โรงเรียนป่วน ชวนให้ซ่า

   >>> ความเดิมตอนที่แล้ว <<< 

" ป๊อปปี้ นายชอบยัยหน้าเฉิ่มนั่นหรอ "  จองเบถามเพื่อนสนิท ด้วยท่าทีสงสัย 

" ไอ้หมอนี่มันรู้ความคิดของฉันได้ยังไงกันเนี่ย จะเอาไงดี หวังว่าไอ้หมอนี่คงจะเป็นคนไม่เปิดเผยความลับง่ายๆหรอกนะ " ป๊อปปี้คิดนัก

-----------------------------------------------------------------------------------------------

  " คือว่า.....ฉันก็แค่คุยแบบฉันท์เพื่อนน่ะ " ป๊อปปี้ตอบตะกุกตะกัก ยิ่งสร้างความสงสัยของหนุ่มแว่นเข้าไปใหญ่

" ยังงั้นเหรอ หวังว่านายคงจะไม่ชอบยัยนั่นจริงๆหรอกนะ " จองเบยังคาดคั้นป๊อปปี้ ที่เอาแต่หน้าแดงอยู่เบื้องหน้าของเขา

" ทำไมนายถึงสนใจเรื่องของฉันนักล่ะ ไอ้จองเบ ว่าแต่นายเถอะ ชอบยัยทอมนั่นไม่ใช่หรือไง " ป๊อปปี้สวนกลับบ้าง คำพูดของเขาทำเอาหนุ่มแว่นตกใจอยู่เล็กน้อย แต่ว่าเขาพยายามที่จะไม่แสดงอาการออกมามากนัก

" เรื่องของยัยนั่น ไว้เป็นหน้าที่ของโทโมะเถอะ ฉันน่ะยังมีงานต้องทำอยู่หลายอย่าง " จองเบกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เหนื่อยล้า ก่อนจะแสดงสีหน้าว่าตัวเขาไม่เป็นอะไรมาก

" นายมีเรื่องอะไรเก็บไว้อยู่หรือเปล่า ดูท่าทางนายจะเป็นกังวลมากนะ " หนุ่มหน้าหมีปลอบเพื่อน อย่างอ่อนโยน แต่ดูเหมือนเขาจะเข้าใจความรู้สึกเพื่อนเป้นอย่างดี ถึงแม้ว่าหนุ่มแว่นจะไม่ค่อยแสดงอาการอะไรออกมาให้เห็นเลยก็ตาม

"  ชังเถอะ ยังไงก็รีบตามพวกนั้นกันได้แล้ว เดี๋ยวก็โดนบ่นอีกหรอก " จองเบนำเพื่อนขึ้นไปที่ลานโบว์ลิ่ง เพื่อไปดูการประลองของทั้งสองฝ่าย 

-----------------------------------------------------------------------------------------------

   >>> ลานโบว์ลิ่ง <<<

" อ้าว~!!! ไอ้ป๊อปปี้ ไอ้จองเบ พวกนายนี้ช้าจริงๆเลย ไม่ทันได้ดูไอ้เคนตะกินน้ำเลยนะเนี่ย ดูดิ แพ้ยัยทอมนี่เป็นสิบกว่ารอบแล้ว น่าสมเพชจริงๆวะ " เขื่อนบอกเพื่อนทั้งสอง ด้วยหน้าตาที่รื่นเริง พร้อมหัวเราะใส่เพื่อนที่พ่ายแพ้ อย่างไม่เกรงอกเกรงใจเลยสักนิด 

" อ้าวไอ้เขื่อน พูดแบบนี้ก็สวยสิวะ " เคนตะที่เห็นเขื่อนหัวเราะเยาะใส่ตน ก็โวยใส่หนุ่มหน้ายาวอย่างเอาเรื่อง 

" จะเอาป่าวล่ะ ไอ้เคนตะ " เขื่อนตอบกลับ ด้วยท่าทีโมโห ก่อนที่จะตรงเข้าไปกระชากเสื้อหนุ่มหน้าลิง 

" เอาก็เอาวะ ไอ้หน้ายาว " เคนตะที่โมโหสุดขีด ก็เตรียมท่าจะต่อยเขื่อนเหมือนกัน 

" พอได้แล้วน่า พวกนายนี่ไร้สาระจริงๆ เพื่อนกันแท้ๆจะมากัดกันเองทำไมวะ " ป๊อปปี้ที่ทนการขัดแย้งของเพื่อนไม่ได้ จึงรีบห้ามก่อนที่เรื่องราวจะไปกันใหญ่ 

" นี่ยัยทอมหน้าบูด มาพนันกันไหม " โทโมะที่เงียบอยู่นาน ก็เอ่ยถามสาวร่างบางขึ้น 

" พนันอะไรห่ะ ไอ้หน้าติ๋ม อย่าบอกนะว่าจะขอฉันเป็นแฟนน่ะ คราวก่อนยังไม่เข็ดอีกหรือไง " 

แก้วตอบหนุ่มหน้าติ๋ม ด้วยน้ำเสียงดุดัน ทำเอาคนที่ยืนอยู่เบื้องหน้ามีท่าทีตื่นกลัวอย่างเห็นได้ชัด 

" ก็...ฉันอยากเป็นแฟนกับเธอนี่นา ผู้หญิงแบบเธอน่ะ สมควรแล้วล่ะที่จะเป็นแฟนกับฉัน " โทโมะยังยืนกรานด้วยท่าทางที่หนักแน่น 

" ถ้านายชนะฉันได้ล่ะก็ ฉันจะยอมนายสักครั้งก็ได้ " แก้วตอบกลับด้วยอาการเซงๆ 

" ไอ้จองเบ มานี่หน่อย มีเรื่องจะปรึกษาวะ " โทโมะเรียกเพื่อนสนิท ก่อนจะพาเขาไปที่มุมสุดของห้อง

" นายคงจะให้ฉันช่วยหาวิธีเอาชนะยัยทอมนั่นสินะ " จองเบที่เหมือนจะรู้ทันโทโมะอยู่แล้ว ก็เอ่ยถามทันที 

" ทำไมนายถึงรู้ได้ล่ะ แต่ชังเหอะ ทำยังไงถึงจะชนะยัยทอมนั่นได้ล่ะ " โทโมะถามหนุ่มแว่นอย่างตั้งอกตั้งใจเป็นที่สุด 

" ไม่รู้สิ " จองเบปฏิเสธทันควัน 

" ขอร้องล่ะไอ้จองเบ นึกว่าสงสารคุณชายผู้อาภัพด้านความรักผู้นี้สักครั้งเถอะ " โทโมะอ้อนวอนสุดๆ 

" ไม่ได้~!!! " จองเบส่ายหัวอย่างไม่เห็นด้วย 

" ฉันจะยอมทำตามที่นายบอกทุกอย่าง ถ้านายยอมช่วยฉันล่ะก็ " โทโมะยื่นข้อเสนอ อย่างหมดหวัง

" เอางั้นก็ได้ แต่ว่า ฉันมีอยู่เรื่องหนึ่งต้องการให้นายช่วย " จองเบบอกเพื่อนหน้าติ๋ม ด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย 

" ว่าแต่จะให้ช่วยเรื่องอะไรล่ะ " โทโมะถามอย่างสงสัย 

" สองคนนั่น เป็นคู่เกย์อย่างที่ฉันคิดจริงๆสินะ " เฟย์เกาหัวอย่างหงุนงง 

" อย่าสนใจไปเลยยัยเฟย์ พี่ว่าเธอรีบๆกินให้หมดก่อนเถอะ " ฟางบอกน้องสาวของตน ก่อนที่จะชี้ไปที่อาหารของน้องสาว ซึ่งน่าแปลกที่เฟย์นั้นปกติจะกินไม่เลือก แต่วันนี้ดูเหมือนเธอจะกินน้อยลงกว่าทุกวัน 

" หาาาา~!!! ว่าไงนะ พ่อแม่นายตายไปตั้งนาน นายยังไม่เลิกล้มความตั้งใจอีกหรือไง " โทโมะตกใจกับคำขอของจองเบ ที่ดูเหมือนเรื่องนี้จะเกี่ยวข้องกับการตายของพ่อแม่จองเบด้วย

