My Brother แผนการรักของพี่ชายเจ้าเล่ห์

Chapter 1

        “หนูแก้ว หนูแก้วลงมาหาป้าหน่อยจ้ะ”

        เสียงป้าที่ดังเข้ามาในโสตประสาท ทำให้ฉันรำคาญเป็นที่สุด - -^

        ก๊อก ก๊อกๆๆ

        “หนูแก้วได้ยินมั้ย ทำอะไรอยู่นะ ป้าเข้าไปนะ”

        อะไรเนี่ย ยังไม่หยุดอีก - -^^

        “หนูแก้ว ตื่นสิจ้ะป้ามีเรื่องจะบอก”

        เสียงป้าที่เซ้าซี้เหลือเกิน ทำให้ฉันจำใจต้องลุกขึ้นมาจนได้ - -^^^

        “อือ~ อะไรคะป้า ปลุกแก้วทำไมคะ แก้วจะนอน”

        “ป้ามีเรื่องสำคัญจะบอกจ้ะ แก้วไปอาบน้ำแล้วลงไปข้างล่างนะจ้ะ ป้าจะรอ”

        จะบอกอะไรตู (วะ) ถึงกับต้องปลุกกันแต่เช้าเชียว สงสัยจะเป็นเรื่องสำคัญ

 

        ตอนนี้ฉันอาบน้ำแต่งตัวใหม่ในชุดอยุ่บ้านสบายๆ แล้ว พร้อมที่จะฟังเรื่องที่ป้าจะบอกสุดๆ >_<

        “มีอะไรเหรอคะป้า มีเรื่องอะไรจะบอกแก้ว”

        “เมื่อกี้ป้าเพิ่งได้รับโทรศัพท์จากแม่ของหนูนะจ้ะ”

        “แม่! แม่โทรมาเหรอคะ แล้วว่ายังไงบ้างเหรอคะ”

        แม่ OoO โอมายก็อด แม่เหรอ ฉันไม่ได้ยินคำนี้มานานแค่ไหนแล้วเนี่ย

        “แม่หนูโทรมาบอกป้าว่า จะขอหนูไปอยู่ด้วย หนูจะว่ายังไงจ้ะป้าไม่บังคับนะ หนูจะไปหรือไม่ไป”

        ไปอยู่กับแม่เหรอ >.< กรี๊ดด ใครจะปฎิเสธให้โง่ล่ะ -*-

        “ไปอยู่กับแม่เหรอคะ แก้วไปคะ แก้วอยากไป”

        ฉันตอบลิ้นแทบพันกันแน่ะ =_= ก็แน่ล่ะ ฉันแทบจะไม่รู้จักแม่เลยสักนิด เพราะพ่อกับแม่หย่ากันตั้งแต่ฉันยังจำความไม่ได้เลย ตอนนี้เท่าที่ฉันรู้มา แม่อยุ่ที่กรุงเทพฯกับพ่อใหม่ของฉัน ส่วนฉันอยู่กับป้าเพราะพ่อทำงานตัวเป็นเกรียวจนไม่มีเวลาดูแลฉัน แต่ยังดีที่ส่งเงินมาให้ฉันใช้บ้าง

        “อยากไปก็ดีแล้ว แม่ของหนูคงดีใจ”

        เอ๋ ว่าแต่บ้านนั้นมีใครอยู่บ้างเนี่ย -_-* ฉันใฟ่ฟันว่าฉันจะมีพี่ชายสักคนอย่างคนอื่นๆ เขา โอกาสนี้แระ หวังว่าพ่อใหม่ฉันจะมีลูกชายที่อายุมากกว่าฉันนะ *-*

        “ครอบครัวนั้นมีกี่คนเหรอค่ะ หนูจะมีพี่ชายรึเปล่า *-*”

        “จ้า พ่อใหม่ของหนูมีลูกชายคนหนึ่ง อายุมากกว่าหนู2ปีจ้ะ”

        “จริงเหรอคะ หนูจะมีพี่ชายแล้ว เย้~ แล้วเขาชื่ออะไรเหรอคะ”

        ไชโย~ ฉันจะมีพี่ชายอย่างที่ใฝ่ฝันไว้แล้ว ^-^

        “เอ๋ ป้าก็ไม่รู้เหมือนกันจ้ะ ไว้หนูเจอแล้วก็รู้เองล่ะจ้ะ”

        “ง่า แล้วแก้วต้องเดินทางเมื่อไหร่คะ แก้วจะได้เตรียมตัวไว้”

        “อาทิตย์หน้าจ้ะ เดี๋ยวจะมีรถมารับ”

        “คะ แก้วจะรอให้ถึงอาทิตย์หน้าเร็วๆ”

        อาทิตย์หน้าเหรอ ว้าว น่าตื่นเต้นจัง ฉันชักอยากเจอพี่ชายเร็วๆซะแล้วสิ จะหล่อเหลาอลังการมั้ยนะ โอย~ คิดไปคิดมาฉันจะบ้าตายแล้ว ฉันต้องหาที่ระบายด่วน

        ควับ~

        ฉันคว้ามือถือโทรหาเขื่อน เพื่อนที่เล่นกันมาตั้งแต่ฉันตัวเท่าล้อสิบล้อ =_=

        ติ๊ด ติ๊ดดๆๆ

        ( ฮัลโหล ว่าไงแก้ว )

        “เขื่อนเหรอ ฉันมีอะไรจะบอก คืออาทิตย์หน้าฉันจะได้ไปอยู่กับแม่ที่กรุงเทพฯแล้ว”

        เมื่อเสียงที่คุ้นเคยดังมาจากปลายสายฉันก็กรอกเสียงลงไปทันที

        ( จิงดิ เออ ดีใจด้วย )

        “อืมๆ ถ้าว่างๆก็มาหากันบ้าง ไปกรุงเทพฯบ่อยไม่ใช่เหรอ แกอ่ะ”

        ( เออ ว่าแต่จะไปอยู่ที่ไหนล่ะ ฉันตรัสรู้เองไม่ได้หรอกนะ ถ้าแกไม่บอกนะ )

        “อ้าว อย่างแกแสนรู้จะตาย ฉันคงไม่ต้องบอกเหรอ”

        กวนดีนักน่ะ- -*

        ( ไม่ใช่หมาเว้ย เอาดีๆดิ เดี๋ยวไม่ไปหาเลยนิ )

        “เออ ดีๆแระ อยู่ที่........นะ”

        ( หา!!! )

        “อะไรเหรอ มีไรแค่บอกที่อยู่ทำไมต้องตกใจด้วย หรือแกแอบไปหมกสาวไว้ที่นั้น หา!!!”

        ( เฮ้ย!!! บ้านแกสิ ใครจะไปบ้าได้ขนาดนั้น มันไม่มีไรเหรอ ฉันแค่ตกใจนิดหน่อยนะ )

         “อ้อๆ แล้วไป งั้นแค่นี้ก่อนนะ”

         ( เออๆ บาย ติ๊ดด )

         ไอ้เขี่อนกวนชะมัด ถ้าอยู่ตรงหน้าจะกระโดนถีบ2ขาคู่เลยนิ หึ่ย~ อ่ะ! ลืมบอกเขี่อนเรื่องพี่ชายเลยอ่ะ T^T ช่างมัน ขี้เกรียจโทรไปทะเลาะกับมันแล้ว

        “พี่ชายเหรอ จะเป็นยังไงน๊า”

        ฉันพึมพำกับตัวเองอย่างตื่นเต้น ^^

       

        วันเดินทาง

        “แก้วเสร็จยังจ้ะ“

        “ค่าา เสร็จแล้วคะ”

        ฉันขานรับแล้วดินลากกระเป๋าใบโปรดลงมาอย่างทุลักทุเล -*-

        “มาแล้วเหรอจ้ะ รถมารอแล้วนะ จะกินอะไรก่อนมั้ยหรือจะไปเลยจ้ะ”

        “ไปเลยคะ”

        ด้วยความอยากไปถึงเร็วๆ ฉันเลยยอมอดอาหารว่างแสนโปรดกันเลยที่เดียว

        “จะรีบไปไหนจ้ะ แม่หนูไม่หนีไปไหนเหรอจ้ะ”

        “คะๆๆ งั้นแก้วกินของว่างนิดหน่อยแล้วค่อยไปก็ได้คะ”

        ก็จริงอย่างที่ป้าว่า ฉันจะรีบไปไหนนักหน่า ยังไงบ้านมันก็คงไม่เคลื่อนที่ไปไหนหรอกน่า - -*

        “จ้า วันนี้เป็นคุกกี้ไปกินสักหน่อยนะ”

        “ค่ะ”

        ป้าจับมือฉันเข้าบ้านไปเพื่อกินคุกกี้ ดีนะที่ป้ารังฉันไว้ ไม่งั้นฉันต้องอดกินคุกกี้ฝีมือป้าแน่ๆ - -*

        20นาทีต่อมา

        “งั้นแก้วไปแล้วนะคะ บายคะ”

        หลังจากกินอิ่มหนำสำรานแล้ว ฉันก็จรลีขึ้นรถมาทันที -_-;;

        “แก้ว รอก่อนเว้ย แฮ่กๆๆ แฮ่กๆ”

        เอ่ เมื่อกี้ใครเรียก อ้อ เขื่อนนั้นเอง แล้วมันมาทำไมล่ะนั้น -_-a

        “อ้าว เขื่อน มีอะไรเหรอ วิ่งมาทำไม”

        “ฉันมีอะไรจะให้แก ก่อนแกจะไปนะ”

        “มีอะไรเหรอ”

        ฉันถามกลับแทบจะทันที แต่ตาของฉันก็เหลือบไปเห็นมือเขื่อนที่เหมือนจะหยิบอะไรขึ้นมา อะไร (วะ) ตุ๊กแกหรึอเปล่า OoO ไม่เอาน๊าาา ฉันเกลียดตุ๊กแก >O<

        “นี่สร้อย ฉันเอามาให้แก”

        ตกใจหมด นึกว่าตุ๊กแก ที่แท้ก็สร้อยนี่เอง อือ... หือ สร้อยเหรอ OoO ไอ้เขื่อนมันสมองเพียนหรือประสาทหลอนไปแล้วรึไง -*- ถึงได้ซื้อสร้อยมาให้ฉันนะ

        “นี้แก สมองเพียนไปแล้วเหรอ ถึงได้ซื้อสร้อยมาให้ฉันนะ -*-”       

        “บ้านแกสิ -*- ฉันจะไปซื้อสร้อยให้แกทำไมกัน ฉันไม่ได้พิศวาสแกสักหน่อย แล้วอีกอย่างนะ ฉันบอกตรงๆ ซื้อสร้อยให้สาวๆ ยังดีกว่าซื้อให้แกเลย เปลืองตัง”

        อ้าว ใครจะไปรู้ล่ะ - - เพื่อแกจะมาพิศวาสฉันอีกคน - -*

        “ใครจะไปรู้ล่ะ - - แล้วถ้าไม่ใช่ของแกแล้วมันของใครล่ะเว้ย”

        “ของพี่จองเบ เขาฝากสร้อยนี้มาให้ฉัน”

        “อ้อ ที่แท้ก็ของพี่จองเ... อ่ะ ของพี่จองเบเหรอ *-* จริงเหรอแก แกบอกฉันมาสิว่าพี่จองเบซื้อสร้อยนี้ให้ฉันนะ”

        ฉันหันไปรบเร้าเอาคำตอบจากเขื่อนทันทีที่รู้ว่าสร้อยเป็นของพี่จองเบ รุ่นพี่ที่ฉันแอบปลื้มมาก >_< เขาทั้งหล่อและเพอเฟ็กต์สุดๆ สาวๆกรี๊ดเขาทุกคน ฉันยังคิดอยุ่เลยว่าถ้าฉันย้ายไปอยู่กรุงเทพฯแล้วจะได้เจอกับพี่เขาอีกไหม แต่พี่เขาก็อุตส่าห์ซื้อสร้อยให้ฉัน กรี๊ดด จะน่ารักไปถึงไหนเนี่ย ฉันจะบ้าตาย (นางเอกเรากำลังจะบ้าตายไปแล้ว - -*) แล้วอีกอย่างสร้อยเส้นนี้ที่พี่เขาซื้อให้ฉัน งั้นก็แปลว่า... แปลว่า ฉันยังมีหวังใช่มั้ย กรี๊ดดด >O< 

        “เออ พี่เขาฝากฉันมาให้แกนะ อ่ะ เอาไป แล้วก็ไม่ต้องทำหน้าตาหวานหยดย้อยขนาดนั้นก็ได้ ฉันเห็นแล้วรำคาญลูกตาแทนพี่จองเบ -*-“

        หน็อยย มาว่าฉันที่น่ารักเข้าขั้นดารานักร้องแถวนี้ได้นะย่ะ ไม่ยอมม เชอะ -*- ฝากไว้ก่อนเถอะย่ะ

