Occur On Campus มหาลัย อุ่นไอรัก

วันต่อมา

เฟย์ : (เดินมากำลังจะเปิดประตู แต่ประตูถูกเปิดออกก่อน) เฮ่ย!! วันนี้หิมะจะตกเมืองไทยรึป่าวเนี่ย ยัยแก้วตื่นเช้าเองได้โดยที่พี่ไม่ต้องปลุกแกเนี่ย

แก้ว : แล้วไม่ดีรึไงพี่เฟย์ (เดินลงมาข้างล่างพร้อมพี่สาว) วันนี้มีไรกินบ้างเนี่ย

เฟย์ : อ่ะนี่ ข้าวต้มกินซะ แล้วล็อกบ้านด้วยล่ะ พี่จะไปเที่ยว วันนี้กลับบ้านดึกหน่อยนะจ๊ะ (พูดพร้อมกับยิ้มหน้าบาน)

แก้ว : ไปกับพี่เขื่อนล่ะสิ ถึงได้ยิ้มหน้าบานเป็นจานดาวเทียมอย่างนี้เนี่ย (เอ่ยแซวพี่สาว)

เฟย์ : รู้ดีนะยัยแก้ว พี่ไปก่อนนะ บ๊ายบาย

แก้ว : หึๆ (ขำเบาๆแล้วกินอาหารเช้าต่อ)

ณ มหาวิทยาลัย

(แก้วขับรถมาจอดและกำลังจะมุ่งหน้าไปรอเพื่อนสาวที่ห้องเรียน)

แก้ว : เช้าขนาดนี่ ยัยฟางยังไม่มาแน่ๆเลย ไปรอที่ห้องแล้วกัน

(ระหว่างที่แก้วเปิดประตูลงจากรถเธอก็ได้พบกับ....)

โทโมะ : โอ๋โห!! วันนี้นางสาวจริญญามาเช้าซะด้วย (พูดล้อเลียน แล้วเดินตรงมาที่แก้ว พร้อมกับกระซิบเบาๆว่า) กลัวจะเจอดีหรือไง

แก้ว : (ผลักโทโมะออกห่าง) ทำไมฉันต้องกลัวด้วย แล้วที่ฉันมาเช้าเนี่ยมันหนักส่วนไหนในร่างกายของคุณมิทราบ

โทโมะ : (เดินเข้ามาใกล้อีกครั้ง) แล้วอยากทราบหรือเปล่าล่ะ

แก้ว : อ๊ายยย!! ไอ้อาจารย์บ้า ปึก!! (แก้วเหยียบไปเต็มๆที่เท้าของโทโมะ แล้ววิ่งหนีขึ้นห้องเรียนไป)

โทโมะ : โอ๊ยยย!! ยัยเด้กบ้า หึ (ด่าแล้วก็แอบหัวเราะเบาๆ ในใจก็สะใจที่เขาทำให้แก้วเขินอายได้)

ณ ห้องเรียน 568

(แก้วเข้ามานั่งรอฟาง สักพักอาจารย์โทโมะก็ตามเข้ามา ทำให้ในห้องนั้นมีพวกเขาแค่สองคน)

แก้ว : คุณทำอะไรน่ะ

โทโมะ : ก็เตรียมอุปกรณ์สอนนักศึกษาไง ถามก็ดีแล้ว มาช่วยผมหน่อยสิ

แก้ว : ให้ช่วยอะไรล่ะ

โทโมะ : เอากล่องสีฟ้านั้นมา อย่าเพิ่งเปิดนะ!!

(แต่ช้าไปเสียแล้ว แกร๊ก!! แก้วเปิดกล่องนั้นเสียแล้ว)

แก้ว : กรี๊ดดด!! (แก้วกรี๊ดแล้วปัดกล่องที่บรรจุแมลงสาบ (ที่ตายแล้ว) ตกกระจายเต็มพื้น และกระโดดไปกอดโทโมะแน่น กล่องนั้นเขาใส่แมลงสาบไว้เพื่อเป็นสื่อการเรียนการสอนของเขา)

โทโมะ : ผมนึกแล้วว่าคุณต้องกลัว ไม่ต้องกลัวนะเด็กน้อย (พูดแล้วพลางลูบหัวคนตรงหน้า) คุณไปนั่งตรงโน้นก่อนนะ เดี๋ยวผมจัดการเอง

แก้ว : อืมๆ (พยักหน้าแล้วไปนั่งรอที่โต๊ะอีกตัว)

โทโมะใส่ถุงมือแล้วก้มเก็บแมลงสาบทีละตัวใส่กล่องจนครบ

โทโมะ : เสร็จแล้ว (พูดแล้วยิ้มให้แก้ว) นี่คุณกลัวขนาดนี้จะผ่าได้รึเปล่าเนี่ย

แก้ว : ไม่ได้ก็ต้องได้ละมั้ง

เมื่อแก้วพูดจบฟางก็เดินเข้ามาให้ห้องพอดี

ฟาง : แก้ววันนี้เธอมาเช้า เป็นไปได้ยังไงเนี่ย O_O (ถามอย่างอึ้งๆ และอึ้งยิ่งกว่าเมื่อเห็นเพื่อนของตัวเองอยู่ในห้องกับอาจารย์หนุ่มสองต่อสอง)

