Who's boyfriend ใครคือพระเอกของฉัน

koen talk

ตอนนี้ผมกับแก้วเดินมาถึงที่โรงอาหารแล้วและแผนที่แก้วบอกผมก็คือ...

"แก้ว แกแน่ใจนะจะให้ฉันทำจริงๆนะ" ผมอายจริงๆนะ ใครมันจะไปกล้า แค่คิดผมก็รู้สึกหน้ามันร้อนๆแล้ว

"ก็ใช่นะสิ อะไรของแก! ป๊อดหรอ? ฉันบอกแล้วไงเรื่องแบบนี้ใครดีใครได้" แก้ว!! แกไม่ได้ทำนี่หว่าก็พูดได้นิชิ!! สะบัดหน้าใส่แม่งเลย

"อย่ามาทำตัวเป็นตุ๊ดไอ่กบเป็นกบอย่างเดียวมันไม่พอรึไงห๊า!!" ไอ่นี่นิ ได้ทีด่ากันเชียวนะ แต่รู้สึกว่ามันก็ด่าเป็นปกติอยู่แล้วนี่หว่า ช่างแม่งพาลโว๊ย!!

"แต่แก... แน่ใจนะ ว่ามันจะได้ผลนะ" ไม่ใช่ว่าผมทำแล้วแค่อายอย่างเดียวนะ แต่ต้องมาหน้าแตกด้วยผมรับไม่ด้ายยยยย!!

"แต่แก้ว..." ยังไม่ทันที่ผมจะคร่ำครวญอะไรต่อไอ่แก้วก็ตักบทผมทันที

"เร็วๆเหอะไอ่กบ ฉันหิวข้าวแล้ว!!" แม่คุณห่วงแต่เรื่องกินสินะ แล้วเรื่แงรักของผมเล่าไปอยู่หนายยยย~

"อะ อืม" สุดท้ายผมก็ต้องยอม ก็นะแก้วมันอุตส่าห์ช่วยเราทั้งที แต่ไม่รู้ว่าแกล้งด้วยรึเปล่านี่สิ เฮ้ออ~

 หลังจากนั้นแก้วก็เดินเข้าไปหาพวกเฟย์ที่โต๊ะแถวๆริมสุดของโรงอาหาร แถวนั้นเป็นโต๊ะที่อยู่โดดเดี่ยว โต๊ะค่อนข้างขนาดใหญ่อยู่รองรับพวกเราได้หมดทุกคน ตอนนี้ผมและแก้วเดินไปถึงโต๊ะแล้ว แก้วเข้าไปนั่งกับไอ้จองเบซึ่งแน่นอนว่าไอ่โทโมะก็ตามไปนั่งข้างแก้ว ส่วนผมกำลังจะไปนั่งกับเคนตะแต่จู่ๆแก้วก็ลุกขึ้นยืนบนเก้าอี้และทำสิ่งที่ผมไม่คิดว่าเธอจะกล้าทำ!!

"เฮ้!! ทุกคนฟังทางนี้หน่อย" แก้วตะโกนพูดเสียงดังทำให้เด็กๆในโรงอาหารหยุดทำกิจกรรมที่กำลังทำอยู่แล้วหันมาสนใจกลุ่มของพวกเราโดยทันที เมื่อแก้วเห็นว่ามันเป็นไปตามที่คาดก็เริ่มพูด(ตะโกน)ต่อทันที

"ไอ่กบ เอ่อ.. ฉันไหมายถึงเขื่อนน่ะ เขื่อนมีอะไรจะพูดไม่ใช่หรอ" แก้วหันมาหาผมพร้อมขยิบตาให้ผมเริ่มทำตามแผน

ใช่แล้วล่ะ.. นี่คือแผนของแก้ว แผนที่ว่าก็คือให้ผมสารภาพรักกับเฟย์โดยที่มีนักเรียนทั้งหลายเป็นสักขีพยานรัก ผมไม่คิดว่ามันจริงตรงไหนนอกจากประจารตัวเอง แต่แก้วให้เหตุผลว่ามันดูจริงใจดีและยังบอกอีกว่าเฟย์เคยบอกแก้วว่าอยากให้มีใครมาสารภาพรักกับเธอท่ามกลางฝูงชนมากมายมันดูโรแมนติกมาก

ส่วนผมที่แอบรักเธอนั้น.. ถ้าเฟย์ชอบแบบนั้น ผมหมายถึงเฟยืชอบจริงๆอ้ะนะไม่ใช่ว่าแก้วมันแกล้งผมก็เต็มใจทำเพื่อเฟย์อยู่แล้ว แต่ผมน่ะกลัวจริงๆว่ามันจะแกล้ง แต่ก็เอาเถอะมาถึงขนาดนี้แล้ว... ทำก็ทำ! เพื่อความรักอันสดใสในอนาคต(?)

