รักครั้งนี้ต้องลุ้นเอาเอง

     15 ปีก่อน  

 สวัสดีนะ ฉันชื่อแก้ว ตอนนี้ฉันอยู่ที่ใดที่หนึ่งในโลก รอบๆตัวฉันมีคนมากมายมีตึกรามบ้านช่องที่ใหญ่โต มือขแงฉันเต็มไปด้วยเชื้อโรคที่ฉันต้องเก็บขยะเอาไปขาย เพื่อที่จะเอาเงินมาซื้อข้าวกินประทั้งชีวิตไปวันๆ ฉันไม่รู้ว่าทำไมทุกๆคนจึงมีพ่อแม่ แล้วฉันถึงไม่มีแบบพวกเขา ฉันอิจฉาพวกเขาเมื่อถึงเทศกาลต่างที่ครอบครัวจะมารวมตัวกัน มันทำให้ฉันนึกถึงสิ่งที่พระเจ้าไม่น่าให้ฉันเกิดขึ้นมาเลย ในขณะที่ฉันกำลังเดินท่ามกลางฝูงชนนั้น ฉันเหลือบไปเห็นตุ๊กตาแมวสีฟ้า (โดราเอม่อนนั้นเองครับ) ฉันรู้สึกอยากที่จะได้มันเพราะมันอาจเป็นของขวัญที่ฉันควรจะได้รับเอาไว้ ฉันจึงเดินไปเก็บเจ้าตุ๊กแมวตัวนั้น เพื่อจะได้นำมันมากอดแก้หนาวยามที่ฉันนอนข้างถนน พอฉันจับกับตู๊กตาแมวตัวนี้ก็เผลิญกับมือของข้างหนึ่งที่ดูเหมือนจะเป็นมือของเด็กผู้ชายใส่แว่นจับที่ตุ๊กตาตัวนี้เหมือนกัน ฉันจึงรีบดึงเจ้าตุ๊กตาตัวนี้ออกจากมือเขาอย่างรวดเร็ว เพราะว่าฉันเจอมันก่อน ฉันดูที่หน้าอกของเจ้าตุ๊กตาที่ฉันกำลังอุ้มมันอยู่ มันมีชื่อสลักไว้ตรงนั้นอ่านว่า จองเบ แล้วเด็กผู้ชายคนที่มาจับตุ๊กตาที่ฉันเจอ ก็มองหน้าฉันนิ่งแล้วพูดว่า ''ฉันชื่อจองเบ'' ฉันตกใจมาก จึงรีบคืนตุ๊กตาตัวนี้ไป แต่เด็กผู้ชายคนนั้นก็มองหน้าฉันแล้วจับที่มือฉันแล้วพูดว่า ''เธอชอบมันมากไหม ฉันจะยกให้เธอเพราะเธอคือน้องสาวของฉัน'' ฉันตกใจมากเมื่อได้ยินคำว่าน้องสาวจากเด็กผู้ชายคนนั้น เพราะในชีวิตนี้ฉันอยู่ตัวคนเดียวมาโดยตลอด ''จองเบ...จองเบ'' เสียงเรียกจากผู้หญิงวัยกลางคนดังมาจากข้างหลังของเด็กผู้ชายใส่แว่น ไปอยู่ที่ไหนมาล่ะลูก แม่ตามหาตั้งนาน แต่พอผู้หญิงที่เหมือนจะเป็นแม่ของเด็กผู้ชายคนนั้นเห็นฉันเข้า ก็พูดภาษาแปลกๆกับเด็กผู้ชายที่ใส่แว่น (ภาษาเกาหลีนั้นเอง) จากนั้นก็มองมาที่ฉันแล้วพูดว่า หนูชื่ออะไรจ๊ะ หนูชื่อแก้วค่ะ ตอนนี้น้ำตาของฉันเริ่มไหลออกมาโดยไม่ทราบสาเหตุ กินข้าวหรือยัง ฉันส่ายหัวไปมา มาเป็นลูกของป้าไหม จองเบเขาอยากมีน้องสาว ฉันมองผ่านแขนของผู้หญิงคนนี้ไปก็เห็นที่เด็กผู้ชายจากหน้านิ่งก็กลับเผยรอยยิ้มขึ้นมาแล้วพูดว่า ไปกินเนื้อย่างกัน ฉันร้องไห้ออกมาแล้วก็เข้ากอดกับผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าฉันทันที จากนี้ไปหนูจะเป็นลูกของแม่นะ ค่ะแม่จ้า

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

     5 ปีหลังจากนั้น 

 แม่ของฉันชื่อว่าซอง คิม ฉันมีพี่ชาย ชื่อจองเบ ตอนนี้แม่ของฉันเสียไปแล้ว 2 ปี และพี่ชายของฉันก็เริ่มมีอาการแปลกๆ คือ ไม่ยอมมาเล่นกับฉันเหมือนเมื่อก่อน ทุกๆอย่างเริ่มเปลี่ยนไป พี่ชายฉันป่วยแทบทุกวัน แค่เดินไปเดินมาก็ตัวร้อนและไม่สบายแล้ว งานบ้านทุกๆอย่างจึงตกเป็นของฉันคนเดียว ฉันต้องคอยดูแลพี่ชายป่วยหนักและทำงานบ้านบ้านที่แม่ฉันเคยทำไปด้วย แต่ก็โชคดีที่แม่ของเรานั้นมีเงินมหาศาล พวกเราจึงอยู่มาได้จนถึงทุกวันนี้