ยัยน่ารัก หวานใจ....นายผู้กำกับขาโหด♥

ตอนที่ 25 ‘ง้องอน (NC 20+)’

 

ฟางมาหยุดยืนอยู่หน้าห้องป็อปปี้ กัดปากอย่างเครียดจัด

 

เธอจะทำยังไงดี ไม่รู้ว่าป็อปปี้จะโกรธเธอแค่ไหน มันก็จริงอย่างที่ทั้ง 4 คนพูด เธอทำงานจนลืมเขาไปได้ยังไงกัน

 

ตัดสินใจกดออด รออยู่ชั่วอึดใจก่อนที่ป็อปปี้จะเดินมาเปิดประตู ใบหน้าหล่อนิ่งสนิทเมื่อเห็นว่าเป็นเธอ

 

ฟางเดินตามหลังป็อปปี้เข้ามาในห้องเงียบๆ

 

                 “เธอมีอะไร” น้ำเสียงเรียบๆของป็อปปี้ยิ่งทำให้เธอรู้สึกตัวลีบเล็กลงไปทุกที

 

                “เอ่อ...คือ”

 

                  “...”      ป็อปปี้จ้องหน้าแฟนสาวตรงๆ

 

                 “ฉันขอโทษ”

 

                “เรื่องอะไรล่ะ เรื่องที่เธอไม่โทรหาฉันมาเป็นอาทิตย์ หรือเรื่องที่เธอให้ไอ้หน้าอ่อนนั้นมันตามรับส่ง

 

เรื่องที่เธอไม่มาหาฉันตั้งแต่ก่อนฉันไปเกาหลี หรือเรื่องที่เธอลืมวันเกิดฉัน เรื่องไหนกันล่ะฟาง”

 

ป็อปปี้แค่นยิ้มให้ตัวเอง ทั้งๆที่แววตตาของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

 

                “ป็อปคือฉัน เรื่อง...”

 

               “เธอไม่ต้องขอโทษฉันหรอกฟาง เพราะฉันไม่ได้โกรธ แต่ฉันอยากให้เธอตอบคำถามฉันมามากกว่า

 

ว่าเรายังรักกันอยู่รึเปล่า ฟาง”

 

ฟางเงยหน้าขึ้นมาสบตาคมของป็อปปี้ น้ำตาเม็ดโตร่วงหล่นทันทีที่ได้ยินคำถามของเขา

 

จริงซิ เรายังรักกันอยู่รึเปล่า เพราะดูจากเรื่องทั้งหมดที่เธอทำไป มันก็ไม่แปลกซักนิดที่เขาจะถามเธอแบบนั้น

 

                “ถ้าเธออยากจะไปฉันสัญญาว่าจะไม่รั้งเธอไว้ ให้เธอต้องรำคาญใจเลยฟาง”

 

               “ไม่ใช่นะ ป็อป ...”  

 

ฟางเงียบไป เพราะตอนนี้เธอไม่สามารถเรียงคำพูดออกมาให้เป็นประโยคเลยด้วยซ้ำ

 

เธอรู้แต่ว่าเธอจะเสียคนตรงหน้าไปไม่ได้ เพราะเท่ากับเธอเสียหัวใจตัวเองไป แล้วเธอจะมีชีวิตอยู่ได้ยังถ้าไม่มี

 

หัวใจ

 

            “ฉันรู้ว่าฉันผิด ผิดที่ทำทุกอย่างลงไป แต่ฉันเสียหัวใจตัวเองไปไม่ได้ นายเข้าใจรึเปล่าป็อปปี้  ฉันรัก

 

นายมากนะ”

 

คำสุดท้ายหายไปในลำคอเพราะเสียงสะอื้นที่เธอห้ามมันไม่อยู่

 

             “ฉันขอโทษ ฮึก ฉันขอโทษ ฮือๆ”

 

ทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดแรงที่จะพยุงกายอีกต่อไป

 

                “พอแล้วยัยบ้า”

 

ป็อปปี้ดึงหญิงสาวมากอดปลอบ เขาก็ยังเป็นเขาที่ทนเห็นน้ำตาของเธอไม่ไหว ถึงแม้หลังจากนี้

