Love forever รักนี้... ตลอดไป

ณ มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง

          ~กับสิ่งที่เธอถามฉันจะถามใครมันเจ็บที่ถูก..~

          “มีอะไรกับฉันอีกนายป๊อปปี้!”

          เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือของเธอดังขึ้น มือบางหยิบขึ้นมาจากกระเป๋ากรอกเสียงลงไปอย่างหงุดหงิด ก็ไม่รู้ว่าวันนี้โทรมาหาเธอกี่สายแล้ว แต่เธอก็สามารถเลี่ยงที่จะไม่รับได้ทุกที แต่ตอนนี้มันไม่ไหวแล้วจริงๆ ตื๊อให้เธอรับสายให้ได้สิน่า

           ‘พูดซะเพราะเชียวนะ’

          เสียงปลายสายที่เอ่ยออกมาอย่ายียวนทำให้เธอสติขาดทันที ที่โทรมาเนี่ยโทรมาเพื่อกวนประสาทเธอใช่มั้ย?

          “นายมีอะไรก็รีบๆว่ามา ถ้าจะกวนประสาทฉันไม่มีอารมณ์ ฉันต้องเข้าคลาส”

          ‘โอเคๆ ฉันโทรมาแค่จะถามว่า วันนี้เธอมีเรียนแค่เช้าใช่มั้ย? ถ้าใช่วันนี้ฉันไปรับนะรอหน้าคณะห้ามไปไหน’

          “ไม่ต้อง ฉัน....”

          ตู๊ดๆๆๆๆ

          พูดยังไม่ทันจบปลายสายก็ชิ่งวางสายซะก่อน เพราะรู้ว่าถ้าหากยังถือสายเธอต้องปฏิเสธแน่ เลยวางสายซะเลยทั้งที่เขาก็ไม่อยากวางสายจากเธอนักหรอก แต่การได้เจอตัวเป็นๆย่อมดีกว่าคุยโทรศัพท์เป็นไหนๆ เลยเลือกที่วางสายหนีทันที

           “ฮึ่ย!!! ไอ้ผู้ชายเผด็จการ” ได้แต่บ่นอย่างหงุดหงิดกับคนที่ออกคำสั่งเธออย่ากับทาส แต่เธอก็ต้องยอมทำตามเขาทุกอย่าง ไม่อย่างนั้น ความลับเธอได้ถูกเปิดเผยแน่

           ยืนหงุดหงิดได้ไม่นานก็ต้องตกใจเมื่อใกล้เวลาเขาคลาสเข้าไปทุกที เธอเลยต้องสปีดเต็มที่เพื่อให้ถึงคณะโดยเร็วที่สุดก่อนที่จะเข้าเรียนไม่ทันเพื่อน

ปื๊นนนนน

          เสียงแตรรถที่เจ้าของรถคันงามกดใส่เธอเสียงดัง เล่นเอาซะเธอสะดุ้ง อยาดจะโบกคนที่ทำแบบนี้กับเธอสักทีสองที แต่พอเจอหน้าเจ้าของรถ ก็ทำให้เธอถึงกับเซ็งแม้จะเตรียมใจเพื่อเจอหน้าเขาแล้วก็ตาม แต่เธอก็ไม่ได้เต็มใจเจอซักหน่อย เซ็งนิดเซ็งหน่อยคงไม่ใช่เรื่องแปลก

          “ขึ้นรถได้แล้ว” เอ่ยบอกคนที่ยังยืนมึนเหมือนไม่อยากขึ้รถเขานักหนาให้รีบขึ้นรถ ก่อนจะรีบบึ่งออกไปยังจุดหมายปลายทางทันที

          “นายมาที่นี่ทำไม” ถามคนที่พาเธอมาอย่างแปลกใจเมื่อเขาขับรถมาหยุดอยู่ที่หน้าร้านอาหารหรูแห่งหนึ่ง

           “พาเธอมากินข้าวนะซิ ฉันคงไม่พามาสมัครงานหรอก” ตอบกลับมาหน้าตายแล้วเดินนำหน้าเธอเข้าไปข้างในทันที เธอได้แต่ยืนหลับตาข่มอารมณ์ที่อยากจะกระโดดเตะฟรีคิกตานี่สักป้าบ แล้วรีบเดินตามเข้าไปในร้านหรูทันที

           “จะกินอะไรก็สั่งซิ” บอกกับคนที่นั่งมองหน้าเขาไม่มีทีท่าว่าจะสั่งอาหารทาน

          “ฉันเอาอะไรก็ได้” บอกแบบปัดๆ ก่อนจะจ้องหน้าเขานิ่งอีกครั้ง

          “โอเค ฉันสั่งให้... งั้นเอา อันนี้ ๆๆๆแล้วก็อันนี้ครับ” บอกกับพนักงานสาวสวยก่อนจะส่งยิ้มใจละลายไปให้ หนึ่งที เล่นเอาซะพนักงานอายม้วน ก่อนจะรีบไปทำหน้าที่ต่อทันที

          หลังจากนั้นไม่นานอาหารก็มาเสิร์ฟ ทั้งสองจึงก้มหน้าก้มตาทานในส่วนของตัวเองทันที ทานอาหารเสร็จป๊อปปี้ก็ลากฟางที่พยายามปฏิเสธไม่ขึ้นรถเขาให้ขึ้นมาจนได้ ก่อนจะมุ่งหน้าไปที่คอนโดหรูริมแม่น้ำของเขาเอง

          “นี่นาย พามาทำไมที่นี่ ฉันอยากกลับบ้าน”

          บ่นออกมาทันทีที่เขาไม่ยอมพาเธอไปส่งที่คอนโดของเธอตามที่สัญญาไว้ แต่กลับพามาคอนโดของเขาเอง

          “อื้อออ” ลากเธอเข้าห้องได้สำเร็จก็พลักร่างบางให้นอนราบกับโซฟา ก่อนจะตามเข้ามาคล่อมร่างของเธอติดๆ บดเบียดปากเข้าหาเธออย่างร้อนรน

          “อือ นายไม่เอานะวันนี้เหนื่อย” พลักคนบนร่างเบาๆ พยายามเบี่ยงหน้าที่จะจูบออกห่าง

          “นิดเดียวน่า” เอ่ยออกมาเสียงแหบ ก่อนจะก้มลงซุกไซร้ซอกคอขาวขบเม้นจนเป็นรอยแดงอย่างแสดงความเป็นเจ้าของ

$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$

จบแล้วววว ตอนแรก ยาวมั้ยเอ่ยยย พยายามแต่งยาวที่สุดแล้วแต่ได้แค่นี้ 5555 คิดว่าตอนหน้ามันจะเป็นยังไงเอ่ย? อิๆๆ ส่วนอีกเรื่องเรากำลังปั่นอยู่ แต่งเสร็จเดี๊ยวมาอัพให้ จะทยอยมัพให้นะ เจอกันตอนหน้าคร้าบบบ ^^