" ฉันจำหน้ามันได้อย่างแม่นยำเลยล่ะ ไอ้คนที่ฆ่าพ่อแม่ฉันน่ะ รับรองมันไม่ได้ตายดีแน่ " จองเบพูดขึ้น ด้วยท่าทีที่โกรธแค้น

" แต่ว่าเรื่องมันผ่านไปแล้วนะโว้ย ฉันว่านายควรหัดที่จะปล่อยวางซะบ้าง " โทโมะพยายามห้ามเพื่อน ในสิ่งที่มันเป็นไปไม่ได้ 

" นายก็พูดได้ซิ พ่อแม่ของนายยังอยู่นี่ แต่ว่าฉัน ฉันน่ะต้องทนดูพ่อแม่ของฉันตายไปต่อหน้าต่อตา นายมันจะไปเข้าใจอะไร โทโมะ " จองเบตะครอกใส่โทโมะ และด่าท้ออย่างรุนแรง 

" นายคิดว่าฉันไม่เจ็บรึไง พ่อแม่ฉันเคยสนใจฉันรึเปล่าล่ะ ทุกวันนี้ ฉันลืมไปแล้วล่ะว่าหน้าตาพ่อกับแม่ของฉันเป็นยังไง ทำไมถึงคิดว่าฉันไม่เข้าใจในตัวนายล่ะ " โทโมะบอกเหตุผลกับเพื่อน อย่างใจเย็น 

" เอาเป็นว่า นายห้ามพูดเรื่องนี้ให้ใครฟังเด็ดขาด ถ้าฉันรู้ล่ะก็ นายไม่รอดแน่ " จองเบขู่หนุ่มหน้าติ๋มด้วยแววตาของจอมมาร 

" เออๆ นายเชื่อใจฉันได้เลย "  โทโมะตอบด้วยอาการเซงๆ พร้อมกับเอียงหูไปหาจองเบ เพื่อขอคำปรึกษาจากเขา

" ............................................................................................" เสียงกระซิบของทั้งสองหนุ่ม จนทำให้ผู้คนรอบข้างยิ่งสงสัยไปกันใหญ่ โดยเฉพาะแก้ว ที่คิดว่าทั้งสองเป็นคู่เกย์ หรือจะเรียกเป็นวิชาการหน่อย มันก็จะเป็นพวกเบี่ยงเบนทางเพศ หรือ พวกผิดเพศก็ไม่ปาน

" ไอ้สองตัวนี่ ชักจะแปลกๆขึ้นทุกวันนะเนี่ย " เขื่อนที่สังเกตุพฤติกรรมของเพื่อนมานาน ก็เอ่ยขึ้น

" หรือว่า มันจะเป็นเกย์อย่างที่ ยัยทอมนี่บอกจริงๆใช่ไหม " เคนตะเริ่มสงสัยความผิดเพี้ยนของเพื่อนทั้งสอง

" นายก็คิดเกินไป เท่าที่ฉันรู้จักกับพวกนั้นมา เห็นพวกมันก็ปรึกษากันตลอดนี่ ไม่เห็นน่าแปลกตรงไหนเลย

 ป๊อปปี้อธิบายให้เคนตะกับเขื่อนฟัง

" เอาล่ะ ยัยทอมเริ่มกันได้แล้ว " โทโมะที่เดินกลับมา ก็รีบชี้ไปทางแก้วทันที

" อ้าว~!!! แล้วเพื่อนนายจะไปไหนล่ะนั่น " แก้วถามบุรุษหน้าอ่อน พร้อมกับมองตามหนุ่มแว่น ที่ตอนนี้เขากำลังเดินออกไปจากห้องนี้

" ชังเหอะ หมอนั่นน่ะ เกลียดการซุ่มหัวเป็นที่สุด มันเลยก็ตัวกลับบ้านก่อนนะ " โทโมะบอกกับแก้ว อย่างอ่อนโยน