 

เขาจะต้องเจ้บปวดไปอีกนานแค่ไหนก็ตาม เขาคงยอมที่จะเสียไปอย่างที่ปากพูดไม่ได้ ถึงแม้ว่าจะโดน แก้ว โท

 

โมะ เขื่อน หรือเฟย์ด่าแค่ไหนที่เขายังโง่งมอยู่กับผู้หญิงที่เป็นดั่งหัวใจของตัวเองอยู่อีก

 

              “ฉันขอโทษ นายอย่าเลิกกับฉันเลยนะ” กอดรัดร่างสูงของชายหนุ่มแน่น เอ่ยอ้อนวอนออกมาทั้งน้ำตา

 

              “พอแล้ว ไม่ต้องร้องแล้ว ฉันยังไม่ได้พูดว่าจะเลิกกับเธอซักหน่อย”

 

เช็ดน้ำตาให้หญิงสาวอย่างอ่อนโยน

 

               “ฉันขอแก้ตัวในทุกเรื่องๆได้มั้ย นายจะให้โอกาสฉันได้รึเปล่า ป็อปปี้”

 

               “ฉันให้เธอได้ทุกอย่างนั้นแหละ ฟาง”

 

ฟางส่งยิ้มอย่างดีใจให้ชายหนุ่ม เพียงเท่านี้ก็พอแล้ว เธอจะไม่ปล่อยให้มันสายเกินไปอีกแล้ว

 

               “งั้นต้องเริ่มจากวันเกิดนายซินะ มันคงไม่สายไปหรอกใช่มั้ย?”

 

              “ไม่หรอก” 

 

ฟางลุกขึ้นยืนก่อนจะผลุบหายเข้าไปในห้องนอนของชายหนุ่ม ตะโกนบอกให้อีกฝ่ายนั่งรอก่อน

 

‘พรึ่บ’

 

ฟางกดปิดไฟ ก่อนจะยอมเดินออกจากห้องมาหาชายหนุ่มที่นั่งรออยู่

 

ป็อปปี้มองภาพตรงหน้านิ่งค้างไป ตกตะลึงกับร่างของหญิงสาวที่โผ่ลออกมาในชุดนางกระต่ายสุดเซ็กซี่

 

              “นายพอจะรับของขวัญชิ้นนี้ได้มั้ย ป็อปปี้ HAPPY BIRTH DAY POPPY”

 

ป็อปปี้คว้าของขวัญตรงหน้าเข้ามากอดไว้ทันที ก่อนจะจะประทับจูบร้อนแรงลงมา

 

               “ฮึๆ ถ้าได้ของขวัญแบบนี้ฉันคงไม่อยากได้อะไรอีก”

 

ป็อปปี้ตวัดร่างบางขึ้นอุ้ม ก่อนจะก้าวเท้ากลับเข้าไปในห้องนอน วางร่างบางลงบนที่นอนก่อนที่ตังเองจะตามลงมา

 

ทาบทับ บดเบียดริมฝีปากหนาเข้าหาอย่างร้อนรน สอดลิ้มเข้ามาชิมความหวานในโพล่งปากบางอย่างแสนคิดถึง

 

เกี่ยวกระหวัดลิ้นเล็กหยอกล้อ ซึ่งหญิงสาวเองตอบกลับมาอย่างร้อนรนเช่นเดียวกัน

 

              “หืม เครื่องร้อนแล้วหรือไง”

 

              “ชิ จะบอกว่านายไม่อยากหรือไง”

 

ยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ชายหนุ่ม

 

             “อ๊ะ นายทำรอยไม่ได้นะป็อปปี้ พรุ่งนี้ฉันมีถ่ายหนัง” เอ่ยห้ามเสียงสั่น เมื่อชายหนุ่มก้มลงมาซุกหน้าที่

 

ซอกคอขาวของตัวเอง

 

            “ถ้าข้างในคงได้ซินะ”

 

ป็อปปี้กระชากชุดนางกระต่ายที่เธอสวมออกพรวดเดียว ครอบครองหน้าอกสวยด้วยปากลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดยอก

 

ล้อหน้าอกอวบของหญิงสาวอย่างชำนาญ พรมจูบไปทั่วเนินอกของหญิงสาว ทิ้งรอยระเรื่อสีกุหลาบไว้ทั่ว

 

              “อือ...”

