รักนี้ร้ายระดับเทพ 20+

     ซู่ซ่าๆๆๆ(สมมุติว่ามันเป็นเสียงฝน)ตอนนี้ฝนที่ไม่มีวี่แววว่าจะตกก็เทกระหน่ำลงมาชนิดที่เรียกว่า ฟ้าทล่มดินทลายกันเลยทีเดียวผมเลยต้องวิ่งหาที่หลบอย่างจาระหวั่น มองทอดออกไปข้างนอกอาคารที่ผมหลบฝนอยู่คนเดินบนถนนในมหาลัยก็เริ่มบางลงมาก ก็คงเพราะว่านี้เป็นเวลาที่ดึกแล้วนักศึกษาร่วมทั้งบุคคลอื่นก็กลับบ้านไปกันหมด นี่ถ้าไม่ติดว่าลืมสมุดเลกเช่อร์นะแล้วจำเป็นต้องใช้ไม่ย้อนกลับมาหรอก เดินผ่านประตูมหาลัยยังไม่ทันถึงไหนฝนบ้านี่ก็เมกระหน่ำลงมาแบบไม่ลืมหูลืมตา มองดูสภาพตัวเองในกระจกตลับแป้งฝุ่นเหมือนลูกหหมาตกน้ำก็ไม่ปานปกติก็ไม่สวยอยู่แล้วพอเปียกแบบนี้ยิ่งเฉียดใกล้คำว่าอัปลักษณ์เข้าไปใหญ่ เฮ้อออเซ็ง เกาหลีจ้าเมื่อไหร่นะจะได้บินไปชุบตัวสักที เงยหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้าดูท่าฝนมันคงจะยังตกอีกนานไม่มีท่าทีว่าจะหยุดเร็วนี้เลยตัดสินใจวิ่งฟ้าฝนรีบไปเอาสมุดดีกว่าจะได้รีบกลับไปทำการบ้านส่งให้ทันพรุ่งนี้เช้า ฉันวิ่งด้วยความเร็วติดสปีดเท่าที่คนรูปร่างอ้วนกลมอย่างฉันจะพาร่างกายอันหนักอึ้งให้เร็วได้ ในที่สุดก็มาถึงตึกเรียนสักทีรีบขึ้นไปเอาสมุดดีกว่า รัหว่างทางฉันก็ได้ยินเสียงอะไรแปลกๆดังมาเสียงเหมือนคนหายใจเหนื่อยหอบ หรือว่าใครมากดกันบนตึกเรียนหน๊อยอย่างนี้ต้องสั่งสอนในฐานะประธานนักศึกษาซะหน่อยแล้ว เมื่อหาห้องของต้นเสียงเจอฉันก็ผลักประตูเข้าไปทันที ปึง!

"หยุดเดี๋ยวนี้นะพวก..."ฉันต้องหยุดคำพูดไว้แค่นั้นเมื่อเงยหน้ามามองเห็นมีคนอยู่ในห้องเป็นสิบและมีผู้ชายคนหนึ่งนอนโดนมัดมือมัดปากมีปืนจ่ออยู่ที่หัว พวกนี้ไม่ได้กดกันอยู่แต่กำลังจะฆ่ากัน เอาอีกแล้วฉันต้องรู้ต้องเห็นในสิ่งที่ไม่ควรรู้ไม่ควรเห็นอยู่เรื่อยเลย ให้ตายเหอะ โอ้คุณพระ!