แก้ว : คนที่ 3 แล้วนะที่พูดอย่างงี้ ว่าแต่เฟางเถอะทำไมวันนี้มาช้าจัง

ฟาง : พอดี นาฬิกาปลุกเสียน่ะจ่ะ แหะๆๆ

โทโมะ : เดี๋ยวผมขอตัวไปเอาเอกสารก่อนนะ ถ้ามากันครบแล้วบอกให้รอผมสักครู่นะ

แก้ว : โอเคค่ะ (ยิ้มให้กันแล้วโทโมะก็เดินออกไป สร้างความประหลาดใจให้เพื่อนสาวเป็นอย่างมาก) มองแก้วทำไมฟาง มีอะไรรึป่าว

ฟาง : เปล่าหรอกจ่ะ ฟางแค่สงสัยน่ะ ว่าแก้วไปสนิทสนมกับอาจารย์โทโมะเขาตอนไหนน่ะ แหนะๆๆ อย่าบอกนะว่าแอบกิ๊กกันอยู่อ่ะ คิคิ (พูดพลางหัวเราะ ทำเอาแก้วหน้าแดงเพราะความอาย)

แก้ว : จะบ้าหรอ ไม่ใช่ซะหน่อย มาช้าแล้วยังมาเนียนอีก ไปนั่งที่เลยๆๆ

ฟาง : ใครกันแน่ที่เนียนอ่ะ (แก้วหันมามองฟางแล้วทำตาค้อนใส่) โอเคๆๆ ไม่กิ๊กก็ไม่กิ๊กจ้า คิคิ

~ อีก 10 นาทีต่อมา ~ (ทุกคนมาครบแล้ว พร้อมกับอาจารย์ด้วย)

โทโมะ : วันนี้เราจะมาผ่าศพแมลงสาบกันนะทุกคน ถ้าใครไม่ไหวจริงๆก็บอกผมได้นะ ไม่ต้องฝืนตัวเอง (มองเหล่ๆ มายังแก้ว) แล้วนี่เอกสารนำไปศึกษา แล้วแบ่งกลุ่มนั่งตามโต๊ะเลยนะครับ

(โต๊ะแก้ว-ฟาง)

แก้ว : ฟาง ฟางไม่กลัวหรอ

ฟาง : นิดหน่อยน่ะแก้ว แก้วทำไมหน้าซีดอย่างนี้เนี่ย แก้วๆ O_O (แก้วเป็นลมล้มพับลงไปกองกับพื้น แต่โชคดีที่โทโมะมาประคองไว้ได้ทันหัวจึงไม่ฟาดพื้น)

โทโมะ : แก้วๆๆ คุณได้ยินผมมั๊ยๆๆ (พูดพลางตบแก้มแก้วเบาๆ จากนั้นก็อุ้มแก้วมานอนที่โซฟาห้องพักครูโดยมีฟางตามมาด้วย) คุณกลับไปที่ห้องนะ แล้วบอกเพื่อนๆด้วยว่านำเอกสารไปศึกษา แล้วผ่าไปพลางๆก่อน พรุ่งนี้ผมจะเสริมรายละเอียดให้ทีหลัง

ฟาง : ค่ะอาจารย์ ฝากดูแลยัยแก้วด้วยนะคะ

โทโมะ : อืมๆ (แล้วฟางก็เดินออกจากห้องพักครูไป) (โทโมะเอายาดมมาให้แก้วดมแล้วเรียกชื่อเบาๆ) แก้วๆๆ ได้ยินผมมั๊ย

แก้ว : อือ (เริ่มรู้สึกตัว) คุณ

โทโมะ : อืม ผมเอง พอดีคุณเป็นลมไปน่ะ ผมบอกแล้วไงว่าไม่ไหวก้ไม่ต้องฝืน!! (ขึ้นเสียงแต่ไม่ตั้งใจจะด่าหรืออะไรหรอกนะ เพียงแต่เพราะเขาเป็นห่วงเธอมาก)

แก้ว : ขอบคุณที่พามานอน แต่ถ้ามาไม่เต็มใจ ทีหลังไม่ต้องก็ได้นะ (เตรียมจะเดินลุกไป แต่ดันเกิดหน้ามืดอีก โทโมะจึงประคองแก้วไว้อีกครั้งหนึ่ง โทโมะและแก้วมองตากัน โดยแก้วพยายามจะหลบสายตานั้น เพราะมันทำให้แก้วรู้สึกหวั่นไหวแปลกๆ)

โทโมะ : ทำไมผมจะไม่เต็มใจหล่ะ ผมเป็นห่วงคุณนะ

แก้ว : ....

โทโมะ : เอ่อ... ผมว่าคุณกลับไปพักเถอะ เพื่อนคุณรออยู่ที่ห้องเรียนหน่ะ

แก้ว : อืมๆ ฉันไปก่อนนะคุณ (แก้วเดินออกไปแล้วแอบมองโทโมะที่กระจกบานเล็กๆบานหนึ่ง ก่อนที่จะมุ่งหน้าไปหาฟางที่ห้องเรียน)

โทโมะ : เฮ้อออ~ เกือบไปแล้วไอโมะ (ถอนหายใจยาว ก่อนจะพูดกับตัวเองเบาๆ)

หลังจากที่เค้าหายไปนาน (รึป่าว??) ก็มาอัพให้ เพราะไม่อยากให้คนอ่านทรมาน (จะยังมีคนอ่านอยู่มั๊ยเนี่ย) ไม่เม้น ไม่โหวต ไม่ว่ากันนะ แวะเข้ามาอ่านก็พอแล้ว >^< JUB JUB