ไม่รู้สิ?ทำไมหัวใจยังรักแต่เธอ

"เฮ้ย! อะไรเนี๊ยะ"จู่ๆโทโมะก็เหมือนโดนดูดเข้าไปในที่ทีตัวเองนอนอยู่และเมื่อโทโมะนึกถึงมันก็เป็นอย่างั้นจริงๆ โทโมะตกใจเหมือนกันที่ตัวจริงของตัวเองนอนหลบตาไม่ฟื้นแบบนั่นข้างๆกายก็มี'พิม'อยู่ข้างกายมืออีกข้างหนึ่งถือมือเขาและเอามาแนบแก้มแต่ทำไมเขาถึง...ไม่รู้สึกอุ่นเลยสักนิด แต่อยู่เหมือนวิญญาณจะถูกดูดไปโทโมะพยามยื้อตัวเองเอาไว้แต่ไม่ได้และแล้ววิญญาณเขาก็เขาไปร่างกายที่นอนซมอยู่

-------------------------------------------♥----------------------------------------

ฝั่งคุณพ่อและแม่คุยกับคุณหมอและช่วงสุดท้ายพอดี

"ลูกดิฉันต้องความจำเสื่อมอีกนานไม่ค่ะ"

"อันนี้ผมก็ไม่รับประกันหรอกน่ะครับ ต้องรอดูก่อน"

"ยังไงก็ได้ค่ะ ให้ลูกฉันฟื้นขึ้นมาก็ดีแล้ว"คุณแม่ของโทโมะยิ้มอย่างมีความหวัง

--------------------------------------------♥----------------------------------------

ร่างบางโปร่งสูงเดินเข้ามาในโรงพยาลหน้าสวยขาวราวเจ้าหญิงจ้องไปเดินไปข้างหน้าและหยุดไปที่ห้องๆห้องหนึ่งสายตาน้ำตาลเข้มเพ่งมองไปที่เลขประตู 453 ใช่จริงๆด้วยมือเรียวยาวเอื้มไปบิดลูกบิดและเผยยิ้มออกมาเมื่อเห็นน้องสาวของเธอนั่งอยู่ข้างๆชายหนุ่ม"คนรัก"ของเธอ

"พี่แก้วมาแล้วหรอค่ะ"พิมผละมือจากมือโทโมะเพราะรู้ดีว่าเธอคงจับมือเขาไว้ไม่ได้นาน

"จ๊ะ โมะเป็นไงบ้าง"แก้วเดินเข้ามาใกล้โทโมะก่อนจะจับมือเขาแทนพิม

"ยังไม่ฟื้นเลยค่ะ"เสียงพิมเศร้าลงและก็ยังฟื้นยิ้มได้

"แต่ยังไงพอพี่โทโมะฟื้นขึ้นพี่แก้วก็จะได้แต่งงานไงค่ะ"

"จ๊ะ"แก้วยิ้มรับแล้วเพ่งมองไปยังชายหนุ่ม  อยุ่เปลือกตาหนาก็เปิดขึ้นทำเอาแก้วและพิมตกใจ

"โมะฟื้นแล้ว"แก้วจับมือโทโมะไว้แน่นหนา

"อือ~ คุณเป็นใคร"คำแรกที่ออกมาจากปากหนาทำเอาแก้วถึงกับจุก

"มะ...โมะจำแก้วไม่ได้หรอ"โทโมะได้แต่ส่ายสายตาจดจ้องไปที่พิม

"พิม พี่เป็นอะไร"โทโมะเอามือออกจากมือขาวก่อนจะยิ้มให้ผู้หญิงอีก....คน


........................................................................................................................................



เม้นๆหน่อยน่ะค่ะ พอดีเพิ่งเคยแต่งครั้งแรกๆ

อ่ายไม่สนุกเท่าไหร่แต่ก็เม้นหน่อยยังดีน่ะค่ะ T.T