        ”หนูแก้วจ้ะ ป้าว่าไปได้แล้วล่ะจ้ะ คนขับเขานั่งรอหนูคุยกับเขื่อนให้เสร็จ จนจะเฉ่าแล้วล่ะจ้ะ“

        นั้นไม่เรียกว่าเฉ่าเหรอค่ะป้า นั้นเรียกว่าเข้าขั้นซากเน่าเลยล่ะ >_< นี้ถ้าตอนนี้เป็นเวลากลางคืนฉันวิ่งหนีป่าลาบไปแล้วแน่ๆ T.T ว้าย คิดแล้วก็สยอง >_<

        ”คะ เขื่อนฉันไปก่อนนะ อย่าลืมแวะไปนะ“

        ”เออ แล้วเจอกัน“

        หลังจากที่ฉันบอกลาเขื่อนเสร็จ รถก็เคลื่อนตัวจากช้าเปลี่ยนเป็นเร็วตามระดับ

       

        ครึ่งชั่วโมงต่อมา

        ตอนนี้ฉันมายืนอยู่ที่หน้าประตูบ้านด้วยใจที่เต้นระรัว บ้านหลังนี้จัดได้ว่าสวย และมีพื้นที่ที่ใหญ่มาก บ้านมีทั้งหมด2ชั้น มีโรงรถ แต่ฉันไม่รู้ว่ามันมีรถด้วยรึเปล่านะ คือฉันยังไม่ได้สำรวจอ่ะนะ

        ตึกตัก~

        ฉันเดินวนรอบประตูบ้านสองสามรอบแล้วจึงตัดสินใจกดกริ่ง

        ติ๊ง ต่อง

        “สวัสดีค่ะ คุณหนูแก้วใช่ไหมค่ะ คุณหญิงรอคุณอยู่ค่ะ เชิญข้างในเลยค่ะ”

        หลังจากที่ฉันกดกริ่งได้สักนาทีก็มีคนมาเปิดประตู ดูจากรูปร่างลักษณะแล้ว ฉันว่าต้องเป็นหัวหน้าแม่บ้านแน่ แต่เมื่อกี้เขาเรียกฉันว่าคุณหนูด้วยล่ะ O_O ถึงบ้านนี้จะค่อนข้างใหญ่ แต่ฉันไม่คิดว่าบ้านนี้จะเรียกฉันว่าคุณหนูที่เหมือนกับเรียกพวกคนรวยพันล้าน นี่ฉันกดกริ่งผิดบ้านรึเปล่าเนี่ย =_=* ไม่น่าจะใช่ เพราะเขาเรียกชื่อฉันด้วย อืม นี้ฉันจะกลายมาเป็นคุณหนูเหรอเนี่ย OoO ดีจริงๆที่แม่แต่งงานใหม่ อะ ฉันไม่ได้หมายความว่าฉันไม่รักพ่อแท้ๆ ของฉันนะ T.T อย่าเข้าใจผิดด (ไม่ทันแล้วย่ะ)

        “เออ ใช่ค่ะ”

        “เชิญทางนี้เลยค่ะ ส่วนกระเป๋าเดี๋ยวจะมีคนเอาขึ้นไปไว้ที่ห้องคุณหนูนะค่ะ เชิญคุณหนูไปหาคุณหญิงก่อนค่ะ”

        “ค่ะ”

        ฉันเดินตามหัวหน้าแม่บ้านมา รอบทางเดินไปจนถึงห้องรับแขกที่แม่ฉันอยู่ บอกได้คำเดียวว่า สวย สวยมาก O_O

        “มาแล้วเหรอจ้ะ ลูกแม่ แม่คิดถึงลูกจังเลย โตผิดหูผิดตาจนแม่จำแทบไม่ได้นะ”

        เมื่อฉันโผล่เข้าไปให้ห้องรับแขก ก็มีเสียงของหญิงวัยกลางคนดังขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม ^^ ใช่แล้ว นั้นก็คือแม่ของฉันเอง แม่ของฉันนั่งอยู่ที่โซฟาสีครีมที่เข้ากับสีของห้อง แม่นั่งจิมน้ำชาอยู่ แต่พอเห็นฉันก็ลุกขึ้นมากอดฉันอย่างอบอุ่น จนน้ำตาฉันคลอเบ้า