"มีพวกตัวสอดเข้ามาเห็นจนได้"

"จัดการพวกตัวสอดซะจะได้ทำธุระกันต่อ"

"ได้เลย"แล้วไอ้มืดนั้นก็ย่างสามขุมเข้ามาหาฉัน เหอะคิดจะจัดการฉันหรอไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกเว้ย เดี๋ยวได่เจอฤทธิ์นังเกรซซะบ้าง

"นังกระเทยควายฉันต้องแสดงความเสียใจด้วยนะที่นี่จะเป็นวินาทีสุดท้ายที่แกจะได้หายใจ"

"ฝันไปเถอะย่ะ ไอ้ดำนี่แหนะๆ"ฉันเอาสเปรย์พริกไทยฉีดใส่หน้ามัน มันได้แต่ร้องโอดโอยเอามืดขยี้ตา คงแสบน่าดู

"เห้ย มึงนี่มันโง่จริง ยืนบื้ออยู่ได้พวกที่เหลือก็ไปจักการมันซิ"

"ครับ"พวกมันเข้ามาล้อมฉันไว้เป็นวงกลม โอ้โห้ด่ากูกระเทยควายแต่พวกมึงนี่แมนมากเลยนะ ใช้วิธีหมาหมู่กับกูคนเดียว ขนาดพวกฉันเป็นสาวประเภทสองยังไม่เคยทำอะไรแบบนี้เลยถือว่าไม่ใจ ตัตสินใจเฮือกสุดท้ายดูจากจำนวนและปริมาณมันกับฉัน ตอนนี้ฉันกำลังอยู่ในสถานการณืที่เสียเปรียบอยู่ทางรอดทางเดียวของฉันคือต้องหาตัวช่วย และตัวช่วยของฉันก็คือ

วี้หวอๆๆๆๆๆๆๆๆๆเสียงไซเลนรถตำรวจคังไปทั่วพื้นที่

"พวกแกไม่รอดแน่ ฉันโทรแจ้งตำรวจเรียบร้อยแล้ว คราวนี้พวกแกติดคุกหัวโตแน่"

"เอาไงดีพี่"

"แล้วจะยืนรอให้พ่อมึงมาจับรึไงก็หนีดิว่ะ ไปเร็ว"แล้วพวกมันก็วิ่งใส่เกียร์หมากันออกไปทางบันได้หนีไฟ ฉันไม่รอช้าพอพวกมันหนีไปเสร็จฉันก็รีบไปแก้มัดคนที่ถูกจับทันที

"ขอบใจนะ"

"เอาไว้รอดก่อนแล้วค่อยขอบใจ แต่ตอนนี้รีบหนีก่อนดีกว่า"

"จะหนีทำไมพวกมันหนีตำรวจกันไปหมดแล้ว"

"ก็เพราะแบบนี้นะสิถึงต้องรีบหนี เพราะอีกไม่นานพวกมันจะรู้ตัวแล้วย้อนกลับมา"ฉันชูโทรศัพย์ที่เปิดแอ็พเสียงรถตำรวจอยู่ให้คนข้างกายฉันดู

"อย่าบอกนะว่า ไม่มีตำรวจจริง"

"รู้แล้วก็เลิกถามแล้วลุกหนีได้แล้ว" ฉันพยุงอีกคนให้ลุกขึ้นแล้วรีบวิ่งลงบันไดพาเค้าไปแอบซ่อนตัวอยู่ที่ห้องลับของสภานักศึกษาก่อนเมื่อตรวจเช็คว่าปิดประตูเรียบร้อยแล้วฉันก็กลับมาหย่อนตัวลงนั่งข้างกายชายนิรนามที่ฉันเพิ่งช่วยมา นั่งเงียบๆสักพักได้ไม่นานก็มีเสียงฝีเท้ากำลังวิ่งใกล้เข้ามาพวกมันคงรู้ตัวแล้วแน่ๆ

"หายหัวไปไหนว่ะ ไวยังกับผี"

"หรือว่ามันกลับไปแล้วพี่"

"ไม่หรอกมันยังอยู่บนตึกนี่แหละ ถ้าหากมันลงไปเราก็ต้องเห็นและตามมันทันแน่แต่นี่เงียบสนิทแสดงว่ามันยังซ่อนตัวอยู่ ไม่ต้องพูดมากค้นให้ทั่วหาพวกมันให้เจอ"

