Trouble Love Clearปัญหารักนี้ต้องเคลียร์ให้จบ (TK)

1

ไปไหนดี

“หนูขอโทษ T^T”

“คำขอโทษของเธอมันไม่ได้ทำให้น้องหมาลิลลี่ของฉันฟื้นขึ้นมาได้หรอกนะ”

“หนูไม่ได้ตั้งใจT^T”

“เธอพูดเป็นแค่นี้ใช่มั้ย ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจ ดี ถ้าพูดได้แค่นี้ก็เก็บเสื้อผ้าของเธอออกไปจากบ้านนี้ซะ”

“แต่...”

“เดี๋ยวนี้”

โฮกกก โชคชะตากลั่นแกล้ง T^T ทำไมถึงทำกับฉันได้ ฮือๆๆ อะไรกันเนี่ย ฉันทำอะไรก็ผิด ทีไอ้หมาบ้าลิลลี่ไม่เห็นผิดเลย มันมาฉี่รดกางเกงตัวโปรดฉันนี่ ฉันก็เลยเตะมันกลิ้งโค่โล่ลงบันไดไป แต่ไอ้หมาบ้านี่สิ ดันมาตายซะได้ ฮือๆๆ แล้วทีนี้ฉันจะไปอยู่ที่ไหนล่ะเนี่ย T^T

ฉันเก็บเสื้อผ้าหอบข้าวของของตัวเองเดินออกจากบ้านเอเอฟสุดรักสุดหวงที่ไม่ใช่ของฉัน โฮกก แล้วฉันจะไปอยู่ไหนล่ะเนี่ย คนรู้จักก็ไม่มี หรือว่าฉันต้องนอนข้างถนน โอ้แม่เจ้า ทำไมพระเจ้าถึงไม่สงสารฉันบ้างเลย

~โครกคราก~

อ๊ากกก ไอ้ท้องบ้าร้องขึ้นมาได้ น่าเกลียดชะมัด T^T เริ่มหิวแล้วสิ มีเงินติดตัวอยู่เท่าไหร่เนี่ย ว่าแล้วก็ใช้มือล้วงกระเป๋ากางเกง อ๊ากกก ห้าบาท ซื้อเป็ปซี่ใส่น้ำแข็งยังไม่ได้เลย รันทดจริงๆชีวิตนี้ ฮือๆๆ เอาไงดีเนี่ย หิวก็หิว ง่วงก็ง่วง หาที่อยู่ไม่ได้ อ๊ากก อยากตาย T^T

ใครก็ได้หาที่ซุกหัวนอนให้ฉันที TOT

TOMO…

“ทำไม”

(%$#&*&^%)

“ตอนนี้เลยเหรอ”

(%&^%#*&)

“เออๆ”

ผมกดวางสายของป็อปปี้เพื่อนสุดเย็นชา วันนี้มาแปลกแฮะ ชวนไปปาร์ตี้ แต่ก็เอาเหอะ ผมก็เซ็งๆอยู่ ไปปาร์ตี้นี่มันก็ไม่เลวนะ หวังว่ามันคงช่วยผมให้หายเซ็งหรอกนะ

KAEW…

และฉันก็ยังเร่ร่อนไปเรื่อยๆ เอาไงดีเนี่ยสองทุ่มแล้ว T^T ขอซื้อก๋วยเตี๋ยวห้าบาทเขาจะให้มั้ยเนี่ย T^T โอ๊ย ทั้งหิว ทั้งง่วง TOT
เอี๊ยด!!

“กรี๊ดดด”

ตุ๊บ!!

อู๊ย ซวยซ้ำซวยซ้อนซวยซ้ำซากซวยไม่เลิกไม่ลา ทำไมฉันถึงได้ซวยอย่างนี้เนี่ย จากบ้านไม่ทันไร โดนรถเฉี่ยวอีก อ๊ากกก เข่าฉันมีเลือดไหลซิบๆด้วย ฮึ่ย ยอมไม่ได้แล้ว ต้องเอาเรื่อง

“นี่ขับรถน่ะ ไม่มีตาหรือไง” ฉันลุกขึ้นไปตะโกนด่าคนในรถพร้อมกับทุกกระจกรัวแบบไม่ยั้งมือ หึ ถ้าไม่ออกมาล่ะก็ฉันจะถอดรองเท้าปาใส่กระจกรถมันเลย

กระจกค่อยๆเลื่อนลงฉันจึงจ้องเขม็งเพื่อที่จะด่าต่ออีกสองสามชุด แต่ใบหน้าที่เผยออกมาหลังกระจกลดลงนั้น ทำไห้ฉันพูดไม่ออก กรี๊ดดด คนบ้าอะไรหล่ออย่างกับเทพบุตรขนาดนี้ หล่อได้ใจแม่ยกจริงจริ๊ง ถ้านายนี่เป็นพระเอกลิเกฉันจะเอามาลัยไปคล้องคอคนแรกเลย ><

“นี่เธอกล้าดียังไงมาทุบกระจกรถฉัน” อึ๋ย หล่อซะเปล่าปากทำไมถึงไม่ดีเหมือนหน้าตานะ >< ยอมไม่ได้ๆ ><

“นายเป็นคนขับรถเฉี่ยวฉันนะ แทนที่จะขอโทษ”

“เธอก็ไม่ได้ตายนี่ นี่ๆออกห่างๆรถฉันหน่อย ถ้ามันเป็นรอยแม้แต่เซนฯเดียว ฉันเอาเธอตายแน่”

“หน๊อยแน่ะ นายเป็นใครถึงจะมาฆ่าฉันน่ะ”

“ฉันชื่อโทโมะ ลูกชายคนเดียวของซิลเวอร์กรุ๊ป ถ้าเธอกล้ามีเรื่องก็ลองดู”

ว่าแล้วนายโทโมะก็บึ่งรถออกไปโดยไม่สนใจฉัน ฉันมองตามรถคันนั้นไปด้วยความไม่พอใจ รถคันนั้นหยุดนิ่งไปจอดอยู่หน้าตึกๆหนึ่ง เพียงชั่ววูบความคิดอันบรรเจิดก็กำเนิดขึ้นบนหัวฉัน วะฮะฮ่า ฉันรู้แล้วว่าวันนี้ฉันจะนอนที่ไหน วะฮะฮ่า ^O^

มันน้อยไปหน่อยนะ พอดีว่าเค้ารีบแต่ง ^^