รู้ไว้ซะ...ฉันไม่เต็มใจรักนาย!!

ตอนที่ 25

หลังงานเลิก
แก้ว โทโมะ หวาย กวิน อยู่หน้างาน
“ เอ่อ แก้ว ลืมเลย เบอร์แกอ่ะ ” กวิน
“ แปบๆ 08x-xxxxxxx ”
“ แล้วแกจะกลับเมืองไทยวันไหนเหรอ ” นั่นสินะ กลับวันไหน
“ วันไหนอ่ะหวาย ”
“ พรุ่งนี้ เพราะ อีกวันชั้นมีงานว่ะ ”
“ กลับแล้วนะ บาย ” ชั้นลากวิน
“ บาย ”





ถึงบ้านแล้ว
สองคนนั้นขึ้นไปบนห้องกันแล้ว ชั้นต้องมานั่งถอดรองเท้าเนี่ยนะ ใครมันเป็นคนออกแบบวะ ใส่ยาก ถอดก็ยาก ............................................................................................... เสร็จแล้ว ฮ่าๆๆ

ไปอาบน้ำก่อนดีกว่า เดี๋ยวโดนแย่งอีก (ไม่ทันแล้วล่ะ)
น่ะ จิงด้วย
เพราะไอ้รองเท้าบ้านั่นแน่เลย ทำให้ชั้นต้องรอนายนั้นอาบน้ำ
อาบทีเป็นชั่วโมง ชั้นควรนอนไปเลยดีมั้ย
คิดอะไรดีๆออกแล้ว
“ ไปหามิล่าดีกว่า ” เอ่อ แต่จะไปชุดยังงี้ คงไม่ไหว
แก้วว่าแล้วก็ไปเปิดตูเสื้อผ้า หาแจ็คเก็ตตัวโปรด
“ เจอแล้ว ” ชั้นรีบหยิบมาใส่ทันที หนาววววว

“ มิล่า อยู่มั้ย !! ” ตะโกนเรียก
“ อ้าว แก้ว แกมาเรียกชั้นทำไมมันดึกแล้วนะเว้ย !! ” มันบ่นอ่ะ
“ คุยเฉยๆ ไม่มีไรทำ ”
“ ไม่มีอะไรทำ ......... ก็ โทโมะไง ”
“ ไอ้ทะลึ่ง !!! ” ถ้าอยู่ใกล้ๆชั้นจะถีบให้กระเด็นเลย พูดมาได้
“ แกจะกลับวันไหน ! ”
“ พรุ่งนี้ หวายมันติดงาน ”
“ ขอเบอร์มั่งดิ ใช้เบอร์เดิมอยู่ป้ะ เครื่องเก่าตกส้วม พังไปแล้ว ” มิล่าวิ่งเข้าไปเอากระดาษมาจด
“ เบอร์เดิม 08x-xxxxxxx ”
“ เมลด้วย แล้วก็ ทวิตเตอร์ เฟสบุ๊ค เอามาให้หมดเลย ”
“ !$^$^%*&^% @ hotmail.com อย่างอื่นแกไปหาเอาเองละกัน ” “ มิล่า ใช้เบอร์เดิมหรือเปล่า ?? ”
“ หึ เบอร์ใหม่ 08x-xxxxxxx ” ( เบอร์เดียวกับแก้วเลย 555 ) ชั้นรีบเมมไว้ในเครื่อง
“ ไปแล้วนะ พรุ่งนี้ขึ้นเครื่องแต่เช้า ” แก้วบอกมิล่า
“ โชคดีนะ บอกหวายด้วย ชั้นคงไม่ได้ไปส่งแก ไว้ไปไทยแล้วจะไปหา กู๊ดไนท์เพื่อน !! ”
“ อืม ”
ป่านนี้โทโมะคงอาบน้ำเสร็จแล้วมั้ง คุยกับมิล่าตั้งเกือบ 20 นาที

ยังไม่เสร็จง่ะ.................................รอ..............รอ แล้วก็รอ

10 นาทีผ่านไป

“ นี่นาย เมื่อไรจะเสร็จ ”
“ .............................................. ” เงียบ ไม่มีเสียงตอบกลับ มันหลับในห้องน้ำรึไงฟะ ชั้นยังไม่อาบนานขนาดนี้เลย ตั้งครึ่งชั่วโมง

ถ้าหวายยังไม่หลับชั้นจะไปอาบห้องหวายแล้วนะ เสียดาย หัวถึงหมอนปุ๊บ ยัยนี่ หลับปั๊บ

ผ่านไปอีก 10 นาที

ไม่ไหวแล้วนะเว้ยยย ตกส้วมไปแล้วเหรอ 40 นาทีแล้วนะ เรียกอีกครั้งไม่ออกจะพังประตูแล้วนะ
“ ไอ้โทโมะ !!!!!!!!!!! ” ไม่มีเสียงตอบรับเหมือนเดิม

1....2.....3 !!!
ปึง !!
ว๊ากกกกกกก อั๊คคค !!!