" ว่าแต่นายเถอะ เมื่อกี้ไปทำอะไรกันห่ะ ตกลงพวกนายเป็นเกย์จริงๆใช่ไหม " แก้วคาดคั้นโทโมะให้ตอบคำถามของตนให้ได้

" คือว่า ฉันก็แค่คุยกับหมอนั่นนิดหน่อยน่ะ เอะ ว่าแต่เธอเรียกฉันกับไอ้จองว่าไงนะ " โทโมะที่นึกคำพูดของแก้วออก ก็ถามสาวทอมทันควัน ด้วยท่าทางสงสัย

" ก็คู่เกย์~!!!! ไง " แก้วตะโกนใส่หูโทโมะอย่างแรง ทำเอาทุกคนในห้องตกอกตกใจหมด 

" นี่ ฉันเปล่าน่ะโว้ย ยัยทอม ว่าแต่เธอไปเอาเรื่องนี้มาจากใครเนี่ย ถ้าฉันเดาไม่ผิด คงจะเป็นไอ้เขื่อนปากมากนั่นแน่ " โทโมะตวาดใส่แก้วอย่างหัวเสีย พร้อมส่งสายตาอาฆาตไปทางหนุ่มหน้ายาวตัวดีทันที

" รีบๆแข่งกันซะทีเถอะ น่าเบื่อวะ " เคนตะชักจะรำคาญเต็มทน 

" เอาล่ะ ทั้งสองพร้อมนะ ชนะกัน 3 ใน 2 เกม โยนได้คนล่ะ 1 ลูก ต่อ 1 เกม นะ " ฟางอธิบายกติกาการแข่งขันอย่างละเอียด 

" มาเลยยัยทอม ฉันพร้อมอยู่แล้ว " โทโมะดูท่าทางจะมั่นใจเป็นพิเศษ ทั้งๆที่ตนเองก็ไม่ค่อยจะเก่งเรื่องกีฬาเลยสักนิด 

" ก็ให้มันแน่เถอะ ไอ้หน้าติ๋ม " แก้วก็ไม่ปล่อยให้ตัวเองโดนดูถูกเช่นกัน 

  รอบแรก แก้วเป็นฝ่ายโยนลูกก่อน ตุ๊บบบ....ฟุ๊บ~!!! Stike  ผลที่ได้ก็คือ ลูกโบว์ลิ่งกลิ้งไปโดนเป้าหมายล้มระเนระนาด ซึ่งก็ไม่แปลกหรอก เพราะเธอนะเก่งด้านกีฬาอยู่แล้ว สมัยก่อนเธอเคยได้อันดับหนึ่ง นักกีฬาดีเด่นระดับเขตมาแล้ว 

  ส่วนโทโมะที่ดูจะมั่นใจในตัวเองสูง เขาจึงเหวี่ยงลูกโบว์ลิ่งด้วยความแรงพอเหมาะ ตามที่จองเบบอก

 Stike~!!! ผลก็คือ เขาสามารถสู้กับแก้วได้อย่างสู่สี  

 รอบสุดท้าย คราวนี้ โทโมะจะเป็นฝ่ายเริ่มก่อน แต่ว่าขาของเขานั้นสั่นแปลกๆ อาจจะเป็นเพราะความตื่นเต้นก็เป็นได้  

" เอาล่ะ คราวนี้ เธอต้องมาเป็นแฟนฉันให้ได้ " โทโมะกล่าวอย่างตั้งอกตั้งใจ พร้อมกับเหวี้ยงลูกโบว์ไปสุดแรง  

" พลั่ก~!!! เพล๊กกกกก " ด้วยความแรงสุดจะบรรยาย + กับความตื่นเต้นที่มี ทำให้ลูกโบว์ลิ่งสีแสดของเขาลอยไปโดนกระจกหนา 8 mm แตกกระจายอย่างสวยงาม สร้างความขบขันแก้เหล่าบรรดาเพื่อนๆที่อยู่ทั่วบริเวณนั้น 

" ไอ้โทโมะ ทำอะไรลงไปเนี่ย " ป๊อปปี้ตกใจ กับการกระทำของเพื่อน 

" ไอ้นี่ เอาความซวยมาให้พวกเราแท้ๆเลย " เคนตะบ่นด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับ

" ฉันว่า รู้ผลแล้วล่ะมั่ง " เฟย์บอกกับทุกคน 

" อะไรล่ะยัยหน้าซาลาเปา ยัยนี่ยังไม่ได้โยนซะหน่อย " เขื่อนค้านอย่างเห็นได้ชัด พร้อมกับชี้มือมาทางแก้ว 

" อย่างยัยแก้วเนี่ย ไม่ต้องไปโยนหรอก ยังไงๆ ยัยนี่ก็ชนะอยู่แล้วล่ะ " เฟย์บรรยายสรรพคุณของแก้วอย่างเด่นชัด 

" หน้าอย่างยัยนี่เนี่ยนะ เป็นถึงแชมป์ระดับเขต ฉันไม่เชื่อหรอก " โทโมะทำหน้าไม่เชื่ออย่างสุดๆ

" นี่ๆ นายอย่าคิดเปลี่ยนเรื่องเลย ทำกระจกเขาแตกจะชดใช้ยังไงห่ะ " แก้วกระชากคอเสื้อโทโมะ พร้อมมองไปที่หน้าของเขาอย่างเอาเรื่อง เพราะกระจกที่โทโมะทำแตกไปนั้น เชื่อว่ามันต้องมีราคาเป็นล้านๆแน่

" ฉันจะรับผิดชอบเอง ขอโทษด้วยล่ะกัน ที่ทำให้เธอเสียเวลา " โทโมะเปลี่ยนสีหน้า เป็นเจ้าชายผู้เศร้าโศรก พร้อมเดินจากไปอย่างผิดหวัง

" หมอนี่ เป็นอะไรของเขาน่ะ " แก้วมองตามโทโมะ อย่างรู้สึกผิด

" เอาเถอะน่ายัยทอม ไอ้นี่มันชอบคิดเล็กน้อย อย่าสนใจไปเลย เดี๋ยวสักพักมันก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมเองแหละ " เคนตะพยายามปลอบแก้วให้รู้สึกดีขึ้น 

" ยังไงก็ วันนี้พวกเราก็กลับก่อนล่ะกัน " ป๊อปปี้พูดกับพวกสาวๆ พร้อมลากคอหนุ่มจอมทะเล้นทั้งสอง ออกจากที่เกิดเหตุทันควัน 

" ฉันทำให้ไอ้หมอนั่นเสียใจยังงั้นเหรอ " แก้วยังคงพะวงเรื่องโทโมะ เพราะแววตาของเขาดูจะเศร้าสร้อยไม่น้อย 

" นี่ยัยแก้ว เป็นอะไรหรือเปล่า " เฟย์ถามเพื่อนสาว อย่างเป็นห่วง

" นี่แก้ว ยัยเฟย์ถามอ่ะ ไม่ได้ยินหรือไง " ฟางที่เห็นแก้วเฉยชาต่อเสียงที่ได้รับ ก็ตะครอกใส่หูแก้วทันที

" เปล่าๆ ฉันไม่เป็นอะไรหรอกน่ะ " แก้วตอบด้วยท่าทางโยนอ่อน ก่อนจะค่อยๆเดินจากไป

" เป็นไรของเขานะพี่ฟาง " เฟย์ถามพี่สาว ด้วยท่างทางหงุนงง

" ไม่รู้สิ คงจะเป็นเพราะไอ้หน้าติ๋มนั่นแน่ " ฟางบอกกับน้องสาว 

-------------------------------------To Be Continued ----------------------------------------

   เอาล่ะสิ ดูเหมือนแก้วก็มีใจให้โทโมะเหมือนกันนะ แต่ว่าโทโมะนะสิ กลับไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเล้ย แล้วแบบนี้โทโมะจะพิชิตใจแก้วได้หรือไม่ และพวกเขาทั้งสองกลุ่มจะเผชิญกับเหตุการณ์อะไรต่อไป ติดตามได้ใน                                       [ โรงเรียนป่วน ชวนให้ซ่า ]