Occur On Campus มหาลัย อุ่นไอรัก

ด้านป๊อป ฟาง

ฟาง : โอ๊ย!! (โดนคนวิ่งชน)

ป๊อป : ขอโทษครับผมไม่ได้ตั้งใจ เป็นอะไรมากมะ.... ฟาง!!

ฟาง : อ้าว พี่ป๊อปเองหรอ?? ฟางไม่เป็นไรหรอกค่ะ

ป๊อป : ไม่เป็นไรได้ไงดูสิ เลือดไหลเลย (ก้มลงมองที่ขาของฟางอย่างเป็นห่วง ก่อนจะค่อยๆหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาซับเลือดให้)

ฟาง : โอ๊ย!! ฟางเจ็บนะ

ป๊อป : พี่ขอโทษครับ พี่ว่าเราไปพักที่ห้องก่อนดีมั๊ย

ฟาง : อืมๆ ก็ดีเหมือนกันค่ะ พี่ป๊อปจะทำอะไรคะ (เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มตรงหน้ากำลังจะอุ้มเธอ เธอจึงแย้งขึ้นมาอย่างสุภาพ)

ป๊อป : ไว้ใจพี่ไม่ใช่หรอ ไม่ต้องกลัวนะ พี่ไม่ทำอะไรฟางหรอก (อุ้มฟาง แล้วเดินขึ้นห้องไป)

ด้านโทโมะ แก้ว

เขาทั้งสองแถบจะไม่ได้แอบดูเพื่อนๆเลย เนื่องจากตอนที่ก้มหลบหลังพุ่มไม้ ทำให้ใบหน้าของพวกเขาทั้งสองอยู่ห่างกันเพียงครึ่งคืบ

โทโมะ : .... (ค่อยๆก้มหน้าลงไป หวังจะทาบริมฝีปากหญิงสาวตรงหน้า)

แก้ว : เอ่อ... คุณๆ พวกเขาไปไหนกันแล้วอ่ะ

โทโมะ : (เริ่มรู้สึกตัวแล้วหันไปมองคู่เพื่อนๆ) อ้าวๆ สงสัยจะขึ้นห้องกันแล้วมั้ง ตามไปดูกันเถอะ (พูดจบก็ดึงข้อมือแก้วขึ้นไปบนห้องนอนทันที)

ด้านป๊อป ฟาง

(ป๊อปวางฟางลงบนเตียงอย่างเบามือ)

ป๊อป : เดี๋ยวพี่ทำแผลให้นะครับ

ฟาง : ค่ะ เดี๋ยวฟางหยิบกล่องยาให้นะคะ

ป๊อป : ไม่เป็นไรพี่หยิบเองดีกว่า

ป๊อป/ฟาง : หมับ O_O (ทั้งคู่กำลังจะเอื้อมมือไปหยิบกล่องยา แต่ดันกลายเป็นว่าเขาทั้งสองกุมมือกันอยู่พอดี ด้วยความตกใจทั้งคู่จึงหันมาเผชิญหน้ากันพอดี)

ด้านโทโมะ แก้ว

โทโมะ : คุณปีนมาเร็วๆ

แก้ว : ไม่เอาอ่ะ ฉันกลัวอ่ะคุณ

(ตอนนี้โทโมะปีนระเบียงไปยังห้องของป๊อปและฟางแล้ว ส่วนแก้วก็ไม่กล้าแม้แต่จะก้าวขา)

โทโมะ : คุณเร็วๆสิ

แก้ว : ... (ส่ายหัวๆๆๆ)

โทโมะ : คุณแมลงสาบๆๆ

แก้ว : O_O อ้ายยยย ไหนๆๆๆ (ว่าแล้วก็รีบปีนระเบียงมายังอีกห้อง ทำเอาโทโมะที่ยืนดู ถึงกับกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่) ขำอะไร

โทโมะ : ก็ขำคุณไง ฮ่าๆๆ

แก้ว : แล้วไหนอ่ะ แมลงสาบ นี่คุณแกล้งฉันหรอ (เพิ่งรู้ตัวว่าโดนแกล้ง)

โทโมะ : ฮ่าๆๆ พอเลยๆ จะเป็นสัตวแพทย์แต่กลัวแมลงสาบเนี่ยนะ เฮ้ออออ~

แก้ว : ทำไม พอๆๆ ไม่ต้องขำแล้ว ดูสองคนนั้นได้แล้ว

โทโมะ/แก้ว : O_O (ตกใจกับภาพที่เห็นตรงหน้า)

ด้านป๊อป ฟาง

ป๊อปค่อยๆเลื่อนมือตัวเองจากมือฟาง มายังใบหน้า แล้วลูบไล้ใบหน้าของฟางอย่างเบามือ ก่อนตัดสินใจพูดคำๆนั้นออกไป

ป๊อป : พี่รักฟางนะ

ฟาง : พะ...พี่ป๊อป

ป๊อป : ....

ฟาง : พูดอะไรออกมารู้ตัวรึเปล่า

ป๊อป : พี่รู้ตัว พี่รักฟางตั้งแต่ฟางยังอยู่ปี 1 พี่รู้ว่าฟางคงไม่ได้คิดแบบเดียวกับพี่ ถ้าฟางรู้แล้วทำให้ฟางไม่สบายใจ คิดซะว่าพี่ไม่ได้พูดแล้วกัน พี่ขอโทษ (ก่อนที่ป๊อปกำลังจะลุกออกไปฟางก็ดึงมือป๊อปเข้ามา ทำให้ตอนนี้ป๊อปกำลังล้มทับตัวฟางอยู่) ฟะ...ฟางทำอะไรน่ะ

ฟาง : (ไม่พูดอะไร แล้วดึงใบหน้าของป๊อปมาจูบ จนป๊อปเคลิ้มจูบตอบ) พี่ป๊อปรู้หรือยัง ว่าฟางคิดยังไงกับพี่ (เมื่อเห็นป๊อปนิ่งอยู่นาน ก็ตัดสินใจพูดออกไป) ฟางก็รักพี่ป๊อปค่ะ

ป๊อป : ฟ...ฟาง (ฟางยิ้มอย่างอ่อนหวานให้พร้อมกับใบหน้าที่เริ่มกลายเป็นสีแดงอ่อนๆ ทำให้ป๊อปอดใจไม่ได้ที่จะ...)