     เสต็ปหนังไทยผู้ร้ายมายืนเสวนากันหน้าพระเอกแล้วนางเอกแล้วสักพักผู้ร้ายก็จะไปแล้วพระเอกกับนางเอกก็จะออกไปแล้วถูกจับได้ในที่สุดซึ่งฉันจะไม่ทำอะไรสิ้นคิดแบบนั้นแน่เพราะว่าฉันน่ะสวยและฉลาดเว่อร์  เอาเลยพวกแกหาได้หาไปถ้าหาฉันเจอได้ให้ล้านนึง (ยังมีเวลาเล่น) ฉันนั่งลุ้นตัวโกงอยู่เพราะพวกมันวิ่งไปวิ่งมาแถวที่ที่พวกฉันซ่อนตัวอยู่ตลอดและแล้วมันก็มาหยุดเสวนากันตรงที่ฉันอีก ที่อื่นไม่มีให้ยืนไงว่ะ

"เจอมั้ย"

"ไม่เจอเลยพี่"

"พวกมันแม่งไปซ่อนตัวอยู่ที่ไหนว่ะ"กูก็ซ่อนตัวอยู่หลังกำแพงข้างหลังแกนี่ไง แต่พูดในใจนะไม่ออกเสียงดังหรอกเดี๋ยวซวย

"อย่าให้กูจับได้นะโดยเฉพาะอีกระเทยนั่นนะกูจะจับแปลงเพศให้ฟรีเลยคอยดู"อุ๊ยต็ายขอเสนอหน้าสนใจแปลงเพศฟรีไม่เสียงตังค์ด้วยรึเราจะออกไปดี(ยังมามัว่วงเรื่องนี้อีกนะย่ะ)แต่ไม่เอาดีกว่าหากมันไม่ได้แปลงเพศเฉยแต่ฆ่าฉันด้วยล่ะซวยเลย

"เอาไงดีพี่"

"จะเอาไงก็กลับดิว่ะ"

"แล้วเรื่อง"

"เอาไว้หาโอกาสจัดการมันใหม่ก็ได้ ไปได้แล้วเดี๋ยวพ่อมึงก็ได้แห่กันมาจริงๆหรอก"ในที่สุกพวกมันก็ยอมแพ้แล้วล่าถอยไปฉันนั่งรอสักพักเพื่อให้แน่ใจว่าพวกมันไปกันหมดแล้วจริงๆจะได้ไม่ออกไปให้โดนจับ เอาล่ะสงสัยจะปลอดภัยแล้วออกไปดีกว่า ฉันค่อยหันไปพยุงคนข้างๆให้ลุกขึ้นแล้วพยุงเดินออกมาจากที่ซ่อนตัว

"เอาล่ะปลอดภัยแล้ว คุณเป็นยังไงบ้างเจ็บมากรึเปล่า"

"ไม้เป็นไร ขอบใจนะเกรซ"

"เอ๊ะเมื่อกี้คุณเรียกชื่อฉันหรอ"

"ก็ใช่สิทำไมไม่เจอกันแค่สิบกว่าปีความจำเสื่อมแล้วหรอ"

"แล้วคุณรู้จักชื่อฉันได้ยังไง"

"ใครบ้างจะไม่รู้จักชื่อเมียตัวเอง"หันหัวไปดูคนข้างกายอย่างไวเมียตัวเองงั้นหรอฉันเดินไปเปิดไฟในห้องแสงไฟค่อยค่อยสว่างขึ้นแล้วความจริงที่ฉันไม่อยากเชื่อก็ปรากฎออกมา เป็นไปไม่ได้ มันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆคนๆนั้นต้องไม่มีทางกลับมา มันไม่ใช่เรื่องจริง นี่เป็นแค่ความฝัน

"พี่กลับมาแล้วนะเกรซ"ใคร ใคร ใครอยากให้แกกลับมา  ไม่จริง  แล้วสติของฉันก็ค่อยๆดับวูบลง