"เอ่อ.. คือฉัน.. " แต่พอเอาเข้าจริงผมได้แต่อ้ำอึ้งไม่กล้าพูดอะไรออกไป ผมหันไปหาแก้ว แก้วชูสองนิ้วพร้อมกับขยับปากที่อ่านได้ว่า 'สู้ๆไอ่กบเพื่อความรักของนายกล้าเข้าไว้' พร้อมยิ้มให้กำลังใจผม เอาว่ะ! เพื่อความรักของแกไอ่เขื่อน ท่องไว้! เพื่อความรักของแก เพื่อความรักของแก ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วหันหน้าไปหาเฟย์

"ฟะ.. ฟะ.. เฟย์" เฟย์หันมาหน้ามาหาผมพร้อมกับเลิกคิ้วอย่างสงสัย "คือว่านะ... เฟย์.. คือ... ว่า.." ตอนนี้ผมรู้สึกตื่นเต้นมากมันตื่นเต้นจนผมรู้สึกว่าหน้าผมตอนนี้ต้องแดงมากแน่ๆ

"มีอะไรหรอเขื่อน" เฟย์ถามผมพลางจ้องผมไม่กระพริบตา ตอนนี้ผมประมาทมากจนไม่กล้าพูดอะไรออกไป บรรยากาศรอบข้างสงบเงียบราวกับกำลังรอดูละครตอนจบที่จะพลาดไม่ได้ มันกดดันจนผมรู้สึกว่าต้องพูดออกไปเพื่อทำลายบรรยากาศอันแสนกดดันนี้

"เฟย์ .. คือว่าฉัน.. ฉัน.." พูดสิไอ่เขื่อน! แค่พูดออกไปแค่นั้นแหละ!! ผมทำใจสักพักและตัดสินใจจะพูดแต่เพียงเสี้ยววิก่อนที่ผมจะพูดออกไป ผมเห็นแก้วหอมแก้มไอ่จองเบ ภาพที่ผมเห็นนั้นมันทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ผมคิดว่าแก้วจะตั้งใจดูและใ้ห้กำลังใจผมอยู่ตลอดเวลา ผมสลัดหัวไล่ความคิดที่จะออกบ้าไปหน่อยมันเหมือนกลับว่าผมกำลังน้อยใจเธอที่เห็นเธอไปยิ้มแย้มหอมแก้มคนอื่นอยู่ ทั้งๆที่ผมกำลังสารภาพรักกับผู้หญิงอีกคน

ผมหันมาหาเฟย์อีกครั้ง ผมตั้งสมาธิให้แน่วแน่แล้วพูดสิ่งที่ผมตั้งใจพูดออกมาตั้งแต่ต้น

"เฟย์ ฉันรักเธอ" เฟย์หน้าเหวอทันทีที่ผมพูดจบ เธอทำท่าจะแย้งผมจึงรีบพูดต่อทันที "ฉันจริงจังนะเฟย์ ฉันรักเธอ รักเธอจริงๆ ไม่ใช่แค่รักแบบเพื่อน แต่มันมากกว่านั้นเฟย์ รักที่ผู้ชายคนนึงจะมีให้ผู้หญิงคนนึง"

เฟย์หน้าแดงขึ้นมาทันที เธอหลบสายตาผม ผมคิดว่าเธอคงปฏิเสธผมแน่เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอไม่เคยหลบสายตาผมเลยและเธอไม่เคยมีท่าทีที่จะชอบผมด้วย

เวลาผ่านมาสักพักเฟย์ก็ยังคงไม่พูดอะไรแถมยังก้มหน้าลงราวกับไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว บรรยากาศรอบข้างยิ่งแล้วใหญ่มันเงียบมากกว่าเดิม ผมรู้สึกว่ามันอึดอัดจึงคิดว่าต้องพูดอะไรออกไปเพื่อทำลายบรรกาศนี้

"เฟย์ ถ้าเธอไม่ชอบไม่รักฉันก็ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจ" ผมรู้สึกว่าหัวใจผมมันแตกสลายและเจ็บปวดเมื่อยังคงไม่พูดอะไร ผมอาจทำให้เธอลำบากใจก็ได้ รู้สึกรอบตามันเริ่มร้อนผ่าวๆเหมือนน้ำตาจะไหลออกมา

ผมจึงพูดขอตัวออกมาเพราะไม่อยากให้ใครมาเห็นน้ำตาของลูกผู้ชายอย่างผมที่ต้องเสียน้ำตาให้กับความรัก มันดูไม่แมนเอาซะเลยก็แค่ผู้หญิงไม่รัก.. แค่นั้นแหละ.. แค่นั้นจริงๆ ผมลุกขึ้นได้แค่แปบเดียวก็แว่วเสียงเฟย์ดังขึ้น

"เขื่อน.." เฟย์พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแต่ด้วยบรรยากาศที่เงียบแบบนี้ ทำให้ได้ยินได้อย่างชัดเจน ผมหันไปหาเธอ เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผมพร้อมกับพูดประโยคนึงที่ทำให้ผมหัวใจพองโต รู้สึกว่าหัวใจของผมนั้นกำลังเต้นแรง แรงขึ้น และแรงจนน่ากลัวว่าใครต่อใครจะได้ยินเสียงหัวใจของผม ผมยิ้มกว้างกว่าที่เคยมันรู้สึกมีความสุขมากมายอย่างบอกไม่ถูก

"ฉันก็รักนาย"

' ไม่มีอะไรที่จะดีไปกว่าการที่เรารักใครสักคนแล้วเขาคนนั้นก็รักเราเหมือนกัน '