เธอที่ผมเฝ้ารอก็เดินออกมาจากโรงพยาบาล ผมรีบลงรถเดินตรงไปหาเธอ

 

 

"คุณครับ" ผมทักเธอ แล้วเธอก็หันกลับมา เธอน่ารักมาก

 

 

"อ่าว คุณที่เจอเมื่อเช้านะเอง มีอะไรให้ฉันช่วยหรือเปล่าค่ะ"

 

 

"เปล่าครับ ผมแค่อยากปรึกษาจิตแพทย์เฉยๆครับ"

 

 

"คุณ เป็นอะไรเหรอค่ะ แค่ทำหน้าเครียดไม่ค่อยยิ้ม ไม่ถึงกะขั้นต้องหาหมอหรอกค่ะ" ฉันยิ้มไป

 

 

"ป่าวนะครับ ปรึกษาเรื่องเพื่อนผม เออ คุณพอจะว่างมั้ย" ผมถาม แล้วเธอก็ก้มลงดูนาฬิกาข้อมือ

 

 

"ถ้าตอนนี้ก็ยังพอได้ค่ะ"

 

 

"โอเค งั้นผมขอเลี้ยงกาแฟคุณละกัน"

 

 

"กินนมปั่นแทนได้มั้ยค่ะ นี่สองทุ่มแล้ว กินไปคงนอนอีกทีตีสี่ละมั้ง" เธอพูดแล้วก็ยิ้ม ผมสัมผัสได้ถึงความสุข

 

 

"ก็ได้ครับ คุณเอารถมาไหม ไปรถผมไปมั้ยครับ"

 

 

"ฉันกลับแท็กซี่ค่ะ ส่วนใหญ่น้องสาวฉันจะมารับ แต่วันนี้เธอมีนัดเดท"

 

 

"งั้นดีเลย ไปรถผมกันครับ" แล้วเราก็ขับรถออกมาจากโรงพยาบาล จนมาถึงร้านนมปั่น ขนมปัง

 

 

ณ.ร้านนมปั่น ขนมปัง เค้ก

 

"รับอะไรดีค่ะ" พนักงานถามเราสองคน หลังจากเดินมานั่งที่ร้าน

 

 

"คุณหมอรับอะไรดีครับ สั่งได้เลยนะครับ ผมเลี้ยงเอง" ผมบอกเธอ

 

 

"เรียกหมอฟางก็ได้ค่ะ ฉันชื่อฟาง เอาชานมปั่นค่ะ"

 

 

"ครับ ผมชื่อป๊อปปี้ เอาน้ำเปล่าครับ" ผมสั่งไปแล้วฟางก็มองหน้าผม

 

 

"เดี๋ยวค่ะน้อง ที่ี่นี่มีเบียร์มั้ย"

 

 

"มีค่ะ"

 

 

"งั้นเอามาให้คุณผู้ชายคนนี้ที่นึงค่ะ" เธอบอกเดกเสริ์ฟ แล้วเด็กเสริ์ฟก็เดินไป ตอนนี้ผมอายมาก 

 

 

"อยากกินอะไรก็สั่งไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมไม่สั่ง"

 

 

"หมอรู้ได้ไง ว่าผมไม่กินนม"

 

 

"ก็ คนกินนมที่ไหนเค้าสั่งเอสเปรสโซ่กันละ" แล้วเธอก็ยิ้ม ยิ้มนี้อีกแล้วใจจะละลายแล้ว

 

 

"เออ คุณป๊อปปี้ มีอะไรถามฟางเหรอ" ฟางถามผมขึ้นมาขณะนั่งรอ

 

 

"เรียกป๊อปเฉยๆเถอะครับ ไม่ต้องคุณหรอก"

 

 

"งั้นก็เรียฟางเฉยๆ ไม่ต้องมีหมอหรอก" ให้ตายซิ เธอน่ารักไปแล้วนะฟาง

 

 

"ก็คุณเป็นหมอนี่นา ไม่เรียกได้ไง" ผมถามเธอ

 

 

"แล้วป๊อปทำงานอะไร หมอจะได้เรียกถูก"

 

 

"พอเถอะ ป๊อปเป็นสถาปนิก ไม่ต้องเรีบกหรอก ยาวกว่าป๊อปอีก"

 

 

"โอเคๆ แล้วมีเรื่องอะไรจะปรึกษาเหรอ" แล้วเครื่องดื่มที่สั่งก็มาเสริ์ฟ เอาละซิ ผมลืมนึกเรื่องไว้ด้วย ถ้าตอนนี้ไอ้เขื่อนอยู่ตรงนี้ก็ดีซินะ

 

 

"เออ คือผมอยากถามว่า คนที่นั่งเหม่อคิดถึงใครบางคนเป็นอะไรครับ" บอกมั่วๆไปก่อนละกัน

 

 

"แบบไหนละ เหม่อเสียใจ หรืออมยิ้ม"

 

 

"อมยิ้ม"

 

 

"อ่อ งั้นป๊อปก็หายห่วงได้ เค้าอยู่ในห่วงแห่งความสุขแล้ว"

 

 

"แล้วถ้าเหม่อเสียใจละ"

 

 

"ก็อยู่ในห้วงแห่งความทุกข์ไง กำลังคิดที่เรื่องที่เสียใจอยู่ แต่ถ้ายิ้ม แสดงว่าคิดถึงเรื่องที่มีความสุขอยู่ไง"

 

 

"แล้วมันต่างกันยังไง"

 

 

"จริงๆมันไม่ได้ต่างกันหรอก มันเกิดจากคนที่ไปเจอเหตุการณ์ เรื่องราว การกระทำมา ที่ทำให้ลืมไม่ได้ ทำให้คิดถึงตลอดเวลา แต่เหตุการณ์ต่างกันไปตามกรณีเฉยๆไง"

 

 

 

 

 

 

                    งั้นแสดงว่า ที่ผมเหม่ออมยิ้ม ก็เกิดจากการที่ผมได้พบฟาง นี่ผมก็กำลังมีความสุขละซิ

 

 

คุณรู้มั้ยว่าสิ่งที่ผมคิดถึงคือคุณฟาง คุณคือความสุขของผม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เรื่องใหม่มาแล้วค่ะ 

 

ฝากผู้อ่านทุกคนด้วยนะค่ะ