เรื่องมีอยู่ว่า
พอชั้นยกขาถีบไปที่ประตู ประตูก็เปิดออก แล้วไอ้คนที่เปิดมันก็เดินไปอีกด้านของประตู ทำให้ชั้นลื่น ......... ไปถึงอ่างอาบน้ำ
จุกชะมัดเลย ทำไมไม่จับช้านไว้ เข่าถลอกเลยง่ะ
“ เฮ้ยๆ เป็นไรมากมั้ย โทษที ” มันยังไม่ตาย แต่ชั้นจะตายยยย
“ จุก เจ็บ ” ชั้นรีบลุกขึ้น
“ แล้วใครใช้ให้เธอมาถีบประตูอย่างงี้ ฮึ !! ” โทโมะพยุงชั้นมานั่งบนเก้าอี้ในห้อง
“ ก้เห็นว่านายอาบน้ำนาน นึกว่า ตายไปแล้วอ่ะ ”
“ ปากเหรอเนี่ย ”
“ เออ ปาก ถอยๆ จะไปอาบน้ำ ” อาบน้ำเสร็จค่อยมาทายา

คราวนี้ชั้นไม่ลืมหยิบชุดกับผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำหรอก

อาบน้ำแค่ 10 นาทีเอง ไวใช่มั้ยล่ะ

“ ไปไหนอีกล่ะ ” ถามอีกแล้ว ชั้นละเบื่อนายนี่จริงๆ
“ ไปข้างล่าง ไปซื้อของกินด้วย ” หิวขึ้นมา
“ ไปด้วยดิ ” โทโมะรีบลุกแล้วเดินตามชั้นลงมาข้างล่าง


“ แก้ว โทโมะ ไปไหรกันน่ะลูก ” ม๊าที่นั่งดูทีวีกับพ่อถาม
“ ไปหาซื้อของกินคะ ม๊า ตู้ยาอยู่ตรงไหนเหรอ ” จะมาทายาด้วย
“ อยู่ตรงข้างๆบันไดจ๊ะ เป็นอะไรล่ะลูก ”
“ ล้ม ค่ะ ”
“ ล้ม ลูกคนนี้ทำไมมันซุ่มซ่ามอย่างงี้ ” พ่อ แก้วไม่ได้ซุ่มซ่ามซะหน่อย แค่ไม่ได้ระวัง
“ ม๊าทายาให้ ไปนั่งรอก่อนเลย ” ชั้นไปนั่งโซฟา ข้างๆโทโมะ
“ ม๊า นี่อะไรคะ ” ไอ้ขวดใสๆ น้ำสีฟ้าๆ คุ้นๆนะ
“ แอลกอฮอลล์จ๊ะ ” ห๊า !! แอลกอฮอลล์ เกลียดที่สุดดดดดด

TOMO TALK ( บทพระเอกของเราไม่ค่อยมี ว่ามั้ย )

ผมสังเกตยัยแก้วทำหน้าตา แบบกลัวสุดๆ มันกลัวอะไร แค่แอลกอฮอลล์
แม่ของแก้ว เทแอลกอฮอลล์ใส่สำลี
หมับ !! จับแขนผมทำไม
พอแม่ของแก้ว เอาสำลีชุบแอลกอฮอลล์มาแตะที่ขาแก้ว เท่านั้นแหละ ยัยนี่เงียบ แต่มือสิ จับแขนไว้ไม่พอ ยังหยิกผมอีก เจ็บนะเว้ย เมื่อไรจะเลิกหยิกสักที !!!!!!!!
ยัยนี่ปล่อยมือที่หยิกแล้ว รู้สึกโล่ง
ต่อไปก็ ยาอะไรไม่รู้ สงสัยเป็นยาใส่แผลมั้งครับ หวังว่าคงไม่หยิกผมอีกนะ อ๊ากกก พูดไม่ทันขาดคำ คราวนี้ไม่หยิก แต่มันจิกแขนผมสุดแรงเลย เจ็บเป็นเหมือนกันนะ เล็บก็ยาว ไม่รู้จักตัดรึไง
“ เสร็จแล้วลูก ” แม่ แก้วพูดแล้วเอากลอ่งยาไปเก็ยในตู้
“ แก้วไปซื้อของก่อนนะม๊า ”