 

ไล้ปลายลิ้นลงมาตามหน้าท้องเรียบแบนของอีกฝ่าย กัดฉีกถุงน่องตาข่ายที่เธอสวมอยู่ออก โดยไม่ยอมเสียเวลา

 

ถอดออกอย่างที่ควรจะทำ

 

อือ ตาบ้า ชุดนี้เธอยืมเขามานะ

 

จับเรียวขาแยกออกห่าง ก่อนที่ใช้ลิ้นโลมเลียตรงจุดซ่อนเร้น อย่างหวังทรมานร่างบาง

 

                “อึก ฮือ...มัน...”

 

หญิงสาวส่งเสียงครางไม่ได้ศัพท์ไปกับความสุขที่ชายหนุ่มกำลังปรนเปรอให้เธอ ร่างบางไหวเยือกก่อนจะไปถึงจุด

 

หมายได้ก่อน

 

              “แฮ่กๆ”

 

หอบหายใจออกมาอย่างเหนื่อยออ่นไปกับกิจกรรมของชายหนุ่มทั้งที่ยังไม่ทันได้ไปถึงไหนเลยด้วยซ้ำ

 

 

              “อะไรกัน ฉันยังไม่ทันได้ไปถึงไหนเลยนะฟาง”

 

ส่งสายตาวิบวับให้กับร่างบางที่ยังนอนระทวยอยู่ ก่อนจะผละออกมาปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตัวเองบ้าง

 

ฟางหลับตาหนีภาพร่างสูงที่เปลือยเปล่า อย่างแสนอาย ทำยังไงเธอก็ไม่ชินกับภาพร่างกายของคนตรงหน้าซักที

 

              “อย่าหลับตาซิ ลืมตาขึ้นมามองกันก่อน”

 

ป็อปปี้แตะหน้าหญิงสาวให้เธอลืมตาขึ้นมาสบตากับเขา

 

ตัวตนของป็อปปี้ที่แนบชิดอยู่ทำให้เธออดหวาดกลัวไม่ได้ว่า งานนี้เอคงไม่ได้นอนง่ายๆแน่

 

ชายหนุ่มแยกเรียวของของหญิงสาวออกกว้างกว่าเดิมก่อนจะสอดเข้ามาในทีเดียว

 

              “อ๊ะ...อือ”

 

ร้องออกมาเพราะความลึกที่ชายหนุ่มสอดใส่เข้ามา ก่อนที่เขาจะเริ่มขยับสะโพกแกร่งเป็นจังหวะรักรุนแรง

 

มือบางกำผ้าปูที่นอนแน่นกับบทรักร้อนแรงที่ชายหนุ่มมอบให้

 

              “อือ...อ่า”

 

               “ทนอีกหน่อยนะ”

 

ป็อปปี้รู้ถึงแรงบีบรัดภายในของหญิงสาว ที่บ่งบอกว่าเธอใก้ลถึงจุดหมายเข้าไปทุกที

 

ยิ่งทำให้ชายหนุ่มโหมกระหน่ำเข้าหาร่างบางไม่หยุด

 

               “อึก...อ่า”

 

สองเสียงครางสอดประสานกัน ก่อนที่ป็อปปี้จะถอดถอนตัวตนออกมา จับร่างบางพลิกคว่ำจัดการเข้ามาเติมเต็มใน

 

ทันที

 

              “อึก ปะ...ป็อป ฉันไม่ไหวแล้วนะ”

 

เอ่ยออกมาเสียงแผ่วเมื่อเห็นชายหนุ่มทำท่าจะต่อบทรักอีกรอบ

 

นี่ใจคอจะไม่ให้เอพักเลยหรือไงกันนะ

 

             “แต่ข้างในเธอ ไม่ได้บอกแบบนั้นนะฟาง”