        “แก้วก็คิดถึงแม่คะ”

        ฉันพูดออกมาเพียงแค่นั้นก็โผล่เข้ากอดแม่เช่นกัน

        “เอาละๆ ลูกมาเหนื่อยๆ จะทานอะไรก่อนไหมจ้ะ”

        “ไม่คะ แก้วทานมาแล้ว แก้วอยากพักผ่อนมากกว่าคะ”

        “ได้จ้ะ เดี๋ยวให้ไผ่เขาพาลูกไปห้องของลูกนะ ไผ่ ไผ่ มาพาลูกฉันไปห้องที่จัดไว้หน่อยสิจ้ะ” แม่ฉันหันไปเรียกคนใช้ที่น่าจะชื่อไผ่แล้วสั่งให้เขาพาฉันไปห้องของฉัน ว้าว ตื่นเต้น >_<

        “คะๆ เชิญทางนี้เลยคะ”

        ฉันเดินตามคนใช้ขี้นไปชั้น2ของบ้าน อืม.. ข้างบนนี้มีหลายห้องเหมือนกันแห่ะ แล้วถ้าครั้งต่อไปฉันต้องขี้นมาคนเดียว ฉันจะเดินหลงเข้าห้องผิดไหมเนี่ย -_-^

        หลังจากที่ฉันมายืนที่หน้าประตูห้องของตัวเอง ตาของฉันก็ไปสะดุดที่ห้องข้างๆเข้า

        “ขอบคุณคะ เอ่อ แล้วห้องข้างๆนี้ห้องใครเหรอ”

        “อ้อ นี้เป็นห้องของคุณหนูใหญ่นะคะ”

        คุณหนูใหญ่เหรอ บ้านนี้มีคุณหนูใหญ่คุณหนูเล็กด้วยเหรอ ทำไมมันชังเยอะแยะมากมายอย่างนี้ล่ะ - - แล้วคุณหนูใหญ่มันเป็นใครล่ะว่ะ

        “คุณหนูใหญ่นี้ ใครเหรอ”

        หลังจากที่ฉันคิดหาคำตอบอยู่เป็นนาที ก็ไม่ได้สักที ฉันก็เลยต้องหาตัวช่วยสักหน่อย

        ”คุณหนูใหญ่ก็พี่ชายของคุณหนูยังไงล่ะค่ะ“

        ”ห๊ะ พี่ชายของฉันงั้นเหรอ“

        ว้าว *-* ห้องติดกันเลย สงสัยต้องแอบเดินเข้าห้องผิดซักหน่อยแล้ว ฮ่า ฮ่า

        “ใช่คะ มีอะไรอีกรึเปล่าคะ ถ้าไม่มีดิฉันขอตัวคะ”

        “เอ่อ..ไม่มีคะ”

        สงสัยฉันจะถามมากเกิน เขาก็เลยเริ่มจะรำคาญแล้วล่ะมั่ง - -*

        “ว้าววว ห้องสวยชะมัด”

        เมื่อฉันเปิดประตูเข้ามาก็ต้องตะลึง เพราะห้องทั้งห้องสวยมาก เพอร์นีเจอร์ทุกชินเข้ากันได้อย่างลงตัวด้วยโทนสีอ่อน มีเตียงขนาดกำลังพอดีตั้งอยู่กลางห้อง มีโต๊ะเขียนหนังสือกับโน๊ตบุ๊ควางอยู่ด้วย และมีตู้เลื้อผ้าขนาดใหญ่ กรี๊ดด >_< ให้ตาย ชาตินี้ฉันจะไม่มีวันยอมย้ายห้องย้ายบ้านออกไปเด็ดขาด ห้องอะไรจะสวยเว่อร์ขนาดนี้ *-*

        หลังจากที่ฉันเดินวนไปชมโน่นชมนี่จนปวดหัวบวกกับปวดขา -*- ฉันก็จัดแจงเอาของใช้ส่วนตัวและพวกเสื้อผ้าทั้งหลายเก็บเข้าที่ที่มันควรจะอยู่

        “แก้ว ลูกเป็นยังไงบ้างจ้ะ ขาดอะไรอีกไหมเดี๋ยวแม่จะให้เด็กไปซื้อให้”