ระหว่างเดินไปซื้อของ

“ นี่ เมื่อกี๊ เจ็บมากกกกกก เลยเหรอ ตอนทำแผลน่ะ ”
“ ไม่เจ็บ แต่มัน แสบอ่ะดิ ”
“ แล้วทำไมต้องมาหยิกด้วยยย เจ็บนะเว้ยยยย ”
“ โทษที ลืมตัว แฮ่ๆ ถือว่าเจ๊ากันที่นายเป็นต้นเหตุทำชั้นล้ม ”
“ ก็ได้ ”
“ ลืมถามม๊าได้ไงวะ ” บ่นอะไรอีก
“ อะไร ”
“ ที่เดินมานี่ นายรู้เหรอ ว่ามันมีร้านอยู่ส่วนไหนของหมู่บ้านนี้ ” เออ ใช่ ลืมได้ไง
“ ไม่เป็นไร เดินไปเรื่อยๆ เดี๋ยวก็เจอเอง ”
“ ชั้นว่า ชั้นว่าชั้นลืมของอีกอย่างแล้วละ ” ผมเห็นแก้วล้วงกระเป๋าเสื้อแจ็คเก็ตอยู่
“ ลืม ?? ”
“ กระเป๋าตังค์ !!! ” ฮะ ฮ่ะ ฮ่าๆๆ ลืมกระเป๋าตังค์ อยากจะหัวเราะให้ฟันหลุด สมน้ำหน้า แบร่ๆ
“ 5555 ”
“ เลี้ยงมั่งดิ ” กรรม
“ ไม่ให้ ”
“ จะเลี้ยงมั้ย !!! ” พูดแล้วหยิกแขนผมอีก แถมยังไปหยิกตรงแผลเก่า บอกว่าเจ็บๆๆ
“ ก็ได้ วะ !!! ”
“ ดีมาก ฮ่าๆๆๆ ” ว่างๆ ผมน่าจะพาไปเช็คสมอง
“ นั่นไง เจอแล้ว ” ( คิดซะว่ามันคือร้านค้าแบบ7-11ละกันนะ แล้วก็มีของฝากขาย จินตนาการมั่วหมดแล้ว )

KAEW TALK

ซื้อของฝากไปให้เพื่อนๆดีกว่า
ชั้นไปหยิบตะกล้ามา
อย่างพี่ฟางน่าจะซื้อ กระเป๋าตังค์ละกัน สีชมพู
ของเฟย์เอาแว่นกันแดดสีแดง
พี่มิน แว่นตาสีขาว มีลายกะโหลกสีดำ เอาแค่กรอบไปก่อน ให้ไปหาซื้อเลนส์เอง มันแพง
จินนี่ รองเท้าคัชชู ชมพู ส้นไม่สูงมาก มีโบว์สีชมพูข้างหน้า น่าจะเหมากับจินนี่
ส่วนหวาย ไม้เทนนิสดีกว่า
กะจะชอปให้โทโมะกระเป๋าฉีกเลย ฮ่าๆๆ

“ เมื่อไรจะเลือกเสร็จสักที ”
“ อย่าบ่น อันนี้ของฝาก ของชั้นยังไม่ได้เลย ไหนจะขนมอีก ”
ซื้อแว่นกันแดด แบบของเฟย์ก็เท่ดี เอากรอบขาว สวยกว่า ที่ห้อยโทรศัพท์ !! น่ารักกกกก
“ เร็วๆ ”
“ แปบ ” ยังไม่ได้ซื้อขนมเลย เร่งอยู่ได้
แฮมเบอร์เกอร์ ไส้กรอก เฟรนฟราย ขนมปัง โดนัท แฮม
“ พอ ” โทโมะดึงแขนชั้นไปจ่ายเงินเลย อะไรกันยังซื้อได้ไม่ครบเลยนะ

“ โห่ ซื้อได้แค่นี้เอง ”
“ นี่จะเอาให้ชั้นหมดตัวเลยใช่มั้ย ”
“ รู้ได้ไง ฉลาดนะเนี่ย ” เดินออกมาจากร้านแล้ว
“ ยัยบ้า !!!!!! ”
“ อ่ะ ถือ ” ก็มันหนักนิ
“ แขนมีก็ถือเองสิ ”
“ เออ ถือเองก็ได้ ไอ้ตุ๊ด !!!! ” รีบเดินไปให้ไวที่สุด ^_^
“ กลับมาเดี๋ยวนี้เลยนะ !!! ” กลับให้โง่ดิ