ยัยตัวร้ายขอขโมยหัวใจนายเย็นชา

poppy talk

"โอเค ตามใจ"

"ฮ้าว เอ๊ะ พี่ป็อปนั่นแก้วกับ.."

"โทโมะ ใช่แน่ๆ"

"ไปหาเร็ว พี่ป็อป"

"อืม"

"กรี๊ด ยัยแก้วไปโดนอะไรมาอ่ะพี่โมะ"ไหนๆ เฮ้ยแก้ว

"แก้ว ไปโดนอะไรมาวะไอ้โมะ"ทำไมสลบแบบนี้ โมะอุ้มมาตลอดทางเลย

"พี่ด้วยหน้าไปโดนอะไรมา"ใช่ๆ เละเลย แต่ไม่สนแล้ว แก้วต่างหากที่ผมสน

"ไอ้โมะ น้องฉันเป็นอะไรไปเฮอะ"

"พาแก้วเข้าบ้านก่อน"

"มาฉันอุ้มเอง"แก้วใจของพี่ เป็นอะไรไปนะ

"อืม"พอผมแก้วรับมา เฮ้ย แก้วตัวโครตร้อนเลย

"ตกลงเป็นไงไอ้โมะ"

"คือฉันกับแก้ว ไปเดินเที่ยวตลาด พอฉันไปซื้อของให้แก้ว กลับมาแก้วหายไปไหนไม่รู้

หาตั้งนาน แล้วแก้วก็โทรหา ฉันก็รับ แก้วคุยอะไรกับใครก็ไม่รู้ แต่บอกที่อยู่ไว้

ฉันรีบวิ่งไปช่วย แต่เจอพวกมันดักตั้งแต่หน้าทาง กว่าจะมาาแก้วได้ ก็เจอผู้ชายกำลังทำอะไรแก้ว พอเจอฉัน แก้วร้องให้ฉันช่วย มันรำคาญเลยชกแก้ว จนสลบ กว่าฉันจะซัดมันแล้วพาแก้วมาได้ สภาพก็อย่างนี้"โห ใครทำแก้ววะ

"งั้นเดี๋ยวฉันดูแลแก้วเอง ฟางทำแผลไอ้โมะไปนะ"ผมอุ้มแก้วจะขึ้นห้อง ก่อนหันมาบอกว่า

"ขอบใจนะไอ้โมะ ที่ช่วยแก้ว"

"เออ ไม่เป็นไร"

ผมเช็ดตัวให้แก้วเสร็จแล้ว โหยไอ้คนที่มันทำแก้วเนี่ย อยากฆ่ามันนัก

ช้ำไปหมดเลยแขนแก้ว ขาก็ถลอกเลือดออกซิบๆ ตรงคอยิ่งช้ำเลย

แล้วไหนจะตาบวมแดง แสดงว่าร้องไห้กลัวมานาน จนไข้ขึ้น ตอนนี้ก็เริ่มเพ้อแบบกลัวๆ

ยิ่งคิดยิ่งแค้นอย่าให้รู้นะเป็นใคร เดี๋ยวกระทืบให้ไปอยู่โรงพยาบาล จะเอาให้หนักกว่าแก้วแน่

"อย่า..อย่านะ..อย่าทำแก้วนะ"

"แก้วใจเย็นๆ พี่อยู่นี่"ผมกอดแก้วเอาไว้ นี่ก็หลายรอบแล้วที่แก้วเพ้อ

"พะ..พี่ป็อป แก้วกลัว"อยู่ดีๆแก้วก็ฟื้น แล้วกอดผมกลับ

"แก้วๆฟื้นแล้วหรอ เป็นไงมั้ง"ผมถามแก้วด้วยความเป็นห่วง

"พี่ป็อป แก้วกลัว ฮึก..ฮือ"แก้วเริ่มร้องไห้จนตัวสั่น ผมตกใจมากเลย

"แก้วๆอยู่กับพี่แล้วไม่ต้องกลัวนะ หยุดร้องก่อน"ผมเช็ดน้ำตาให้แก้ว ยิ่งร้องก็ยิ่งตัวร้อนมาก

"ค่ะ ฮึก..แก้วจะฮึก..พยายาม"

"กินข้าวก่อนนะ จะได้กินยา"ผมลุกขึ้นจะไปหยิบอาหาร ที่วางรอแก้วตั้งนานแล้ว มาป้อน

"ไม่เอา แก้วไม่หิว"ดื้อจริงๆ

"ต้องกิน ยังไม่ได้กินอะไรเลย"

"ก็ได้ค่ะ"

"ปล่อยก่อน เดี๋ยวพี่ไปหยิบข้าว"แก้วไม่ปล่อยแต่กลับกอดแน่นขึ้น ใบหน้าเศร้าลง

"แก้ว เป็นอะไร"

"พี่จะไม่ทิ้งแก้วใช่ไหม"

"ไม่ทิ้งหรอก ใครจะทิ้งน้องสาวสุดรักคนนี้ได้"แก้วหันขึ้นมามองผม และค่อยๆปล่อย

"เดี๋ยวมานะครับ"ผมรีบลุกไปหยิบข้าวมาป้อนให้แก้ว แต่ป้อนได้แปปเดียวแก้วก็เริ่มไม่กิน

"แก้วอิ่มแล้วค่ะ"แต่นี่ยังไม่ถึงครึ่งชามเลยนะ อิ่มได้ไง

"ไม่ต้องดื้อ กินให้หมด จะได้หายเร็วๆ"ผมบังคับให้แก้วกินจนหมดจาน กินยา

"พี่คะ แก้วยังไม่อยากนอน"

"ทำไมล่ะ คนเก่ง นอนเถอะครับ"

"ไม่เอา แก้วกลัว"

"กลัวอะไรพี่ก็อยู่"

"เดี๋ยวพี่ก็ไปตอนแก้วนอน"หน้าแก้วเหมือนจะร้องไห้

"ไม่ไปหรอก พี่สัญญาเลย นอนนะๆ"ผมห่มผ้าให้แก้ว

"อืม ไม่ทิ้งนะ"แก้วจับมือผมแน่น แล้วหลับไป

กว่าจะกล่อมให้หลับได้ ผมว่าไม่ใช่แค่ร่างกายที่ต้องรักษา แต่คงต้องรักษาจิตใจแก้วแล้ว

ก่อนที่มันจะเกินเยียวยา แล้วผมก็หลับไปข้างๆที่นอนแก้ว

วันนี้อัพให้แล้วนะ ความจริงแต่งเสร็จตั้งแต่เมื่อวาน

แต่เสร็จเที่ยงคืน ใครจะอ่านเลยมาอัพวันนี้ดีกว่า(แต่ก็ไม่มีคนอ่านอยู่ดี )

แต่ถ้าใครอ่านเม้นกันด้วย