        ฉันซึ่งเดินลงมาจากข้างบนเพื่อจะถามหาพี่ชายสุดที่รัก *-* เพราะตั้งแต่มาฉันยังไม่เห็นแม้แต่เงาเลย - -* พี่ชายฉันเป็นประเภทล่องหล่นได้รึเปล่าเนี่ย

        “ไม่เป็นไรคะ ว่าแต่แม่คะ แล้วคนอื่นๆ เอ่อ พี่ชายกับพ่อไปไหนเหรอคะ แก้วมาตั้งนานแล้วยังไม่เห็นเลย”

        “แม่ก็จะพูดกับหนูเรื่องนี้แระจ้ะ พ่อเขาไปทำงานอยู่ต่างประเทศจ้ะ ส่วนพี่หนูเขาไปเที่ยวกับเพื่อนเขาที่ต่างประเทศเหมือนกันจ้ะ”

        ไปเที่ยวต่างประเทศเหรอ ทำไมไม่รอฉันบ้างนะ -_-^ แล้วนี้เมื่อไหร่ฉันจะได้เห็นพี่ชายล่ะเนี่ย เหนื่อยใจจริงๆ เว้ย ทำไมมันเจอยากเจอเย็นอย่างนี้ล่ะ -*-

        “แล้วพ่อกับพี่ชายจะกลับมาเมื่อไหร่คะ”

        “พี่หนูอีก3วันก็กลับแล้วจ้ะ แต่พ่อหนูยังไม่มีกำหนด แล้วก็อีกอย่างนึง คือแม่ต้องไปช่วยงานของพ่อที่นู่นด้วยนะจ้ะ”

        อีก3วันเหรอ ค่อยยังชั่ว - - นึกว่าจะ3ปี ถ้า3ปีจริง ฉันบินไปหาถึงที่แน่ ว่าแต่เมื่อกี้แม่บอกว่า ต้องไปช่วยพ่อทำงานเหรอ หมายความว่าฉันต้องอยู่คนเดียวเหรอ ไม่เอาน๊า TOT

        “แล้วแม่จะออกเดินทางวันไหนคะ”

        ฉันถามแม่กลับทันทีที่มีสัณญาณว่า ฉันกำลังจะถูกทิ้ง T^T

        “แม่ออกเดินทางพรุ่งนี้จ้ะ ลูกไม่ว่าอะไรใช่ไหมจ้ะ ที่แม่อยู่ตอนรับลูกได้ไม่นาน”

        นั้นไง ฉันถูกทิ้งจริงๆด้วย ฮือ~ TOT

        “ไม่เป็นไรคะ แก้วอยู่คนเดียวได้”

        ทำไมฉันถึงเป็นคนใจบุญขนาดนี้ T_T ทั้งๆ ที่รู้ว่าต้องอยุ่คนเดียว แต่พอเห็นหน้าของแม่ที่เศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด ฉันก็เลยปฎิเสธไม่ลงจริงๆ T^T

        ”แล้วเรื่องโรงเรียนของแก้วล่ะค่ะ“

        “เดี๋ยวพี่ของลูกกลับมาแล้วจะบอกลูกอีกทีจ้ะ แม่ไม่คอยรู้เรื่องเลยให้พี่ลูกเขาจัดการ”

        “คะ”

        

        ณ สนามบิน

        “แม่ไปแล้วนะจ้ะ ดูแลตัวเองดีๆนะลูก เดี๋ยวพี่เขากลับมาพรุ่งนี้แล้ว”

        ฉันควรจะดีใจที่ได้เจอพี่ชายฉันสิ แต่แม่ก็กลับต้องจากฉันไปแทนซะงั้น T_T

        “คะ แก้วอยู่คนเดียวได้คะ”

        “แม่ไปนะ”

        ฉันโบกมือลาแม่เสร็จ แม่ก็หายลับเข้าไปให้ห้องรอขึ้นเครื่อง

        ตกดึก

       “พรุ่งนี้แล้ว ให้ตายสิ ฉันตื่นเต้นชะมัด คืนนี้จะนอนหลับไหมเนี่ย”

       ฉันนอนอยู่บนเตียงแต่ก็นอนไม่หลับสักที ตื่นเต้น ทำไมฉันเป็นได้ขนาดนี้เนี่ย แค่พี่ชาย ทำอย่างกับจะได้เจอสุดที่รักที่กลับมาจากชาติที่แล้วงั้นแระ =_= เฮ้อ~ ข่มตาให้หลับดีกว่า ครอก~ zZZ zZ