 

เอ่ยถึงภายในของหญิงสาวที่บีบรัดไม่หยุด  สุดท้ายก็ต้องยอมให้เขาทำต่อจนพอใจ

 

ป็อปปี้ถอดถอนแก่นกายออกมาก่อนจะเดินไปหยิบผ้าชุบน้ำมาทำความสะอาดให้หญิงสาว แต่ก็ยังไม่วายแอบตอด

 

เล็กตอดน้อย จนเธอเสร็จไปอีกรอบจนได้

 

              “จริงๆถ้าเธอจะง้อฉันแบบนี้ทุกครั้งก็ได้นะ ฟาง”

 

              “ตาบ้า!!  ใครจะไปยอมกัน”

 

หนีบเรียวขาเข้าหากัน เมื่อเห็นสายตาของอีกฝ่าย

 

              “ไม่ได้นะ พรุ่งนี้ฉันมีงาน รู้จักพอบ้างเหอะ” ต่อว่าอีกฝ่ายอย่างไม่จริงจังนัก

 

              “อะไรกัน ยังไม่หายคิดถึงเลย ทำไมยอมแพ้ง่ายจัง”

 

เอ่ยอย่างท้าทาย เพราะรู้ดีว่าหญิงสาวไม่ชอบให้ใครมาท้าทายและดูท่าว่าครั้งนี้ก็จะใช้ได้ผลอีกเช่นกัน

 

               “ใครว่าฉันจะยอมแพ้”

 

ผลักให้ป็อปปี้เป็นฝ่ายนอนลงก่อนที่เธอจะเป็นฝ่ายขึ้นมาทาบทับ  พรมจูบไปทั่งลำคอหนา พลางทิ้งร่องรอยที่บ่ง

 

บอกว่าเขาเป็นของเธอไว้ทั่ว ป็อปปี้ไม่ได้เอ่ยห้ามอะไร ออกจะดูชอบใจกับร่องรอยที่เธอทำด้วยซ้ำ

 

ไล่ลงมาตามหน้าอกแกร่งก่อนจะไปสิ้นสุดที่ตัวตนของชายหนุ่มที่ผงาดขึ้นตอบรับจูบแผ่วเบาของหญิงสาวทันที

 

ฟางใช้ประโยชน์จากปากและมือของตัวเองในการทรมานชายหนุ่ม

 

                 “ใครกันแน่ที่แพ้”

 

                 “เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย” ป็อปปี้พูดก่อนจะลุกขึ้นรั้งร่างบางให้นอนลงก่อนที่เขาจะเข้ามาเติมเต็ม

 

กว่าจะจบการง้องอนก็ปาเข้าไปเกือบเช้า สุดท้ายเธอต้องโทรไปหาพี่เอน่าให้อีกฝ่ายช่วยเลื่อนคิวให้ ซึ่งพี่เอน่าก็

 

รับคำก่อนจะแซวออกมาอย่างรู้ทัน

 

ToP   ♥ “เรายังรักกันอยู่รึเปล่า ฟาง”  BY POPPY

♪♫  ^_________________________^  ♪♫ 

แอบหลอกให้ดราม่ากกันไป ฮ่าๆ ก่อนจะตบท้ายด้วย NC ใก้ลแล้วเนอะ 2ตอนสุดท้าย ยังไงก็อย่าเพิ่งทิ้งกันไปไหนน้าจร้าาาา

T^T ฮือ เจ้หนูติดเชื่อหื่นหมีเข้าไปแล้ว โอ้ (/TOT/) ไม่น้าาาาา TT^TT

เรื่องชุดคอสเพลย์ที่ฟางใส่ เอามาจากเขื่อนั้นแหละ ไอ้ถุงที่ไม่ยอมให้ป็อปปี้ดูนั้นแหละ เฮียเขื่อนแกมีเยอะ (เอ่อรู้สึกเฮียเขื่อนจะบ้าชุกคอสเพลย์ตั้งแต่หนุ่ม HOT VS สาวSEXYแระนะ ==)

เจอกันตอนหน้าคร้า ^+++^