Alzheimer ขอโทษนะเธอเป็นใคร

"พรุ่งนี้แล้วซินะ ที่แซลม่อนจะกลับมา"

ด้วยความรู้สึกดีใจและตื่นเต้น  ทำให้หญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงลายลูกไม้แทบข่มตาหลับไม่ลง

แต่ถึงยังไงเธอก็ต้องจำใจนอนเพื่อรอคอยวันพรุ่งนี้ที่จะมาถึง ยามเช้าแก้วบิดขี้เกียจนิดๆแล้วรีบไปแต่งตัวอาบน้ำเพื่อจะไปที่สนามบินให้ทันเวลา ที่โทโมะจะมาถึง  หลังจากล็อคประตูบ้านแล้วแก็วก็โบกเรียก Taxi เพื่อมุ่งหน้าไปสนามบินสุวรรณภูมิ  แต่ด้วยความรีบร้อนของแก้วทำให้เธอใส่รองเท้ามาผิดข้าง  มันทำให้เธออับอายไม่น้อยเลยทีเดียวแต่ด้วยความอยากเจอโทโมะเธอจึง ไม่คิดอะไร ไม่แคร์สายตาใครทั้งนั้น สิ่งที่เธอคิดอย่างเดียวในตอนนี้คือ             ได้พบโทโมะชายผู้เป็นที่รัก ซึ่งห่างหายหน้ากันมาเป็น เวลานาน กว่า7ปี 

"ตรึ้ง…ตึง…เครื่องบิน air asia 407 จากอเมริกา  จะมาถึงในอีก 10นาทีค่ะ ตรึ้ง…ตึง"

อีกแค่10นาทีเท่านั้นที่เราทั้งสองจะได้พบกัน 

เธอตื่นเต้นมากๆมืนหนึ่งดูเวลา อีกมือหนึ่งกำสร้อย คอล็อคเก็ต ที่มีรูปของทั้งสองคน เวลาก็ผ่านไป อย่างช้าๆๆ

"ตรึ้ง…ตึง…เครื่องบิน air asia 407 ที่มาจากอเมริกา ได้มาถึงสนามบินแล้วค่ะ ตรึ้ง…ตึง"

เธอเขย่งขาเพื่อดูผู้โดยสารที่เดินออกมาจาก ที่รับกระเป๋า แล้วเธอก็เห็นชายผู้เป็นที่รักเดินออกมาเขาใส่แว่นสีดำ      "โทโมะ…โทโมะ ทางนี้ ทางนี้"  เธอกระโดดกวักมือเรียกเขาเดินเข้ามา แล้วถอดแว่นออก 

"โทโมะไม่ได้เจอกันตั้งนานทำไมไม่ติดต่อมาบ้างล่ะเป็นห่วงนะ" ด้วยความคิดถึงและน้อยใจ                      ทำให้น้ำตาที่เก็บกักไว้ไหลอาบแก้มนวลขาวของเธอ โทโมะทำหน้างงๆแล้วบอกไปว่า

"เธอเป็นใคร"

นิยายเรื่องแรกของ EnteR โปรดติดตามด้วยนะคะ