ด้านโทโมะ แก้ว

แก้ว : คุณๆ ฉะ...ฉันว่าแผนคงสำเร็จแล้วแหล่ะ เรากลับกันเถอะ (พูดพลางกระดุกเสื้อของชายหนุ่ม)

โทโมะ : เอ่อ... นั่นสิ ผมว่าเรารีบไปกันเถอะ ไม่อยากดูคนเล่นจ่ำจี้ มะเขือเปาะกัน

เมื่อทั้งสองปีนระเบียงกลับมาที่ห้อง

แก้ว : ในที่สุดแผนการเราสำเร็จแล้ว เย้ๆๆๆ

โทโมะ : นั่นดิ สำเร็จสักที เฮ้อออ~ เหนื่อย

แก้ว : ฉันก็เหนื่อย (พูดแล้วนอนคว่ำหน้าลงที่เตียง)

โทโมะ : งั้นคุณก็รีบไปอาบน้ำสิ ผมจะได้อาบบ้าง

แก้ว : ไม่เอาอ่ะ ง่วงแล้ว ฉันจะนอน

โทโมะ : ไม่ได้ๆ เข้าไปอาบเดี๋ยวนี้เลย (เมื่อเห็นว่าแก้วนอนนิ่ง ไม่ไหวติงใดๆ เขาจึงใช้ไม้ตายทันที) ถ้าคุณไม่เข้าไปอาบ ผมจะอาบให้คุณเอง เดี๋ยวนี้เลย (คำพูดนั้นทำเอาแก้วสะดุ้ง กระโดดออกจากเตียงคว้าผ้าขนหนูแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไปทันที ท่าทางของแก้วทำให้โทโมะหลุดขำออกมาไม่ได้)

~ 15 นาทีต่อมา ~

แก้วเดินออกมาจากห้องน้ำในชุดผ้าขนหนู เพราะเขานั่นแหละทำเอาเธอตกใจจนลืมหยิบเสื้อผ้าเข้าไปเปลี่ยน

แก้ว : โชคดีนะเนี่ยที่หลับไปแล้ว เฮ้อออ~ (รู้สึกโล่งใจที่เห็นชายหนุ่มนอนหลับไปแล้ว พร้อมถอนหายใจออกมายาวๆ)

แต่เธอก็ต้องพบกับปัญหาใหม่ เมื่อโซฟาที่เขาหลับอยู่ดันไปบังกับตู้เสื้อผ้าพอดี ก็เธอเองนั่นแหละที่เลื่อนโซฟาที่นอนของเขาออกไปไกลๆเตียงของเธอ

แก้ว : อย่าเพิ่งตื่นนะ (บ่นกับตัวเองเบาๆ หารู้ไม่ว่าโทโมะแกล้งหลับ เขายังแอบหัวเราะเบาๆในท่าทีของเธอ)

แก้วพยายามยืดต้วไปเปิดตู้ข้างหลังโซฟาของเขา ในที่สุดเธอก็หยิบได้สำเร็จ ทันใดนั้นเอง ตุ๊บบ!! แก้วเสียหลักล้มทับลงบนตัวของโทโมะ โทโมะจึงฉวยโอกาสกอดแล้วจับตัวเธอพลิกลงไปนอนราบกับโซฟา

โทโมะ : จะทำอะไรห๊ะ!! (พูดพร้อมส่งสายตาเจ้าเล่ห์ มองแก้วซะจนแทบจะกลืนกินเธอไปทั้งตัว)

แก้ว : ปะ...เปล่านะ ฉันแค่ลืมหยิบเสื้อผ้าเข้าไปเปลี่ยนน่ะ แล้วนี่คุณไม่ได้หลับหรอกหรอ

โทโมะ : อืมๆ จะว่าไปแล้วคุณนี่ก็...น่ากินเหมือนกันนะเนี่ย

แก้ว : (รู้ว่าท่าไม่ดีจึงยิ้มๆ และพูดดีๆ ด้วยให้เขาตายใจ) จิงหรอคะ

โทโมะ : จริงสิ (ทำไมถึงเล่นด้วยละเนี่ย อืม...แต่ก็ดีแล้วนี่หว่า ><)

แก้ว : ถ้าฉันน่ากิน คุณก็กินฉันเลยสิคะ

โทโมะ : จริงนะ (แก้วพยักหน้าให้เชิงอนุญาต โทโมะยิ้มให้แก้ว ก่อนที่จะค่อยๆโน้มหน้ามาใกล้ๆ แล้วก็ ปึ่กก!!) โอ๊ยยย~ ยัยตัวแสบคุณมาเข่าผมทำไมเนี่ย

แก้ว : สมน้ำหน้า แบร่ๆๆ (เธอแลบลิ้นให้แล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไปทันที ส่วนโทโมะก็อดยิ้มไม่ได้ ที่ตัวเองดันเผลอปล่อยตัวปล่อยใจไปกับผู้หญิงอย่างแก้วใจ ><)

คิดว่ามันคงสั้นไป อัพต่อให้อีกตอนละกัน

บ๊ายบายยยย~ >^<