D Love รักร้ายป่วนหัวใจคุณชายน้ำเเข็ง

10.0

เขียนโดย Fuangz_KwJ

วันที่ 26 พฤศจิกายน พ.ศ. 2554 เวลา 17.19 น.

  2 session
  46 วิจารณ์
  7,445 อ่าน
แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

2)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

 

 

 

หลังเลิกเรียน #

 

         

 

                     .........อย่าให้ควาหวังทั้งๆที่เธอก็ยังต้องมีเขา เกิดฉันเหงา~.........

 

 

 

 

"อะไร!!" ฉันกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์ด้วยความหงุดหงิด

 

 

 

"เอ่อ....เเก้วคุณป้าบอกว่าวันนี้ให้เธอกลับบ้านเร็วๆหน่อย" พิมหรือพี่พิมเป็นลูกของคุณอาฉันเอง อายุมากกว่าฉันปีนึง(ภูมิใจว่าเราเด็กกว่า อิอิ)

 

 

 

"อืม...เเค่นี้ใช่มั้ย"

 

 

 

"จ้ะ...อย่าลืมล่ะ" ฉันวางสายจากพี่พิมเเล้วเดินกลับบ้าน(อีกเเล้ว)

 

 

 

                  ฉันยกนาฬิกาขึ้นดูก็พบว่าตอนนี้เข็มสั้นชี้เลข 4 เข็มยาวชี้ไปที่เลข 9 จะห้าโมงเเล้วเหรอเนี่ย ฉันเร่งฝีเท้าเดินเข้าซอยบ้านทันที คฤหาสน์หลังงามตั้งตระหง่านอยู่บนเนื้อที่กว่า 50 ไร่ (นี่คือนิยาย) บ่อน้ำพุปลาโลมาสีขาวนวลเเต่ที่เเปลกไปคือจากัวร์สีดำจอดสนิทอยู่ที่หน้าบ้าน บ้านฉันไม่มีจากัวร์นี่นา

 

 

 

"กลับมาเเล้วรึไง!!" ทันทีที่ฉันก้าวเท้าเข้าบ้านเสียงทักจากบุคคลผู้ซึ่งฉันเรียกว่า 'พ่อ' ก็เอ่ยขึ้น

 

 

 

"ค่ะ" ฉันหันไปมองท่านประธารบริษัทที่นั่งอ่านหนังสือพิมด้วยท่าทางเย็นชา ก่อนจะเดินขึ้นห้อง

 

 

 

"กลับมาเเล้วหรอเเก้ว" พี่พิมที่เดินสวนกันทักขึ้น

 

 

 

"เเต่ตัวสวยจังนะ....วันนี้มีอะไรรึไง" ฉันเลี่ยงไม่ตอบคำถาม

 

 

 

"^//^ เดี๋ยวเเก้วก็รู้" พี่พิมก้มหน้าที่ขึ้นสีเเดงระเรื่อเเล้วตอบด้วยเสียงเขิน นี่มันมีอะไรเเปลกๆหลายอย่างเเล้วนะเนี่ย

 

 

             

 

                    หลังจากที่ฉันตัดข้อสงสัยทั้งหมดเเล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยฉันก็เดินลงมาที่ห้องอาหารทันที

 

 

 

"โทโมะชอบผู้หญิงเเบบไหนคะ" เสียงหวานถามขึ้น

 

 

 

"ผม...ไม่มีเสป็กครับ"

 

 

 

"ฮะเเฮ่ม!!" ฉันก้าวขาออกไปก็พบกับ 'ไอ้ไข่หวาน' เมื่อเช้านี่นายนั่นมานั่งหน้านิ่งที่จีบสาวอยู่ที่บ้านฉันได้ไงล่ะเนี่ย

 

 

 

"เเก้วมาเเล้วหรอ....ไปทานข้าวกันเถอะ" พี่พิมเดินมาจูงมือฉันเข้าไปในห้องอาหารตามด้วยตาโทโมะ

 

                            

 

                   ฉันนั่งมองอาหารมากมายทที่ถูกยกมาวางจนเต็มโต๊ะ ด้วยท่าทางที่เป็นกุลสตรีสุดๆก็พ่อเล่นจ้องฉันอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อฉันก็เลยต้องสงบเสงี่ยมหน่อย

 

 

 

"พิม....รู้เเล้วใช่มั้ยว่าต้องหมั้นกับโทโมะ"

 

 

 

"ค่ะ...คุณพ่อบอกพิมเเล้วค่ะ"

 

 

 

"อะไรนะ....พิม..เอ่อพี่พิมจะหมั้นเหรอคะ" ฉันโพล่งถามออกไปด้วยสรรพนามสนิทสุดๆเเต่ ต้องรีบเปลี่ยนเพราะรังสีอัมหิจากคุณพ่อที่เผื่อเเผ่มายังฉัน เเต่พิมมีเเฟนเเล้วนี่

 

 

 

"เเก้ว...นี่มันเรื่องส่วนตัวของพิมเค้านะลูก" คุณเเม่นี่นั่งเงียบอยู่นานพูดขึ้น ฉันหันไปมองโทโมะกับพิมสลับกันไปมา "เเก้วไม่ยอมให้พี่พิมหมั้นกับคนที่ไม่ได้รักเด็ดขาด" ฉันพูดเเล้วลุกพรวดออกจากห้องอาหารทันที

 

 

 

"จะไปไหน" มือหนากำเข้าที่ข้อมือของฉัน

 

 

 

"นายขึ้นมาบนนี้ทำไม" ฉันพูดเเละสะบัดข้อมือออก

 

 

 

"ฉันเเค่จะมาบอกเธอว่า....ถ้าเธอคิดจะงานหมั้นของฉันพังล่ะก็เธอเจอดีเเน่"

 

 

 

"หึ...ฉันไม่กลัวนายหรอก" ฉันกำลังจะเดินหนีเเต่ร่างของฉันถูกดันติดกับฝาผนังซะก่อน

 

 

 

"ตอนเเรกฉันก็คิดว่าจะหมั้นกับเธอนะ"

 

 

 

"......เเต่ฉันคิดว่าซื่อบื้อสมองกลวงอย่างเธอคงไม่เหมะกับฉัน"

 

 

 

"ไอ้บ้า....พล่ามอะไร...อื้อ~" ริมฝีปากร้อนกดทับลงมาด้วยความหนักหน่วงละเมียดละไมลิ้นหนาค่อยๆไล้เเถวๆริมฝีปากร่างของฉัน ฉันรวบรวมเเรงทั้งหมดผลักเขาออกเเต่ไม่ออก

 

 

 

"อื้อ~ ไอ้อ้าอ่อยอั้นอ๊ะ(ไอ้บ้าปล่อยฉันนะ)" ฉันรัวหมัดทุบหลังเขา

 

 

 

"ปากหวานดีนะ" หลังจากถอนริมฝีปากออกเขาก็พูดคำชวนเขินทันที

 

 

 

"O//O"

 

 

 

"อ้อ...เรื่องพี่สาวเธอน่ะเป็นเป็นเเค่ผลประโยชน์ทางธุรกิจเท่านั้นเเหละ"

 

 

 

"......เพราะฉะนั้นเรื่องนี้เธอถอยไปซะ"

 

 

 

_____________________________________________________________

 

วันนี้ไรเตอร์มาอัพให้เเล้วนะ

ถ้าเม้นเยอะเดี๋ยวมาอัพต่อ 2 ตอนเลย

ตอนนี้ถ้าบ้านใครน้ำยังไม่รถก็เป็นกำลังใจให้นะ ^^

KwJ  Jubๆๆๆ

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
10 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา